Het weerbericht voorspelt weinig goeds als we rond de klok van 09.00 uur in de auto stappen en op weg gaan naar Havelterberg. Bewust gaan we iets later van huis, want nog kakelvers in ons geheugen is de lange rij auto’s die tijdens een vorig bezoek in het najaar maar langzaam opschoven richting de ingang van het terrein. We hopen dat te vermijden door iets later ’ten tonele’ te verschijnen. Ondanks het niet al te florissante weer verloopt de heenreis voorspoediger dan de verwachting zodat we slechts enkele minuten na de klok van 10.00 uur arriveren. Van een file geen sprake is onze korte verbazing, totdat we beseffen dat we niet gecontroleerd hoeven te worden op een niet nader te noemen virus. En dat was ook de reden dat het vorige bezoek een behoorlijk langere ‘aanloop’ vergde. Daarvoor in de plaats krijgen we, naast een hartelijk welkom en veel plezier wens, voor de ingang te horen dat het flink nat is op het terrein. Dat vermoeden bekroop ons al voorzichtig…
Voorkeuren. Zodra we het terrein met zijn grote ‘parkeerplaats’ oprijden zien we inderdaad dat het lekker vochtig is. We worden verwelkomd door grote plassen water en even later, als we onze auto geparkeerd hebben, door Cees van Alten, Gerard Stel en Marcel Korendijk van de St. 4×4 Drenthe organisatie. Stuk voor stuk hartstikke aardige mannen hoor, maar liever hebben we te maken met Caroline, want deze dame is verantwoordelijk voor de geurende koffie die de trilharen in onze edele reukorganen op aangename wijze in beweging zet. Tja, het zoveelste bewijs dat de liefde van de man door de maag gaat…
Boven: Dit is de parkeerplaats en dan slaat de schrik ons alvast een beetje om het hart. We babbelen een poosje met Cees alvorens we ons opmaken om het terrein in te gaan. Cees, onderwijl zichtbaar genietend van een sigaartje, benadrukt nog eens dat het ‘behoorlijk nat’ is. Oeps, als zelfs Cees het zegt. Onze moed is na zijn uitspraak halverwege op weg naar onze laarzen. Zodra we na de lange aanlooproute rechtsaf het terrein oprijden betichten we hem echter in gedachte van ‘ernstig overdrijven’, want de nattigheid valt heel erg mee. Weliswaar is het zand enigszins vochtig, maar het is nog redelijk solide en er liggen geen al te diepe sporen. Onze bolide hoeft maar nauwelijks zijn stem te verheffen (lees: toerental van de motor verhogen) om vooruitgang te boeken. Op de eerste grote open plek welke aan de buitenom route van het terrein is gelegen stoppen we even voor de fotografie. Nog niet zozeer voor de ter plekke bosrijke omgeving met het weidse uitzicht, maar meer voor de loodgrijze, dreigende hemel die we net achter ons gelaten hebben. Na enkele rolletjes digitaal vol geschoten te hebben met ‘dramatische beelden’ vervolgen we onze ‘weg’, ook al klinkt dat steevast ‘ongelukkig’ als je juist van die weg af bent…
Boven: Offroad ‘snoepgoed’ op de parkeerplaats.
Kwestie van interpreteren. Waar we even niet aan denken is ‘de anatomie’ van het terrein. Ho, zal je misschien denken, anatomie is de wetenschap van de uitwendige vorm en de inwendige bouw van een levend organisme zoals Wikipedia het omschrijft. Heb je helemaal gelijk in, maar wij rasechte off-road liefhebbers zien een terrein c.q. ondergrond zonder asfalt, beton, klinkers of andere kunstmatige bedekking door mensenhanden gemaakt als een levend organisme. Immers, dergelijke ondergronden veranderen doorlopend van uitwendige vorm en inwendige samenstelling. Het geeft duidelijk aan dat de ondergrond in de ‘off-road cultuur’ zeer belangrijk is en het is ook beslist geen uniek fenomeen. Het is net als dat bijvoorbeeld gewassen waar wij maar één woord voor hebben, andere culturen daar soms wel tien of meer verschillende namen voor hanteren, afhankelijk van hoe belangrijk dat gewas voor hen is.
Boven: Duidelijk uit één en dezelfde familie SsangYong.
Oké, genoeg gezwamd. De anatomie waar we even niet aan gedacht hebben is dat het terrein in Havelte dat eerste stukje waar we rijden licht geaccidenteerd is. Flauwe glooiingen op heuvels die zich maar nauwelijks uit de omgeving weten te verheffen. En water, waar wij in onze natte Nederlandse cultuur veel verschillende benamingen voor hanteren, heeft volgens de geldende natuurwetten de gewoonte naar de diepste plekken te stromen. In de praktijk betekent dat droge voeten op de toppen van heuvels en natte voeten of staande drinken in de dalen, afhankelijk uiteraard van de hoeveelheid water en de diepte van het dal.
Explosief, schizofreen terrein. Zodra we die eerste aardse verheffing achter ons laten worden we als gevolg van een ware metamorfose met onze neuzen op de feiten gedrukt. Al die medewerkers van 4×4 Drenthe die ons waarschuwden hebben volkomen gelijk; het is vreselijk zompig. Sorry dat we even aan jullie getwijfeld hebben Cees, Gerard en Marcel. Of de nattigheid erg is? In tegendeel, we gaan nu juist een poosje genieten, samen met pakweg 165 andere 4×4 en SUV auto’s en hun ‘bemanning’. Het voor het merendeel zanderige parcours buitenom is ineens bedekt met een wirwar van al dan niet diepe sporen, veelal rijkelijk gevuld met stationair water. Water dat niet of maar moeilijk ‘weg kan lopen’ dus.
Boven: Keesjan de With en Tamara Jaspers heb je op de openingsfoto al in een weergaloze actie kunnen zien. Verderop stellen we ze aan je voor door een ’tipje van hun sluier’ te lichten…
Boven: Komen we niet heel uitbundig tegen in het terrein, maar als we ze tegen komen verbazen ze ons qua prestaties, de Panda’s met 4×4 aandrijving. Heeft voor een belangrijk deel te maken met hun geringe gewicht van niet meer dan circa 1.050 kg. Dit is overigens niet de kekke Fiat Panda Cross (tegenwoordig hybride), maar de voorloper daarvan.
Boven en onder: De YA-126 van DAF en spreken gezichten geen boekdelen?
Boven: De terrein opzichter verplaatst zich in stijl.
Boven: Je staat verbaasd wat deze Yamaha ‘utility’ SSV presteert. Hij heeft duidelijk een heel ander profiel dan de ‘sportieve’ SSV’s, maar zijn prestaties doen niet of nauwelijks onder aan die van zijn sportieve neef.
Boven: De voorruit is ‘custom-made’, anders wil zijn vrouw niet mee. Op de twee exemplaren onder zie je de exemplaren waar Jan Soldaat het mee moest zien te redden.
Boven en twee keer onder: Bijna een thuis evenement voor deze mannen in hun aparte Volvo’s L3304. Gebaseerd op de Laplander is het rijden in deze toch tamelijk zeldzame uitvoering, er zouden er slechts 367 door Volvo gebouwd zijn, een aparte ervaring kunnen we uit eigen ervaring vertellen. Heel anders dan het gros van de 4×4’s en SUV’s, maar minstens zo leuk.
Boven en onder: De ‘bezetting’ van de SSV (Side-by-Side Vehicle) welke op de openingsfoto te bewonderen valt; Tamara en Keesjan. We halen ze expres voor het voetlicht in de hoop dat het stel weer eens de ‘stoute laarzen’ aan trekt en opnieuw mee gaat doen in de trialsport. In het verleden deden ze dat al eens en beslist niet slecht, in tegendeel. De trialsport kan immers altijd wel gezellige en sportieve deelnemers gebruiken. Persoonlijk zien we ook graag de SSV’s in het terrein, met name omdat ze onvervalst off-road plezier bieden van hoog niveau. Dus Tamara en Keesjan, zet de drukke bezigheden zo nu en dan maar in de ijskast en trek de deur achter je dicht als je op weg gaat naar de volgende trial wedstrijd…
Donkere modder. Op de paden binnen de buitenring is op veel plaatsen modder te vinden, in tal van samenstellingen die variëren van dunne waterige modder tot en met een dikke brij die veel weg heeft van verdroogde gluton. De overeenkomst in Havelte bij al die soorten opgediende modder is dat ze er vrij donkerbruin uit ziet. Ongeacht de kleur komen off-roaders op modder af als bijen op honing. Het is ook daarom dat het tamelijk lang duurt voordat het bij het voormalige ‘Vanessa’ drukker wordt. Als het terrein droger is tijdens een evenement in Havelte, dan zie je de off-road liefhebbers al gauw richting dat voormalige Vanessa sturen. Daar is in de regel namelijk altijd wel water te vinden. En we schrijven het wel vaker: water vermengd met zand heeft een soort van magnetische aantrekkingskracht op off-road liefhebbers.
Boven en onder: Een vijftons truck (een U.S ton is 10.000 U.S. pounds; een héél klein beetje afgerond 4.536 kg) uit de M939 Series. Zijnde een ‘cargo truck’ (cargo = lading) is het vermoedelijk een M923 van AM General, de fabrikant die eveneens verantwoordelijk is voor onder meer de Hummer H1. Op de foto onder is te zien dat de ‘airco’ vandaag goed werkt…
Vloeibare grootheidswaanzin? Even na de middag begint het snel drukker te worden bij het voormalige Vanessa. Als eerder vermeld in het laatste verslag van Havelte heeft Vanessa een amputatie ondergaan. De twee bulten met daartussen de doorwading heeft plaats gemaakt voor één grote bult met pal naast die bult een waterplas met ambities voor een binnenmeer. Door het vele water dat de laatste tijd gevallen is ligt er flink water in het binnenmeer in wording. Dat houdt tevens in dat ergens in het midden de uit zijn krachten gegroeide plas flink diep is. De meeste 4×4 auto’s wagen er zich niet in. De meest dapperen durven er wel door maar blijven angstvallig dicht bij de oevers. Het is echter kaasje op de boterhammen van het kwartet MAN Kat’s dat vandaag in Havelte aanwezig is. Verderop laten we wat actie foto’s passeren van deze mastodonten door het water. Het roept een beetje herinneringen op aan een alternatieve ‘Jurassic Park’ voor off-road voertuigen. Reusachtige, alles verslindende 4×4’s uit een lang vervlogen tijd die zich woest rondwentelen in een wereld van off-road dinky-toys.
Kil, nat en soms wit. Wat ronduit tegen zit is het weer zoals je op de foto hierboven ziet. Regelmatig daalt regenwater uit het zwerk, niet ontstellend veel, maar teveel van het goede voor het gezond verder kunnen leven van onze kostbare camera apparatuur. Tijdens die buien maken we even geen foto’s kun je begrijpen, maar ‘verdoen’ we onze tijd met kletsen met ‘loslopende’ off-roaders in de hoop wat leuke info te kunnen opnemen. Het summum deze dag zijn zowaar een tweetal stevige hagelbuien die bij ondergetekende opnieuw associaties oproept aan lang vervlogen ijstijden, net als een week eerder bij de trialwedstrijd van het VNTTK.
Boven: Hé, daar-is-ie-weer, de DAF YA-126, maar nu met een dame achter het mega stuurwiel.
Boven: Jan begint telkens spontaan op zijn tenen te huppelen bij het zien van een Subaru die ‘off-the-road’ zijn mannetje staat. Bij dit exemplaar is het helemaal raak aangezien deze ook nog eens bagage op het dak heeft en er aan de imperiaal verschillende schildjes van de ‘Garbage Run’ zijn bevestigd. Jan verdwijnt acuut met zijn hoofd in de wolken. Weliswaar is daar niet zo heel veel voor nodig met de laaghangende bewolking die dag, maar toch.
Onder: Vanuit het verre zuiden op ‘expeditie’ hier voor de allereerste keer in het Drentse Havelte, Charles van Hemert. In zijn SSV voor maximaal onderzoek en genieten. Zijn Jeep CJ-5 en partner Sylvana heeft hij op deze ‘levensgevaarlijke onderneming’ veiligheidshalve thuis gelaten.
Boven en onder: Ziet er fantastisch uit, met een gangetje door het water, maar bedenk eerst dat het vreselijk fout kan gaan, ook al is het niet altijd het meest kostbare scenario. Dat is als de motor water binnen krijgt, in de regel via het luchtfilter. Als dat in de verbrandingsruimte komt is dure motorschade zeer waarschijnlijk. Water valt namelijk niet samen te persen en dan zijn kromme drijfstangen het macabere en kostbare resultaat. Dat is niet het geval bij deze Land Rover Discovery, maar in eerdere, soortgelijke situaties die we in het verleden meemaakten is het de ECU (Electronic Control Unit) onder de motorkap die de geest heeft gegeven als gevolg van ‘een overvloed aan water’. Behalve de ellende van het moment is reparatie c.q vervanging niet goedkoop. Hoe zou dat nu toch kunnen vraag je je af?
Boven: Na, wat die hier in Havelte doet en nog wel tijdens een stevig hagelbui? We hebben absoluut geen idee. Het is een vreemdeling zeker, die verdwaalt is zeker? De hagelbui verhindert om eens te vragen naar zijn of haar naam…
Boven: Even bij papa op schoot om een beetje te mogen sturen.
Boven: We komen er maar één tegen, oud-Hollandse glorie, de DAF YA-328.
Boven: Helaas, hij weet dat we er gek op zijn, één van onze grote liefdes, de Land Rover 88 in pick-up uitvoering. Praktisch? Nee. Mooi? Een snoepje, dus ja. En door zijn bescheiden lengte beslist niet verkeerd naast het verhard.
Boven: Een hit in thuisland US of A, maar hier in Europa geen veel geziene verschijning, de Ford Explorer.
Boven: Kijk, dat is nu lef hebben, gewoon je raampje open houden…
Boven: Met uitsterven bedreigt, de Daihatsu Feroza.
Boven: Zien we ook niet heel veel naast het verhard, de Mercedes-Benz M-klasse welke in 1997 het levenslicht ziet. Deze is van de tweede generatie die in 2005 zijn introductie beleeft als we ons niet vergissen.
Boven en onder: Het leuke van het terrein in Havelte is dat je er ook een paar uurtjes op je gemak kunt rondrijden en genieten van de omgeving. Het is groot genoeg om te kunnen verdwalen en het is dus maar goed dat je bij de inschrijving een kaartje mee krijgt van 4×4 Drenthe. Achterop het kaartje staat het reglement, maar of iedereen tijd neemt om dat te lezen durven we te betwijfelen. Voorop stellen we dat iedereen keurig op de paden blijft voor zover wij hebben kunnen zien. Maar wat enkele deelnemers niet weten is dat er min of meer een route is uitgezet van paden waar je op mag rijden. Een aantal paden mag je niet op rijden en dat is nog niet tot iedereen doorgedrongen. Tot onze schande moeten we bekennen dat dit ook voor ons geldt. Het enige geluk is dat we op slechts één pad gereden hebben waarop het officieel niet gemogen zou hebben. We beloven met de hand op ons hart dat we volgende keer beter op zullen letten.
Boven en onder: Het onomstotelijke bewijs dat Toyota rijders blije, vriendelijke mensen zijn. In ieder geval wanneer ze een ‘arme’ fotograaf zien die aan het werk is…
Boven en onder: Dit bedoelen we nu met ‘Jurassic Park off-road’. Zet ze eens naast elkaar, zo’n qua formaat bescheiden Suzuki Jimny naast een MAN Kat. Een prehistorische Tyrannosaurus (T-Rex) stopt zo’n jong klein ‘capreolus capreolus-je met de naam Bambi in zijn holle kies (als je vroeger goed hebt geluisterd naar de verhaaltjes van pappie en mammie over Bambi weet je ook wat een capreolus capreolus is.
Boven: Marcel Korendijk van de 4×4 Drenthe organisatie.
Boven: Het kost zelfs deze MAN de nodige moeite om boven te komen. Na pakweg een vijftien keer proberen lukt het uiteindelijk toch.
Boven: Een gestorven woudreus doet je geloven dat de natuur zijn gang kan gaan in Havelte.
Boven: Heerlijk die twee kopjes…
Boven: Charles van Hemert nog een keer in actie.
Boven: Off-the-road schier onverslaanbaar, de Unimog van Mercedes-Benz.
Boven en onder: Een gemeen gaatje heeft de MAN Kat achter gelaten. Als ook van een quad de voortgang tijdelijk belemmerd wordt blijkt deze ineens ’tonnen’ te wegen. De tijdelijke belemmering van de voortgang duurt weliswaar wat langer dan gebruikelijk, maar zodra ‘de hulptroepen’ arriveren is het leed snel geleden.
Boven: Er komt een moment dat we de tel kwijt raken van het aantal buien. Zijn het er nu zeven of acht geweest? En met hagel; twee, drie misschien wel vier?
Boven en onder: Vreselijk spectaculair om te zien, zo’n MAN mastodont die met flink wat snelheid de plas induikt. Maar ook al smullen wij fotografen ervan, we claimen het wel vaker, het wordt thuis moeilijk bewijzen dat jij daar zo imponerend door het water rijdt. Op deze twee foto’s zie je beter hetgeen we bedoelen. Op de foto boven zie je vanaf de achterzijde van de truck dat de ‘boeggolf van water’ boven de cabine uitkomt. Op de foto hieronder hetgeen je te zien krijgt vanaf de voorzijde, in dit geval een flink grote schoonmoeder in een flink grote rolstoel…
Een hopelijk wijze raad. Het is een feit dat deze mannen met hun MAN’s vrijwel nergens kunnen rijden met hun uit de kluiten gewassen lievelingen. Begrijpelijk dat ze, als ze een keer ergens kunnen rijden, gemakkelijk ‘uit hun dak’ gaan. Hier in de plas kan dat weinig kwaad, maar op de paden is dat een ander verhaal en niet de bedoeling. Wat ze vermoedelijk niet in de gaten hebben is dat verschillende mensen niet direct gecharmeerd zijn als er zo’n luid brullende mastodont op ze af komt. Dat komt al gauw imponerend over als het gas dan wat te diep wordt ingeduwd. Daar zit ook de kneep. Enkele keren gaat het een tikje te wild en te luid naar de zin van de terrein beheerder en de organisatie. Die beraden zich momenteel of ze dit soort grote voertuigen de volgende keer wel toe willen laten. We zouden willen zeggen tegen de chauffeurs van deze pracht auto’s, trek er je lering uit. Een beetje voorzichtiger op de paden en leef je lekker uit daar waar het kan.
Boven: Aaaah, we zijn er slechts één tegen gekomen, een leuke hond. Maar ja, het is dan ook hondenweer geweest.
Boven: SSV nummer drie die we tegen komen, Bert van de Scheur met zijn partner Nelleke. Op de parkeerplaats zijn fraaie 4×4 camper, maar die hebben we gemist in het terrein…
Boven en onder: De van tijd tot tijd dreigende maar ook indrukwekkende luchten leveren wel mooie plaatjes op.
Boven: Een stuk veiliger doorwading van een Land Rover Discovery…
Boven: Ronald van de Belt met enkele vrienden.
Vorm van masochisme? Het koude weer dat afgewisseld wordt met gure buien zorgt er voor dat de eerste off-roaders het rond de klok van 15.00 uur wel voor gezien houden. Ook wij stoppen omdat rond die tijd een stevige bui zich aandient. We praten nog wat na met Caroline, Cees, Gerard en Marcel maar als de bui over is hebben we inmiddels al zoveel voertuigen met hun inzittenden zien vertrekken dat ook wij ons opmaken om huiswaarts te keren. We hebben meer dan genoeg genoten en genoeg foto’s. We danken de organisatie hartelijk voor een heerlijke dag off-road plezier, ook al heeft het weer daaraan weinig bijgedragen. Uuuh, is dat niet een tegengestelde, gedwongen vorm van masochisme? Gelukkig heeft 4×4 Drenthe daar geen schuld aan horen we van ze, want ze hebben toch echt goed weer besteld. Enfin, we laten ze eerst beloven de datum voor de volgende keer Havelte op tijd op te sturen voor de Agenda van terrein.nu, pas daarna stappen we in de auto richting huis.
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
