Los van het feit dat de ander genoemde evenementen niet in ons kikkerlandje gehouden worden zijn ze ook in handen van professionele organisaties. Als club van puur off-road liefhebbers staat 4×4 Het Noorden daar uiteraard haaks tegenover. Bovenaan staat bij hen het off-road plezier en na afloop weten we dat het een heel toffe off-road dag is geworden met de ‘noorderlingen’ bij de Motor Sport Vereniging Noord-Oost Veluwe (kortweg M.S.V. N.O.V.). Wat schrijven we? Na afloop? Al tijdens het evenement weten we dat het een geslaagde dag is. Verreweg de duidelijkste graadmeter voor onze bewering zijn de talloze grijnzende gezichten van deelnemers en de klonten zand en modder die regelmatig hoog de lucht in worden geworpen.
Angstige overpeinzingen. Maar zo in alle vroegte is dat besef nog niet aanwezig in ons brein. In tegendeel. Dan broeit daarin ernstige twijfel. Zou het wel doorgaan überhaupt? De toestand van de baan twee weken terug tijdens het evenement van 4×4 Team Wapenveld spookt nog als een zojuist gelegd ei door ons hoofd. Flink nat en daardoor bijna dramatisch zwaar. Met lichte angst en dito beven, het is immers maar nauwelijks droog geweest de dagen na 4×4 Team Wapenveld, stappen we daarom zaterdag 6 januari bij privé chauffeur Ad Woolthuis in de auto. Niet zozeer angst of het evenement wel door zal gaan; we hebben geen annulering gezien op de website van 4×4 Het Noorden, maar meer over het aantal deelnemers. We herinneren ons vorig jaar, toen het aantal deelnemers niet heel hoog was, met dank voornamelijk aan de gladheid veroorzaakt door ijzel. Is de modder dodelijk genoeg om veel noorderlingen te weerhouden van het naar het zuidelijker gelegen Heerde af te reizen?
Positief saldo. Onze angst blijkt ongegrond, al ziet dat er direct in de vroege morgen nog niet naar uit. Het is nog niet heel druk en dat schept ruimte voor een kop hete en geurende koffie van de onvolprezen M.S.V. N.O.V. Die is maar nauwelijks genuttigd of tijdens een babbeltje en begeleid door de beste wensen met bestuursleden Inge Bloeming en Eric Plomp zien we meer en meer deelnemers arriveren. Later leren we dat de teller stopt bij een goeie dertig deelnemers en dat is een plus ten opzichte van vorig jaar.
Boven: Het heeft de dagen voorafgaand aan het evenement van 4×4 Het Noorden nog zoveel geregend dat het welbekende vennetje midden op het terrein overstroomde! De M.S.V. N.O.V. houdt nauwlettend een vinger aan de pols aangaande de crossbaan en is derhalve vroeg in de ochtend bezig met het wegpompen van het overtollige water. Onderaan hebben we een foto van de toestand van het vennetje nadat de tractor met pomp het grootste deel van de dag heeft staan draaien.
A.H.M.P. (Algemeen Heersende Modder Peil). Inderdaad is de baan nog natter geworden dan hij al was. Wat dat inhoudt? Opnieuw kunnen we hier een beroep doen op Jesse Burgmeier, de mogelijk meest duidelijke graadmeter die er bestaat. Waarom? Die houdt een oogje in het zeil op de baan en is er iedere zaterdag dat de baan open is geweest. Als we hem later in de ochtend spreken bevestigt hij ons vermoeden. “Vorige week kon ik met mijn HoT Blitz nog redelijk rondkomen op de doorgaande baan, maar nu twijfel ik soms of ik wel rond kom” aldus Jesse. Niet alleen Jesse is er duidelijk over. We vangen een flard gesprek op van een deelnemer die met een ondertoon van verbazing, vermengd toch ook met een zweem trots, tegen een maat van hem zegt dat hij toch een rondje heeft weten te rijden en daar ‘maar’ anderhalf uur over heeft gedaan!
Onveranderde GPS locaties. Wat niet veranderd is zijn de locaties op de crossbaan waar het zwaar is. Dat betekent enorm zwaar achterin de baan na het eerste lange rechte stuk. Let wel, dan heb je al een stukje route met daarin een bult achter de kiezen waar menig deelnemer al heeft staan lieren of sleephulp heeft moeten ‘aanvragen’. Maar vooruit, soms vereist het meerdere pogingen, maar er zijn er ook die zonder hulp weten door te komen. Nee, het nog wat zwaardere traject ligt even verderop. Je komt daar een bocht uit en moet vervolgens flink omhoog. Een bijna kniediepe zand/modder emulsie over een lengte van pakweg dertig tot veertig meter doet er alles aan om te verhinderen dat jij die top haalt. En velen stranden daar ook en heus, daaronder vallen ook de die-hard off-roaders. Brullende motoren en herhaalde pogingen met de bedoeling een beetje een spoor te creëren zodat je iets meer snelheid kan maken; het mag allemaal niet baten. Vertwijfelde blikken als je na vele keren proberen je hoofd uit het raam steekt en ziet dat je nog geen centimetertje opgeschoten bent horen daar bij. Maar ook, en veel meer, vrolijke en lachende gezichten die tot de slotsom komen dat ze toch maar beter een sleepje van een collega deelnemer annex clublid kunnen aanvaarden of anders de lierkabel maar moeten uitrollen.
Killing mudsands. Heb je deze eerste zware passage succesvol achter je weten te laten, dan wacht je al snel een tweede zware passage. Ons inziens zelfs de meest moorddadige op het terrein. Vanaf de zojuist veroverde top duik je eerst naar beneden om vervolgens weer omhoog te moeten klauteren. Redelijk pittig, maar niet onoverkomelijk pittig. Wat volgt wel, want dat is de grote en wijde kombocht midden op het terrein. De uitloper daarvan is opnieuw een serieuze bult. De zachte maar dikke modder begint al halverwege die kombocht. Ook hier is het spul vrijwel egaal kniediep. Ongelooflijk. Deelnemers proberen van alles. Het hele off-road repertoire wordt uit de kast gerukt, maar meestal zonder resultaat. Of toch wel resultaat, maar dat is dan het aanvaarden van een sleepje of het opnieuw uitrollen van de ‘hulplijn’ voor op je auto. Hier wordt verreweg het meest getobd deze dag, vooral ook omdat de smurrie ook vrijwel de hele helling van de bult heeft veroverd. Je zou zeggen dat water op een bult de neiging heeft naar de voeten van de bult te zakken. Normaal is dat ook zo, maar het is het soort zanderige bosgrond dat, vermengd met water, dat alle logica logenstraft. Het houdt het water op een of andere manier vast en dikke modder op een helling begint voor een off-roader te lijken op iets als een Gordiaanse knoop: onmogelijk. Overigens kun je die kombocht weliswaar afsnijden, maar dan kom je net iets voorbij de voet van de bult met een draai de baan weer op. Lukt meestal ook niet meer. Kortom, het meeste spektakel deze dag is op deze plek te vinden.
Halverwege. Mocht je denken dat je er bent nu je het zwaarste gehad hebt, vergeet het maar. Op nog twee plaatsen is het enorm zwaar op de doorgaande route. Heb je onze verslagen van Heerde gevolgd, dan weet je dat er nog een ’tamelijk hopeloze’ passage ligt bij de grootste bult op het terrein. Hemelsbreed maar enkele tientallen meters naast de genoemde kombocht op het terrein, maar via de baan meerdere honderden meters. De laatste modderige bende is dan te vinden vlak voor de brug welke pal naast de kantine is gelegen. En dan hebben we nog niet genoemd de vele pittige uitstapjes die naast de doorgaande route zijn geboetseerd door de inspanningen van Hannibal Off-road. Die dreigen door de zwaarte van de baan in de categorie ‘peulenschil’ te vallen, tenminste, zolang je dat vergelijk met de baan hanteert. Opvallend genoeg zien we in de loop van de middag dat de doorgaande route wat makkelijker wordt. Zou het dan toch een beetje droger worden of komt het omdat er relatief veel Suzuki’s aanwezig zijn? Die zijn niet zo zwaar van gezicht en trekken minder snel schier onoverkomelijk diepe sporen. Wellicht rijden ze de baan juist wat platter krijgen we de indruk en droger door het over het algemeen zonnige weer deze dag. Zonnig maar kil en ook die kou zou maar zo kunnen helpen om de ondergrond net wat steviger te van samenstelling te maken. En steviger ondergrond genereert nog altijd meer grip hebben we al lang geleden in onze off-road carrière ontdekt.
Boven: Een prachtig stukje huisvlijt heeft geleid tot deze Trabant 4×4, gekscherend ook wel de ‘Trammelant 4×4’ genoemd.
Boven: Ja hoor, we hebben deze ‘grappenmaker’ weten te verschalken, alias een leuke hond. In dit geval bevestigt hondenkenner Linda Zantingh van yourdoggy.nl ondergetekende dat het een Jack Russell is, maar ze weet er aan toe te voegen dat het een Jack Russell ruwhaar is. Ze zijn er namelijk ook met korte en gladde haren/vacht.
Boven: Menige laars verliest voor korte tijd zijn ‘in-woner’. De inwoner zelf hoopt daarbij dat niemand het ziet, maar vrijwel altijd is dat ijdele hoop. Hilariteit alom juist valt de ongelukkige inwoner ten deel en hulp zoals bij het uit de penarie slepen of lieren van je off-road bolide is bij verlies van een laars zelden tot nooit aan de orde…
Boven: Rond het middaguur even de kantine in, want die ‘serveren’ uitstekende ‘inwendige opwarmertjes’.
Boven: het bewijs dat je de uitstapjes langs de baan niet moet onderschatten. Meerdere van die uitstapjes bevatten waterige modder, maar met de kille temperatuur in het achterhoofd zijn er maar weinig deelnemers die de aanval openen op deze met water gevulde gaten
Boven: De ‘Noorderlingen’ blijven onveranderd positief en het is de hele dag off-road pret wat de klok slaat. We noemden al de vele grijnzende gezichten en het opvliegende zand en modder als onze graadmeter, maar ook de opgestoken duim is een teken dat het wel snor zit met het off-road plezier. Iedereen zit namelijk in hetzelfde schuitje en dat schept een band. Waar je vaak herhaalde pogingen ziet van fanatieke off-roaders als ze zien dat hun ‘collega off-roader’ wel een passage weet te halen, die zij zelf even tevoren niet haalden, is dat vandaag nauwelijks aan de orde. Het kan maar zo zijn dat je een of twee keer een bult of modderpassage weet te slechten, maar de derde keer nietsvermoedend, edoch hopeloos vast komt te zitten. Onvoorspelbaar en dat maakt het een heerlijke off-road dag met een groot saamhorigheidsgevoel.
Boven, onder en overal. Lieren en sleepkabels verwerven een soort van heilige status vandaag. Goed te zien is hoe ver de wielen in de modder zakken en heus, ze zakken alleen niet verder omdat de auto inmiddels op zijn buik ligt.
Boven en onder: Jesse Burgmeier fungeert regelmatig als ‘hulpverlener’. Off-road hulpverlener wel te verstaan.
Boven: Prachtige actie volgens de regels der kunst: al snel de hulp van je snatchblock (klapblok) inroepen.
Boven: Wordt ook regelmatig te hulp geroepen: de schep!
Boven en onder: Prachtige actie die een even prachtige modderfontein oplevert. We wilden een leuke actiefoto, maar de duik in het water is een tikje te enthousiast. Hieronder voor de herkenbaarheid de ‘schuldige’…
Boven: Voorzitter (Ad Interim) en secretariaat van 4×4 Het Noorden, Jan Ronald Dijkema. Wordt hier aan ‘het lijntje’ gehouden…
Boven: Is het niet handiger met uitstappen om de deur open te doen….?
Beneden: Je ziet dat de pomp de hele dag draaiende houden resultaat heeft gehad. Tjonge, er zijn wat litertjes weggepompt! We zijn benieuwd hoe de baan komende zaterdag is. Dan is de Land Rover Club Holland (LRCH) er op bezoek. Zoals het er nu uitziet is het tamelijk droog gebleven deze week, maar dat zegt lang niet alles hebben we intussen geleerd. De tijd zal het leren, maar dat we er bij willen zijn is zeker!
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
