Overpeinzingen. Waar gaat dat tweede stuk van dat grensgeval over, want het stemt niet direct vrolijk. Landschappelijke herinrichting soms? Hoe het ook zij, de deelnemers genieten, geholpen door een optimistische zon die zich vreselijk uitslooft. Alsof ze de mogelijke zwanenzang van het terrein pogen te verdoezelen, minder erg willen laten lijken. Maar weg met het pessimisme, dat zeker en absoluut niet thuis hoort op een positieve off-road dag genaamd 4×4 Art of Mud.
Dubbel vaag. De 4×4 Art of Mud in Arendonk is de ietwat povere informatie waarmee collega fotograaf Ad Woolthuis en uw scribent opgezadeld worden en in alle vroegte in een door mist gehuld Nederland naar de grens met onze zuiderburen moeten zien te rijden. De spreekwoordelijke, warme gastvrijheid van de Belgen wordt bevestigd als we in Arendonk aankomen en allervriendelijkst worden ontvangen, vrijwel direct gevolgd door een lekkere beker koffie. Het geeft ons tevens tijd om nadere informatie in te winnen over dit evenement, want de eerlijkheid gebiedt ons te vertellen dat we voorheen nog nimmer van de 4×4 Art of Mud gehoord hadden, totdat de uitnodiging voor dit evenement op onze digitale deurmat plofte. “De 4×4 Art of Mud is 10 jaar geleden spontaan ontstaan uit een hechte vriendengroep, bestaande uit zes personen”, horen we desgevraagd van bestuurslid Herman van Gestel. Art of Mud is geen stichting of vereniging, maar uitsluitend de organisator van een vrij-rijden faciliteit.
Popelen. Twee maal per jaar kunnen offroad minnende enthousiastelingen met hun 4WD op deze locatie even lekker uit hun bol gaan. Helemaal vrij rijden naar de letter is het niet; er zijn uiteraard spelregels. Zo is er éénrichtingverkeer en zijn er een aantal geulen waar rijden niet is toegestaan. Voor de rest ben je tamelijk vrij om te gaan (en stilstaan….) waar je wilt. Dat klinkt uitnodigend en al voordat de klok tien uur in de ochtend slaat staan een aantal rijders te popelen; ze zijn er al helemaal klaar voor om het terrein in te gaan!
Chemische metamorfose? Het terrein is niet enorm groot maar dat weerhoudt maar liefst 48 ingeschreven rijders geenszins. Voeg daar nog een aantal leden van het bestuur aan toe en een dikke vijftig offroad bolides worden het nog begroeide terrein in gestuurd. Voordeel van vroeg beginnen aan de uitdagingen, we hebben het al eerder geschreven, is dat de ondergrond nog niet is omgeploegd door, in het geval van vandaag, zo’n 4 x ruim 50 terreinbanden. Er is overal op het terrein nog redelijke ‘grip’ te vinden, ook al is het gras nog nat van de dauw en de mist. Aanvankelijk wordt het uitzicht nog een beetje belemmerd door heup- en borst hoge vegetatie. Kuilen, met vooralsnog een onschuldig ogende hoeveelheid water, veranderen na enkele passages in schier onneembaar afgronden en hellingen. Naarmate de dag vordert zien we twee kuilen transformeren tot een serieus probleem. Het onschuldig ogende water verandert in een alsmaar dikker wordende brij welke, en sommige rijders zijn daar heilig van overtuigd, eigenschappen krijgen van een sterke lijmsoort.
Boven: Aaaaah, die kennen we, Ruben Segers. In het verleden maakte hij met deze fantastisch geprepareerde Jeep Cherokee furore in het NK Trial in Nederland. Volgens zijn pa Kris, die het stokje van Ruben heeft overgenomen, doet hij niet meer mee omdat hij, en we schreven dat al eerder, moeilijk tegen zijn verlies kan en hij bang is van zijn pa te verliezen…. (okay, commentaar mag, maar niet meer dan één reactie vakje vol…).
Off-road broederliefde. De vele, razendsnel tollende voor en achterwielen, slijten sporen uit en bestaande sporen dieper. Die sporen op hun beurt creëren na verloop van tijd een hoogte tussen zich waar het differentieel en de tussenbak van de off-road bolides bepaald niet van gecharmeerd zijn. We zien dan ook steeds meer voertuigen de bekende ‘buikligging’ aannemen, te herkennen aan stilstand en doelloos ronddraaiende wielen. Een lier brengt in de regel uitkomst, maar ontbeer je deze voorziening, dan worden je hulpeloze blikken toegeworpen, wachtend op hulp van buitenaf. Maar is dat niet het mooie van de off-road sport? Je wordt steevast geholpen door een collega off-roader, want die weet dat ook hij (tijdelijk) vreselijk vast kan komen te zitten zodat hij een beroep moet doen op een mede off-roader. Met dat gegeven en zoveel off-road vrienden in de nabijheid is het een stuk makkelijker om de grenzen van jou en jouw bolide op te zoeken.
Boven: Het wapen achter de hand dat als verzekering geldt om toch weer huiswaarts te kunnen keren met je bolide…
Boven: Een Mercedes G overwint een obstakel met tijdelijke 3WD.
Off-road notabelen. Het is natuurlijk niet alleen maar offroad ‘leed’ dat we tegenkomen, in tegendeel. We zijn er nog niet heel lang als ons oog valt op een op het oog (heerlijk die woordspelingen) uitstekend geprepareerde bolide. Eigenaar is Jimmy Moonen en zijn Suzuki Samurai, ‘helaas geen Jimny, is uitgerust met maar liefst drie lieren (voor, achter en top), een passende verhoging en aangepaste shocks. Met dit imposante ‘wapenarsenaal’ is hij voornemens de aanstaande Wild Boar Valley Challenge te gaan rijden. Tsja, we weten dat de Wild Boar zwaar is en dan moet je gereedschap inderdaad goed in orde zijn. Tussen de vele offroad minnende bezoekers ontwaren we ook René Leyten, bij ons bekend als René van 4×4 Limburg.
Boven: Hebben ze last van overstekende bomen in België? Je zou het haast denken als je de boom ziet op de hoek van deze Unimog. De waarheid is toch een tikje anders lees je hieronder.
De waarheid boven tafel. Opvallende verschijning is ook een ex militairy voertuig, een Unimog 4×4 3.5 tonner. Tim de Backer, eigenaar van het voertuig, heeft deze Unimog enkele weken geleden gekocht en na dito weken noeste arbeid rijdbaar gemaakt. Nu is een Unimog weliswaar geen alledaagse verschijning, maar het is ook niet direct een totaal onbekend voertuig, zeker niet bij off-the-road liefhebbers. Wat is er dan zo opvallend? Nou, opvallend aan deze Unimog is absoluut het forse stuk boomstam dat tussen de bumper en het koetswerk vast zit. Navraag aan Tim leert dat deze Unimog zo’n dertig jaar lang op een weiland heeft stil gestaan, overgeleverd aan de tand des tijds. Naast de gebruikelijke vegetatie als grassen, brandnetels, gulden roede en meer van dit soort bodembedekkers, doen struiken en kleine wilgachtige gewassen ook hun uiterste best het hoogst boven het maaiveld uit te komen. Dat doen planten en bomen al sinds hun ontstaan, teneinde zo veel mogelijk zonlicht en vocht te verzamelen ter bevordering van hun groei. Voor zover niks mis mee toch? De al voornoemde wilgachtigen hebben echter, naast omhoog groeien, nog een eigenschap: dikke stammen kweken voor een zo groot en hoog mogelijk bladerdak. Helaas kunnen planten, bloemen, struiken en bomen niet denken, althans in onze beleving. Het enige wat ze kunnen is groeien. Groeien naar het licht en het maakt ze niet uit waar ze met hun wortels in moeder aarde wroeten zolang ze maar aan voldoende water en zonlicht kunnen komen. En ze kennen in principe maar één richting: omhoog! Als er dan toevallig op de plaats waar zo’n wilg voornemens heeft te gaan groeien een Unimog geparkeerd staat ga je gewoon…? Nog altijd omhoog! In dit geval is dat in zijn jeugd tussen het voorspatbord en de bumper van een Unimog, want als dan nog ‘slanke den’ heeft hij daar ruimte zat. Totdat hij groter en meer volwassen wordt… Het siert Tim dat hij de humor er van inziet en daarom heeft hij het stuk stamboom, sorry, boomstam, laten zitten, als een soort ode aan het verleden van de Unimog en diens redding.
Boven: Oeps, als in slow-motion valt deze ongelukkige off-roader op zijn kant. Zachte grond is vergevingsgezind en bovendien wordt het leed verzacht door het feit dat de hele auto beschermd wordt door een externe rolkooi. Schade aan de bolide is dan ook nihil. Toch is er ook sprake van ernstige emotionele schade, namelijk aan het ego van de bestuurder. Normaal verdwijnt dat in de loop van enkele dagen, maar helaas is het nu vastgelegd door de terrein.nu fotograaf. De kans is dus reëel aanwezig dat deze actie onvergetelijk wordt voor de chauffeur in kwestie. Wellicht zal hij er door zijn off-road vrienden tot in lengte van jaren aan worden herinnerd…
Boven: Yep, ze zijn ook in België te vinden: leuke honden. Sterker nog, uw fotografen hebben zo ongeveer een hele kennel gefotografeerd…
Boven en onder: Begerenswaardige Land Rover met V8 en afneembare top.
Boven: Uuuh, even de kluts kwijt mannen?
Boven: De geprepareerde bolide van Jimmy Moonen waarmee hij de Wild Boar Valley Challenge te lijf wil gaan.
Boven: Even de temperatuur van de waterige modder checken…
Boven: Die-hard offroader Ruben Segers en hopelijk is hij ons plaagstootje van hierboven al weer een beetje vergeten….?
Boven en onder: Komen een poosje kijken maar wagen zich, begrijpelijk, niet in de vette blubber op het terrein. Het zijn twee vintage off-road juweeltjes en hun status hebben ze in het verleden meer dan genoeg bewezen. Nu is het voor hen tijd voor pensioen en moeten ze gekoesterd worden, liefst in lekker verwarmde garages.
Off-road vrouwen die hun mannetje staan. In de voertuigen zien we regelmatig ook vrouwelijke deelnemers, aanvankelijk als bijrijder maar later zo nu en dan als piloot. Een van hen valt ons het meest op. Na aanvankelijk lekker mee gereden te hebben, ontpopt zij zich later op de dag als bijrijder met kennis en inzet. Bij de allereerste, serieuze actie klimt zij zonder een moment te twijfelen uit de ernstig bemodderde auto en stort zich vol overgave op de taak die haar, ongevraagd en misschien wel ongewenst, is toebedeeld. Op de foto hier boven en hier onder zien we de dame in kwestie, Sydney Verbruggen die, zonder zich druk te maken om haar tenue, languit op de motorkap ligt om het haar toegeworpen sleeplint met een harpsluiting aan de auto te bevestigen. Met enige aanwijzingen en zonder een zweem van angst lukt het haar deze opdracht tot een goed einde te brengen. Even later is de auto uit de blub en karren maar weer. We zullen er niet van opkijken als zij volgend seizoen als volwaardige bijrijder in een Challenge te zien is.
Home sweet home? Even na vier uur is het over met de off-road pret en worden de (meeste) auto’s naar de trailers gereden. Of de pret dan echt over is maken wij niet mee. Rond die tijd moeten we op weg naar ons verre huis met, hopelijk, de kookpot van moeder de vrouw die wacht. Daarna wacht de computer om onze bevindingen op het digitale schrift vast te leggen.
Fotografie: Ad Woolthuis & Jan Houtkoop. Tekst: Jan Houtkoop.