LRCH, the day after…

We haalden in ons verslag van de Lady’s Day op 14 augustus j.l. al aan dat je deze zeker niet moet zien als een flauw voorgerechtje. We hebben die wijsheid niet van ons zelf want we hebben de Lady’s Day node voorbij moeten laten gaan wegens andere verplichtingen, maar de enthousiaste verhalen daags daarna op 15 augustus j.l. vertelden ons meer dan genoeg. Nee, de enige binding met een culinaire gelijkenis is gelegen in het feit dat de Lady’s Day van de LRCH vooraf is gegaan aan de off-road dag van de LRCH. Bij deze zijn het voorgerecht en de hoofdmaaltijd voldoende verklaard hopen we. En vergeet niet dat een voorgerecht soms lekkerder is dan de hoofdmaaltijd, maar uiteraard mag u als lezer daarover zelf oordelen. Smaken verschillen immers.

Puike opkomst. Hoe het ook zij, als de Lady’s Day net zo leuk en onderhoudend is geweest als de off-road dag, dan hebben Jacqueline Huizing en Petra Boogerd geen woord gelogen en is ons verslag van de Lady’s Day waarheidsgetrouw. De zondag begint met stralend weer en, weten we na afloop, eindigt ook zo. Daarmee heb je als organisatie al een dikke voldoende te pakken, ook al heb je daar nog altijd geen enkele invloed op. Het is al een drukte van belang als we op ‘de plaats delict’ de Landsard arriveren. Niet heel vreemd horen we even later van de organisatie, want bij honderd inschrijvingen zijn ze gestopt…. Voeg daar nog wat auto’s van de organisatie zelf aan toe en uw trio fotografen heeft zich niet hoeven vervelen. Yep, je leest het goed, trio in plaats van kwartet, want fotograaf Jan Houtkoop heeft deze dag andere verplichtingen. 

Vallen we in herhaling? Waarmee de LRCH met haar rapportcijfer ver boven de tien komt is het altijd warme welkom. Hebben we het niet al eens eerder geschreven? Alsof je, vreselijk sterk overdreven en daarom voorlopig onmogelijk, na een reis van ‘vele tientallen lichtjaren’ met je ionen/fusie raket thuis komt van een andere planeet en je inmiddels duizenden jaren oude familie en vrienden weer ziet. Mocht dat inderdaad zo zijn en lees je dit voor de tweede keer, beschouw het dan als dat het welkom van de LRCH telkens opnieuw, en nu zonder overdrijven, verbaast en indruk op ons maakt….

De geserveerde off-road maaltijd. Voordat we het veld/terrein in gaan worden we voorzien van een handvol door Olav Wonneberg uitgereikte consumptiemunten, drinken we een kop koffie van de extern ingehuurde catering en praten we bij met vriend en off-road goeroe Peter Arends die we vanwege het Corona virus lange tijd niet gezien hebben. In het terrein mogen we spreken van een soort status quo. Het terrein is gemiddeld ‘vochtig’ en dat houdt tevens in dat er meer dan voldoende pittige uitdagingen liggen voor ook de die-hard off-road liefhebbers. Enkele uitdagingen zijn in de loop der tijd zelfs zodanig geëvolueerd dat ze veelal maagdelijk blijven. Je moet wel knotsgek zijn je daar in te wagen. De LRCH heeft een route over het terrein uitgezet die voor iedere auto te doen zou moeten zijn. Middels pijlen worden de diverse uitdagingen langs de route gemarkeerd. Blauw is in principe te doen, maar zodra je één of soms zelfs twee rode pijlen tegenkomt, dan ben je, letterlijk en figuurlijk, gewaarschuwd.

Boven: Kom je bij de Land Rover Club, dan weet je zeker dat je getrakteerd wordt op een heel roedel aan leuke honden.

Onder: Uhhh, wat wil je nou…?

Boven: ‘Mister Elephant’ Simon van der Velde. Met klinkende prestaties in onder meer de loodzware Croatia Trophy mag hij zich tot de top off-road rijders van Nederland rekenen. Met die wetenschap zal het niet verbazen dat hij deel uit maakt van de Offroad Commissie van de LRCH.

LR bewoner variatie. Het leuke van de LRCH is dat de club mag bogen op een enorm aantal leden. Dat heeft als voordeel dat er volop variatie te vinden is onder de leden. Niet qua auto bedoelen we, dat zijn stuk voor stuk Land Rover’s of Range Rover’s en voor het gemak rekenen we daar zo nu en dan ook een Santana of Massif onder. Nee, de leden zelf zijn verantwoordelijk en dan in relatie tot het off-road. Van green-lane rijders tot en met regelrechte wedstrijd mannen (en vrouwen) kom je binnen de club tegen. Meestal betreft het een mix waar je geen vast peil op kunt trekken, maar vandaag zien we wat meer liefhebbers die hun auto niet direct tot aan het dak in de modder willen sturen en, krijgen we de indruk, ook wat meer leden met wat oudere Land Rover modellen. Zeker die laatsten een feest om naar te kijken inclusief de mannen en vrouwen die er hun off-road skills (vaardigheden) mee aan de tand voelen. We kunnen het mis hebben, we hebben de inschrijflijst niet ingezien, maar het is onze globale indruk. De uniforme overeenkomst met liefhebbers van zwaar en pittig off-road is dat ze zonder een spoortje twijfel evenveel plezier hebben. Misschien zelfs een pietsje meer omdat hun auto toch telkens weer meer kan dan ze verwachten. Off-road die-hards weten dat inmiddels.

Boven: We weten het zeker; binnenkort worden we werkeloos….

Boven en onder: Het verlagen van de bandenspanning alvorens het terrein in te gaan zien we dikwijls bij de leden van de LRCH. Die weten dus goed wat het doet aangaande de prestaties ‘off-the-road’. De materiaalwagen van de club is daartoe uitgerust. Een compressor, luchtslangen en bandenpompen behoren tot de standaard uitrusting.

Veelbelovende bolide. Challenge rijder René van der Burg (boven links) in gesprek met officials van de organisatie. Zijn bolide heeft hij helemaal opnieuw opgebouwd en nadert nu de voltooiing. Niet alleen ziet het er allemaal puik uit (met name ook in de cockpit!) maar de auto presteert meer dan uitstekend. De grote geul op het linker pad, die een poosje voor de waterafvoer van een deel van het terrein zorgde, wordt met groot gemak dwars over gestoken, daar waar het gros van de auto’s al moeite hebben of vast komen te zitten met alleen maar er recht doorheen te rijden. Verderop zie je hem nog enkele keren in ‘spetterende’ actie.

Boven en onder: Voorzichtig beginnen we ons af te vragen hoeveel schoeisel daar in de diepte verborgen ligt. Op National Geographic tv is een programma getiteld ‘Drain the Ocean’ waarbij ze vergane schepen en andere schatten bloot leggen door het water middels computer techniek weg te laten stromen. Misschien moeten we eens gaan denken aan ‘Drain or Move the Mudhole’?

Boven: Buiten kijf, offroad sport verbroedert en versterkt familiebanden…

Boven: Genieten in optima forma heet dit. Ze zijn niet de enigen kun je verderop zien.

Boven: Hanneke Aalberts kijkt geconcentreerd door het oog van de telefooncamera.

Boven en onder: Als het vooruit niet lukt, dan maar achteruit. Daar kwam je immers vandaan, dus daar heb je kunnen rijden.

Boven: Heerlijk dat ‘Arubaanse’ nummerbord rechts achter van deze trouwe deelnemer.

Boven: Om op het pad links uit de diepe, dwars gelegen geul te komen wordt regelmatig een pootje de lucht in gestoken.

Onder: Picknicken aan de waterkant…?

Boven: Een ‘klontje’ LRCH organisatie. Of is het een ’trosje’? 

Boven: Bij het verlaten van het donkere bos…. Het klinkt onheilspellender dan het in werkelijkheid is.

Levenslange affectie. Neem de kids mee en geheid dat je verstokte Land Rover liefhebbers ‘kweekt’. We hebben ons door insiders laten vertellen dat sommigen zelfs hun telefoon en/of iPad vaarwel zeggen. Een soort oerinstinct’ dat naar boven komt naar het schijnt…

Boven: Nog een paar genieters in optima forma…

Boven en onder: Twee schoonheden met ieder haar eigen aantrekkelijke karakter eigenschappen.

Boven: Prachtig stukje Landsard jungle. Voeg een paar dagen zon en een paar dagen regen bij elkaar en de Landsard trakteert je op uitbundig groen.

Boven en onder: Wel zo veilig, Petra Boogerd hangt een lint over de lierkabel. En dan maakt het niet uit of het een staalkabel is of een liertouw. Natuurlijk zit er minder ‘opgekropte’ energie in een liertouw dat knapt, maar vergeet niet dat het niet het liertouw hoeft te zijn dat knapt. Wat te denken van het oog waar dat liertouw aan vast zit? Als dat los komt (lees: afbreekt) wil je heel graag ver uit de buurt zijn ter voorkoming van een levenslange tatoeage of kostbaar kunstgebitje. En dat is nog het minste..

Boven: Zet hem maar bij mij voor de deur…. Tijdloze en functionele schoonheid noemen we dit.

Boven: Niet veelvuldig, maar we komen er een tegen in het terrein, een Freelander.

Relaxen. Links Olav Wonneberg en de dame rechts is onze leverancier van de Lady’s Day foto’s, Jacqueline Huizing. Rechts nemen we aan haar partner, wiens naam we ‘even zijn vergeten’. Tja, zoals de uitspraak van een goede off-road vriend luidt: “Alles wordt slechter naarmate je ouder wordt, op één ding na! Vergeten, dat gaat steeds beter…

Boven: De Land Rover ‘Light Weight’ die helemaal niet zo licht  is.

Boven: Guus Albregts, onmisbare schakel in het organiseren van de jaarlijkse LRCH X-Treme Team Trophy, in zijn begerenswaardige 110. Helaas vindt de X-Treme Team Trophy dit jaar nog geen doorgang met uiteraard ‘dank’ aan het Corona virus. Maar duim met ons mee dat hij volgend jaar weer in de agenda prijkt.

Oneerlijke vergelijking. Veel verschillen tussen Land Rover rijders en andere terreinauto rijders zijn er niet. Er wordt gereden, gesleept en gelierd, tussendoor afgewisseld door even lekker bijkletsen of een snack naar binnen werken. De ingehuurde catering is prima, maar eerlijk is eerlijk, ze haalt het in de verste verte niet bij de catering van Ellen en haar keukencrew uit het verleden. Die vergelijking gaat pas op als je een vijf sterren restaurant met een handvol Michelin sterren de catering zou laten verzorgen. 

Creatieve oplossing. Tja, wat doe je dan als de versnellingspook afbreekt van je bolide? Je kunt bij de pakken neer gaan zitten, de ANWB bellen of de auto naar de garage laten slepen, maar dan mis je een hoop off-road pret. De chauffeur van deze Land Rover Defender durft creatief te denken en handelen. Kijk nou uit, de stang van een garagekrik past perfect op het resterende stukje van de afgebroken pook. Probleem voorlopig opgelost. Uuh, misschien een idee om deze gewoon te laten zitten…?

Ongezonde woudreus. In feite is deze off-road dag van de LRCH net zo ‘gewoon’ als een ‘ordinary day at the office’ (vrij vertaald een gewone dag op kantoor). We noemden al dat er heerlijk gereden wordt, gelierd, gesleept etc. en dat is al meer dan voldoende om een off-road dag te doen slagen. Toch wordt deze dag ‘extra ordinary at the office’ als de voortgang van deze off-roader tijdelijk belemmerd wordt. Niet getreurd natuurlijk en vol goede moed stapt de bijrijder uit, pakt de lierkabel en loopt deze, inclusief een boomlint, naar een dikke boom, pakweg een meter of vijftien verder op. Tja, hij is dan wel dood, maar onder aan de stam is hij nog lekker dik, dus dat zou moeten kunnen. Let op, dat is de gedachte van de co-piloot. Hoe fout kun je het hebben. Zodra de lierkabel strak getrokken wordt horen we een luid gekraak en zien we de houten knoert eerst langzaam, maar allengs sneller, richting moeder aarde vertrekken, afstormend op een geschrokken bijrijder en een inmiddels behoorlijk benauwde chauffeur in de auto. Een luide plof, veel gekraak en een bescheiden, weg ebbende stofwolk later ligt de houten reus ‘uit te rusten’ op het dak en de motorkap van zijn bolide. Onthutste gezichten, grote ogen waarvan één paar vol ongeloof voordat omstanders toesnellen om hulp te bieden. Het blijkt niet nodig. Zowel de bijrijder als de chauffeur komen met de schrik vrij. Het vergt vervolgens flink wat werk om de auto vrij te krijgen uit de omarming van de dode woudreus, maar de schade aan de auto valt reuze mee. De talloze takken aan de boom hebben de val gebroken en een barst in de voorruit is de enige zichtbare schade. De kosten van een voorruit vallen te overzien, maar de emotionele schade is echter een veelvoud. De eigenaar is namelijk al vele jaren lid van de LRCH bewijzen een dikke twintig stickers op zijn voorruit (21 of 22 om iets preciezer te zijn). Die krijg je nooit ‘heelhuids’ op de nieuwe ruit geplakt. Laten we hopen dat de chauffeur deze enorme klap te boven komt…

De moraal van deze gebeurtenis? Hang je lierkabel nooit aan een dode boom, want afhankelijk van hoe lang hij al dan niet zichtbaar dood staat te wezen zijn ook de wortels al in min of meerdere mate dood. Die breken geheid ook af als er een beetje spanning op komt te staan. Ga je er dan aan lieren, dan komt zo’n dode ‘paal’ meestal met wortel en al los en op je af, net als het onderwerp van deze getoonde actie. Je trekt de boom met de lierkabel immers naar je toe. En geloof ons, het is beslist niet de eerste keer dat we dit zien gebeuren!

Boven: Als de blik in de ogen van deze jeugdige vierpoter je hart niet doet smelten moet het van graniet dan wel gewapend beton zijn….

Boven: Prachtig. Stapje voor stapje weet deze beste man zijn Light Weight uit zijn op het eerste oog benarde positie te bevrijden. Zo hoort het ook schrijven we wel eens, want oma van 80 met een nog geldig rijbewijs kan een auto ook wel de diepe blubber in rijden. Er zelf weer uit zien te komen is een andere verhaal!

Boven: Op het naastgelegen meer off-road sport van een ander soort. Het maakt een hoog en hard doordringend geluid en gaat bovendien spectaculair hard, het varen met radiografisch bestuurde bootjes.

Boven: Je kent ze vast wel die plaatjes die beginnen met: Echte liefde is…..? In dit geval: de modder van de knie van je partner vegen… 

Boven: De gevallen houten mastodont gezien vanaf de achterzijde van de auto. Een in eerste instantie ietwat benauwde chauffeur kun je je nu wel voorstellen.

Boven: Het enige, ‘stationaire’ punt op het terrein is de LRCH tent.

Boven: Geen commentaar…

Boven: Tel ze maar na, de stickers op de voorruit die als bewijs dienen van zijn lange lidmaatschap. 

Boven: Een Land Rover ‘kleurling’.

Slotwoord. Ook aan alle mooie dingen komt helaas een eind, zo ook aan dit off-road avontuur van de LRCH. De troost is dat er nog een paar evenementen van de club aankomen dit jaar, onder meer een pracht van een off-road dagje op een relatief onbekend terrein in de bossen bij Markelo (zie de agenda op deze site of op de site van de club). Heb je een Land Rover, dan zorg je dat je er bij bent. Je moet wel een verdraaid goede reden hebben om dat te willen missen.

Onder: Gauw nog even gek doen op het dak van de auto van papa en mama en dan hup naar huis. Morgen kun je op school je belevenissen in geuren en kleuren aan je jaloerse schoolvriendjes vertellen.

Fotografie: Ad Woolthuis, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.