Stephan aan de telefoon: ‘Ik rijd nu Calais uit. Nog 400 kilometer te gaan.’ Met veel geluk hebben we de flyboarder aan de lijn en krijgen bevestigd dat het team van Stephan en Bo midden op het kanaal door de Franse kustwacht is gestopt. Stephan vertelt geen toestemming te hebben om de Franse territoriale wateren in te varen. Via de marifoon van de volgboten is door de Franse kustwacht gevraagd het ‘wat waar en hoe’, hebben dit vervolgens uitgelegd en werden geweigerd. Ook toen we meldden dat het om een inzameling gaat voor de doodzieke Petra, maar geen soelaas.’ ‘Jullie zijn gestopt door de Frans kustwacht maar hebben toch je doel gehaald?’ ‘Ja en nee.’ Stephan denkt even na. ‘De Telegraaf was erg snel en wisten vanmiddag al te melden dat we gestopt zijn. Eigenlijk komt het hele medialand over ons heen en willen alles weten. Wie weet komen we nog in het nieuws met beelden die uit de volghelikopter zijn genomen. Maar de NOS kon er niks mee hoorden we direct. Ik denk: hebben ze dat dan met een oud telefoontje opgenomen of zo? Het tegendeel blijkt. De opnames zijn op maximale bioscoopkwaliteit gemaakt en zijn niet zomaar naar een iets lagere resolutie om te zetten. We hebben nog een halve dag aan deadline tot het NOS journaal dus als jij weet hoe dat moet, graag!’ Tijdens dit gesprek is Stephan druk doende Calais uit te rijden met enig oponthoud. ‘We rijden nu een rondje’, antwoordt hij desgevraagd. Niet lang daarna zijn ze weer op de goede weg, ‘Ik zie bordjes Gent’, zegt Stephan en we vervolgen ons gesprek. ‘Hoe is het gegaan?’ vragen we. Stephan: ‘Dat het geen makkie zou zijn, wist ik. Alles hebben we zo goed mogelijk voorbereid en hadden er vertrouwen in. Kijkend op de kade zagen we dat de wind aantrok en de zee er wat ruig uitzag. Liggend in het water zag je dat de golven tot anderhalve meter hoog boven ons uitstaken. Natuurlijk, op het flyboard sta je vele meters (tot een meter of twintig) boven het wateroppervlak maar die jetski moet je er wel doorheen sleuren. En daar zat hem de moeilijkheid. Soms lag ie dwars op de windrichting met veel weerstand en soms gleed die door een dal naar beneden en dan moest je je best doen om niet voorover te vallen. Merkte dat ik het hele verhaal toch wat licht had ingeschat. Het was beuken tegen de elementen en ik dacht de Franse kust misschien wel te kunnen halen. Eenmaal op de helft van het Kanaal kreeg ik van de volgboot door dat er een probleem was. ‘Stephan pauzeert even. ‘Moment, de telefoon gaat.’ We gaan in de wacht. Een handvol minuten verstrijken en we horen: ‘Ben je er nog? Goed nieuws!’ Stephan had een telefoontje met de NOS en hoort dat het beeldmateriaal gelukkig omgezet is naar een geschikt formaat voor het journaal. Terug naar het moment dat het mis ging. ‘De Franse kustwacht dreigde met inbeslagname. Twee volgboten zouden in beslag genomen worden, de rest van het materiaal ook en andere (straf)maatregelen werden beloofd. Besluit kwam snel. Terug naar de Engelse kust. Overigens hoorden we dat als we een Franse tv-ploeg bij ons hadden gehad het waarschijnlijk wel was gelukt.’ Stephan is even stil. ‘Een incasseer moment. We gingen dus gewoon terug. Gelukkig zag Bo vrij snel die dolfijnen en dat maakte onze dag goed.’ Petra, ongevraagd en ongewild ziek, geeft daar haar visie op: ‘het was een fijne dag, heel emotioneel en die dolfijnen waren eigenlijk het hoogtepunt. Misschien nog mooier dan het halen van de Franse kust.’ Natuurlijk vroegen we naar de voorbereiding, hoe kon dit zo gaan? Aan de Franse overheid toestemming gevraagd? ‘Zeker wel’, zegt Stephan. ‘Overleg met de Franse consulaat leerde ons dat de kustwacht daar over gaat en gezien de vluchtelingenkwestie er wat spanning heerst. Zwemmend, met een kano, vlot of opblaaspop ben je welkom. Niet gemotoriseerd.’ Stephan en zijn team vechten door. Een nieuw avontuur komt eraan. Niet alleen voor Petra, juist ook voor iedereen die geholpen kan worden met deze succesvolle aanpak. Petra leeft al anderhalf jaar langer dan de reguliere wetenschap die toen afhaakte. Stort vrienden. Als is het een paar euro.
