Veluwe-Sallandrit van de Recreatieve

Aan de rand van de Veluwe wonend denken we aardig goed te weten wat we kunnen verwachten op het eerste deel van de route. Dachten we… De Veluwe is gelegen in Gelderland en bestaat voornamelijk uit bossen weten we, maar wat je niet direct in de gaten hebt is dat de Veluwe zo’n 1.000 km² groot is! Enfin, in werkelijkheid nog onwetend van wat ons te wachten staat gaan we die bewuste zondagmorgen 11 juni jongstleden vroeg op pad. Het is stralend weer en daarom gaan we niet met onze ‘bedrijfsauto’, maar halen we onze Jeep CJ-5 van stal om lekker ’topless’ aan de Veluwe-Sallandrit mee te kunnen doen. Niet het allerbeste idee van de dag, maar het waarom niet ligt nog in de toekomst verborgen. We arriveren ruim op tijd op het door de Recreatieve opgegeven vertrekpunt, ergens op een parkeerplaats in de buurt van ’t Harde. De koffie geurt en vermengt zich met de ontwakende boslucht en genietend van het hete goedje babbelen we even met de Recreatieve crew. Van Peter Mastenbroek horen we dat de rit niet heel vol zit, krap tien auto’s. Dat zijn er inderdaad minder dan we gewend zijn bij de Recreatieve, maar toch kijken we er niet direct van op. Gezien het warme weer kunnen we ons zo voorstellen dat er nog al wat 4×4 toer liefhebbers op een ‘onverhard strand’ liggen te genieten of een terrasje pikken.

Trage start… Niet lang na de koffie hijsen fotograaf Ad Woolthuis en schrijver dezes, gewapend met het routeboek, zich in de Jeep. We draaien de contactsleutel om, maar starten? Ho maar. De toch tamelijk jonge accu heeft het lange stilstaan tijdens de winterperiode niet kunnen waarderen en perst er slechts twee of drie diepe zuchten uit, veel te weinig om de acht sluimerende ‘kabouters’ onder de kap tot leven te wekken. Gelukkig zijn de overige deelnemers aan de tour nog niet vertrokken en de ervaring heeft ons intussen geleerd in onze beide auto’s een set startkabels als standaard boordgereedschap mee te nemen. Het leed is dan ook snel geleden en met de rally computer app op onze telefoon geopend gaan we op pad. Yep, het routeboek is in meters en onze Jeep hanteert waar de Amerikanen maar niet van af willen stappen; mijlen.

Genieten met hoofdletters. We zijn maar nauwelijks op pad of we worden ‘gestraft’ met een schitterend onverhard weggetje. We plukken onze camera’s tevoorschijn en leggen het voor u als lezer en het nageslacht vast. Uit voorzorg laten we de motor van de Jeep draaien zodat we even later probleemloos verder kunnen. Al snel rollen we van de ene in de andere verbazing. Hoe de Recreatieve ‘ze’, zijnde de onverharde routes, heeft kunnen vinden is ons een raadsel, maar de route is vooralsnog een aaneenschakeling van prachtige weggetjes en paden die zich door verschillende soorten bossen weten te slingeren. Hier en daar worden fraaie huizen grotendeels aan het oog onttrokken, nauwelijks zichtbaar verborgen achter het dikke gebladerte dat bomen tijdens het staartje van de lente kenmerkt. Ook al denken we de Veluwe een beetje te kennen, toch worden we bijna voortdurend verrast met onbekende vergezichten. Met een gematigd gangetje is het volop genieten en ontdekken dat Nederland toch weer een stuk mooier is dan altijd gedacht.

Boven: Het bestaat nog; koeien die gewoon lekker in de wei rond kunnen huppelen. Als je goed luistert hoor je ze tussen twee happen gras regelmatig ‘boe, boe’ roepen, afgewisseld met ‘boehoe’. Wat die onderlinge conversatie tussen de dames precies betekent weten we helaas niet, maar aan de toon te horen zijn ze vrijwel zeker héél tevreden…

Logisch toch…? Het nadeel van een droge periode is dat het op onverharde weggetjes behoorlijk kan stuiven. We weten dat het dan vervelend kan zijn als je op dat zelfde weggetje of pad je hond aan het uitlaten bent of gewoon aan het wandelen of fietsen bent om te genieten van waar jij ook van geniet op dat moment; de natuur. Om irritatie en boze gezichten te voorkomen stoppen we tijdig als we wandelaars of fietsers tegenkomen. En met tijdig bedoelen we dat het stof ruimschoots de gelegenheid krijgt om naar moeder aarde te zakken voordat de betreffende wandelaar of fietser passeert. Dat die dat waarderen is een understatement. Ferm opgestoken duimen en verbale bedankjes vliegen je om de oren, vaak vergezeld van een vriendelijke lach en zo nu en dan zelfs een praatje. Op één na. Verderop daarover meer.

Boven: Voor de ‘stadse floepers’ die niet weten welk soort ‘wild’ dit is: het is een ander soort paard dan de paarden onder je motorkap. Deze hinnikt…

Boven en onder: Wie niet van dit soort beelden op zijn netvlies geniet is ons inziens ‘reddeloos verloren’. Dagelijkse beslommeringen vallen als een blok van je af zodra de rust van de natuur zich over je ontfermt en als het ware je ziel ‘ontgift’. Het ruisen van de bomen, het kabbelen van water in een stroompje worden afgewisseld door het onregelmatige gekwetter van vogels op zoek naar eten dan wel een partner. We moeten uitkijken. We rijden een rit, maar we hebben meermaals de neiging om na iedere meter rijden te stoppen om opnieuw zo’n fraai stukje natuur met onze camera vast te leggen.

Onvoorziene stop. Op driekwart van de rit overkomt ons het tweede ‘waarom het niet zo’n goed idee was om met onze Jeep te gaan’. Zonder enige vorm van waarschuwing slaat de motor plotsklaps af. Verbaasd kijken we elkaar aan. Gelukkig stamt de Jeep uit een tijdperk waarin ingewikkelde elektronica nog niet prominent aanwezig is in de automobiel. De motorkap open leert dat een draad gebroken is. Het losse eind bungelt doelloos rond terwijl het stekkertje waar de draad in hoort te zitten vooralsnog contactloos op de bobine zit. Het stekkertje uit de speciale behuizing trekken lukt niet direct, maar gelukkig kunnen we het probleem verhelpen door een paperclip in het stekkertje te wurmen, een stukje draad ontbloten en deze met behulp van een stuk tape van een achteropkomende deelnemer aan de paperclip tapen. Het blijkt te werken, want we zijn zonder verdere problemen thuis gekomen.

Boven: We zijn niet de enigen die genieten.

Onder twee keer: Tegenwoordig gelukkig weer een vrij algemeen verschijnsel in ons landje: ooievaars. En nee, het zijn niet dezelfde, ook al lijken ze als twee druppels water op elkaar…

Vergezichten. Weldra verdwijnen langzaam maar zeker de rijke bossen van de Veluwe. Het landschap wordt voorzichtig meer open en na nog wat kilometers arriveren we bij het veerpontje Wijhe-Heerde, tevens de grens tussen de provincie Gelderland en Overijssel. Leuk om te weten; het zou het enige pontje in Nederland zijn dat op groene brandstof vaart. Het is er tamelijk druk. De mensen genieten van het zitten langs het water en van de bedrijvigheid rondom het pontje. Een pensionado stalt zijn kar op de drukste oever en weet ook ons te verleiden een ijsje te kopen. “Het geeft me wat te doen en het is toch heerlijk zo lekker buiten”, laat hij desgevraagd weten. “In de zomer ben ik hier ook badmeester” laat hij verder weten, hetgeen tevens betekent dat er hier in de IJssel ook gezwommen wordt.

Aankomst in het tweede deel van de routenaam. We hebben het veerpontje maar nauwelijks achter ons liggen of een groot bord tegen de winterdijk geeft aan dat we in Salland arriveren. Salland is een landstreek in het westen van de provincie Overijssel welke gedomineerd wordt door landbouw en veeteelt. Het gebied is zo’n 303 km² groot en er wonen volgens de laatste telling bijna een half miljoen mensen. Wil je meer weten over Salland of de Veluwe: Wikipedia kan je er veel over vertellen.

Boven: Niet bijzonder moeilijk om het gras groen te houden nabij de IJssel.

Boven en onder: Prachtig stukje natuur met een geschiedenis.

Boven: Prachtige hond en die zetten we ‘zonder pardon’ op de foto. Je zou in dit geval kunnen spreken van ‘wederkerige belangstelling’ of anders ‘vage symbiose’. Ons voordeel is het maken van een foto met een leuke hond en de mannelijke helft van het vriendelijk stel, de baasjes van de leuke hond, vindt onze Jeep wel erg gaaf om van dichtbij te bekijken. 

Boven: We krijgen ernstig het gevoel dat zij ons ‘schaapachtig’ uitlacht…

Boven en onder: Deze straatnaam borden zetten we met voor ons gegronde redenen op de foto. De betere wederhelft van schrijver dezes heeft ‘Ridder’ als meisjesnaam… Of het zo moet wezen komen we niet veel later het straatnaambord op de foto onder tegen; Woolthuisweg. En fotograaf c.q. co-piloot voor de gelegenheid Ad Woolthuis heeft jarenlang verondersteld dat hij een weinig voorkomende achternaam heeft. We zoeken nu nog borden met de achternamen van de overige terrein.nu medewerkers…

 

Boven: Zomaar ergens in ’the middle of nowhere’ een bakje om ‘condooms’ (en rommel) in te deponeren. Uhh, een populaire ontmoetingsplaats denken we? Wellicht een idee om er ‘statiegeld’ op te heffen…?

Vreemd. Een soortgelijke onverharde weg als waar we ook stil kwamen te vallen. Als we daar ook een wandelaar tegenkomen, stoppen we om niet te stuiven zoals het voorbeeld op de foto. Deze meneer is echter in het geheel niet gecharmeerd van ons en de volgende (ietwat verkorte) conversatie ontwikkelt zich. Hij: “Wat doen jullie hier, jullie mogen hier niet rijden”. Wij, een tikje verbaasd: “Waarom niet? We hebben nergens een bord gezien dat het verboden is”. Hij: Daar ga ik voor zorgen dat er een bord komt, want er komt allemaal stof op het gras van de weilanden”. We hebben inmiddels een brief gestuurd naar de landen in en om de Sahara dat ze geen Sahara stof en zand onze kant meer op mogen waaien… Wellicht weet de beste man niet dat onder meer stofdeeltjes en pollen een onderdeel zijn van het natuurlijke erosie proces en dat het grond alleen maar vruchtbaarder maakt. Helaas zullen er altijd wel mensen blijven die als gevolg van hun domheid geen begrip hebben voor anderen.

 

Boven: Wow, dit zie je nog maar zelden, echter ook deze dames en heren hebben het prima naar hun zin in deze modderpoel. Ook in hun natuurlijke leefomgeving wentelen zij zich graag in modderpoelen. Dat ze het naar hun zin hebben konden we duidelijk opmaken uit hun onderlinge conversatie. ‘Knor, knor’ dat al snel beantwoord wordt door ‘knorrende knor knor’. 

Hiaatje… Het einde van de rit ligt in een prachtig bos nabij een kasteeltje. We kletsen nog wat na en wrijven Peter een foutje in het routeboek onder zijn neus. Op één plaatje klopt de afstand ‘voor geen meter’ laten we hem ‘met een tikje vals sarcasme’ weten en heus, we hebben het twee keer gecontroleerd. Als het routeboek met de opgegeven afstand aangeeft rechtsaf te slaan zouden we pakweg een tweehonderd meter voor de spelende kinderen op de foto hierboven in de vaart terechtkomen. Die tweehonderd meter verder rijden en dan rechtsaf lukt wel en brengt ons weldra op genoemde eindpunt. Hopelijk begrijp je dat we een ludieke draai aan dat foutje geven? De waarheid is immers dat we enorm hebben genoten van deze nieuwe Veluwe-Salland route van de Recreatieve met een routeboek dat verder tot op de meter klopte.

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.

Meer info over De Recreatieve: https://www.recreatieve.nl/