4×4 Limburg in de ‘Wamel jungle’.

We beginnen bijna aan het Corona virus te wennen en niet alleen wij krijgen we sterk de indruk. De maatregelen worden een pietsje versoepelt en massaal boekt Nederland vakantie. Even los daarvan is onze provincie Limburg zwaar getroffen door overstromingen hebben we uitgebreid op TV kunnen zien. Voeg je daar nog eens aan toe dat de weersverwachtingen die achtste augustus niet heel rooskleurig zijn en onze verwachtingen zijn hoog en niet zo hoog gespannen als we rond de klok van 09.00 uur in de auto stappen om langs de Leusderhei en via het pontje bij Wijk bij Duurstede richting Wamel te rijden. De hoog gespannen verwachting betreft onze nieuwsgierigheid hoe onze Limburgers er aan toe zijn. Worden we, ‘licht overdreven’, wellicht verwelkomd door ‘een kudde verzopen katten’ die, gekleed in poncho’s, rubberen laarzen aan de voeten en getooid met zuidwesters op het hoofd, in Wamel ‘het veilige droge’ op komen zoeken? Op vlaai rekenen we vandaag in het geheel niet; die zullen inclusief haar ingrediënten ongetwijfeld meegesleurd zijn door het woeste water. Immers, een koe is al geen partij voor het kolkende water hebben we op het journaal kunnen zien, laat staan een vlaai. We zijn er in het geheel niet rauwig om, ondanks het feit dat we vlaaien een dusdanige lekkernij vinden dat deze al sinds onze heugenis, c.q. eerste kennismaking, op ons favorieten snoeplijstje prijkt. Nee, we zijn er niet treurig om gestemd omdat het ontbreken van deze ‘zoete suikerbom’ voorkomt dat een, weliswaar nu nog bescheiden, maar desondanks hardnekkige zwelling boven de gordel zich buitenproportioneel zou kunnen ontwikkelen.

De krachtige pen… Het valt, zoals gewoonlijk, allemaal reuze mee beste lezers. We houden er nu eenmaal van om het gebeuren ietwat ‘geprononceerder’ (lees: uitbundiger) te omschrijven weten inmiddels de trouwe lezers vast wel. De Limburgers zijn even vrolijk en gastvrij als alle andere keren dat we hen bezocht hebben. Blijven over de niet hoog gespannen verwachtingen waar we over repten en dat betreft het aantal deelnemers. We kunnen ons namelijk heel goed voorstellen, gezien de genoemde, weinig hoopvol stemmende parameters, dat het evenement afgeblazen wordt vanwege een te gering animo. We babbelen daar over met Marcel van de organisatie en die bevestigt dat er, voorafgaand aan het evenement, inderdaad gewikt is en gewogen. “Maar”, laat hij er ter verduidelijking op volgen, “sinds onze tourrit zijn er zo’n twee maanden verstreken en om dan de leden nog eens een maand te laten wachten vonden we te lang”. Hij vervolgt: “ze hebben al zo weinig kunnen rijden de afgelopen tijd en zeker nu in de vakantie periode staat het off-road overal op een laag pitje. Om die reden hebben we besloten om toch een evenement te organiseren, ondanks dat we vooraf weten dat het heel vermoedelijk niet heel druk zal zijn”. Die beslissing siert de organisatie niet te weinig is onze mening en het is dan ook prachtig dat er toch een vijftien auto’s op het evenement af komen, buiten de voertuigen van de organisatie om. Duidelijk een opkomst welke hoger is dan onze eigen, vooraf laag gespannen verwachting.

Boven: Inschrijven.

Temperamentvolle locatie. De deelnemers worden getrakteerd op hetgeen wij doorgaans plachten te omschrijven als het meest gevarieerde terrein van Nederland. Degenen die het terrein kennen weten dat het niet extreem groot is en dat het ‘bezaaid’ is met statige populieren. Eigenaar Wim Bernts houdt zelf een maximum van vijftig 4×4 voertuigen aan als norm waarbij het voor iedereen nog leuk is op het terrein te rijden en vertoeven. In de loop der tijd zijn er voldoende geulen en enkele gaten ontstaan en zijn er een paar bescheiden bulten opgeworpen. Tot zover niet heel bijzonder; dat komen we op meer terreinen tegen. De variatie bestaat echter uit de locatie. Niet dat deze geografisch kan variëren, maar Wamel ligt tussen de grote rivieren van ons landje. Rivieren die eeuwenlang ter plekke ongehinderd hun sediment deponeerden al naar gelang het aanbod van water en sediment stroomopwaarts. In onze lage landen, waar de grote rivieren nu eenmaal langzamer gaan stromen dan stroomopwaarts in de bergen en heuvels met haar grotere verval het geval is, zorgde dat voor een sediment van heel fijne modder deeltjes, beter bekend als rivierklei. Dat spul is zo vruchtbaar als ‘de pe@#$%st’ maar door haar fijne samenstelling is het ook zo glad als een paling in een emmer met snot. Tenminste, als het nat is…

Klei versus paparazzi? Tegenwoordig houden we het water het liefst binnen de zomer- en winterdijken van de rivieren en dat houdt tevens in dat het spul is ‘ingeklonken’ zoals dat met een deftig woord heet. Die ‘onhebbelijke’ gewoonte van ‘dodelijke gladheid’ laat het derhalve alleen zien als het nat is. Droog en met een zonnetje dat er een poosje op heeft staan stralen kun je het vergelijken met ‘hard gebakken aardewerk’. Je zou het met een luxe 2WD auto kunnen slechten als je de geulen waar het water in blijft staan weet te omzeilen (water zakt maar moeilijk weg door de dikke, ingeklonken klei). Nat is een heel ander verhaal als gezegd. We hebben het wel eens vergeleken met het meest gladde dat we kennen voor voertuigen, namelijk water op ijs (wrijvingscoëfficiënt van 0,05 als we ruw asfalt of beton op 100 stellen!). Het wordt verslagen door deze rivierklei weten we bijna zeker, want flink nat is de grip zo ongeveer nul komma nul. En ook al heb je de meest grove banden die er zijn; één keer rond draaien in de smurrie en je hebt, letterlijk en figuurlijk, ‘gladiolen’ onder je auto. Het spul plakt namelijk hardnekkig aan alles waar het mee in aanraking komt, inclusief het rubber van je banden. Vergelijk het gerust met een fanatieke paparazzi op oorlogspad.

Boven: Onderdeel van de organisatie, de altijd vriendelijke en goedlachse Cor Missler.

‘Welcome To The Jungle’… (Guns N’ Roses natuurlijk). Natuurlijk is de mate van natheid een belangrijke en bepalende factor. Vandaag hebben de deelnemers het geluk dat de natuur voor een ‘gulden middenweg’ gekozen heeft. Dat is opmerkelijk, want het heeft hier en daar in den lande toch flink geregend. We gooien het er op dat het veel lokale buien geweest zijn en dat Wamel er een paar gemist heeft door de omtrekkende bewegingen daarvan. Het terrein is best wel nat, maar niet zo dat gewoon rechtop lopen al een uitdaging wordt. Bovendien hebben er al een poosje geen 4×4 activiteiten plaats gevonden, met dank natuurlijk aan het Corona. Dat heeft tot gevolg dat de vegetatie net zo’n poosje enthousiast haar gang heeft kunnen gaan. Het zorgt onder de tientallen meters hoge populieren voor een uitbundige explosie van groen, afgewisseld door andere, meer bescheiden kleuren van diverse wilde bloemen. Alsof je regelrecht de jungle in stapt. Die weelderige vegetatie zorgt wel dat grond waarop het groeit minder dodelijk glad is. Immers, ze onttrekken het nodige vocht uit vooral de eerste, bovenste laag sediment.

Reddende Zweedse engel. Dat het terrein nog altijd voor verrassingen zorgt blijkt zodra we, gewapend met onze camera’s, het terrein op lopen. Direct na de centrale ingang kun je kiezen voor een route links of rechts. Beide keuzes brengen je tot ongeveer het midden van het terrein. Op de route rechts komen we in alle vroegte, het evenement is maar nauwelijks begonnen, de eerste deelnemer tegen wiens voortgang ’tijdelijk belemmerd’ is. Zijn Jeep Cherokee met 3,7 liter V6 poogt vertwijfeld een niet heel diep moddergat uit te komen, maar de spekgladde klei beslist anders. Met geen mogelijkheid komt hij verder en bij gebrek aan een lier op zijn bolide is de eigenaar aangewezen op de hulp van derden. Geloof ons, het heeft de nodige tijd en zweetdruppeltjes gekost voordat de Cherokee uiteindelijk op wat beter begaanbare grond staat. Met behulp van een (externe) lier en twee auto’s als ankerpunt lukt het met geen mogelijkheid, doodgewoon omdat beide ankerpunten door de spekgladde ondergrond richting de vastzitter worden getrokken. Het is een Volvo TGB 1111 welke uiteindelijk redding brengt, uiteraard tot grote, zichtbare opluchting van de eigenaar.

Boven: Cor Missler wordt liefdevol ‘getroost’ door één van de honden van Wim Bernts.

Uitzondering of uitzonderlijk? Schrale troost voor de eigenaar is dat hij niet de enige is wiens voortgang tijdelijk belemmerd wordt. Noem gerenommeerde 4WD merken als Toyota (LandCruiser, Hi-Lux), Land Rover (Defender en Discovery), Mercedes-Benz (G-klasse), Suzuki (Vitara en LJ), etc. maar op; het lijkt er sterk op dat ze deze dag allemaal wel een keertje te maken hebben gehad met het fenomeen van de tijdelijk belemmerde voortgang. Uitzondering betreft de Volvo TGB 1111, want die hebben wij persoonlijk geen enkele keer vast zien staan. Die TGB 1111 met zijn portaalassen ploegt ogenschijnlijk moeiteloos en doodgemoedereerd door de hindernissen op het terrein. Alsof hij niet weet dat er spekgladde rivierklei onder zijn rubberen voeten door rolt. Zou je niet beter weten, dan zou je zo maar kunnen gaan geloven dat deze Zweedse off-roaders niet vast kunnen zitten.

Sfeervolle jungle ambiance. Heeft het tijdelijk vast zitten in de jungle van Wamel invloed op het humeur van de deelnemers? Nee, in tegendeel! Dat heeft mede te maken met het bescheiden aantal deelnemers. We hebben het eerder aangekaart. Minder deelnemers komt de gezelligheid meestal ten goede. Je bent in feite op elkaar aangewezen, op één kleine groep zeg maar. Op grote evenementen zie je al snel dat zich groepjes vormen, in feite een aanwijzing die onze bewering staaft dat kleinere groepjes voor meer gezelligheid zorgen. Iedereen immers kent de anderen en die anderen kennen iedereen toch? We zijn absoluut niet tegen evenementen met een groot aantal deelnemers, al was het alleen maar door het ontmoeten van veel nieuwe mensen. Maar aan de andere kant herinneren we ons ook nog zo ongeveer de beginjaren van de off-road sport in Nederland, ergens de eerste helft van de tachtiger jaren. Ja echt, zo oud zijn we al. We zijn echt niet van het ‘ras’ bij wie vroeger alles beter was, verre van dat. Maar het feit is wel dat in die beginjaren van de recreatieve 4×4 sport de saamhorigheid van 4WD liefhebbers ontegenzeglijk groter was. Je was, zelfs landelijk gezien, immers met maar een bescheiden groepje van off-road liefhebbers.

Boven: We wrijven toch even een keer in onze ogen als we deze Land Rover Defender zien. De foto van de twee honden in het paneel achter de chauffeur zorgt voor een soort van optische illusie.

Boven: Een leuk aangepaste Toyota LandCruiser. Nu nog een paar ” staken’ (palen) er in en je hebt een ‘stake bed truck’ zoals ze dat in de US of A plachten te noemen.

Boven en twee keer onder: Prachtige, wat oudere Toyota LandCruiser.

Vereende krachten. Meerdere keren zien we, zoals op de foto boven, dat de menselijke spierkracht aangesproken wordt. Indirect geeft ook dit de gladheid van de ondergrond aan. Ogenschijnlijk ziet het er allemaal onschuldig uit als de voortgang tijdelijk belemmerd wordt. Je vraagt je zelfs meer dan eens af waarom die voortgang überhaupt belemmerd wordt, want het ziet er allemaal zo simpel uit. Dat is ook het geniepige van de rivierklei. Gewoon op een rechte ondergrond en met de wielen nauwelijks in de blubber gezakt zou je verwachten snel verder te kunnen. Maar ja, als alle vier de wielen hulpeloos en zonder een greintje grip alleen maar ‘doordraaien’ (gebeurt dus niet alleen bij mensen…), dan sta je doodgewoon stil. Een kort simpel duwtje is meestal voldoende om verder te kunnen. En opnieuw, ook hier bij de motorkap of aan de achterzijde, al naar gelang de gewenste richting, worden vriendschappen voor het leven gesloten…..

Boven en onder: Ook redders in nood moeten er aan geloven…

Toepasselijk… Zonder overdrijven mogen we stellen dat 4×4 Limburg over één van de beste caterings kan beschikken in de 4×4 wereld. Verantwoordelijk voor de off-road haute cuisine is Patrick van ‘Food On The Road’ die op vrijwel alle evenementen van 4×4 Limburg aanwezig is. Tel na het nuttigen van een van zijn snacks wel je vingers…

Boven: Een vreselijk dorstig type en dan laten we in het midden of we het over de auto hebben of over diens eigenaar…

Boven: Houtvuurtje of (na het aanspreken van een flinke dosis fantasie) raket lanceer installatie?

Boven en twee keer onder: We weten het, het klonk ongeloofwaardig onze eerder in dit verslag gedane bewering dat ook de Mercedes-Benz G-klasse niet ontkwam aan een tijdelijke belemmering van de voortgang. Bij deze het bewijs. Ondanks een telefoontje van de (Nederlandse) eigenaar komt de ANWB niet opdagen (geintje…) en dan resteert als mogelijk hulpmiddel de nummer twee favoriete sport van off-roaders, scheppen met het schepje. Dat valt niet mee in die ingedikte rivierklei maar gelukkig brengt niet veel later de TGB 1111 redding.

Boven: Soms zouden ruitenwissers op de zijramen best handig kunnen zijn…

Boven: Komische sticker op, in dit geval, de benzineklep van een Jeep Cherokee. Met de huidige brandstofprijzen mag je het woordje ‘komisch’ verruilen voor ‘noodzaak’…

Boven: De nieuwe Land Rover Defender. Je mag hem mooi vinden of je gruwt er juist van. Zoveel mensen, zoveel meningen daarover en dat mag. De foto boven laat wellicht de onderlinge verschillen tussen de oude en de nieuwe Land Rover Defender het beste zien. Aan de ene zijde de oude Defender, de van oudsher utility auto waar je zonder te verblikken of te verblozen met vuile kleren en met modder besmeurde schoenen instapt om naar je werk te gaan of huiswaarts te keren na gedane arbeid. Aan de andere kant de nieuwe Defender. Met modder aan je schoenen instappen? Ook al mag het, je doet het niet en laat je wel uit je hoofd….

Onder: Eind van de middag is de off-road pret over. Dankzij de vette klei hebben de bolides allemaal dezelfde, egaal grijs/bruine kleur gekregen. Eigenaar Wim biedt iedereen de gelegenheid zijn auto af te spuiten, net zo lang totdat ze er weer ‘gekleurd’ op staan. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt zal je begrijpen. Daarna is het nog even napraten om als laatste de weg naar huis in te slaan, want wie weet wacht de pappot van moeders. Degenen die er geweest zijn kunnen terugkijken op een meer dan geslaagde dag. Ben je er niet geweest, dan zul je het node moeten doen met dit schamele verslag en de wetenschap dat je een puik dagje off-road gemist hebt, ook al is dat duidelijk een geval van ‘eigen schuld, dikke bult’. Oké, met uitzondering misschien van die korte maar hevige bui regen na afloop, eind van de middag.