4×4 Drenthe in Havelterberg

Over de dreigende weersvoorspellingen liegen we geen woord zo lang we af mogen gaan op ons onvolprezen KNMI. Die voorspellen veel regen deze zaterdag 9 maart. Over het tweede deel, het node moeten missen van de eerste Roan 4×4 Challenge van 2019, mag je met een korreltje zout nemen, want we missen alleen het eerste deel van de Roan 4×4 Challenge. Het is een bewuste keus geweest en ook alleen maar omdat we in de wetenschap verkeren dat de zondag het grootste deel van de wedstrijd wordt gehouden en dat fotograaf Ad Woolthuis zaterdag ‘de honneurs’ voor ons waarneemt.

Mazzeltof. De heenreis verloopt voorspoedig zo lang je dat kunt (en durft) te zeggen in een Opel Frontera. Aangekomen op het bekende militaire terrein in Havelterberg zien we dat de regen van de voorgaande week het dorpje en zijn omgeving niet heeft overgeslagen. Op het hele parkeerterrein bij de ingang grijnzen plassen glinsterend water je in tal van formaten tegemoet. Dat valt op omdat de bodem in en rond Havelterberg vooral uit zand en bosgrond bestaat. Water zakt in de regel vrij snel de grond in en dan zie je er weinig van terug. Behalve dus als het heel veel is. Het terrein zal er daarom wel heel anders uitzien bedenken we vooraf. Sowieso een stuk pittiger, want waar los zand al tamelijk ’tricky’ kan zijn om in te rijden, wordt het nog een paar strepen zwaarder als dat zand verzadigd is met water. Als het dan ook nog eens vrijwel de gehele dag zal gaan regenen zoals het KNMI voorspeld heeft, dan kunnen de deelnemers straks ‘hun lol’ wel op. Gelukkig blijft de voorspelde regen bijna de hele dag weg van Havelterberg en zien we sporadisch zelfs een zonnetje door het wolkendek prikken. Pas tegen het einde van het evenement begint het eerst een beetje te miezeren, maar allengs harder te regenen. Toch mogen we ons gelukkig prijzen horen we de volgende dag, want collega Ad en de deelnemers aan de Roan 4×4 Challenge hebben vrijwel de hele dag regen om hun oren gekregen.

Boven en onder: De door het Belgische Minerva in licentie gebouwde Land Rover. In de regel goed herkenbaar aan de schuin naar voren aflopende voorschermen, alhoewel dat geen garantie is. Een aantal richting bijvoorbeeld de gendarmerie heeft de schuin aflopende schermen niet en een serie daarvan is richting het leger verkocht. Het fraaie embleem is dat wel. Leuk detail te vinden in deze Minerva is het zeer vermoedelijk originele, losse looplampje, boven het instrumentcluster. Waarom we vermoeden dat het origineel is? Het lampje heeft een twee stekker aansluiting welke correspondeert met een originele aansluiting in het instrumentencluster. 

Goede opkomst. Zodra we de auto geparkeerd hebben lopen we richting de clubtent om ons te melden. Zover komen we nog even niet als we mede bestuurslid Cees van Alten tegen het lijf lopen die vandaag gebombardeerd is tot een soort van ‘verkeersregelaar’. Heel druk is het nog niet horen we van Cees, maar niet veel later mag hij die woorden wel weer inslikken. Later op de dag horen we dat de 200 schildjes, tevens toegangsbewijs, met daarop de datum, locatie en sponsoren allemaal weg zijn. Er worden er nog een paar uitgegeven met een alternatieve ‘herkenning’ zodat we mogen uitgaan van iets meer dan 200 deelnemers deze keer. In de clubtent is de koffie vers en heet, kletsen we wat met mede penningmeester Gerard Stel alvorens we ons, gewapend met een plattegrond, opmaken om het terrein in te gaan. In onze ‘achteruitkijkspiegel’ zien we de catering druk doende met de voorbereidingen voor het middaguur. Met ruim 200 auto’s en een gemiddelde bezetting per auto van, schatten we, drie personen, zullen de drie mannen er hard aan moeten trekken. 

Afwijkende locatie. Zodra we het terrein oprijden doemen de eerste modderplassen al voor ons op. Uiteraard maken we dankbaar van de gelegenheid gebruik om daar onze camera’s een poosje aan het werk te zetten. De grootste aantrekkingskracht op het terrein voor off-road liefhebbers is weliswaar Vanessa, je weet wel de twee forse bulten zand met daartussen een flinke plons water, maar daar hebben we inmiddels een heel archief van. Zo tussen de bomen op het terrein hebben we veel minder actie foto’s, want harde en droge bosgrond spat nu eenmaal beduidend minder spectaculair van de wielen af. Het is nog even wachten op de deelnemers, maar als we goed en wel ‘gesetteld’ zijn en onze camera’s in de aanslag hebben ontwaren we in de verte de eerste deelnemers. Prompt slaan de voorste van hen rechts af om de hoofdbaan te volgen. Precies, daarheen waar wij niet staan. Vermoedelijk zien ze de modderplassen als te dreigend zo in de vroege morgen.

Simpele lol van simpele zielen. In eerste instantie is het aanbod off-roaders dat onze richting op komt nog wat aarzelend, maar dat verandert al snel. Uiteraard zijn er altijd wel een of twee onverlaten die met een bloedgang door de modderplassen rijden omdat ze er lol in hebben uw fotograaf drijfnat en onder de modder te gooien. Voor ons zelf hebben we er maling aan, maar minder vrolijk zijn we van dit soort acties omdat we toch forse bedragen aan apparatuur om onze nekken hebben hangen. Opvallend genoeg zitten de chauffeurs van in dit geval beide auto’s in een terreinauto van bescheiden formaat, alsof ze willen laten zien dat ze ook grote spetters kunnen maken. Enfin, we hebben leuke actiefoto’s van de onverlaten, maar onze wraak is om die hier niet te laten zien. Los daarvan hangt er een flink prijskaartje aan deze foto’s….

Boven: Links Paul van Defensie (heel aardige vent), die een oogje in het zeil houdt. Paul is zelf in het bezit van een Willys uit de oorlogsjaren laat hij (terecht trots) aan de hand van foto’s zien. Behalve over de Willys en Jeep babbelen we met Paul nog een poosje over de verschillen tussen de VW Amarok en de MB G-Klasse en dan met name over de kwaliteiten in het terrein. 

Boven: Een niet denkbeeldig gevaar in los zand, een band die er van afloopt.

Boven en onder: Twee juweeltjes. Boven een Jeep CJ 5, in het verleden via Zwitserland naar Nederland gekomen. Zwitserland kocht de Jeep namelijk kant en klaar van de Amerikanen, in tegenstelling tot Nederland die zelf de Nekaf assembleerde. Kenners zien het direct aan onder meer de letters Jeep in de carrosserie welke op de Nekaf ontbreken. Het model onder prijkt op onze lijst van lievelingsauto’s, een Land Rover 88 Series IIA uit 1967.

Boven: Het voordeel van de off-road sport; hij blijft niet alleen weggelegd voor jong, maar ook voor ouder. De 100 meter hebben deze mannen namelijk al een poosje achter de rug…

Boven en onder: Een hoog gehalte aan Land Rover’s en Volvo’s deze keer in Havelterberg. Van laatstgenoemde niet de moderne XC-serie, maar de L-series (waaronder de Laplander) en de TGB’s. Boven de heel bijzondere TGB-1111 en hieronder de nog altijd bijzondere L-3304. Behalve het beoogde doel zijn er ook technische verschillen tussen deze twee exoten. De TGB serie is in feite de opvolger van de L-serie en heeft bijvoorbeeld portaalassen, en die ontbreken op de L-serie.

Boven: De L-3314 begint in feite zijn leven in 1959-1961 als Volvo negentig prototypes aflevert met als aanduiding L-2304, dit naar aanleiding van een order begin jaren vijftig van het Zweedse Leger een nieuw ‘utility’ voertuig te ontwikkelen. Twee van die prototypen ondernemen als test een reis van Gothenburg in Zweden (Volvo’s thuisbasis) naar Cape Town (Kaapstad) in Zuid-Afrika, in die jaren een bijna hachelijke onderneming. De overige prototypen worden onder meer in Finland, Noorwegen en nog een paar landen aan de tand gevoeld.  Drie soorten prototypen worden er gebouwd, een softtop, een geheel stalen cabine en een hard-top. In 1963/64 wordt begonnen met de productie van de auto maar krijgt het voertuig de aanduiding L-3314 mee. De L-3314 komt aardig overeen met de prototypen, maar er zijn enkele verschillen, zoals de luchtinlaat (midden boven naast de nummerplaat) die je niet tegenkomt op de L-2304. Belangrijker is dat de L-3314 in plaats van de 1600 motor met 60 pk een 1800 motor met 68 pk als motorisering krijgt. Deze is bij ons bekend geworden als de Laplander maar in Zweden zelf onder de naam ‘Valpen’, wat puppy betekent. De opvolger is de C-303 serie (TGB in militaire bewoording) die vooral bij hard-core off-roaders gewild is vanwege zijn begeerlijke portaalassen.

 

Vanessa stelt niet teleur. Na ons enigszins toonbaar gemaakt te hebben en de camera’s acceptabel werkend vertrekken we van onze eerste stop. Op de zanderige hoofdbaan wemelt het van de plassen en diepe sporen, maar de Opel Frontera klauwt zich er heldhaftig doorheen en vertoont geen moment sporen als dat hij het niet aan zou kunnen. Heerlijk die ouderwetse no-nonsense off-road techniek bedenken we als we het pad naar ‘Vanessa’ inslaan. Ons richtinggevoel blijkt eindelijk aardig accuraat na zoveel bezoeken aan het terrein en weldra ontwaren we in de verte, tussen de nog kale bomen door, een aantal auto’s en één hoge bult zand, weldra gevolgd door een tweede. Tussen de twee bulten een rij menselijke gestalten die ingespannen naar iets kijken dat zich tussen de bulten afspeelt, voor ons een duidelijk signaal dat er weer genoeg gebeurt daar om te fotograferen.

Boven en onder: Als geschreven, een opvallend hoog Land Rover gehalte vandaag…

Boven en onder: Nog twee tijdloze klassiekers….

Boven: ‘Ome’ Jan Houtkoop is ook even ‘baldadig’ als we vertrekken vanaf fotopunt 1.

Boven: Komen we maar sporadisch tegen in het terrein, de op Vitara gebaseerde Suzuki X90. Best een leuke auto die afwijkt van de norm. Om die reden zal hij ongetwijfeld door de een verguisd worden terwijl de ander er mee weg zal lopen. Een verkoop succes is het nooit geworden, want wereldwijd zouden er slechts een goede 7.200 geleverd zijn.

Boven: Ford Ranger.

Boven en onder: De tankbaan om het terrein heen. Je ziet dat we niet overdreven hebben aangaande de alom aanwezige plassen water.

‘Vanessa, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken… ‘Vanessa’ heeft een enorme aantrekkingskracht op off-roaders. Niet voor niets. Vanessa is onderdeel van de off-road rijvaardigheid trainingen van onze Defensie. In het kort is Vanessa twee opvallend hoge bulten zand (waarom weten we niet…) met daartussen een flinke plons water. De twee tie..en, sorry bulten, zijn aan de zijkanten onderling verbonden met een minder hoge zandrug zodat het water niet weg kan lopen. In tijden van droogte kan het nog wel eens voorkomen dat water toegevoegd wordt. De bedoeling is om één van de bulten omhoog te rijden, vervolgens de bult weer af en dan het water door om de volgende ti..t, sorry bult weer op zien te komen. Nu is het losse zand van de bulten al tamelijk geniepig. Los zand biedt zoals wellicht bekend weinig grip en je graaft je ook in een mum van tijd in als je niet oppast. De weg omhoog vanuit het water is dan ook veruit het grootste struikelblok binnen Vanessa. Prachtig zijn de actiefoto’s door het water waar, behalve het publiek, ook de rijders zelf van smullen. Maar onherroepelijk volgt de helling omhoog en de lol is dat de een het wel haalt en de ander niet. Je ziet dan ook de hele dag, net als in stripboeken, ‘denkwolkjes’ boven hoofden van off-roaders met de tekst ‘waarom hij wel en ik niet?’ En ook al heb je maar een greintje competitiegeest in je lijf zitten, je laat het natuurlijk niet op je zitten als je het niet haalt. Het aantal pogingen bult twee te beklimmen is een enorm veelvoud van het aantal geslaagde acties. Lang niet altijd is een flinke portie vermogen de sleutel om het wel te halen. In tegendeel zouden we haast zeggen. Wat er nog bij komt is dat iedere aanval op de bult een andere uitslag kan geven. Een goede en geslaagde beklimming tijdens je eerste poging is absoluut geen garantie dat je het ook bij de tweede keer zal redden. Andersom komt zelden voor, met name omdat de weg omhoog evenredig slechter wordt naarmate het aantal pogingen toeneemt. Het zand wordt omgewoeld en vermengd met water, de sporen worden dieper en de bult wat steiler omdat het meeste zand onder aan de bult ‘weggegooid’ wordt door wild spinnende achterwielen.  

Boven: De Minerva verslijt niet alleen op de parkeerplaats…

Boven: Prachtig, tot in detail onder handen genomen Suzuki van…. (getver, we zijn zijn naam weer eens kwijt). Gelukkig komt Sven Turksema ons te hulp zodra hij ons verslag heeft gelezen. Het is de eerste rit van zijn Suzuki in het terrein nadat Sven de auto onder handen genomen heeft. De schitterende oranje kleur kom je niet alleen aan de buitenzijde tegen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar binnen naar zijn instrumentarium! 

Boven twee keer en onder: Zowaar ontwaren we twee ‘Dakar’s, de kit-car gebaseerd op de Land Rover. Nog altijd een zeer fraai model waarbij we ons afvragen of de kit nog altijd te koop is? Vroeger was Remco de Jong in Nederland de verantwoordelijke man voor de Dakar. Remco woont in de noordelijke helft van Nederland; is het daarom dat we de Dakar hier veelvuldiger tegenkomen?

 

Boven: Nog een klassieker die zo ongeveer een cult-status aan het bereiken is, de aloude Jeep Wagoneer.

Peulenschil. Weinig ATV’s (All Terrain Vehicle’s en 4×4) en quad’s (aandrijving op slechts twee wielen) deze keer en ongetwijfeld zal het voorspelde slechte weer daar mee te maken hebben. We komen één quad tegen en die zit ook hopeloos vast. Dat geldt niet voor deze ATV die herhaalde malen feilloos omhoog weet te rijden bij Vanessa.

Boven: We komen hem ieder jaar tegen hier in Havelterberg, deze Iveco.

Boven: Prachtige auto, heerlijk geluid, maar wat doet dat tuinhek voorop….

Exotische 6×6. Wat een bezoek aan 4×4 Drenthe in Havelterberg mede aantrekkelijk maakt is de wetenschap dat we er vrijwel zeker een paar bijzonder off-road voertuigen tegen zullen komen. En daar smullen we geheid van. Dat is deze keer niet anders, getuige deze Zwitserse Bucher DURO die geleverd wordt als 4×4 en 6×6. DURO is een afkorting in het Engels van DUrable en RObust (duurzaam en robuust). De Bucher DURO is speciaal ontwikkeld (de ontwikkeling van de auto start al in de jaren tachtig van de vorige eeuw door het Zwitserse Bucher-Guyer dat gevestigd is in Niederweningen) om te voldoen aan de behoeftes van het Zwitserse leger. In de competitie zitten nog vijftien andere voertuigen, maar de Bucher wint de strijd. In 1993 bestelt het leger 2.000 DURO’s en daarmee start tevens de productie in datzelfde jaar zodat in 1994 de eerste DURO’s geleverd kunnen worden. In 1999 zijn ze alle 2.000 geleverd maar ontvangt Bucher nogmaals een order van 1.000 stuks welke in 2001 afgerond wordt. De 6×6 uitvoering komt overigens pas in beeld in 2000. In januari 2003 wordt de productie overgenomen door Mowag in Kreuzlingen (eveneens Zwitserland) en die verbetert de DURO op enkele punten zodat de auto voortaan verder mag als DURO II. Op www.military-today.com kun je nog veel meer vinden over de auto en ook over het verdere verloop van zijn ontwikkeling (DURO III en DURO IIIP). Mowag (staat voor Motorwagenfabrik AG) is op haar beurt overgenomen door General Dynamics en heet nu GDELS-MOWAG, waarbij GD uiteraard staat voor General Dynamics en ELS voor European Land Systems. Bijzonder aan de DURO is de Dion wielophanging met portaalassen. Het exemplaar op de foto is eigendom van de familie van Woerden en stamt uit 2006.

Twee keer boven en twee keer onder: Tamelijk ongebruikelijk bestormt Hendrik Vanessa in zijn SsangYong. De auto mag dan wel een vreemde eend in de bijt zijn, maar Hendrik weet tenminste heel goed hoe het hoort en bindt keurig een jas over het liertouw. Dat soort mannen zien we graag op evenementen!   

Boven: Off-the-road picknick en gelukkig kan het vandaag want het zand stuift niet…

Onder: Zit hopeloos vast met zijn 2WD quad en daarom hebben ondergetekenden hem een stevig handje geholpen met zijn bevrijding.

Boven: De DAF YA 126 met zijn prachtige H-aandrijving heeft geen enkele moeite met de sporen in het natte zand.

Onder: Martin van der Zouwen in zijn kort geleden geprepareerde Vitara oefent nog wat in Havelterberg alvorens hij zich, samen met Ricardo, in de ONK strijd eind deze maand gaat storten.

Boven: We hebben meerdere ‘leuke honden’ gezien, maar de allerleukste vonden we deze ‘meneer’ van Sven Turksema, je weet wel, de eigenaar ook van die prachtige oranje Suzuki. We denken het deze keer te weten omdat we het ras vaker gezien hebben en dat te horen gekregen hebben van onze expert Linda Zantingh van yourdoggy.nl We denken zelf aan een Malamute, maar voor de zekerheid vragen we het Linda toch. Die bevestigt ons vermoeden ten dele; Malamute of Husky, met tevens de vraag of we geen foto hebben van de hele hond. Die hebben we niet en dan houdt zij het op een Husky vanwege de wat puntiger oortjes en dat de hond wat fijner is dan de Malamute. Linda heeft helemaal gelijk horen we naderhand van Sven. Zijn Husky met fraai gekleurde ogen luistert naar de naam Sky en is een zogeheten ‘herplaatser’. Samen met zijn vriendin Chantal heeft Sven Sky net een week, dus is het evenement in Havelterberg niet alleen het debuut van zijn gerestaureerde Suzuki, maar ook een debuut voor hun Husky Sky.

Boven: Schepjes en metaaldetectoren en dat doet ons, niet onmiddellijk maar pas als we naderhand de foto zien, afvragen waarnaar ze op zoek zijn. Uuuh, een ‘kluts’, is die van metaal…?

Boven: Martijn Gelissen verschijnt wat later op de dag ten tonele maar maakt dan wel een ‘onuitwisbare’ indruk met zijn prachtige Hummer H1. net als de Land Rover 88 en de Jeep komt hij bij uw schrijver voor in zijn favoriete off-roaders lijstje. De enige die nog ontbreekt en er zeker thuis hoort is de G-Klasse van Mercedes-Benz.

Boven: Twee ‘soul-mates’ hebben elkaar gevonden. Links fotograaf Jan Houtkoop en rechts de jonge maar zeer enthousiaste off-roader Siem Aaldering. Waarom soul-mates? We noemden al dat Jan zijn vervoermiddel een Opel Frontera is toch? Nu, Siem is bezig met de restauratie van een Opel Frontera! Tja, dat schept een band die verder gaat dan de verste oorden, de diepste zeeën, de heetste woestijnen, de koudste vlaktes en de hoogste bergen…

Just in time… Zo tegen half vier begint het te regenen en de jeugd veegt behulpzaam de ramen schoon van de laatste off-roaders in het veld. Veel off-roaders maken zich al eerder op om wellicht richting de pappot van moeders te vertrekken. Even houdt de regen nog op, maar we krijgen toch niet de neiging om terug het veld in te gaan. We hebben meer dan genoeg fotografisch bewijsmateriaal dat we geweest zijn. We danken de Stg. 4×4 Drenthe uit de grond van ons hart voor het mogen opdoen van bakken vol broodnodige off-the-road vitamines. We weten zeker dat niet alleen wij, maar ook dik 200 andere off-road liefhebbers er minstens een week weer tegen kunnen. Overbodig dus om te schrijven dat het evenement in Havelterberg van de Stg. 4×4 Drenthe geslaagd is geweest. Dat is een traditie, want we hebben nog nooit anders gehoord.

Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.

2 thoughts on “4×4 Drenthe in Havelterberg”

  1. Namens die baldadige buurman en buurman rijders de wel gemeende excuses!

    Wel is de vrouw van een van de rijders benieuwd naar de foto’s en het prijskaartje er van!

    Ik hoop dat er geen brokken zijn gevallen aan de camera of camera’s ?!
    En dat jullie ondanks buurman en buurman toch een leuke dag hebben gehad!

    Aaajetoooo!
    Mandy

  2. Bedankt voor de prachtige foto van mijn landcruiser, hij staat inmiddels op mijn bureaublad. Ik was voor het eerst op zo’n 4×4 evenement en heb een geweldige dag gehad. Buurman en Buurman, bedankt dat jullie me meegenomen hebben.
    Tot een volgende keer.

    groet’n, Arjan

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.