Uniek: Suzuki LJ 80 + 1!

Een restauratieverslag van een auto is altijd leuk. Leuk om aan de hand van foto’s de vorderingen te zien, maar ook om te lezen hoe de eigenaar de restauratie, veelal met heel veel liefde en dito vrije tijd, aanpakt. Het wordt extra leuk als het om een bijzondere auto gaat. De Suzuki LJ 80 bijvoorbeeld. Razend populair in de jaren tachtig en negentig wist dit kleine off-the-road Japannertje de harten van velen te winnen. Betaalbaar en uitstekende prestaties in het terrein liggen voornamelijk ten grondslag aan zijn populariteit. Een minder sterk punt van de LJ 80 is zijn plaatwerk gebied de eerlijkheid te vertellen. Kon je de Japanners niet helemaal kwalijk nemen, want in beginsel is die Suzuki LJ 80 natuurlijk puur een ‘utility truckje’, een werkpaardje om het in ons eigen Nederlands te omschrijven. Gelukkig zijn er wel een aantal off-road liefhebbers in Nederland die met vooruitziende blik hun LJ 80 proberen te bewaren voor het nageslacht, echter maar weinig zijn nog in originele staat. Reden dat je voor een goed en origineel exemplaar tegenwoordig flink in de buidel moet tasten. Is de LJ 80 al een tamelijk zeldzame verschijning, het geldt helemaal voor de Suzuki LJ 81, de pick-up uitvoering van de LJ 80. Een van de redenen is dat deze nooit officieel geïmporteerd is in Nederland. Officieel niet nee, maar als er dan toch een ten tonele verschijnt die ook bereid is om voor onze camera te poseren hoeven we natuurlijk niet lang na te denken. 

Een vuurtje begint voorzichtig te smeulen. Het is de thans 45-jarige Dick Veldhuis, in off-road kringen wellicht beter bekend onder zijn geuzennaam ‘d’n Aerdvrutter’, die verantwoordelijk is voor de Suzuki LJ 81 die je op de foto’s ziet. Bij Dick begint het off-road vuurtje te smeulen als hij in de eerste helft van de negentiger jaren van de vorige eeuw de leeftijd van 18 jaar bereikt. Rijbewijs halen en dan is het een kwestie van tijd of hij schaft in dat zelfde jaar zijn eerste auto aan, een Toyota LandCruiser LJ 70 FRP-top uit 1986. Grijs kenteken, want als timmerman/metselaar is dat reuze handig natuurlijk. Zo’n jaar of vier smaakt hij het genoegen dagelijks met de Toyota te rijden. Toch doet hij de auto van de hand en dan komt er een ‘inktzwarte bladzij’ in zijn leven. Precies, de Belastingdienst is daar ook goed in….. Een paar jaar lang rijdt hij namelijk geen auto met vier aangedreven wielen! Gelukkig trouwt hij in 1999 met zijn Wilma en kopen ze voor haar datzelfde jaar een Suzuki Vitara. Twee jaar duurt de vreugde, want dan overlijdt de motor. Opnieuw een zwarte pagina in hun leven moeten we nu zeggen, want opnieuw is er geen 4×4 te bekennen in ‘huize Veldhuis’, echter nu is dat voor de duur van circa twee jaar.  

Het vuurtje wakkert aan. Inmiddels zijn de twee jaar verstreken en dan schaft Dick een vierdeurs Opel Frontera aan. Daar rijdt hij met veel plezier zo’n vijf jaar mee in de rondte. Voor Wilma kopen ze een witte Suzuki SJ 413 uit 1986 voor woon-werk verkeer. Dick wordt lid van de Opel 4WD Club, die later, als de auto van de markt verdwijnt, haar naam veranderd in ‘Open 4WD Club’. Ook wordt hij lid van 4×4 De Veluwe. Wanneer dat allemaal gebeurde, dat weet Dick niet heel precies meer. Toerritten rijdt hij met de Frontera maar ook doet hij mee aan club trial wedstrijdjes. In die tijd ontmoet hij ook Teus Berkhof (die kennen we als professioneel inrichter van bedrijfswagens). Met Teus gaat hij in de auto van Teus, een oude Suzuki 410 met 1600 motor en slechte bodem, deelnemen aan het NK Trial. “De eerste wedstrijd lagen we al op onze kant” laat Dick weten en vervolgt “daar was opa van Loenen nog quasi boos over omdat dat een kenmerk van hem was”. Wat hij qua tijdspanne wel weet is dat de Frontera na vijf jaar ‘het doelwit’ is van een oude freule. Die rijdt de hele zijkant uit Dick zijn geliefde Frontera en helaas betekent dat het einde van het Frontera tijdperk.

Het vuurtje laait op en wordt een vuur. De volgende stap is de aanschaf van de groene Suzuki SJ410V (V staat voor metal top) die je op de foto hierboven ziet. Die wordt voor Wilma, want Dick gaat in de witte van Wilma rijden. Hij laat er gas (LPG) inbouwen, want de auto is inmiddels belastingvrij. “Toch wel lekker als je 30.000 km per jaar rijdt” grijnst Dick veelbetekenend. Ergens in of rond 2012 koopt Dick een Suzuki SJ 413K. De K staat voor pick-up en het is het witte exemplaar dat je hieronder op de foto ziet. De auto stamt uit 1985 en is een van de eerste exemplaren in Nederland. De dorpels en deuren zijn in slechte staat en Dick vervangt ze. Hij maakt de auto verder helemaal in orde en tot op heden rijdt hij de auto met veel plezier.

Vier bekende vuurtjes… We maken een sprongetje naar 2018 als een vriend en collega uit het NK Trial, Ronald van Loenen, twee Suzuki LJ 81 pick-up’s in Australië aanschaft en richting Nederland laat komen. De bedoeling is om er één aan te schaffen, maar de Australiër die er twee in bezit heeft wil ze alleen beiden tegelijk kwijt. Ronald heeft zelf al een rechts gestuurde LJ 81 (de blauwe op de aanhanger derde foto hierboven) maar wil er een extra aanschaffen voor zijn zoon Nick. Dick hoeft niet lang na te denken om toe te zeggen dat hij de LJ 81 die ‘overblijft’ wel wil overnemen. Hij kan ondertussen vast gaan sparen, want het duurt maar liefst vier maanden voordat beide pick-up’s in Nederland arriveren! Eenmaal hier zouden er nu vier stuks in Nederland zijn volgens Dick. Twee bij de familie van Loenen, Ronald en Nick, één bij Piet Visser (ook een Suzuki LJ 80 liefhebber waar we al eens over schreven) en de vierde nu bij Dick.

Boven: Met name de vloer onder de chauffeur heeft zijn beste tijd al een poosje achter zich.

Beetje extra peper. De Suzuki LJ 81 die Dick aanschaft stamt uit 1979. Hij moet gerestaureerd worden en wordt dan ook helemaal uit elkaar gehaald. Het 800 cc. motortje loopt daarentegen nog prima en ook een compressietest doorstaat hij met glans. Toch kiest Dick er voor een iets pittiger 1.000 cc. motor in zijn exemplaar te monteren. Niet geheel onlogisch natuurlijk gezien de beoogde doelstelling van de auto. De blokken zijn aan de buitenzijde eender, dus de auto blijft er met die iets zwaardere motor vrij origineel uitzien. De grotere inhoud wordt met name verkregen uit een grotere boring en slag van 65,5 x 72 mm (tegen 62 x 66 voor de 800 cc). Dick zadelt een goede kennis van hem op om de motor voor hem te reviseren. 

Boven twee keer en onder: Een typisch gevalletje van ‘voor de behandeling en na de behandeling’. Het ‘lijdend voorwerp’ is de laadbak van de Suzuki LJ 81. Qua roest is deze in een behoorlijk staat en de restauratie van dit ‘onderdeel’ blijft dan ook beperkt tot veel schuren, behandelen tegen het Nederlandse klimaat en tenslotte in de kleur spuiten. Het is bij Dick niet de bedoeling dat de auto vlekkeloos in concours staat gebracht moet worden. Een voorbeeld is de vloer van de laadbak. De vorige eigenaar heeft de auto gebruikt waar hij voor bedoeld was en dat zie je terug in de vloer. Die is niet vlekkeloos strak zoals hij van de fabriek kwam, maar heeft hier en daar wat kleine butsen. Er is doodgewoon mee gewerkt en dat zie je. ‘Karakter’ zou je het ook kunnen noemen. De cabine met het front vertoont wat meer ‘onhebbelijkheden’ in de vorm van roest. In de vloer last Dick enkele nieuwe stukken plaatwerk. De spatborden voor en de grille zijn nog een paar strepen slechter. Om zichzelf een hoop werk te besparen met sowieso een pover resultaat schaft Dick in Duitsland van polyester twee spatborden aan en de grille.   

 

Pragmatisch ten top. Het spuitwerk doet Dick zelf en gewoon in de garage. Hier en daar een zeiltje neer hangen en een paar dekens en hopla, ‘zijn spuitcabine’ is operationeel. En eerlijk is eerlijk, als je het spuitwerk ziet geloof je nauwelijks dat de auto gewoon in de garage is gespoten en niet in een spuitcabine. De kleur? ‘Zetor’ oranje meneer. De Zetor is een tractor zoals je wellicht weet en diens oranje kleur komt aardig dicht bij de originele oranje kleur van Suzuki. 

Het ‘kleurrijke’ vervolg. Het chassis wordt helemaal kaal gemaakt, vervolgens geschuurd, behandeld om uiteindelijk te worden gespoten. Yep, eveneens in Zetor oranje. De (starre) assen en bladveren heeft Dick voorheen al behandeld en daar waar nodig nieuwe onderdelen gemonteerd. De LJ 81 is rondom nog uitgevoerd met trommelremmen. Dick heeft zelf nog een vooras liggen met schijfremmen en die krijgt dan ook een plaatsje onder de LJ 81. De trommelremmen achter zijn nog van het type dat je met de hand moet stellen. Ook die verdwijnen omdat Dick zelf stellende achter remmen monteert van een Suzuki SJ 413. 

Boven: Tja, zelf spuiten in de garage geeft kortstondig een ‘wazig resultaat’…

Boven: Nieuwe brandstoftank en onder de oude maar goede motorkap wordt nieuw… 

  

Boven: Voordat de cabine op het chassis wordt geplaatst krijgt de bodem een zwarte anti-roest coating.

Boven en onder: De ‘nose-job’ is bijna ‘achter de rug’… Alleen nog even monteren.

 

Boven en onder: De 1.000 cc motor op zijn plek.

 

Twee wordt één. Er komt een moment dat de carrosserie weer op het chassis geplaatst kan worden. Eenmaal op zijn plek begint het leuk te worden; opbouwen! Het achterraam wordt een exemplaar van plexiglas. Het raam van een SJ 413 pick zou er ook in passen. Het is een recht raam en dat zou iedere glasboer kunnen snijden. Plexiglas is echter wel zo praktisch. Hetzelfde geldt voor de stoelen. Dick krijgt de auto zonder stoelen en dan kun je wel op zoek gaan naar originele stoelen, maar dat wordt knap lastig als de auto in Europa niet geleverd is. Bovendien passen de (keurige en weinig gebruikte) achterstoelen van een Vitara er vlekkeloos in… Oké, ze zijn een fractie breder, maar dat is alleen maar gunstig gezien het formaat van de gemiddelde Europeaan (tegen dat van een gemiddelde Japanner waar de auto voor bedoeld was). Hoofdsteunen daarop ontbreken, maar zou je die willen hebben, dan zou je ze moeten laten maken. Op (oudere) pick-up’s ontbreken de hoofdsteunen echter vaker omdat je hoofd min of meer tegen de achterwand van de cabine rust. In geval van een eventuele aanrijding zul je wellicht getrakteerd worden op een forse buil op het achterhoofd, maar je nek zal niet direct breken. Dick vindt het dan ook prima zonder die hoofdsteunen. Voor de binnen bekleding, zoals het hemeltje, is Teus Berkhof (van Bedrijfswagen inrichting Teus) weer verantwoordelijk.

Boven: En lopen als het spreekwoordelijke zonnetje meneer!

Boven: Dick Veldhuis zelf.

Boven: Een heerlijk functioneel en basic interieur, maar wel met de originele Suzuki radio!

Boven en onder: Leuk detail; de basis Suzuki LJ 81 werd destijds geleverd met alleen een slot in de deur aan de bestuurderskant.  

 

En zijn aller laatste wens is…? Dick rijdt nu al enkele maanden met veel plezier in zijn LJ 81. Inmiddels is hij ook gewend aan de rechtse besturing. Toch staat er nog één wens op zijn lijstje; dan heeft hij de LJ 81 helemaal zoals hij de auto wil hebben. Origineel horen er 16 inch wielen met banden onder zijn LJ 81. Die originele exemplaren vindt hij echter niet mooi en daarom heeft Dick 15 inch wielen gemonteerd, exemplaren die hij veel mooier vindt. Hij weet dat hetzelfde 15 inch model velg in Duitsland één jaar geleverd is als 16 inch op een SJ 410 metal top. Mocht iemand toevallig nog een paar van die 16 inch velgen achter in zijn schuur of garage hebben liggen…..

Fotografie: Dick Veldhuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.