De ‘ellende’ bij dit bericht is dat de heer Mastenbroek telkens weer verdraaide goed geïnformeerd blijkt te zijn, want dat betekent dat het inderdaad vrijwel zeker is dat rijden over onverharde paden en wegen welke de Veluwerit kenmerken binnen afzienbare tijd verleden tijd zullen zijn. Het is indirect de reden dat Jeroen ‘Muddigger’ Kielen, precies, die we kennen als de verantwoordelijke man achter Greenlane Tracks, zich inschrijft voor deze rit en een verslag van zijn ervaringen met de terrein.nu lezers deelt. Yep, opdat jullie wellicht nog een laatste keer kunnen genieten van misschien wel één van de mooiste (onverharde) ritten in Nederland. Hieronder Jeroen’s eigen woorden!
Uitgeslapen… Aangezien het dit jaar waarschijnlijk het laatste jaar is dat de weinige, nog toegankelijke onverharde paden en wegen op en rond de Veluwe zijn te berijden, hebben we ons opgegeven bij de Recreatieve, om de Veluwerit mee te rijden. De ons opgegeven starttijd is tussen 11:00 – 11:30 uur, hetgeen betekent dat we uit kunnen slapen. Het startpunt is namelijk maar een uurtje rijden verwijderd van ons woonadres.
Gevarieerde wielen. Op de startlocatie, waar we lekker op tijd aankomen, is er een marshal van de Recreatieve aanwezig die de inschrijving controleert. Klopt die inschrijving, dan wordt door hem ook het eerste deel van het routeboek uitgedeeld. Bij het weer naar buiten lopen zien we dat de parkeerplaats al lekker vol staat met vierwiel aangedreven bolides van diverse pluimage.
Eigen tempo. Door de toewijzing van een starttijd wordt het deelnemersveld van circa achttien voertuigen lekker verdeeld over de route. Het voordeel daarvan, of wie weet nadeel voor sommigen, is dat je lekker je eigen tempo kunt bepalen. Soms passeer je een deelnemer, maar het kan ook zomaar gebeuren dat je even later zelf wordt gepasseerd. Voor de fotografie betekent het dat deze puur op de omgeving is gericht. ‘Familiekiekjes’ voor, achter, naast en op de auto’s met de overige deelnemers zijn dus uit den boze.
Boven: Sta je zelf op de deelnemerslijst aangegeven als ‘raar ding’, kom je op de route deze knotwilgen tegen. Wie of wat is er nu ‘raar?’ Het doet je in ieder geval verbazen over hoe sterk de natuur is. Het ‘hart’ is uit de stam, maar toch groeien de wilgentakjes ieder jaar weer vrolijk uit.
Boven en twee keer onder: Zowel voor als achter de auto zijn de gesterkte, onverharde paden een lust voor het oog door het prachtige, overwegend groene, maar altijd weelderige decor waar zij zich doorheen slingeren. Alhoewel, dat ‘slingeren’ gaat niet altijd op…
Boven: Een mooie, landelijke boerderij, zoals je er op en rond de Veluwe veel ziet.
Boven en onder: Op de rustplaats, waar Peter en Margriet Mastenbroek de deelnemers voorzien van een bakje koffie of thee, naar wens vergezeld van een lekkere plak cake, komen we weer diverse deelnemers tegen. Dat schept tijd om, slurpend aan de koffie of thee, even bij te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Na het inleveren van het eerste deel van het routeboek ontvangen we hier het tweede deel, waarna we de rit kunnen vervolgen.
Onder: Op de route komen we op meerdere plekken het mooie ‘digitalis purpurea’ tegen, oftewel gewoon in het Nederlands: vingerhoedskruid. Het digitalis purpurea ziet er weliswaar prachtig uit, maar vergis je niet in zijn schoonheid. De plant bevat onder andere digitoxine en digitaline, voornamelijk in de groene bladeren en zaden. En die stoffen zijn giftig, waardoor inname van 2-3 gram gedroogde blaadjes al dodelijk kan zijn. Dus mocht je vrouw je met haar allerliefste glimlach een maaltijd salade voorzetten en je herkent daarin de blaadjes van het vingerhoedskruid: niet opeten! Of je moet voorgoed van haar verlost willen zijn natuurlijk, zoals de beroemde Winston Churchill ooit Nancy Astor (het eerste vrouwelijke parlementslid van Engeland) antwoordde naar aanleiding van een uitspraak van haar: ‘Sir, if you were my husband, I would give you poison (meneer, als u mijn man zou zijn, dan zou ik u vergif geven). Waarop Churchill gevat antwoordde: ‘If I were your husband I would take it (Als ik uw man zou zijn, dan zou ik het innemen!).
Boven: Het voormalige zendstation ‘Radio Kootwijk’ mag uiteraard niet ontbreken op een Veluwerit. Je hebt het ook op de openingsfoto al voorbij zien komen.
Boven en onder: Mooie vergezichten op de Hoog Buurlose Heide.
Onder: Het eindpunt van de rit. Hier worden we opgewacht met een glaasje fris en een plakje cake! En natuurlijk grijpen we de gelegenheid aan om even lekker na te praten over de rit nu je die helemaal gereden hebt.
Recreatieve tot ziens, en bedankt voor het organiseren van deze mooie rit. We hebben er erg van genoten. Laten we hopen dat Staats Bos Beheer niet teveel wegen en paden gaat afsluiten zodat we kunnen blijven genieten van de prachtige Veluwe en diens omgeving.
Tekst & fotografie: Jeroen en Wendy (Greenlane Tracks).
Leuk verhaal Jeroen!