4×4 Drenthe in Havelterberg

Vooraf inschrijven is al enkele jaren het belangrijke devies van de St. 4×4 Drenthe, vergezeld van de mededeling dat maximaal ‘slechts’ tweehonderdvijftig 4×4 auto’s en SUV’s worden toegelaten. Dat voor offroad begrippen bijna astronomische aantal wordt al gauw bereikt maar dan komt het volgende, minder leuke fenomeen om de hoek gluren: oplichterij! Er blijken onverlaten op het internet te opereren die in de gaten houden of evenementen, van welke aard dan ook, vol zitten qua deelnemers dan wel bezoekers. Zo ja, dan bieden zij zogenaamd ‘kaartjes’ of inschrijvingen aan, uiteraard tegen betaling. Een geldig kaartje of inschrijving kun je echter vergeten, mocht je überhaupt iets ontvangen. Het gebeurt helaas ook bij het evenement van St 4×4 Drenthe. Zodra de organisatie dat in de gaten heeft waarschuwen ze off-roaders via social media.

Aanloop perikelen. Het is inderdaad een drukte van belang als we na iets meer dan honderd kilometer het terrein in Havelterberg opdraaien. Overal op het grote veld bij de ingang zien we auto’s geparkeerd staan en hier en daar wordt een 4×4 auto van de aanhanger gereden. Nog drukker is het bij de inschrijftent, niet direct voor de overigens prima verkrijgbare koffie, maar voor het ontvangen van je deelnemers schildje, het onomstotelijke bewijs dat je ‘legaal’ het terrein op mag. Soms, maar dan ook heel soms, heeft het beroep van journalist/verslaggever voordelen, want middels een ‘persoonlijke omleiding’ door St. 4×4 Drenthe bestuur Cees of Marcel, wie precies zijn we even vergeten, hoeven we niet in de lange rij voor de inschrijftent te staan. Nog even de gebruikelijke ‘social talk’ met de heren van het bestuur en ‘enkele’ bekende deelnemers en we maken ons op om het terrein in te gaan. Het is weliswaar kil zoals je op de foto hieronder als bewijs kunt zien, maar het zonnetje schijnt tamelijk uitbundig en doet de kou met gemak vergeten.

Boven: Mocht je het idee hebben dat ze alleen in het groen mooi zijn….

Het off-road menu. Het ‘recept’ van het terrein in Havelterberg is vooralsnog gelijk gebleven. In een ver verleden mocht je over alle paden rijden op het, voor off-road begrippen, immense militaire terrein dat voornamelijk bestaat uit zanderige bosgrond. De laatste jaren wordt er door de St. 4×4 Drenthe één enkele, lange route over het terrein uitgezet met ruwweg halverwege een groot zanderig terrein waar wat uitdagingen zijn geboetseerd. Precies, langdurig off-road liefhebbers weten dat daar tevens twee voormalige, enorme zandbulten lagen welke door de militairen aldaar liefkozend ‘Vanessa’ genoemd werden. We hebben geen flauw idee waarom, maar het zij zo. Bewust schrijven we dat in de verleden tijd, want een klein poosje geleden is één bult van Vanessa ‘geamputeerd’. Tegenwoordig resteert derhalve één grote en tamelijk hoge, min of meer haakse bult, welke geflankeerd wordt door een bescheiden ‘binnenzeetje’. Dat is dan wel een magisch binnenzeetje, want het oefent een sterk magnetische aantrekkingskracht uit op deelnemers. Maar als omschreven, je zult eerst een stuk route moeten rijden om daar te komen. En weliswaar bestaan grote delen van die route uit rul bruin/geel zand; tussen de vele secties op het uitgestrekte terrein met rijkelijk bomen overheerst donkerbruine tot zwarte aarde en die is normaliter behoorlijk solide. Tenminste, zolang er niet teveel regen over heen getrokken is. En laat dat deze editie nu wél het geval zijn!

   

Verborgen venijn. De route richting de geamputeerde Vanessa blijkt al snel op verschillende plaatsen lekker modderig. Als gewoonlijk worden die door off-road liefhebbers verschillend benaderd. Je hebt daar de ‘voorzichtige’ maar wijze en tevens ‘schone’ benadering. Je weet in theorie immers niet wat je te wachten staat als voor je neus een langgerekte moddersectie opdoemt. Volgens diezelfde theorie kan de modder ter plekke zo diep zijn dat een 4×4 bolide volledig onder dat modderige oppervlak aan het oog onttrokken wordt. Niet waarschijnlijk, maar daarom is het ook een theorie die alleen opborrelt in het brein van uw verslaggever. En dan is daar nog de ‘over enthousiaste’ en veel vuilere benadering van deelnemers. Gewoon hup, met een flink gangetje de modder induiken om voor je gevoel zeker te weten dat je er doorheen komt. Op de meeste plekken van de route lukt het in beide gevallen wel om door de smurrie te geraken. Op enkele plekken echter gaan meerdere off-roaders volledig de mist in. We staan bij een modderige passage waar letterlijk centimeters het verschil maken. Zowel rustig met beleid als met een flink gangetje door de sporen en hopen dat je erdoor komt loopt hier voor het merendeel van de off-roaders ‘fataal’ af. Het linker deel van het spoor herbergt namelijk een venijnig diep gat en dat vertaalt zich naar talloze sleep- of lieracties. En dan nog moet er hard gewerkt worden om het ‘hulpeloze slachtoffer’ naar behoren te bergen. De grap is echter dat, hooguit enkele centimeters naar links gestuurd, je met twee vingers in je neus door de modderbrij rijdt. Net naast die onverwacht diepe sporen is het een simpele peulenschil. Gewoon je linker of rechter wiel strak langs de kant sturen zodat het resterende wiel keurig op de harde grond midden tussen de sporen blijft.

Boven drie keer en onder twee keer: Zomaar een voorbeeldje. Dit bedoelen we nu met ‘verschillende benaderingen’.

 

Boven en onder: We zijn bijna zover: oud en nieuw(er)…

Boven: De Spaanse Land Rover rolt bij Santana Motor van de band. 

 

Boven: Dreigt een Russische invasie vragen we ons op een gegeven moment af? We zien namelijk een opvallend aantal Lada’s tijdens deze laatste zaterdag van november. We hebben zeker vijf verschillende exemplaren geteld, maar hoeveel er precies aanwezig zijn geweest durven we niet te zeggen. Kan natuurlijk komen omdat de Lada importeur (Gremi) in het verleden in Groningen gehuisvest was, maar dat is puur gissen.

Boven en onder: Een leuke bijkomstigheid van het evenement van de St. 4×4 Drenthe in Havelterberg is dat je altijd wel aparte dan wel bijzondere 4×4 voertuigen tegenkomt. We zien dat graag, wellicht omdat we door de wol geverfd zijn en op evenementen meer dan genoeg bekende 4×4 auto’s zien. Een Opel Monterey (boven) is bijvoorbeeld geen alledaagse verschijning, helemaal niet als deze met ‘zeer grof geprofileerde’ banden is uitgerust. Dat geldt in iets mindere mate voor de Land Rover Freelander, want die komen we zo nu en dan wel tegen naast het verhard. In feite kun je de populariteit van auto’s, en dus ook 4×4 auto’s, afleiden uit bestaande clubs of verenigingen. De Freelander kent een aantal clubs en verenigingen, maar een Opel 4×4 club is al jaren ‘verleden tijd’.   

Boven twee keer: Een Jeep XJ met een bijzondere 8 sleuven grille…

Boven: Uhhh, hoe zit het ook al weer met een bull-bar op je auto? Een ‘voormalige bull’ welke betere tijden heeft gekend zie ik inderdaad óp de auto, maar een ‘bar’ is nergens te bekennen… 

Boven: De Chevrolet Blazer is hier in Europa een zeldzaamheid. Aan de overkant van die grote plas is het een ander verhaal.

Boven en onder: Nog voordat je ‘enkelvoudige’ Vanessa bereikt voert de route je over een grote zandvlakte. Daar kun je je even uitleven. Dat daar door enkelen dankbaar gebruik van wordt gemaakt moge duidelijk zijn.

Boven twee keer: De SSV (Side-by-Side Vehicle) wint snel aan populariteit en daar zijn we niet verbaast over. We voorspelden dat jaren geleden al en dat was niet zo’n heel moeilijke voorspelling omdat ze uitstekende off-road prestaties leveren, gekoppeld aan veel rijplezier.

Boven en onder: Een overtuigend bewijs dat Amerikaanse automakers elkaar scherp in de gaten houden qua uiterlijk. Boven de Dodge Ram welke toen nog onder de vlag van Chrysler opereerde en onder de in thuisland USA razend populaire Chevrolet (Blazer K5) dat onder de vleugels van GM gehuisvest is. Zien er aan de voorzijde tamelijk eender uit toch, ook al is de een een pick-up en heeft de ander een gesloten opbouw?

Boven en onder: We zijn al jaren gecharmeerd van pick-up’s vanwege het multi functionele karakter en gemak dat ze bieden. Ze mogen ons derhalve gerust straffen met deze Land Rover Defender 130 crew cab. 

Cursus bergen aanbevolen! Mensen die je zelden of nooit tegenkomt in het terrein is leuk als je ze dan sporadisch wel tegenkomt. Je hoopt immers dat ze dusdanig genieten dat ze vaker gaan komen. Maar helaas is er ook een keerzijde aan die medaille. We hebben het dan niet over het rijden op zich, maar het bergen van het voertuig als de voortgang tijdelijk belemmerd is (vast zit in off-road jargon). We zien bij vrijwel alle clubs en verenigingen dat er te veel van deze deelnemers zijn die geen idee hebben welke krachten er spelen tijdens het bergen van een vastzittend voertuig en ze vervolgens geen flauw benul hebben hoe juist te handelen. En niets is zo mooi als een berging veilig en volgens de regels der kunst uitgevoerd wordt. Het is niet dat we graag kritiek willen leveren, maar het is ons vooral te doen om de sport veilig te houden. Vaak gaat het goed, maar dat is vooral een kwestie van geluk en niet van wijsheid. In ons natte landje hebben we namelijk vaak te maken met modder, en sta je daarin (tijdelijk) vast, dan is het in de regel niet zo heel moeilijk en zwaar de auto te bergen. Het wordt een ander verhaal als de auto bijvoorbeeld op zijn buik komt te liggen. En dat zien we gebeuren op een pittige passage op het terrein in Havelte. Flink diepe sporen en een aanloopje zorgen er voor dat meerdere voertuigen daar serieus vast komen te zitten. Niet getreurd, je maat achter je trekt je wel even los. Aan de trekhaak van de tijdelijke vastzitter (is het makkelijkst, maar…) een kinetisch touw geknoopt en dat over een haak gelust aan de voorzijde van de auto (gemonteerd op de linker- of rechter balk van het ladderchassis) van de hulpvaardige vriend. En dan natuurlijk met een flink aanloopje in zijn achteruit en gas geven. Helaas is de auto op zijn buik geen rollend gewicht, maar een dood gewicht en er komt bovendien een einde aan de rek van dat kinetische touw. En het gevolg? Ook het hulp verlenende voertuig komt abrupt tot stilstand, waarbij de achterwielen los van de grond komen. We krijgen bijna medelijden met de auto en vragen ons serieus af of de deuren straks nog wel open en dicht gaan. Een behoorlijk aantal pogingen lopen op niets uit, totdat bij de zoveelste poging het touw knapt en gelukkig alleen de wielcover van de vastzitter naar de eeuwige jachtvelden helpt. Dan maar aan de voorzijde lieren. Lekker dichtbij, want dan hoef je dat liertouw of lierkabel niet zo ver uit te rollen…. Ook niet goed, en los daarvan, is die lierbumper wel goed bevestigd? Niet dus. Enfin, we zullen je alle details van wat er verkeerd gedaan wordt tijdens enkele bergingen besparen, maar bedenk dat als het verkeerd gaat, de gevolgen niet te overzien zijn, zowel persoonlijk/fysiek als voor de 4×4 off-road sport. Leuker (hoeven we ons hart niet vast te houden) is het bergen van een auto waarvan de off-road liefhebber vaker in het terrein zit. Komt op exact dezelfde manier (tijdelijk) vast te zitten, maar bekijkt even kort de situatie, diept een snatchblock uit zijn auto op en weinig later is het leed veilig en zonder drama geleden. 

Boven: Een terrein opzichter houdt een oogje in het zeil.

Boven: Zo zie je ze nooit of zelden naast het asfalt, maar vandaag komen we zowaar twee Volvo’s tegen. Niet de Laplander of diens opvolger de C-303, maar de XC 90 AWD. En ze doen het prima! Deze Volvo XC 90 op de foto is in het bezit van Richard Flierman en deze meneer is ‘lid van Martin’s fanclub’. Niet de Martin van dit verslag, maar van Martin van der Zouwen. Juist, de Martin die je op zo nu en dan in de trialsport ziet strijden en verder op meerdere evenementen van 4×4 clubs tegenkomt. Volgens die Martin van der Zouwen is Richard niet uit zijn Volvo te branden en aan de hand van deze foto snappen we waarom. Comfortabel door de blubber, wie wil dat nu niet?

De BULT. We nemen de tijd, maar dan arriveren we toch bij het, voor veel off-road liefhebbers, hoogtepunt op het terrein. Het is lekker druk bij het voormalige Vanessa. Proberen de bult op te komen valt al niet mee en dat wordt naarmate de dag vordert alleen maar moeilijker. De oorzaak is dat veel off-roaders ook door de waterplas banjeren en onherroepelijk nemen de wielen dan het nodige water mee. Voor de bult vormt zich al gauw een natte emulsie, Probeer vanuit die smurrie maar eens die berg los zand op te komen. Gelukkig is de weg naar de top van de bult lekker breed. Dat voorkomt wachtrijen en fileleed, plus de mogelijkheid om het op meerdere plekken te proberen. Het losse zand is al snel dermate verraderlijk dat de enige goede methode lijkt om een forse aanloop te nemen en met flinke snelheid proberen de top te bereiken. Dan nog blijft daar de onzekerheidsfactor. Mocht je het een eerste, tweede of derde keer niet halen, dan kan het maar zo zijn dat je de vierde keer de top wél weet te bereiken. Maar nogmaals, garanties zijn er niet. Een licht voordeel genieten de minder zware auto’s, maar dat hebben die natuurlijk in tal van off-road situaties. Niet voor niets zijn 4×4 wedstrijd auto’s/buggies al gauw ontdaan van ‘verzwarend’ plaatwerk en andere attributen die in pittig off-road overbodig zijn.  

Aangedikt? En dan hebben we natuurlijk nog het aansluitende ‘binnenzeetje met flinke grootheidswaanzin’. We laten in het midden of het goed is voor je auto, maar water is onweerstaanbaar voor veel off-roaders. En wij fotografen hoor je beslist niet klagen, want het levert instant actie plaatjes op. De waterplas is groot en laat duidelijke verschillen zien in diepte. Dicht bij de zandbult is deze het meest diep. Gemiddeld moeten we dan zeggen, want ergens in het midden zit een verraderlijk gat dat net wat dieper is. Het is echter niet groot, want we zien er geen enkel voertuig dat er met twee wielen tegelijk in rijdt. Eén wiel gebeurt wel zodat je de neus van auto’s voor een kort moment ziet wegduiken. Mocht je het niet zien, dan hoor je het wel aan de lachende reacties van toeschouwers. Ook hier zien we twee soorten van benadering, de ‘voorzichtige dan breekt het lijntje niet’ tegenover de ‘enthousiaste gang is alles’ versie. Die laatste kenmerkt zich verder nog door een enthousiasme dat in de loop van het evenement groter wordt. Auto’s die volledig aan het zicht onttrokken worden door één grote golf water. Ontstekingen van benzine gevoede auto’s hebben daar een enorme hekel aan en diverse keren zien we dan ook de motorkap geopend worden om de boel daar enigszins droog te maken. De foto’s spreken voor zich dunkt ons. Wat ons verbaast is dat we geen enkel voertuig zien dat strandt door waterslag. Althans, naar ons weten. Dat moet een kwestie van geluk zijn, want zo nu en dan komen we nog personen tegen die geen idee hebben wat waterslag betekent voor je motor. 

Boven en onder: Lars Habers is met zijn  Mudhog ook actief in de trialwedstrijden van het VNTTK.

Boven: Klopgeesten…?

Boven en onder: Twee, vinden wij, fraaie exemplaren die off-the-road niet heel dik gezaaid zijn. Boven de Volvo C-303 en onder de Dakar kit-car op basis van Land Rover. 

  

Boven en onder: We komen er drie tegen van Neerlands nationale trots, de DAF YA-126 met zijn unieke H-aandrijving. Eén heb je al kunnen bewonderen op de openingsfoto. Voelen zich op het militaire terrein in Havelterberg natuurlijk ’thuis als een vis in het water’.

   

Boven: Twee stuks Fiat Panda 4×4 komen we tegen. Het betreft de wat ‘gewonere’ modellen. Erg leuk, maar jammer genoeg zien we de Panda 4×4 Cross vrijwel niet in Nederland en die vinden we er net wat frivoler uitzien. 

Boven: Laat je niet misleiden door de badge op de grill….

Boven en onder: Nog twee exemplaren die we niet veelvuldig tegenkomen, een VW Syncro en onder de Toyota FJ-Cruiser.

Kijkplezier. Geniet nog wat van eerst de modder foto’s en daarna water foto’s, ook al garanderen we niet dat we alle tweehonderdvijftig deelnemers voor onze camera’s gehad hebben. Het is een doekje voor het bloeden in geval je het evenement, om wat voor reden ook, hebt moeten missen. Ongetwijfeld zal het evenement in Havelterberg wel een vervolg krijgen en wellicht al in het voorjaar. Houd daarom de agenda van St 4×4 Drenthe en van deze site in de gaten en zorg dat je tijdig inschrijft 

Boven: Staat al jaren in ons lijstje van favoriete 4×4 auto’s. de 88 pick-up. Niet direct voor het gebruiksgemak, want je kunt er slechts met twee personen in en de laadbak is alleen in hoogte groter dan de kofferbak van een middenklasser. Maar juist daarom is hij zo ‘aaibaar’.

   

   

Boven en onder: Hoe bedoel je enthousiast door de waterplas? Spectaculair buiten kijf, maar hoe bewijs je thuis aan familie en vrienden dat jij het bent die zo sensationeel door het water banjert? 

Boven: Mooi Wark toch….?

 

Boven: Leuk en netjes gedaan, een pick-up maken van je Toyota LC.

Boven en onder: Deze meneer beleeft vermoedelijk de dag van zijn leven, want we zien hem wel heel vaak door het water banjeren; iedere keer ook wat harder. 

Boven: Siem Aaldering gepast door de wasstraat…

Boven en twee keer onder: De Volvo L3304.

Slotwoord. Rond de klok van vier in de middag is de pret over en zien we de zon al richting de horizon zakken. We kijken, samen met de St. 4×4 Drenthe, terug op een prachtige dag off-road. Terug naar huis en op tijd onder de wol, want morgen, zondag 1 december, wacht de ANVT in Heerde. Weet je gelijk wat je nog tegoed hebt. En ja, we weten dat deze verslagen wat later zijn dan gebruikelijk, maar voor het eerst in onze carrière ondervinden we dat een griepje niet bevorderlijk is voor het schrijven van een verslag….

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.