4×4 Limburg in Wamel

Het is stralend weer als we 19 januari ’s morgens vroeg in de auto stappen en de weg naar Wamel inslaan. Steevast rijden we ‘binnendoor’ naar Wamel, doodgewoon omdat het veel leuker en mooier rijden is dan via de saaie snelweg. De route binnendoor voert al snel langs de Leusderhei en door het bosrijke landgoed Den Treek om een stukje verder via het pontje bij Wijk bij Duurstede en de Prins Alexander brug uiteindelijk in Wamel uit te komen. Een serieuze omleiding doet ons iets later arriveren dan in onze planning ligt. Gelukkig is even na tienen de geurende koffie bij de Stg. 4×4 Limburg nog lang niet op. Behalve het altijd hartelijke welkom van de ‘Limburgers’ worden we begroet door mekkerende ‘meeeéh, meeeéh geluiden die zachtjes door de muren van de stallen onze oren binnendringen. Yep, we zitten op het terrein van ‘geitenboer Wim’, mocht daar überhaupt nog enige twijfel over bestaan.

Boven: Wordt vrijwel altijd ‘opgetrommeld’ naar de evenementen door de Stg. 4×4 Limburg, de catering van uitbater Patrick. Die valt niet te versmaden mag je voetstoots van ons aannemen en een must als je ook nog eens van een lekker en pittig sausje houdt over je snack.

‘Desastreuze omwenteling’. Zodra we achter de stallen uit onze auto stappen zien we al waar we voor ‘vreesden’; het is flink modderig. Die vrees komt niet zomaar uit de lucht vallen en is ook niet ongegrond, want de vele regen van de afgelopen week zijn we nog lang niet vergeten. Maar ook herinneren we ons het 4×4 evenement van vorig jaar van de Stg. 4×4 Limburg, als ze voor de eerste keer het terrein in Wamel aandoen. Niet te vergelijken, want juist door gebrek aan regen was het terrein toen verregaand droog. Een verschil van dag en nacht is nog bescheiden uitgedrukt. We hebben het vaker aangehaald. Wamel ligt tussen onze grote rivieren. In het verleden, toen deze grote rivieren nog niet beteugeld werden door dijken, deponeerde die rivieren het gebied eeuwen achtereen met meegevoerd sediment. Ieder voorjaar, als de sneeuw in de Zwitserse Alpen begon te smelten, kwam er een vers laagje slib bij en werd de grond doordrenkt met water. Sinds die dijken er liggen en er mensen wonen is dat natuurlijk over en is de ondergrond door het inklinken veel droger geworden. Mensen in het verleden bakten potten en pannen van de ‘rivierklei’ of stenen voor hun huizen. Ook heden ten dage noemen we dat spul nog altijd ‘rivierklei’ en het heeft de ‘onhebbelijke gewoonte’ een schier ongelooflijke metamorfose te ondergaan als het weer eens nat wordt. Droog gedraagt het zich als gebakken aardewerk en kun je de grip vergelijken met ruw asfalt of beton. Maar oh wee als het nat wordt. Dan is het bijna dodelijk glad. Eén keer rond draaien van je wielen en je hebt gelijk ‘gladiolen’ onder je bolide. Het spul is zo dik en vet dat zelfs grove modderbanden het spul maar moeilijk kunnen lossen. Vorig jaar droog en vrijwel overal op het terrein makkelijk te rijden worden de Limburgers vandaag getrakteerd op precies het tegenover gestelde. Een spek- en spekglad terrein waar grip mijlen ver te zoeken is en sturen een lukrake bezigheid wordt. Gelukkig zijn Limburgers wel wat gewend, want de Limburgse ‘löss’ moet je qua gladheid ook niet onderschatten. 

Gezond stijgende bezetting. Het debuut van de Stg. 4×4 Limburg in Wamel vorig jaar werd niet heel druk bezocht heb je destijds kunnen lezen, waarbij we ons ook afvroegen hoe dat kwam. Pakweg een twintig leden kwamen toen opdagen, buiten de organisatie om. Heeft het aan de onbekendheid van het terrein gelegen vraag je je achteraf af, vooral omdat op de evenementen van 4×4 Limburg op hun voormalige ’thuisterrein’ in Landgraaf met gemak meer dan honderd auto’s af kwamen. Wellicht wilden de leden eerst de kat uit de boom kijken? Hoe het ook zij, vandaag is het een stuk drukker, want zo’n veertig auto’s van leden en enkele gastrijders komen op het evenement af. Niet meegeteld zijn dan de auto’s van de organisatie en twee auto’s waarmee zoon Willem van terrein eigenaar Wim Bernts en een vriend van hem het terrein bestoken. Tsja, wel lekker natuurlijk als je vader ‘groot grond bezitter’ is. Die mannen kennen het terrein bovendien als hun broekzak en dat vertaalt zich op zijn beurt naar spectaculaire acties waar fotografen van smullen.

Niet alleen boven maar ook hieronder: Kwestie van ‘wie zijn vrouw lief heeft laat haar in de modder ploeteren’ of….? Nee hoor, dit zijn vrouwen die weten hoe het hoort. Die zitten er als bijrijder/co-pilote niet alleen naast om mooi te wezen, maar steken de handen uit de mouwen als manlief onverhoopt vast komt te staan. Op dit soort vrouwen moet je zuinig zijn. Die moet je koesteren tot in lengte van dagen en beslist niet van ze willen scheiden. Of alleen als je heel veel geld meekrijgt…. Nou gewoon, voor de aanschaf van een andere bijrijder….

Boven: Dat zien we niet vaak gebeuren, een Suzuki Samurai die een Mercedes G uit zijn benarde positie bevrijdt.

Boven: Nee, geen ‘doodenge alien’ maar René Leyten in zijn HoT Blitz buggy met voor zijn ogen de ‘ondoorzichtige 3D bril’ van 4×4 Limburg….

Off-road skills en meer. Als gewoonlijk heeft de organisatie van 4×4 Limburg twee proeven uitgezet. Net zo gewoonlijk draait het op één proef om de kunde van het rijden in het terrein. Op de andere proef is daar geen sprake van. Dat is een al dan niet ludieke proef waarbij behendigheid een rol speelt en dat hoeft niet perse met de auto te zijn. Vandaag is de auto wel onderdeel van de proef, maar niet in het terrein. Net voor de ingang is een kort parcours uitgezet dat aan twee zijden wordt begrensd door grote balen hooi. Maar goed ook, want weliswaar ziet dat parcours er heel simpel uit, maar dat wordt een ander verhaal als je als chauffeur een bril op krijgt waar je geen spat doorheen kunt zien. Maar slim dus dat je een bijrijder meekrijgt die jou de weg moet wijzen. Op aanwijzingen van je co-piloot moet je tussen enkele hindernissen door zien te sturen, maar ondertussen tikt er ook een chronometer meedogenloos de tijd weg in de handen van een official. Het wordt extra spannend als je bijrijder niet heel goed het verschil weet tussen wat links is en wat rechts… 

 

Boven: Helder mooi weer maar wel aan de frisse kant en dat zorgt voor veel witte rookpluimpjes van auto’s en adem dat tussen de bomen door omhoog zweeft en oplost in de ijle lucht.

Boven: Het relatief warme weer van de laatste tijd brengt struiken en bomen van hun stuk.

Boven en onder: Meerdere leuke honden komen we in Wamel tegen waarvan we er twee op beeld vast leggen. Steevast klampen we Linda Zantingh van yourdoggy.nl dan aan om te vragen waar we mee te maken hebben gehad. In de regel volgt het antwoord van Linda binnen tien seconden. Niet deze keer. De inkt kan nog niet droog zijn aan de andere kant en dan liggen de antwoorden al retour op onze digitale deurmat. De leuke witte hond in overduidelijke off-road uitmonstering die laat zien hoe dik de laag modder op sommige plaatsen is, dat is een Labrador Retriever. De andere ‘halve leuke hond’ denkt Linda een Nova Scotia Duck Tolling Retriever te zijn. Echter niet honderd procent zeker is Linda daar over, vooral omdat we haar geen foto van de hele hond konden sturen.

Boven: Vandaag ondervinden wij van terrein.nu ‘moordende concurrentie’ van Bart Smeets en de niet in beeld zijnde Alex Potgieter. Om eerlijk te zijn juichen we die ‘moordende concurrentie’ van harte toe, want stel dat wij straks oud, stijf en tachtig zijn (en we horen jullie al denken dat dit niet heel lang meer kan duren), dan zullen er toch andere fotografen en verhalen vertellers moeten zijn die de off-road sport ‘levend houden’.

Onverricht zake… De rijproef in het terrein ligt links van de ingang. Die is relatief simpel als hij droog zou zijn. ‘Helaas’, dat is-ie niet. Maar juist daarom is hij veel leuker. Het is ook het beeld dat we de hele dag voor onze camera’s krijgen. Ogenschijnlijk simpele paden en geulen op het terrein vormen door de spekgladde ondergrond regelmatig onoverkomelijke uitdagingen, waarbij alleen een sleepje of lieractie uitkomst biedt. Laat staan de gesteldheid van de echte uitdagingen op het terrein. Enkele durfals zien we die uitdagingen vaker en vaker te lijf gaan naarmate de dag vordert en de moed navenant stijgt. De aanwezige populieren hebben een dubbele ‘functie’ vandaag. Enerzijds fungeren ze als reddende engel maar anderzijds als een soort ‘overstekend wild’ dat je uit alle macht poogt te ontwijken. Normaal zijn bomen ’tamelijk immobiel’ (*maar ‘wandelende takken’ zijn inmiddels mobiel, zie het bericht van onder meer nu.nl hieronder van gisteren, 31 januari 2020…) en stuur je jouw bolide links of rechts om hen heen. Echter, vandaag met de spekgladde ondergrond hier in Wamel heeft al dan niet fanatiek aan het stuur draaien nauwelijks zin, want het laat geen enkele reactie op de wielen zien… Omdat je alle kanten op caramboleert zonder aan je stuur te draaien lijkt het alsof de bomen heen en weer een ‘macabere dans voor je opvoeren.

Citaat < Een populatie van de Gallische wandelende tak (Clonopsis gallica) is ontdekt in Nederland, zo meldt EIS Kenniscentrum vrijdag aan Nature Today. Deze soort komt eigenlijk alleen voor in het midden en westen van Frankrijk. Hoe het insect in Nederland is beland, is niet bekend. De ‘verrassende’ komst wordt door het kenniscentrum voor insecten en andere ongewervelde dieren vooralsnog als een natuurlijk fenomeen beschouwd. De Gallische wandelende tak is dus mogelijk de eerste wandelende tak die in Nederland van nature in het wild voorkomt. Mogelijk zijn eitjes van de Gallische wandelende tak door insectenetende trekvogels meegenomen naar Nederland. Als de vogels de eitjes uitpoepen, kan een deel alsnog uitkomen. De wandelende takken kunnen overleven doordat hun leefgebied door klimaatverandering groter is geworden. Ook bestaat de kans dat de Gallische wandelende tak, die ook als huisdier wordt gehouden, is uitgezet of ontsnapt. Een ander scenario is dat er eitjes zijn meegekomen bij de import van planten. Doordat de Gallische wandelende tak zich ongeslachtelijk voortplant, kan één exemplaar zelfstandig een gehele populatie creëren. 

Locatie van populatie blijft geheim.

Waar de populatie in Nederland is gevonden, wordt bewust niet bekend gemaakt. Op deze manier moet worden voorkomen dat de paar honderd Nederlandse liefhebbers die wandelende takken kweken, massaal op zoek gaan naar de Gallische wandelende tak in Nederland. Daarom wordt alleen gemeld dat het gaat om ‘een natuurgebied dat lijkt op leefgebieden elders in Europa’. Jinze Noordijk van het kenniscentrum kwam de dieren op het spoor nadat hij op internet foto’s zag van de Europese wandelende tak. Die waren gemaakt in 2008, 2017 en 2018. > einde citaat.

 

Boven: Deze sympathieke mannen beleven hun debuut in het terrein. Een zwaarder debuut is nauwelijks denkbaar. Ze verlaten het terrein eind van de dag als ‘door de wol geverfde off-roaders’. Ook schrijver dezes ondervindt de gladheid ‘aan den lijve’. Tegen het einde van het evenement zijn we, uiterst voorzichtig, op weg naar de uitgang van het terrein. Ergens halverwege stappen we langs een boom op wat gewoon modder lijkt. Helaas is de modder ter plekke tamelijk dik, want onder die laag loopt een dieper wielspoor. We stappen op de schuine rand van het spoor en voor we het weten liggen we onderuit. Nog net niet languit, maar vanaf onze middel zitten we dik onder de modder. We proberen te kijken of het de gewoonste zaak van de wereld is; alsof het ons ieder weekend overkomt. Echter, zullen we het maar niet hebben over de talloze grijnzen op de gezichten die mijn val oplevert….?

Boven en onder: Een paar heerlijke waaghalzen gaan een langgerekte en rijkelijk gevulde geul achter op het terrein te lijf. Vanaf een bult de geul in is het flink diep en modderig. Prompt komen ze dan ook ’tijdelijk’ vast te zitten. Het heeft de nodige voeten in de aarde voordat de mannen bevrijd zijn, vooral omdat die onaards gladde bult de enige ‘mogelijke terugweg’ is. Zonder te verblikken of te verblozen rijden ze daarna naar de andere kant van de geul om het vanaf die kant te proberen. Yep, een typisch gevalletje ‘van de regen in de drup’, want luttele seconden later staan ze opnieuw ’tijdelijk’ vast.  

 

Boven en onder in close-up: In het verleden is het ‘papa’ Eddy Willen die we regelmatig in het terrein hebben gespot, maar tegenwoordig heeft hij een andere titel als we hem off-the-road tegen komen. Voortaan gaan we hem begroeten als ‘opa’ Eddy Willen.

Boven: René Leyten moet voor korte tijd zijn HoT Blitz ‘reanimeren’. 

Boven en onder: De uitlaat blijkt niet helemaal honderd procent dicht te zijn, maar de motor weet het modderige water uit te spugen.

 

Boven: Opa Eddy Willen in actie op de proef met het blind rijden.

Het altijd onvermijdelijke einde van een leuke off-the-road dag. Als gewoonlijk is het rond de klok van vier over met de off-road pret en komen de laatste fanatieke off-roaders het terrein uit glijden. Normaal zouden we graag nog even nababbelen met de organisatie en ‘geitenboer Wim’, maar helaas ontbreekt ons deze keer de tijd, want collega Jan heeft nog enkele dringende zaken thuis te regelen. We moeten derhalve op tijd weg. Dat ‘gezellig nababbelen’ over het evenement houden de organisatie van de Stg. 4×4 Limburg en Wim Bernts van ons tegoed beloven we bij deze. Leuke, gezellige en vooral spraakmakende off-road evenementen vergeet je immers toch niet…. Oh ja, voordat we het vergeten, weet je al wie de chauffeur en eigenaar is van die fraaie Land Rover Defender op de openingsfoto? Zijn voornaam is ‘Remote’ en zijn achternaam ‘Controll’. Hij heeft zijn rijbewijs nog niet want hij is pakweg een jaar of twaalf oud (zijn werkelijke naam is Jorben Reniers maar we weten niet exact hoe oud hij is)….

Fotografie: Jan Houtkoop (Steep Hill Tracks) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.