3th Tour up North

Het menselijke oog bestaat weliswaar uit meer dan twee miljoen onderdelen, maar toch noemen we het een enkelvoudig oog. De politiek in Den Haag kan er een voorbeeld aan nemen, want al die minuscule onderdeeltjes weten wel degelijk samen te werken zodat wij vormen, kleuren en dimensies kunnen zien en die daarmee weten te interpreteren. Een tamelijk belangrijk onderdeel in ons oog is de lens, welke lichtstralen samenvoegt voordat die ons netvlies (ook wel retina genoemd) bereiken, een lichtgevoelige laag aan de binnenzijde van de achterkant van het oog. In dat netvlies bevinden zich staafjes en drie soorten zogeheten ‘kegeltjes’ (voor drie verschillende golflengten van het licht) die voor onze kleur waarneming zorgen (zo lang je niet kleurenblind bent tenminste). Dat netvlies zet op haar beurt het licht om in elektrische signalen welke samenkomen in de oogzenuw om vervolgens met ‘bijna lichtsnelheid’ naar de hersenen getransporteerd te worden.

Ander oog ‘in zicht’. Een ander soort oog is het samengestelde oog ofwel het facetoog. Insecten zijn er meestal mee uitgerust en geleedpotigen. Zo’n facetoog bestaat uit tientallen tot tienduizenden nagenoeg identieke lichtdetectors (ommatidia geheten, dan wel facetten of deelogen) die strak tegen elkaar liggen maar net een fractie andere kant op wijzen zodat ze samen min of meer een deel van een bol vormen. Elke facet ziet dus een eigen stukje van de wereld (lees: vooral prooi of bloem) en is het met enkele tientallen facetten misschien nog een kwestie van behelpen, van de insecten die op zicht jagen en de snelle vliegers (om obstakels te kunnen ontwijken) weten we dat die zeer goed ontwikkelde facetogen hebben (met wel tienduizenden facetten) en veel meer en anders kunnen zien dan wij mensen (denk aan bijvoorbeeld de libellen en vliegen, maar ook enkele keversoorten weten ons qua zicht met gemak te verslaan). Van vlinders weten wij bijvoorbeeld dat ze meer en anders kleuren zien. 

De aanleiding voor het intro. Waarom die kennis ons te binnen schiet bij het schrijven van dit verslag? Eigenlijk al veel eerder, namelijk als we afgelopen zaterdag 25 september de derde Tour up North gaan rijden van de FOCH. Dat kwartet letters is de afkorting van de relatief jonge club/vereniging Freelander Owners Club Holland. De Freelander is een model van Land Rover zoals je weet en inderdaad is er dus een club van liefhebbers van dit model, zowel voor de Freelander 1 als voor de Freelander 2. De Freelander is de Land Rover badge waardig omdat de auto vier wiel aandrijving heeft. Geestelijk vader van de FOCH is Cristian Wiegman en dat is een actief baasje kunnen we je verklappen. Oh ja, en die (facet)ogen? Tijdens de tour komen we aan onze enkelvoudige ogen tekort….

Kraaiende uitgeleide. Maar niet alleen Cristian is dat. Als we maar één (off-road) club zouden mogen noemen waarop de uitspraak ‘de club, dat ben je zelf’ van toepassing is, dan noemen we voortaan de FOCH. We leggen verderop wel uit waarom. Allereerst gaan we vanuit onze woonplaats op weg naar Beerta, alwaar de start plaats vindt van de 3th Tour up North. Vooraf hebben we Cristian laten weten aanwezig te willen zijn vanaf de start. Totdat we de locatie en de starttijd van de tour gezamenlijk onder ogen krijgen. De tour met zijn lengte van ruwweg 111 km. start namelijk al om 08.30 uur. Dat is nog te overzien, maar Beerta ligt volgens de landkaart iets ten noord-oosten van Winschoten in onze provincie Groningen en volgens alle navigatie systemen is dat bijna 200 km. verwijderd van onze woonplaats in het midden van het land. Volgens diezelfde navigatie systemen vergt het een reistijd van zo’n twee uur en omdat we een half uurtje voor de start willen arriveren… oeps. Enfin, reken zelf onze vertrektijd maar uit als we op zaterdagmorgen, begeleid door het kraaien van talloze hanen, in alle vroegte richting Beerta vertrekken om daar keurig rond de klok van 08.00 uur aan te komen. 

Het Wikiloc debuut. We worden opgewacht door welriekende koffie, belegde broodjes en een twintigtal Freelanders met haar bemanning. Tijdens het naar binnen slurpen van het hete goedje ontdekken we dat Freelander eigenaren minstens zo aardig en vriendelijk zijn als alle andere Land Rover eigenaren. Ondertussen blijven de Freelanders binnen ‘stromen’, in enkele gevallen afgewisseld door Land Rover Discovery’s of Land Rover Defender’s. Een behoorlijk tikje verbaasd horen we dat maar liefst 46 auto’s zich in geschreven hebben voor de 3th Tour up North. Een flink aantal voor zo’n relatief jonge club (sinds 2011 als we ons niet vergissen) en dat op een plek welke geografisch gezien toch enigszins in een uithoek van Nederland ligt en bovendien regelmatig ‘geteisterd’ wordt door aardbevingen… We maken gekheid natuurlijk, tijd die vriend/collega Jan Houtkoop nuttiger besteed aan het uitgelegd krijgen van Wikiloc en het downloaden van de route. En wie, net als wij, nog nooit met Wikiloc heeft gewerkt kunnen we verklappen dat het verdraaide handig en leuk is.

Onverwacht genoegen. Pakweg tien minuten voordat de deelnemers mogen starten met de tour gaan wij fotografen op ‘pad’ zodat we ook de deelnemers die als eersten starten op de gevoelige plaat vast kunnen leggen. Het weer is redelijk goed, Wikiloc wordt met de minuut handiger maar het beste nieuws is dat de route tamelijk snel bijna ontstellend mooi en leuk wordt. Gek eigenlijk bedenken we, dat je voorstellingsvermogen van het ‘platteland’ van Groningen er zo faliekant naast kan zitten. Dat kun je zowel positief als negatief interpreteren, maar in ons geval mogen we spreken van een onverwacht genoegen! De route, al dan niet verhard, slingert zich tussen uitgestrekte landerijen door met schier oneindige verten, veelal bebouwd met spul dat we bij de groenteboeren aan kunnen schaffen, verder door pittoreske dorpjes, oude vestingstadjes en al dan niet dicht begroeide bosschages. Op sommige plekken waan je je zo ver van de bewoonde wereld dat je jezelf serieus afvraagt of er wel beschaving is doorgedrongen. Varkens die zich, zoals het hoort, naar hartenlust in de modder kunnen wentelen, geïmproviseerde kraampjes waar allerhand snuisterijen op uitgestald liggen en je zelf mag bepalen wat je er voor geeft; het is een aaneenschakeling van prachtige, vooral visuele indrukken en de sluiters van onze camera’s raken al snel oververhit. Totdat we ons er op betrappen dat we toch ook door moeten rijden, anders worden we dadelijk ingehaald door de eerste deelnemers! 

Boven: Een tweede overeenkomst van de FOCH met de LRCH is het rijke aantal ‘leuke honden’. We komen er verschillende tegen. Normaal vragen we Linda Zantingh van lzga.nl (Linda Zantingh Graphics & Arts) advies voor ‘het merk’ viervoeters, maar zowaar raden we in de vroege ochtend in één keer dat we met twee Jack Russel’s te maken hebben. Verderop gaan we wel te berde bij Linda voor advies.

Boven: Pal naast het vertrekpunt te vinden, een voormalige gaskraan vermoeden we.

Onder: Het is een fenomeen, de oogst van de suikerbieten welke vooral (meedogenloos) uit de grond getrokken worden tussen half september en half november. Vrachtwagen chauffeurs draaien overuren in die periode. Liefst voor de vorst oogsten, want kou kunnen ze slecht tegen. Het verwerken van de suikerbieten, de suiker er uit halen, gebeurt in de regel van half september tot half januari. Dit ‘bergje’ met een lengte van tientallen meters komen we tegen niet lang na de start.

Twee keer boven en onder: De route passeert onder meer het Vestingmuseum in Oudeschans. Behalve voor het museum zelf komen we in het dorp nog een oud kanon tegen dat achteloos schijnt weggelegd te zijn en vergeten. Midden in het dorp ook een metalen afbeelding van een musketier met informatie over de ontstaansgeschiedenis van het vestingstadje en uitleg over…? Precies, wat een musketier is en doet.

Boven: Ook in Oudeschans te vinden in de tuin van een bewoner, deze ‘monumentale’ klomp ijzer. We hebben ons suf zitten prakkiseren wat het mag zijn, maar bij gebrek aan de bewoner of dorpsgenoot met kennis moeten we het antwoord schuldig blijven. Wie het weet mag het zeggen.

Boven: Varkens die genieten ‘van het buitenleven’.

Boven: Cristian Wiegman komen we tegen op de eerste stempelpost. Cristian is een gezellige en innemende prater die ons van de nodige informatie voorziet. Van hem horen we onder meer ook dat de rit, net als het lidmaatschap, gratis is voor de leden. Hij roemt daarbij ook de leden omdat heel veel binnen de club gezamenlijk wordt ondernomen. Dat bedoelen we dan ook met, ‘de club, dat ben je zelf’. Het duurt dan ook even voor we ons van hem kunnen ‘losrukken’ om de route verder te vervolgen.

Boven: Vroeger werd dit een ‘beatle’ pony genoemd…

Onder: Kunst langs de straat, straatkunst of ietwat uit de kluiten gewassen ‘vogelverschrikkers’, vul het zelf maar in. Het is in ieder geval creatief genoeg om er voor te stoppen en er een foto van te maken.

Boven: We dachten enige geografische kennis te bezitten, maar van dit vijftal hebben we nog nooit gehoord. Zitten we wel in Nederland of überhaupt op deze aardbol…? Maar juist daarom hebben we zo enorm genoten.

Boven: Te vinden in het vestingdorpje Oudeschans.

Boven: En dan rij je over een smal pad met dichte, overhangende begroeiing en dan kom je plots twee huizen tegen in ’the middle of nowhere’ met in een van de tuinen dit ‘beeldhouwwerk’ van een dode boom. 

Boven: Nabij stempelpost twee, ver van de bewoonde en jachtige wereld een prachtig landhuis met opzij van het huis twee stoeltjes. We zien onszelf al bijna zitten, genietend van de ‘oorverdovende’ stilte welke alleen onderbroken wordt door de karakteristieke geluiden van de natuur, te weten tjilpende vogeltjes, grazende reetjes, ruisende bomen en kruipende slakken…

Actie gegarandeerd. Stempelpost vier is gelegen bij een brug over een stroompje en alleen te bereiken via een onverharde, doodlopende ‘weg’. Althans, dat wordt aan het begin van de weg aangegeven. Op de brug een paal die verder rijden verhindert. Die paal staat echter los en til je er met het grootste gemak uit! Mocht je dat niet geprobeerd hebben, dan kun je als alternatief door het water naast de brug. Door de droogte geen heel diepe doorwading, maar wel een fotopuntje om je vingers bij af te likken omdat actiefoto’s een garantie zijn. De weg zal vooral door lokalen benut worden, omdat het ‘Doodlopende Weg’ bord en het water een vreemde al gauw weerhoudt verder te gaan. Ons vermoeden wordt bevestigd, want voordat de eerste deelnemers aan de tour ter plekke arriveren komen we een lokale dame tegen op een quad met aan boord onder meer drie honden. Niet veel later, als naast wat wandelaars en fietsers ook al enkele Freelanders gepasseerd zijn, komen er nog twee amazones voorbij, die gehoor geven aan ons verzoek om door het water te ‘lopen’ met hun viervoeters.

Boven: Yep, een leuke hond in de gedaante van een Golden Retriever voor zover we weten.

Boven: Aarzelt geen moment, deze ‘leuke hond’ om achter zijn speeltje aan te duiken, met opzet door zijn baasje in het water gegooid.

Overtuigend bewijs geleverd. We hebben ruimschoots de tijd genomen om het gros van de deelnemers vast te leggen bij de doorwading. De ervaring leert namelijk dat veel deelnemers smullen van actiefoto’s van hun bolide. Het is immers een leuk en overtuigend bewijs richting familie en vrienden van het avontuurlijke karakter van de auto dat ook in ieder mens te vinden is. We hebben in de loop der jaren actiefoto’s van terrein.nu al hele wanden op kantoor in beslag zien nemen.

Boven: Kijk, daar zijn de dames nog een keer, maar nu ‘geschoten’ vanuit een schier onmogelijk te bereiken fotopuntje als gevolg van dichte begroeiing.

Boven: Onmiddellijk herkenbaar op de parkeerplaats, deze door de eigenaar creatief (en verdraaid netjes) in een soort van camouflagekleuren gespoten Freelander.

Boven: Moet je natuurlijk niet met een hele bups Freelanders tegelijk bij een stempelpost arriveren. Het duurt maar even en dan is ‘het enige leuke fileleed’ opgelost. Het schept namelijk tijd om gauw even de benen te strekken en bij te kletsen met de overige deelnemers.

Boven: Een bescheiden stofwolkje in de verte verraadt de fotografen dat er enkele deelnemers in aantocht zijn.

Boven en onder: Het Mussel-Aakanaal heeft nog maar weinig weg van een gegraven kanaal, meer lijkt het door de uitbundige begroeiing op de oevers op een meanderende rivier.

Boven: Niet alleen ondergetekende heeft vreselijk genoten van de 3th Tour up North; ook vriend alias collega Jan Houtkoop is die mening toegedaan. Het bewijs zijn de vele ‘rolletjes’ met daarop dik duizend foto’s waarmee we thuis komen…

Boven: De route neemt vanaf stempelpost twee een soort van ‘loop’ zodat je uiteindelijk weer bij het vertrekpunt van die loop uitkomt. In plaats van links af ga je nu echter rechts af. Voor de zekerheid heeft de organisatie het bordje omgekeerd opgehangen.

Boven: Wordt moeilijk om te verdwalen met al die palen…

Boven: We komen een lieve oma tegen met haar begeleiding, twee leuke honden. En als er leuke honden in het spel zijn kunnen we het niet nalaten het complete plaatje vast te leggen. Voor deze twee exemplaren roepen we wel de hulp van Linda Zantingh in, onze sprekende honden encyclopedie. Die weet feilloos te vertellen dat de grote lobbes een Berner Sennenhond is en de kleinere leuke hond rechts op de foto een Border Collie. 

Boven en onder: Nog zo’n hartenbreker bij stempelpost twee en we laten in het midden of we het over de leuke dame hebben of over de leuke hond… Of het zo moet wezen heet de leuke dame Iris en onder haar naam kennen we ook een bloem en….? Yep, een onderdeel van het oog! In ieder geval is de leuke hond een Engelse Bulldog volgens Linda Zantingh. Alleen al de manier waarop hij je aankijkt doet je hart smelten. 

Tafeltje dek je…? We hebben onderweg niet alleen oog voor leuke honden, ook de Bos taurus vinden we heel leuk. Dat is de wetenschappelijke naam van het runderras dat we in Nederland de Lakenvelder plachten te noemen. Met zijn witte band tussen de voor en achterpoten rondom de rug en borst lijkt het alsof er witte lakens over deze verder zwarte of rode runderen geworpen zijn. In werkelijkheid moeten ze nog heel wat andere kenmerken bezitten om Lakenvelder genoemd te mogen worden.

Boven: Cristian Wiegman met zijn Freelander richting de top ‘waarheidsgetrouw’…

Boven: Dit tekent de ronduit geweldige sfeer binnen de FOCH ten voeten uit. Erwtensoep en broodjes hotdogs wacht de deelnemers op het eindpunt van de route, een zandafgraving in een van de Pekela’s. De normale catering is door een foutieve planning niet aanwezig en daarom heeft de organisatie de soep en de broodjes hotdog uit eigen zak betaald. Als je wilt kun je dat nog wegspoelen met koffie, thee of een blikje frisdrank. Betalen hoeft zelfs niet, maar een kleine donatie is natuurlijk altijd welkom. Er kan een paar uurtjes naar hartenlust gereden worden op de zandafgraving. De tourrit was, mede door de droogte, niet bijzonder moeilijk qua terrein rijden, maar hier op de zandafgraving kun je jouw grenzen met gemak opzoeken. Het voordeel van het zachte zand is dat het vergevingsgezind is. Of de deelnemers genoten hebben hoef je alleen maar de Facebook pagina van de club op te zoeken. Die staat barstensvol foto’s, filmpjes en dankbetuigingen richting de organisatie voor de geweldige derde Tour up North rit. Geniet hieronder nog even van de verrichtingen van de deelnemers op de zandafgraving in Pekela. 

Boven: Cristian Wiegman met zijn Freelander richting de top ‘gesmokkeld’…

Onder: Cristian Wiegman met zijn Freelander in de afdaling ‘gesmokkeld’…

Boven en onder: Een tweetal nauwelijks gesmokkelde afdalingen…

Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.