We zijn geen fan van vroeg opstaan, maar we hebben er ook geen hekel aan. We vragen ons zelf stiekem af of het soort evenement wellicht van invloed is op ons humeur. Om die gedachte direct weer te verwerpen, want we gaan nog altijd met veel plezier naar off-road evenementen van om het even welke club of vereniging. Blijft dus over dat we op de dagen dat er geen 4×4 evenementen zijn, in de regel door de week, geen fan zijn van het vroege opstaan. Zou het evenement zelf dan van invloed kunnen zijn op de hoeveelheid plezier waar je mee opstaat? We pijnigen onze hersens die zaterdagmorgen 25 februari jongstleden niet al te lang, want we staan bijna te popelen om in de auto te stappen en het stuur vanuit onze woonplaats richting het noordelijker gelegen Havelterberg te draaien.
‘Kwakkelende’ heenreis. Het is tamelijk frisjes met een weertype dat velen zullen omschrijven als ‘kwakkelweer’. Je ziet het aan de luchten. Zowel witte als donkere, in rap tempo voortijlende wolkenformaties aan het zwerk, dat zo nu en dan onderbroken wordt door wolken loze stukken lucht waar de zon met een lichtblauw gekleurde achtergrond zo nu en dan kans maakt. De rit over de A28 voert tot Zwolle langs de rand van de bosrijke Veluwe en vandaar verder om even voorbij Staphorst zich te splitsen. De A28 brengt je dan verder helemaal naar de stad Groningen als je wilt, maar wij pakken voor een kort moment de A32 richting Leeuwarden. De afslag naar Havelterberg volgt daarop tamelijk snel maar voordat we die nemen worden we kortstondig geteisterd door een zeer stevige hoosbui. Enfin, scheelt weer het wassen van de motorkap van onze auto. We hebben thuis namelijk een hardnekkig koppeltje ’tortelduifjes’ die een tak boven onze auto verkozen hebben tot hun favoriete zitmeubilair. Helaas fungeert deze zitplaats ook als hun favoriete ’toilettak’.
Boven: Een handigheidje dat we nog niet eerder hebben gezien. Ideaal als je bolide niet voorzien is van cup- of bekerhouders maar wel deuren…
Aankomst perikelen. Geen file deze keer als we de ingang van het terrein in Havelterberg opdraaien. Nadat we onze auto geparkeerd hebben is het al snel handen schudden met Cees van Alten en Marcel Korendijk van de organisatie. Gerard Stel, druk doende achter de inschrijftafel, schepen we deze keer af met een zwaai en groet op afstand. Even lekker bijkletsen over de laatste nieuwtjes en ontwikkelingen tijdens het drinken van een kop koffie horen onlosmakelijk bij het ‘opnieuw ontmoeten ritueel’ van vrienden en bekenden. Onder meer wijzen ze ons op de DAF met camper opbouw op de foto hierboven, te vinden achter de clubtent. “Stukje huisvlijt Martin, helemaal zelf gemaakt door een persoon die we niet bij name zullen noemen”. Desondanks absoluut fraai genoeg voor een foto dunkt ons.
Boven: Kort geleden komen we een Lada Stationwagen tegen in Weert, een auto die je maar zeer weinig ziet. Hier in Havelterberg kunnen ze er ook wat van, getuige deze Lada pick-up. Het lijkt er op dat meneer Poetin niet alleen Oekraïne wil ‘veroveren’, maar ook Nederland, te beginnen met Lada’s.
Status quo in deelname. We denken dat alle off-roaders wel weten dat het geplande evenement in Havelterberg van november 2022 op het laatste moment niet door kon gaan vanwege een vergunning. We zullen je de ins en outs besparen. De St. 4×4 Drenthe heeft de al gedane voorinschrijvingen en betalingen van deelnemers uiteraard bewaard voor deze editie, maar dat vergt administratief wat extra werk in de vroege uurtjes. Zowaar ontwaren we daarom even kort een bescheiden wachtrijtje van deelnemers. Zo’n 230 deelnemers hebben zich naar verluid eind vorig jaar ingeschreven en verreweg het gros komt opdagen is niet alleen onze inschatting. Edoch, niet allemaal, maar voeg dat bij wat losse inschrijvingen en het aantal deelnemers dat zich een dagje off-road pret in Havelterberg niet wil laten ontgaan zal rond die 230 stuks zijn blijven steken deze dag.
Onder: Geprepareerd door Elephant Offroad valt er op een buis van de externe rolkooi te lezen. Tsja, dan weet je dat het met de preparatie door die-hard off-roader Simon van der Velde van Elephant Offroad wel snor zit.
Aanpassing. Niet alles is als andere jaren. Voorheen mocht je over vrijwel alle, voor merendeel zandpaden rijden. Dat is dit jaar anders. Helaas zijn er enkele onverlaten geweest die zich daar niet keurig aan hebben gehouden. Om die reden heeft 4×4 Drenthe nu een route uitgezet op het terrein. En dat hebben ze grondig gedaan. Ieder pad of zelfs iets dat op een pad lijkt dat afwijkt van de beoogde route hebben ze duidelijk zichtbaar afgezet met lint. Slechts op enkele plekken is er wat meer ruimte, maar ruwweg kun je de route zien als een grote lus. Midden in die lus ligt het voormalige ‘Vanessa’. We vragen ons nog altijd af hoe de militairen op die naam gekomen zijn, maar destijds was ‘Vanessa’ twee flinke bulten zand op een open stuk terrein met tussen die twee zandbulten een gezonde plas water. Het zorgde ter plekke voor veel activiteit onder de off-roaders, die stuk voor stuk vanuit het water de tweede bult probeerden op te komen. Tegenwoordig is Vanessa ‘geamputeerd’. Er ligt nu nog maar één bult zand. Weliswaar groter, maar toch. De plas water is gelukkig ook nog gebleven zul je verderop zien, dus off-road vertier blijft verzekerd. Sterker nog, er liggen naast genoemde uitdagingen nog een aantal kleinere bulten en gaten her en der verspreid op het terrein. Ogenschijnlijk makkelijk, maar als gewoonlijk maakt het losse zand hindernissen slinks. Oppassen geblazen dus, want het gevaar van tijdelijke belemmering van de voortgang loert om de hoek.
Muziek in de toekomst? Jammer natuurlijk beaamt ook Cees van Alten, dat inkorten van de rij mogelijkheden, maar zeker begrijpelijk vanuit het 4×4 Drenthe perspectief gezien. Goed nieuws is er ook horen we van en passant van Cees, want de belanghebbenden zijn al tijdens het evenement vol lof. Het spektakel is dermate goed en netjes opgezet door 4×4 Drenthe dat er volgende edities wellicht weer iets meer mogelijkheden zijn.
Zware jongens exit. Nog iets dat veranderd is ten opzichte van voorgaande jaren is dat de grote trucks er niet meer bij mogen zijn. We geven grif toe dat ze altijd wel voor spektakel zorgden, met name rondom Vanessa, maar ook in de huidige plas de laatste jaren. Met hun grote wielen ondervinden ze weinig problemen met de diepte van de plas en dat zorgt voor spectaculaire beelden. Nog wel toegestaan zijn de SSV’s (Side-by-Side Vehicle) of UTV’s (Utility Terrain/Task Vehicle) zoals ze ook wel genoemd worden. We zien die markt ook in Nederland groeien en verderop kom je er een tegen die de show steelt deze dag. Kleine truckjes tot 3.500 kg, waar bijvoorbeeld bepaalde MB Unimogs en Iveco’s onder vallen, blijven uiteraard wel toegestaan.
Boven en veel onder: Water blijft een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen op veel off-road liefhebbers. Het is ook schier dodelijk voor fotografen omdat je instant fraaie actie vastlegt. Al snel maak je dan veel te veel foto’s, mede als gevolg van de huidige digitale techniek. Vroeger moest je nog wel eens een rolletje film wisselen en dat kostte tijd. Bovendien kostten die rolletjes (professional) film best wel geld en moest je ze daarna ook nog laten ontwikkelen. Je keek dus wel uit bij het maken van foto’s. Een spetterende actie legde je vast met twee of drie foto’s en dat vond je genoeg. Nu met de digitale techniek houd je de knop veel langer vast. Voeg dat bij de huidige camera techniek en per seconde heb je zomaar acht, negen foto’s gemaakt. Dat is op zich niet zo erg, maar zijnde met drie fotografen met allemaal hetzelfde probleem word je bij thuiskomst geconfronteerd met zomaar één tot tweeduizend foto’s. Hoeveel uitzoekwerk dat vergt wil je niet weten. Niet zelden ‘smeken’ we de terrein.nu fotografen het ‘kalmpjes aan te doen’ met het vast houden van de ontspanknop, maar helaas vergeten de heren dat nog wel eens in de ‘hitte van de strijd’. Gelukkig kan het nog veel erger lezen we een tijdje terug in een blaadje van de Kijk scheurkalender van enkele jaren geleden. Daarop lezen we dat wetenschappers van Caltech en het INRS er in geslaagd zijn om een camera te ontwikkelen die 10 biljoen beelden per seconde schiet, waarmee ze het voorgaande record van 5 biljoen beelden per seconde op naam van Zweedse onderzoekers verpulveren. Tien biljoen is 1012 en schrijf je dat voluit dan is dat het getal 10 aangevuld met 000 000 000 000. Om tot dat ontstellende aantal in één seconde te komen borduurden de onderzoekers voort op een bestaande methode genaamd CUP (compressed ultrafast photography). Met CUP kan een camera al 100 miljard beelden per seconde schieten, maar dat is blijkbaar nog niet snel genoeg om bijvoorbeeld ultrasnelle laserpulsen vast te leggen. Die duren vaak maar een femtoseconde ‘lang’. Mocht je niet weten hoe ‘lang’ een femtoseconde duurt (wij hebben het ook op moeten zoeken): het is een biljardste deel van één seconde. Getallen die horror visioenen bij uw scribent teweeg brengen. Stel dat de twee collega fotografen van terrein.nu deze dag ieder één seconde aan beeldmateriaal mee naar huis nemen… Wordt het voor ons tijd om weer een andere computer aan te schaffen.
Boven: De voormalige auto van de helaas te vroeg overleden Rink de Jong als we ons niet vergissen.
Boven en onder: Stoer zo’n Chevy Blazer, totdat je die gordijntjes voor het raam ziet hangen….
…. of hoort het soms? (foto onder).
Boven en onder: Trial deelnemer Lars Habers komen we tegen en zijn ‘Mudhog’ bolide is niet direct bang van water.
Boven: Niet alleen de terrein.nu fotografen, ook ‘alle telefoon fotografen’ maken dankbaar gebruik van de momenten dat de zon zich laat zien.
Boven twee keer: Prachtige Range Rover ‘uit de verre oudheid’…
Onder: Fotograaf Jan zijn dag kan niet meer stuk…
De ‘show goes on’. We noemden al even dat iemand in een Side-by-Side vandaag de show steelt. De persoon in kwestie is Charles van Hemert. Charles heeft naast een Can-Am Maverick XRS nog enkele Jeeps. Het ‘speeltje’ is echter zijn Can-Am, doodgewoon omdat deze garant staat voor wagonladingen rijplezier. Licht van gewicht, meer dan voldoende vermogen en gemaakt voor het off-road zijn drie belangrijke parameters voor de stijgende populariteit van deze voertuigjes. Op ons verzoek stuurt Charles zijn Can-Am enkele keren spectaculair door de plas water. Op de foto boven zie je Charles in zo’n typisch gevalletje van ‘vóór de behandeling’ en verderop een foto van ‘na de behandeling’. Zijn commentaar? “Brrr, het is best wel koud, maar ik ga nu toch naar huis”…
Boven en onder: Charles en het is beslist geen schande, eerder logisch, dat hij het eerder opgeeft dan de Can-Am Maverick. Het is schier ongelooflijk waartoe deze voertuigjes in staat zijn en we kijken er niet van op dat ze vriend en vijand keer op keer weten te verbazen. Charles weet het wel, getuige zijn kleding die duidelijk afgestemd is op de ‘avontuurlijke prestaties’ van zijn Can-Am.
Boven: De jeugd heeft andere interesses. Soms, maar dan ook heel soms, zou je wel eens heel even terug willen kruipen in de huid van een pakweg vijf- of zesjarig knaapje, puur om te ontdekken wat ze op die leeftijd denken en hoe ze tegen de wereld aankijken. Zal wel komen omdat die jaren inmiddels ver achter je liggen en je die eerste jaren al een poosje bent vergeten. Zo nu en dan vraag je jezelf af of je de enige bent die bij tijd en wijlen zijn gedachten de vrije loop laat gaan. We denken bijvoorbeeld wel eens hoe een mens uit de oertijd, destijds rondhuppelend in een driedelig herten- of berenvelletje, tegen de wereld aan zou kijken als we hem met een tijdmachine op zouden kunnen halen. Of, ook een optie, hoe zou het zijn voor een ’tegenwoordige tijd’ mens, die zich in heeft laat vriezen, om over bijvoorbeeld vijf eeuwen wakker gemaakt te worden omdat de techniek het dan pas toestaat? We troosten ons met de gedachte dat we niet de enigen zijn bij wie dat soort gedachten wel eens door het hoofd spoken. We noemen het in films ook wel ‘fantasy’ of ‘science fiction’.
Boven: Fraaie Land Rover Defender 90.
Boven: Volvo C303 oftewel TGB 1111. De opvolger van de fameuze Volvo ‘Valp’ (puppy), ook wel aangeduid als Laplander. Het technische verschil is vooral dat de C303/TGB 1111 portaalassen heeft, teerwijl de Laplander die moet ontberen.
Boven: De Volvo L3304 deelt zijn basis met de Laplander en mist dus ook de portaalassen. Neemt niet weg dat zowel de Laplander en deze L3304 gewoon vreselijk leuke auto’s zijn.
Boven: Even relaxen in het zonnetje met als zitplaats de klep van een prachtige Toyota Land Cruiser uit de beginjaren tachtig.
Boven: Met voorsprong de grootste waaghals deze dag. Heeft namelijk geen snorkel. Heeft vermoedelijk geen idee wat ‘waterslag’ met een motor doet.
Boven Hans Nonkes en onder Lars Habers nog een keer. Beiden komen we ook tegen in trial wedstrijden van het VNTTK.
Boven twee keer: Nog twee ‘verdwaalde’ foto van de actie van Charles van Hemert.
Boven twee keer en onder twee keer: Vooral vreselijk veel lol deze mannen. We vermoeden voorin het meest….
Boven en onder: Zie je niet heel veel, de Achleitner Mantra 4×4. Franz Achleitner Fahrzeugbau is een Oostenrijks bedrijf dat (permanente) vierwiel aandrijving realiseert onder bestaande voertuigen.
Boven: Een Dakar 4×4. In feite een, maar dan wel degelijke ‘kit-car’ op basis van Land Rover.
Boven en onder: Rick Veldpape ‘door de wasstraat’.
Boven twee keer en onder twee keer: We kunnen ons vergissen, maar de pick-up als model lijkt aan populariteit te winnen.
Boven en onder: Sommigen lijken maar geen genoeg te krijgen van het rijden door het water; we zijn de tel kwijt geraakt van het aantal rondjes door de plas.
Boven en onder: Heerlijk spontane mannen.
Boven: Pijlen en linten zijn niet te missen vandaag en zorgen voor een vlekkeloos verloop van de dag.
Boven: En het gaat nog steeds goed…
Slot. Rond de klok van vier in de middag is de pret over. De St. 4×4 Drenthe kan terugkijken op een zeer geslaagde dag. Met in het achterhoofd de uitstekende voorbereidingen is een vervolg vrijwel zeker. Dat zal dan vermoedelijk in het najaar zijn, zo rond eind oktober, begin november. Het zijn vanzelfsprekend niet de enige twee data die 4×4 Drenthe op haar agenda heeft staan. Zaterdag 25 maart organiseren ze bijvoorbeeld een tourrit. Wij babbelen nog heel even na om vervolgens naar huis te toeren. In de laadbak vele honderden foto’s…
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
