Mocht je nog niet bekend zijn met het Greenlane Tracks van Jeroen Kielen, niet ondenkbeeldig want weliswaar mag Jeroen bogen op ‘eeuwenlange’ off-road ervaring, het organiseren van ritten middels Greenlane Tracks is iets van de laatste jaren. Jeroen is met Greenlane Tracks gestart vooral uit liefhebberij. Eerst nog bescheiden, maar dat loopt al snel ‘uit de hand’. Het kost echter de nodige duiten om ritten uit te zetten, zeker gezien de brandstofprijzen in den lande. Een bescheiden vergoeding voor zijn ritten is, naarmate de populariteit groeit, weldra een logische must, maar omdat hij niet hoeft te verdienen aan zijn ritten besluit hij op voorhand het teveel aan inkomsten uit zijn ritten te schenken aan goede doelen. Dat loffelijke uitgangspunt hanteert hij tegenwoordig nog altijd en als dierenliefhebber zal het daarbij niet verbazen dat hij vooral doneert aan doelen voor het welzijn van dieren.
‘Valse start’. We stappen voor ons gevoel ‘onaards vroeg’ ons bed uit om op tijd te zijn bij de start van de Rabbit-Ride van Greenlane Tracks. Dat ons gevoel ons toch heus voor de gek houdt komt puur door de tijd van het jaar, want we zitten deze eerste zaterdag van december immers in ‘de donkere dagen’ voor de Kerst. En dan lijkt het inderdaad al snel of je tijdens de nacht uit bed stapt, ook al bewijst je ‘atoomklok’ horloge het tegendeel. Het weer is niet om over naar huis te schrijven en dat doen we dan ook niet. De lucht ziet grauw en het is behoorlijk koud zullen ook de dik dertig deelnemers aan de Rabbit-Ride beamen die druppelsgewijs bij het vertrekpunt in Moergestel arriveren. Gelukkig wordt iedereen door Jeroen in de ‘Konijnenherberg’ aldaar opgewacht met warme koffie of thee en, inderdaad is het geen loos gerucht, een warm worstenbroike! Kijk, dat doet in ieder geval de kou snel vergeten!
De ‘doopceel’ van de Konijnenherberg gelicht. We zijn ruim op tijd en dat schept gelegenheid om even rond te dolen in de Konijnenherberg. Oh, je hebt het nog niet begrepen? Vertrek de Konijnenherberg. De toer Rabbit-Ride, ofwel vertaalt in het Nederlands, Konijnenrit. Yep, het goede doel is voor deze rit van Greenlane Tracks de Konijnenherberg. Als we door het onderkomen wandelen, een enorme schuur met legio keurig verzorgde onderkomens voor konijnen, lopen we een vriendelijke maar ook gepassioneerde Lonneke Dirkx-Wagener tegen het lijf. Lonneke beheert de Konijnenherberg horen we van haar en dat heeft heel wat meer voeten in de aarde dan je in eerste instantie vermoedt. Het is namelijk niet alleen een kwestie van konijnen verzorgen tijdens vakanties van hun baasjes (komt niet heel veel voor), maar helaas worden konijnen door hun baasjes nog wel eens in het wild los gelaten (verreweg het grootste aantal). Daar in het wild heeft zo’n tam konijn heel weinig kans. Ze zijn bij mensen opgevoed (zijn daarom niet schuw), weten niet waar ze eten moeten vinden en kunnen ‘aangevallen’ worden door wilde konijnen (territoriumdrift) of andere dieren. Ze komen dan al gauw terecht bij de Konijnenherberg, want die geniet inmiddels landelijke bekendheid. Tenminste, als ze geluk hebben. Daar worden ze geheel op vrijwillige basis liefdevol verzorgd, ingeënt en zo nodig gecastreerd of gesteriliseerd. De volgende stap is dan een geschikt maatje zoeken voor het konijn, want je moet ze toch minimaal met twee houden. Pas dan zijn ze in de ‘race’ voor een nieuw tehuis. Vergis je niet, want we praten hier niet over tien of twintig konijnen. Verre van dat, horen we van Lonneke, want jaarlijks komen én gaan er zo’n duizend konijnen in de Konijnenherberg! Dat dit klappen met geld kost aan voer, de dierenarts etc. moge duidelijk zijn en dan zwijgen we maar over de tijd die Lonneke er in stopt. “Je zult toch wel subsidie krijgen voor de Konijnenherberg” is onze vraag aan Lonneke? Een kort maar schamper lachje is haar antwoord, aangevuld met “daar ben ik al zeven jaar mee bezig, maar tot op heden nog geen cent mogen ontvangen”. Je begrijpt dat de donatie van Greenlane Tracks aan de Konijnenherberg zeer welkom is. Op de foto hieronder zie je het bedrag dat vandaag 3 december 2022 gedoneerd is. En ja, voor zo’n goed doel maken we graag een plaatsje vrij voor contactgegevens, want wie weet willen meer off-roaders de Konijnenherberg steunen? Overigens is Lonneke met de Konijnenherberg ook op facebook te vinden.
Mailen voor extra gegevens doe je naar: lonnekewagener@outlook.com Meer info kun je ook vinden op: https://konijnenherberg.nl/
Niet zoek maar zie de verschillen. We rijden deze keer niet de hele route van zo’n honderd kilometer. Jeroen heeft voor ons een routeboek met daarin een aantal fotografisch mooie punten aangekruist en hoe daar te komen. “Veel modder zul je niet tegenkomen” laat Jeroen weten, “want het is te droog geweest de laatste tijd zoals je wel weet”. Inderdaad weten we eind van de dag dat de modder niet overvloedig aanwezig is op de route. Is dat erg? Wellicht voor de modderfreaks, maar niet voor alle anderen. De route slingert door de provincie Noord-Brabant. We zijn er meer dan eens geweest en we beginnen af en toe een stukje van de route te herkennen. Moeten we nog vertellen dat het op veel plaatsen een genot is om daar te rijden. Knusse dorpjes, vergezichten en dat alles getooid in prachtige herfstkleuren. Juist door die herfstkleuren zien de routes er heel anders uit dan wanneer je de route in het voorjaar, de zomer of de winter rijdt. Weliswaar zie je dezelfde dingen, maar door de kleuren en ‘status quo’ van het moment (regent het of schijnt de zon?) ziet een route er telkens anders uit, zowel qua uitzicht als ondergrond. We geven toe dat je daar oog voor moet hebben of er op gewezen moet worden. Zelf leerden we telkens opnieuw naar de omgeving te kijken als we jaren geleden bij de Grand Canyon in de USA een kalender onder ogen krijgen. De fotograaf van de kalender heeft voor ieder van de twaalf maanden dezelfde foto gebruikt, met dezelfde camera en vanuit exact hetzelfde standpunt. Saai? Ammehoela! De twaalf foto’s zijn verdeeld over de twaalf uren van de dag dat het ongeveer licht is, dus zeg maar van ‘s-morgensvroeg 07.00 uur dat het licht wordt tot ’s avonds laat 19.00 uur als het donker wordt. Moeilijk te geloven misschien, maar alle twaalf die foto’s zijn onderling totaal verschillend als gevolg van de kleur van het (zon)licht, de kleuren van de vele verschillende steensoorten in de canyon met hun reactie op het opvallende licht en de talrijke schaduwen op het onderwerp, zijnde die imponerende, majestueuze Grand Canyon! Op ons heeft het in ieder geval genoeg indruk gemaakt om nooit meer te vergeten.
Boven en onder: Ophaalbruggetje en een duidelijke, enigszins ludieke bewegwijzering geeft je vrijwel zeker een idee waar we ongeveer zitten. Mits je natuurlijk opgelet hebt op school tijdens de ‘aardrijkskunde’ lessen.
Boven en onder: En wie komen we ook tegen op de Rabbit-Ride? Inderdaad, Margriet en Peter Mastenbroek van de Recreatieve, eveneens organisator van tourritten. Op het laatste moment een gewijzigde planning doet ze besluiten de rit van Jeroen mee te rijden. Zowel de Recreatieve en Greenlane Tracks hebben een prima onderlinge verstandhouding en rijden vaker op elkaars ritten.
Een ‘druppie’… De route is inderdaad vrij droog zoals Jeroen al voorspelde, maar ‘niet veel modder’ betekent niet dat er niets te vinden is van dat bruine goedje. Ergens halverwege de route ligt over een lengte van een kleine honderd meter een pad met redelijk wat modder. Een aantal deelnemers maakt daar dankbaar gebruik van. Het mooie is dat de deelnemers na het maken van een grote lus in de nabije omgeving pakweg een kwartiertje later opnieuw over het pad kunnen, maar nu in tegengestelde richting. Voor wie dat niet wil omdat hij zijn auto smerig genoeg vindt, of schoon wil houden, is er een veilige omleiding.
Boven: Je zou bijna denken dat het onderhand van lef getuigt om met een Lada Niva rond te rijden. Valt wel mee laat Peter Mastenbroek desgevraagd weten en laten we eerlijk zijn, je moet je ogen natuurlijk niet sluiten voor de goede dingen uit een land omdat er één mafketel in dat land, helaas met teveel macht, het in zijn botte hersens haalt een oorlog te beginnen.
Boven: ‘Opperhoofd’ Jeroen alias Muddigger Kielen van Greenlane Tracks in hoogst eigen persoon en genietend van een ‘worstenbroike’.
Onder: Vinden we heerlijk, dat van je af kunnen kijken.
Boven: We stoppen om wat deelnemers vast te leggen op de gevoelige, digitale plaat en worden ‘gestraft’ met de overweldigende kleurenpracht van deze boom. Als ondergetekende nog wat dichter op de boom afloopt voor een andere licht inval, vliegt er plotseling pal voor zijn neus en rakelings langs hem heen een grijze bosuil vanuit een plek die je niet direct verwacht, namelijk een hol, aan de onderkant van die omgevallen boom op de voorgrond. Ik durf eerlijk toe te geven dat ik me een kort moment werkelijk te pletter schrik.
Boven: Een Volvo Laplander (L3314), niet te verwarren met diens opvolger, de Volvo C303/TGB met zijn portaalassen. Dit exemplaar oogt authentiek, maar onderhuids heeft de auto een ‘harttransplantatie’ ondergaan (andere motor) en beter zitmeubilair gekregen.
Boven en onder: Vinden we altijd leuk op evenementen, de verscheidenheid aan voertuigen, zelfs als het auto’s van één merk behelst. Veel terreinauto’s nodigen immers uit voor modificatie of optische verfraaiingen. En kijken we terug in de tijd, in beginsel zijn het utilitaire voertuigen, auto’s dus waarmee gewerkt moet worden. En die pas je aan al naar gelang behoefte (en vooruit, ook een beetje smaak).
Boven: De kou dient zich aan en dan zijn er altijd die ‘de zuidelijke zon’ opzoeken omdat ze een hekel hebben aan ‘diepvries maaltijden’.
Boven en onder: Het zal niet verbazen dat de deelnemers eveneens hebben genoten van de tourrit. Ons is tenminste geen enkele klacht ter ore gekomen.
Boven en onder: We zijn ze wel vaker tegengekomen op een tourrit met Offroad & Adventures waar ook Jeroen aanwezig is, deze twee ‘erg vreemde eenden’, want ze voelen zich niet thuis in een bijt (gat in het ijs) maar op onverharde paden en weggetjes.
Boven en onder: Net als de koffie of thee en het worstenbroike is een lekkere hap aan het eind van de route bij de prijs van de rit inbegrepen. En dat is geen kleine portie die in een puntzakje past, maar een flink bord patat met daarbij een snack naar wens. Drank is voor eigen rekening, maar dat zal niet verbazen.
Einde van de Rabbit-Ride. Vooruit, gauw nog even nagenieten met een kleurrijke herinnering, want na een prachtige rit met een aangenaam slot breekt de ‘harde’ werkelijkheid weer aan: de terugreis over een verharde snelweg. Gelukkig is het donker als we de thuisreis aanvaarden, worden je kijkers tenminste minder gestraft met asfalt.
Fotografie: Jan Houtkoop, Jeroen Kielen & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
