Met de ochtendstond in onze mond stappen we die zondagmorgen tamelijk vroeg in de auto. Vreemd, bedenken we, dat een mens een stuk makkelijker vroeg opstaat als de zon schijnt. Bovendien vrolijker als we ‘per toeval’ in de binnenspiegel van de auto kijken en ons eigen postzegeltje ons breed lachend toegrijnst. Een blik opzij naar collega c.q. ballast Jan Houtkoop geeft hetzelfde ‘uitzicht’ van een breed grijnzende tronie en dat is bij hem een unicum in de vroege morgen…
Luister naar je TomTom… Dubbel goed geluimd tikken we het opgegeven adres in Brunssum in op onze TomTom, alwaar de Stg. 4×4 Limburg vandaag neer zal strijken. Oeps, het is toch iets verder dan in eerste instantie ons vermoeden. Ach ja, logisch ook als we even dieper nadenken. Het ligt bij wijze van spreken op steenworp afstand van het voormalige ’thuisterrein’ van de Stg. 4×4 Limburg in Landgraaf en dat liet in het verleden steevast 200 km. zien op het schermpje, de afstand van ons huis tot de groeve de Groot. De afstand tot groeve Hendrik in Brunssum is volgens TomTom zeven kilometer korter, althans, als je niet verkeerd rijdt. Al keuvelend missen we namelijk ergens in het noorden van onze prachtige en heuvelachtige provincie Limburg een afslag en belanden we bij de buren in Duitsland. Sh*#?t, als we nu maar niet te laat aankomen bij de mannen en vrouwen van de Stg. 4×4 Limburg…..
Gegrond en ongegrond… Die ‘angst’ heeft een gegronde reden beste lezers. We zijn namelijk bang opnieuw ons stukje ‘godenspijs’ te missen waar Limburg tot ver over de landsgrenzen beroemd om is; vlaai! Toen we de Stg. 4×4 Limburg enige tijd geleden een bezoek brachten in Overloon was er geen vlaai. Je leest het goed, geen vlaai! Het heeft enkele weken geduurd voordat we hersteld waren van deze mokerslag, maar dat is alleen mogelijk geweest omdat de leden van de club ons met de hand op het hart beloofden de volgende keer wel vlaai bij zich te hebben. Omdat we een afslag missen komen we echter pas zo rond 10.30 uur aan bij Groeve Hendrik in Brunssum. Het zal toch niet zo zijn dat de vlaai op is? Het zou ons geenszins verbazen, want het enige nadeel van vlaai is dat ernstige verslaving dreigt zodra je het een keer geproefd hebt. En dat blijkt, want bij aankomst is er geen puntje vlaai meer te bekennen. Op een schaal grijnzen een paar kruimels ons nog vol leedvermaak toe. Of is het medelijden? Het zal toch niet….? Maar nee beste mensen die niet in Brunssum geweest zijn deze zondag, onze angst is ongegrond. De leden van 4×4 Limburg hebben vlaai voor ons bewaard! Sterker nog, niet één puntje vlaai voor ieder van ons, maar zelfs twee punten en bovendien met verschillende smaken! Dat extra puntje hebben ze natuurlijk gedaan als troost voor Overloon en op slag wordt die herinnering dan ook uit ons geheugen gewist. Zie je wel dat het loont als je de club laat weten dat je komt, bedenken we terwijl we het eerste stukje vlaai weg smikkelen (voor inschrijven dus!).
Vergeefse moeite. Hopelijk heb je ons schrijven niet al te serieus genomen, maar we komen via ‘gegrond en ongegrond’ wel makkelijk op het stukje ‘grond’. En dat is er in overvloed in Groeve de Hendrik. Die groeve is tamelijk uniek, en niet omdat alleen de Stg. 4×4 Limburg er mag rijden. Inderdaad mag 4×4 Limburg er één keer per jaar rijden en de reden is dat een van de (bestuurs)leden de eigenaar goed kent. En die eigenaar maakt beslist geen uitzonderingen voor andere clubs. Jammer beste clubs, maar we besparen je een hoop vergeefse tijd en moeite. Behalve die restrictie heeft de eigenaar een limiet van 75 deelnemende auto’s ingesteld. Die wordt middels voorinschrijving bij 4×4 Limburg met gemak gehaald zodat een aantal potentiële deelnemers op een reservelijst worden geplaatst. En ja, er zijn altijd wel een paar van de ingeschreven leden die op het ‘moment suprême’ verhinderd zijn. Zo ook vandaag, zodat enkele leden op de reservelijst toch nog welkom zijn. Het aantal deelnemers deze dag zit derhalve dicht tegen de 75 aan, de organisatie even buiten beschouwing gelaten.
Boven: Die-hard off-roader en durfal René Leyten met een heel gevaarlijk goedje…
Boven: Vaste prik bij 4×4 Limburg zijn twee proeven. Eén is een rijproef en de ander een proef waarbij rijden van ondergeschikt belang is. Zouden beide proeven rijproeven zijn, dan kun je voorspellen dat de geoefende rijders vrijwel altijd zullen winnen. Dat is nu maar de vraag. We zouden zeggen, wordt lid van de 4×4 Limburg en laat je keer op keer verrassen, want op ieder evenement is het een andere uitdaging.
Verleden tijd en tegenwoordige tijd. De Groeve Hendrik in Brunssum is zeker zo mooi als die van de Groot in Landgraaf. Toch komt dat niet zo over en naar ons idee komt dat door de bergen ‘mijnafval’ die er nog liggen. Waar je in de groeve de Groot voornamelijk getrakteerd wordt op zand in meerdere heldere kleuren zien we in Groeve de Hendrik donkere, bijna inktzwarte bergen van genoemd mijnafval. Dat stemt in eerste instantie minder vrolijk dan het vele geel en wit van Landgraaf. Cor Missler van de Stg. 4×4 Limburg weet veel over het gebied en maakt ons van alles wijs (over de groeve hoor…). In het verleden, toen de steenkoolmijnen Hendrik en Emma in Limburg nog operationeel waren, werd het ‘mijnsteen’ uit de mijnen hier in Brunssum gestort. Dat gebeurde volgens Cor over een brede strook met een lengte van zo’n 300 meter (totale oppervlak circa 300 ha.!). Tegenwoordig worden er meerdere ‘delfstoffen en grondstoffen’ gewonnen als klei, zand, grind, leisteen en breuksteen (jaarlijks circa 300.000 ton, maar we kunnen er een of twee kilo’s naast zitten!). De laag mijnsteen wordt afgegraven en daaronder wordt de ‘Brunssummerklei’ het zand en het grind gedolven tot circa twee meter boven het grondwaterpeil. Daarna wordt het mijnsteen, inmiddels zijn daar de bruikbare materialen met moderne middelen nog uitgehaald, teruggestort in de ontstane afgraving. Als laatste wordt er een grondlaag van circa twee meter over het mijnsteen aangebracht. Die laag is bestemd als leeflaag voor de natuur. De hoogte van het terrein is daarmee ongeveer gelijk met de hoogte van de naastgelegen Waubarcherweg. Een groot deel is al teruggegeven aan de natuur; enkel ‘Hendrik Bedrijven Brunssum’ is nog actief werkzaam op een circa 80 ha. groot deel. Nu weet je tevens hoe groot het deel ongeveer is waar gereden mag worden.
Boven: De zoon van cateraar Patrick in een poging hem heelhuids, echter zonder laarzen, terug naar moeders te brengen. Tja Patrick, belofte maakt schuld.
Geniepige uitdagingen! Kijken we naar de off-road uitdagingen op het terrein, dan wint de Groeve Hendrik het met voorsprong van de Groeve de Groot. En het mooie is, je ziet het niet direct! Oké, wel de meerdere steile beklimmingen en afdalingen, dat mag duidelijk zijn. Het is juist de ondergrond van zand op meerdere plekken die je op het verkeerde been zetten. Menigeen verkijkt zich daar grandioos op. Op plaatsen waar je denkt te kunnen rijden (of lopen!) zak je zomaar zonder enige waarschuwing tot je assen (of knieën) in de slinkse smurrie. Ongelooflijk! Zelden hebben we zoveel auto’s de zanderige brij in zien zakken die daarna gered moeten worden. Niet alleen auto’s trouwens. Ook meerdere volwassenen en kinderen zakken onverwacht de grond in of tijdens een reddingsoperatie van de auto. De redding van auto’s gaat meestal nog redelijk goed. Die staan op vier wielen en als ze tot de assen in die moorddadige emulsie zakken bereiken ze tevens een punt dat de hele bodem van de auto op de drek komt te liggen. Jan noemt die situatie altijd ‘de buikligging’. Het voordeel van die buikligging is wel dat het gewicht van de auto over een groot oppervlak verspreid wordt. Dat lukt je niet met twee keer je maatje 36 of 44. Dat heet ‘puntbelasting’ en het aantal volwassenen en kinderen die tot hun knieën of daar voorbij gered moeten worden is een veelvoud van het aantal auto’s! Wellicht het meest hilarisch is dat er meerdere schoenen en/of laarzen achter blijven in de smurrie. Reddeloos verloren en hoeveel het er zijn durven we niet te zeggen. Maar onwillekeurig komt dan wel een volgende gedachte bij ons op. Wat gebeurt er als een van de werknemers van de Groeve de Hendrik daar nu of over een paar weken aan het graven is, en hij vindt daar ineens een paar schoenen of laarzen? Wie weet schrikt hij zich een ongeluk, denkt hij wellicht met een misdrijf te maken te hebben. In onze gedachte zien we hem al met de politie bellen en naarstig op zoek gaan naar het slachtoffer. Maar ho even, dit scenario komt alleen voor in het ‘met veel gevoel voor drama brein’ van uw verslaggever. Na afloop van het evenement is het even druk tellen, maar tamelijk snel wordt duidelijk dat niemand vermist wordt. Maar ja, blijft over die werknemer die daar al gravend nog altijd op zoek is naar een slachtoffer. Hopelijk hebben ze hem ook ingelicht….?
Boven en onder twee min of meer off-road exoten, respectievelijk (mocht je geen idee hebben) een Daihatsu Taft en een Unimog. De een is klein en de ander is groot, met als overeenkomst dat de kwaliteiten in het terrein van beiden legendarisch zijn.
‘Waarheidsgetrouwe verslaggeving’. Zo, nu we het even extra spannend hebben gemaakt gaan we over op de ‘keiharde’ werkelijkheid. En uiteraard is die lang niet zo dramatisch als we hierboven hebben beschreven. In het geheel niet zelfs. Het wordt deze dag gewoon een fantastische dag boordevol off-road plezier. En voor ieder wat wils, want die genoemde zware uitdagingen kun je met gemak vermijden. Iedereen kan wel iets van zijn gading vinden deze dag. Meerdere deelnemers ook die gewoon even een poosje rustig genieten van het uitzonderlijk zonnige weer, hetzij bij de catering van Patrick, bij de clubtent van 4×4 Limburg of gewoon bij hun auto. Leuk is ook dat het op de meest pittige uitdaging, vanaf de ingang gezien links achter op het terrein, na verloop van enkele uren rustiger wordt. De meest heldhaftige off-roaders zijn daar schijnbaar uitgekeken en we zien dat zij zich verplaatsen naar een stuk terrein dichter bij de ingang, vrijwel recht daar tegenover. Daar wordt nog altijd druk gereden als de kleine wijzer van de klok al bijna op vier staat en de grote wijzer op twaalf.
Boven: We komen hem regelmatig off-road tegen, leuke gozer Sander met zijn vriendin.
Een voor allen, allen voor één? Deelname aan het evenement is internationaal en dat heeft uiteraard te maken met de geografische ligging van Limburg. Limburg hangt aan Nederland als een ‘oude natte sok’ aan de waslijn (deze uitspraak is de Facebook wraak van een verslaggever…). Niet heel ver van Brunssum ligt ook het ‘drielandenpunt’ van Nederland. Deelnemers komen inderdaad ook uit die drie landen als daar zijn België, Duitsland en uiteraard Nederland. We juichen het alleen maar toe, want het maakt het evenement in Brunssum extra ‘smeuïg gezellig’.
Onuitputtelijke hondenkennis. Twee leuke honden en dan hangen we al snel bij Linda Zantingh van yourdoggy.nl aan haar digitale deurbel. Het kost Linda weinig moeite en niet veel later komt zij met haar rijke hondenkennis en vermoeden op de proppen. De vrolijke vierpoter op de foto hier boven is volgens Linda een Jack Russell Terrier maar dan vermoedt zij daar wel bij dat moeders vreemd is gegaan met een Dwerg Pincher. De ‘draaghond’ op de foto onder is veel makkelijker, want dat is zonder twijfel een Chihuahua langhaar.
Boven: En daar hebben we er weer een!
Boven: De van 4×4 Limburg vaste catering van Patrick en het mag gezegd worden, zou er geen vlaai zijn, omkomen van de honger lukt je nooit als hij (vrijwel) altijd aanwezig is. Patrick heeft meerdere bijzondere en unieke lekkernijen in zijn wagen en je moet van heel goede huize komen om dat te kunnen weerstaan.
Boven: Een ‘vroege vogel’ met het voorjaar in het hoofd…. Uh, sorry, het is een bij die er te vroeg bij is…
Boven en onder: En hopla, nog een, en nog een….
Boven twee keer: Het heeft een heel poosje geduurd voordat deze off-road vriend halverwege de ochtend uit de penarie verlost is. De helling af en dan is de bedoeling de kortste ‘weg’ (route is natuurlijk beter, maar dat ‘weg’ klinkt off-road zo leuk) rechtdoor te gaan. Valt dat even tegen! Ogenblikkelijk zakt de neus van zijn Toyota diep de boterzachte modder in. Wat volgt is de reddingsoperatie die in gang wordt gezet. Maar nauwelijks op gang komt echter eerst een van zijn kids vast te zitten. Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar vooruit, hij wordt gered. Daarna probeert pa twee lierkabels aan de daarvoor bestemde ogen aan te haken. Van één lukt dat, maar de tweede nooit van zijn leven. Hoe hij in eerste instantie ook met zijn handen modder probeert weg te graven om het oog vrij te krijgen; ogenblikkelijk loopt het gaatje vol met de half vloeibare modder. Het duurt even, maar dan wordt een pioniers schepje gevonden. Dan nog lukt het niet zodat uiteindelijk maar besloten wordt de auto achterwaarts uit de prut te lieren. Maar voor het zover is zijn we toch gauw een half uurtje tot drie kwartier verder. Op de foto’s hieronder zie je nog wat meer van de reddingsoperatie en uiteraard wordt deze maar wat graag door tal van leden en publiek gadegeslagen.
Boven en onder: Op de foto hierboven is het René Leyten maar de beste man hieronder kennen we niet bij naam. De overeenkomst tussen de mannen is dat beiden in een HoT Blitz Buggy (Hanenbergh offroad Techniek) rijden en dat zij de enigen zijn (voor zover wij hebben gezien) die op deze bloedstollend steile helling rijdend naar beneden durven. Deze twee HoT buggies zijn nog gebaseerd op het onderstel en de techniek van de Suzuki LJ 80 en Samurai. Dat zijn ondertussen echter echte verzamelaars objecten aan het worden en is er daardoor nog maar weinig vraag naar dit ombouwpakket. Tegenwoordig is er een soortgelijke kit, echter op basis van de Suzuki Vitara. Die is er nog volop en heb je er toevallig een met schade of veel roest, dan is zo’n kit in feite het enige (betaalbare) alternatief. Mits je terrein wilt blijven rijden natuurlijk. Momenteel zijn er twee in aanbouw en we beloven bij deze wanneer ze klaar zijn deze voor het voetlicht te halen.
Juiste woordkeus. Laat je niet misleiden door het ‘onschuldige’ uiterlijk van het zand. Meestal is zand dat ook, onschuldig. Tricky maar vergevingsgezind is de betere omschrijving. Daar is vandaag nauwelijks sprake van. Vergevingsgezind is het nog wel, want je rijdt niet gauw schade in de zachte smurrie. ‘Tricky’ blijft eveneens gehandhaafd maar zet er gerust ‘extra’ voor. Maar vergeet ‘onschuldig’. Op geen stukken na! Toch maakt juist dat het spannend en zien we hier de leukste en meest prachtige off-road acties. Niet alleen wij als fotografen genieten hier volop; de rijders zelf nog veel meer. Wie op Facebook zit heeft alle lof over het evenement ongetwijfeld voorbij zien komen.
Boven: Regelmatig weten ze ondergetekende digitaal te verschalken en dan zie ik mezelf een paar dagen of weken later, of soms zelfs jaren, voorbij komen. Maar deze keer lukt het een keer andersom en weten wij onze vriend Jos Emmers (op facebook 4×4 agenda, 4×4 vrienden) vast te leggen, die overigens regelmatig een bijdrage levert aan terrein.nu
Boven: De goedlachse ‘levensgenieter’ Eddie Willen druk doende een collega te redden. Levensgenieter want hij weet restaurantjes te vinden waar je na het eten voor de zekerheid je vingers telt…
Boven links, de man die uitbundig zwaait, is Cor Missler die ons veel weet te vertellen over de Groeve de Hendrik. Je bent toch niet in de veronderstelling dat we al die wijsheid van onszelf hebben?
Boven: Kijk nou, opnieuw Jeffrey. Bijna net zo vaak op evenementen te vinden als wijzelf… We hebben hem kort geleden bij de ANVT even voor het voetlicht gehaald omdat we toen van hem te horen kregen hoe hij aan de fraaie, voormalige Toyota LandCruiser van Toyota specialist Rocco Langenberg (van Wheels Unlimited) is gekomen.
Even relaxen tussendoor…
Onder: De duimen gaan naar beneden, maar niet omdat hij het niet naar zijn zin zou hebben. In tegendeel en dat valt het best aan zijn gezicht af te lezen. Nee, de duimen wijzen naar onder omdat de zescilinder motor van zijn Unimog niet naar behoren bij de les is. Pruttelen en overslaan wijzen er op dat één of misschien wel twee cilinders samenwerking weigeren met de resterende vier of vijf in hun gietijzeren onderkomen. En met een toch redelijk gewichtige Unimog heb je die ‘mannen’ echt wel nodig om door de drek te kunnen banjeren.
Boven: Bart Smeets, onderdeel van het 4×4 Limburg meubilair, heeft zijn Suzuki weer in orde.
Onder: Joyce Wetzelaer werpt een mysterieuze, ondoorgrondelijke blik… Kloink (dat is dat blik).
Het onvermijdelijke afscheid. Rond de klok van vier is het over met de pret. We babbelen nog even gezellig na met Cor, Marcel en Karin, onderwijl de strijdbijl aangaande de vlaai definitief begravend… Allemaal gekheid natuurlijk in een poging een waardig eind aan ons verslag te breien. We komen namelijk maar wat graag bij de Limburgers om te kunnen genieten van hun spreekwoordelijke gezelligheid tijdens hun evenementen. En dan heb je nog die vlaai hè….
Fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
