Het off-road plezier vindt plaats in het Drenthse Wijster maar is natuurlijk ook voor inwoners woonachtig in het zuiden van Nederland. En zelfs daarbuiten, want ook een aantal inwoners uit de ‘Europese provincies’ België en Duitsland weten inmiddels dat daar in Wijster twee dagen off-road pret te beleven valt! De eerste dag is terrein.nu er bij.
Wazige glazen bol? De buitenwereld ziet er over het algemeen somber en grauw uit als we zaterdag 11 november j.l in onze auto richting het Drenthse Wijster vertrekken. Toch is het zo nu en dan ook even helder, een lichte en meestal korte opklaring als welkome afwisseling van dat almaar ‘bedreigende zwart’ aan het hemelgewelf. Het blijft onderweg vooral bij dreigen, uitzondering is een stevige bui regen kort voor aankomst. Het is ook het algemene beeld deze dagen, zo af en toe een hevige bui afgewisseld met somber droog weer en sporadisch de zon die moeizaam door het zwerk breekt. We mogen daar toch dankbaar voor zijn, aangezien de voorspellingen van onze weermannen en -vrouwen veel en veel somberder waren.
Het ‘steenloze’ decor. Gewapend met onze tassen met camera’s mogen we onze auto kort bij de ‘HoT’ spot van het 4×4 Feest Drenthe parkeren, nabij de grote schuur. In het kassa hokje botsen we bijna tegen organisator Jarno (Frenken) die ons onmiddellijk een handjevol groene consumptiemunten in onze handen drukt. Eenmaal buiten staan voor ons enkele shovels en graafmachines geparkeerd, geflankeerd door andere ‘landbouwvoertuigen’, een duidelijk teken dat we midden in een agrarische gebied vertoeven. Het machinepark en de schuur bieden uitzicht op een enorme lap grond, in het midden belemmerd door een stuk bos en links in de verte begrensd door een spoorlijn, dat op te maken valt uit een zo nu en dan door de afstand geruisloos voorbij zoevend geel met blauw ‘lint’. De donkere aarde, hier en daar vermengd met ‘gesneuvelde’ en daarom gelig verdorde bladeren, verraden dat kort hiervoor de horizon aan het oog onttrokken werd door maïs. Onwillekeurig komt bij ons de vergelijking met Off-Road Budel in ons op, want ook dat evenement vindt plaats nadat de maïs van het veld is ‘geplukt’. Dat is dan ook de enige vergelijking aangaande de bodem die opgaat, want in Budel was het terrein tamelijk droog en hier in Wijster ligt vooraan op het terrein een enorme ‘plak’ modder. Kijken we alleen daar naar, dan komt onwillekeurig een andere vergelijking bij ons op, die van het terrein van Action Planet een week eerder; ook zo ongelooflijk modderig. Helemaal links en naast de grote schuur gelegen is een stukje weiland ingericht voor caravans of eventueel tenten mochten er die-hard kampeerders zijn die dat rond deze tijd van het jaar nog aandurven… Mocht je hier op zoek zijn naar dat waar Drenthe bekendheid door geniet: Nee, we hebben geen hunebed gezien.
Boven: Rick Veldpape van Wensink Mercedes-Benz Veendam heeft, vermoedelijk met gevaar voor eigen leven, ook zo’n ‘collector’s item’ weten te bemachtigen, een HoT Terrein.nu T-shirt. En natuurlijk laat je dat dan trots zien aan de wereld…
Het ‘hoe-zo off-road pret”? uitgelegd. Recht voor ons een langgerekte geul, gevuld met water. Net als zo nu en dan de luchten ziet deze er ‘dreigend’ uit, maar dan ‘aanlokkelijk en magnetisch’ dreigend, met andere woorden, je zou als rechtgeaarde off-roader graag direct deze uitdaging aan willen gaan. En dat kan. Niet dat er zo vroeg op de dag off-roaders zijn die er onmiddellijk voor gaan; nee, eerst de boel verkennen is ook een veel verstandiger keus. Prachtig zo’n moddergeul, maar er ligt nog een heel weekend voor de boeg en er is genoeg te doen. Links naast de geul liggen een opgeworpen bult, een platte boerenwagen waar overheen gereden kan worden en daar half achter verscholen een off-road wip (en wap). Rondom de geul en overige genoemde ‘kunstmatige uitdagingen’ is het voormalige maïsveld in zijn natuurlijke staat enorm modderig en daarmee uitdagend. Grommend worstelen de 4WD bolides zich langzaam en vaak moeizaam door de dikke bagger. Hier en daar moet een ’tijdelijke vastzitter’ al de sleephulp van een collega off-roader aanvaarden, zeker degenen die met een redelijk standaard auto het terrein op gaan. Even verder ligt nog een langgerekte geul, op het oog rijkelijk gevuld met alleen water. Niet aangelegd zo te zien en dat wordt even later bevestigd als een 4WD auto er zich zonder al te grote problemen doorheen worstelt.
‘Zwanenzang’…? Heel achterin op het veld ligt nog een uitgegraven geul, maar zover komen we niet. We wandelen op ons gemak richting het bos, onderweg herhaaldelijk voorbijgestoken door grommende en klauwende off-road auto’s, dat echter al gauw minder wordt omdat de ondergrond minder zompig wordt. Halverwege het tamelijk vierkante bos staan twee grote houten kratten met daarop een pijl dat je hier toch echt het bos in mag. We zijn er maar nauwelijks gearriveerd of een medewerker komt vragen of we de auto’s die nog komen even willen tegenhouden omdat er een opstopping in het bos is. Even later zien we waarom. Een tractor komt voorbij met in zijn kielzog een ‘Puppet on a string’ (‘Pop aan een touwtje’ in het Nederlands). Lang geleden (1967) was het een song van Sandie Shaw waarmee ze het Eurosongfestival won voor het Verenigd Koninkrijk. De connectie met het Verenigd Koninkrijk is er, ondanks een Brexit, nog altijd, maar nu is het een ‘Land Rover aan een touwtje’ (sleeplint).
Boven: Inmiddels een ‘sleutelfiguur’ in het NK Trial, de altijd vrolijk blijvende (niet altijd kijkende) Willem Verhoef.
Kleurrijk decor. We blijven een poosje in het bos, met name omdat de prachtige herfstkleuren van het gemengde bos ons meer kunnen bekoren dan de vruchtbare, maar sombere zwarte aarde van het maïsveld, hoe uitdagend dat hier en daar ook is. We kletsen een poosje met off-roader en collega fotograaf Remco van der Toolen om dat onregelmatig te onderbreken met het schieten van foto’s van off-roaders die het bos uitkomen of er in gaan. Het bos, samen met het enorme terrein, zijn groot genoeg om er een paar uur te vertoeven, maar het zijn niet de enige off-road lekkernijen die er dit weekend in Wijster te beleven vallen. In de omgeving is een route uitgezet met een lengte van circa 60-70 km. horen we van Jarno. Iets meer dan de helft voert je over onverharde paden en weggetjes. We rijden de route zelf niet maar weten vanuit onze ervaring (we hebben in deze contreien eerder off-road routes gereden) dat de omgeving werkelijk schitterend is. Bovendien heeft Pascal Hanenbergh van HoT voor ons de taak op zich genomen om enkele foto’s te schieten onderweg. Heb je even genoeg, waarschijnlijker de kids in de auto, dan is er in de grote schuur een springkasteel voor de kids, kan papa of mama even genieten van hete koffie of thee of wie weet even aan de bar hangen. Omkomen van de honger is eveneens uit den boze, want buiten vind je de gebruikelijke catering en enkele (accessoire)standjes van off-road gerelateerde bedrijven. Oh ja, aanwezig is ook onze Belgische vriend Marino Marysse die zijn komende Dima 4×4 Beurs promoot (aanrader!) en onder de aandacht brengt (18-19 november a.s.). Om de avonduren door te komen zijn er live optredens in de grote schuur, met lokale grootheden de ‘Esperando’s’ en ‘Høken met de Heinoos’ waar circa 450 bezoekers op afkomen.
Boven: Het beste alternatief in geval het plaatwerk van je Suzuki Off-roader ver voorbij zijn beste tijd is en teveel lijkt op een overijverige gatenkaas, de HoT buggy. Daarmee kun je nog vele jaren van het off-road genieten en het is nog eens verdraaid leuk rijden ook.
Boven: Lieve hemel, wat blauw. Oh maar natuurlijk, dat is hemelsblauw!
We komen veel meer bekende moddervreters tegen…
Puik systeem. Het verbaast ons, maar deze Nissan pick-up komt nog behoorlijk ver, met dank aan tractie-controle. Je ziet dat het systeem wielen zo nu en dan even afremt. Als de modder dikker en dikker wordt gaat het nog maar traag voorwaarts tot de auto slechts centimeter voor centimeter, bijna kruipend voortgang boekt. Het is dat de chauffeur op een gegeven moment stopt, maar had hij dat niet gedaan, dan zouden we er vertrouwen in gehad hebben dat hij het uiteindelijk zou halen. Opnieuw wegkomen en een beetje snelheid krijgen lukt hem niet meer zodat hij hulp van een kort sleepje nodig heeft.
Boven: Op de openingsfoto heb je ze ook kunnen bewonderen, dit kleurrijke ‘kwartet’ dat bestaat uit Johan Droog en diens vriendin ‘Sam’ (Samantha) van Hoorn. Al vele jaren rasechte moddervreters en zo nu en dan NK Trial deelnemers zijn zij, samen met ‘opa en oma’, naar het 4×4 Feest Drenthe gekomen. Opa en oma, de geschiedenis vertelt niet of het de opa en oma van Johan of van Sam zijn, hebben nogal last van winderigheid, oftewel, ‘onaangenaam gas’. Bovendien heeft de Suzuki Samurai bolide van Johan en Sam geen achterbank. Goede raad is duur en dat is tamelijk zeker als het zou betekenen dat een grotere 4×4 aangeschaft moet worden. Daarom kiezen ze voor een betaalbaarder alternatief en zetten ze opa en oma op het dak van hun ‘Soes’. En och, koud zullen die oudjes het niet hebben, want ze zijn toch al jarenlang dood. Leuke bijkomstigheid: Sam en Johan winnen er en passant wel de hoogste prijs mee in de competitie van leukst versierde auto. En die hoofdprijs is, naast natuurlijk de onbetaalbare eeuwige roem, 2,5 miljoen euro! Hoeft alleen maar belasting vanaf….
Boven en onder: Volvo TGB 13 in twee verschillende uitvoeringen. Een derde uitvoering rijdt ook nog rond, de TGB 1111 met als bezetting (chauffeur en passagier) Symon en Alex Miedema. Helaas missen we hen voor de foto; met als schrale troost dat we hen recent in Havelte nog op de digitale plaat hebben weten vast te leggen.
Boven: Als het zonlicht maar iets door het wolkendek kan breken en de herfstkleuren van de bomen bereikt, dan zie je de kleuren ‘opbloeien’ (in de betekenis van warmer en dieper).
Boven: Een circa dertig centimeter verlengde Jeep zodat deze aan de grijs kenteken regels voldoet.
Boven: Een heel ‘grote’ fan van terrein.nu zoals je ziet. Schiet ons als een speer voorbij zodat we maar nauwelijks tijd hebben om hem vast te leggen. Dat komt omdat Alex Boele van Alex Car Service naarstig op zoek gaat naar de meer pittige uitdagingen. Haastige spoed is….? Yep, niet heel snel daarna zegt de brandstofpomp vaarwel tegen zijn werkzame leven. En Alex heeft best wel wat onderdelen bij zich, maar….? Inderdaad, net niet die vermaledijde brandstofpomp.
Boven: Soms, maar dan ook echt heel soms, is zo’n donkere lucht wél mooi…
Oude jongens…, krentenbrood! We komen plots een oude vriend tegen! Althans, hij komt ondergetekende eerst tegen. We zien de SSV (Side-by-Side Vehicle) wel aankomen, maar omdat je met fotograferen bezig bent let je niet direct op de inzittenden. Totdat we plots als uit het niets ‘Heee hallo Martin!’ horen. Twee glimmende oogjes, vergezeld door een brede, ‘witte’ grijns, kijken me vanuit een klont bruine, opgedroogde modder recht aan. Het gezicht komt me zeer bekend voor, maar het kwartje valt nog niet. Totdat de brede grijns vervolgt met: ‘Huib, (korte pauze), Huib van Roekel’. Aaaaaah, pas dan valt alles weer op zijn plek! We hebben in het verleden eens een artikel over Huib geschreven naar aanleiding van de Optic 2000 Rally in Tunesië die hij ging rijden met zijn vriend Cor de Bruin. Bijzonder omdat Huib als gevolg van een ernstig motorongeluk een dwarsleasie heeft opgelopen. Maar Huib is niet iemand die zich, zowel letterlijk als figuurlijk, uit het veld laat slaan (kun je hier ook zien). Enkele jaren terug kwamen we hem tegen op een quad en dan is het steevast even lekker en gezellig bijkletsen met Huib, onder meer natuurlijk over de Optic waar we beiden geweest zijn. Nu zo onder een laagje modder herkennen we hem niet direct, maar daarna wisselen we alle wetenswaardigheden met elkaar uit en leren we bijvoorbeeld dat Huib tegenwoordig een reclamebureau runt. Sorry beste lezers, maar we zijn een kwartiertje toch even uit de roulatie geweest…
Boven: Kijk, die ligt toch lekker warm bij pappa, of niet dan?
Boven en onder: Onderweg op de route.
Boven: Renesto Hanenbergh, de broer van ‘HoT’ Pascal Hanenbergh.
Slotsom. De juiste ingrediënten zijn aanwezig maar de optimale verhoudingen om tot een culinair hoogstandje te komen vereist nog wat ‘schaafwerk’ krijgen we van organisator Jarno zelf te horen. Er zijn enkele puntjes die hij volgend jaar anders wil doen. Als voorbeeld noemt hij de uitdagingen voor op het terrein, die zouden wel wat meer verspreid over het terrein mogen. Nu hebben de mannen die het terrein geprepareerd hebben vooral het publiek willen betrekken bij het off-road ‘spektakel’. Ook de moddergeul voor op het terrein is daar getuige van. Achteraf oordelen is altijd makkelijker dan vooraf de plannen afstemmen, zeker als het om off-road gaat met onzekere factoren als het weer. Waardering hebben we absoluut voor het initiatief om een off-road evenement neer te zetten en we hopen dat 4×4 Feest Drenthe volgend jaar haar derde editie mag beleven. Keulen en Aken zijn immers ook niet op één dag gebouwd en bovendien, goede wijn moet toch ook rijpen?
Restanten van een losbandig leven? Daags na het evenement, als Jarno nog druk bezig is met opruimen, krijgen we nog wat harde getallen van hem door. Als eerste noemt hij de 38 vrijwilligers die zich keihard hebben ingezet en zonder wie het evenement nooit plaats gevonden zou hebben. Volgens de tellingen zijn er 750 unieke bezoekers geweest (niet meegerekend de genodigden etc.). Ongeveer 150 4×4 auto’s hebben rond gereden. Dat het behoorlijk modderig is geweest illustreert Akkerbouw en Loonbedrijf Fikkert met diens schatting dat er circa 15 kuub modder ‘spoorloos’ is, maar dat deze, wordt aangenomen, eerlijk verdeeld is over heel Nederland, een stukje België en een beetje naar Duitsland. De ‘rook’ is nog niet definitief opgetrokken, maar zoals het er nu naar uitziet hebben ze twee fietsen, vier jassen en één caravan overgehouden aan het evenement!
Evenementen als het 4×4 Feest Drenthe kunnen niet of nauwelijks zonder de hulp van sponsoren. Daarom noemen we hen graag.
Akkerbouw en Loonbedrijf Fikkert, Hanenbergh offroad Techniek (HoT), Autobedrijf van der Zweerde, E.D.S. Beilen, ET Coevorden, Peter de Koning Partyservice, Pekel Geluids Techniek, R. Tolsma grondverzet.
Fotografie: Ad Woolthuis, Pascal Hanenbergh (HoT) en Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
