4×4 Limburg in Wamel

We arriveren later in de middag in Wamel en dan zijn een aantal leden en liefhebbers al richting huis. Een ander aantal is nog lekker bezig in het terrein. Weliswaar bevinden we ons in het ‘staartje’ van een flink droge zomer, maar op enkele plaatsen is nog modder te vinden op het terrein van ‘geitenboer’ Wim Bernts. En als daar water of modder ligt, dan kun je het off-road rijden, en alles dat daarbij hoort, op de dan spekgladde rivierklei leren.

Corrupte verslaggever? We durven eerlijk te bekennen dat we graag bij 4×4 Limburg op bezoek gaan en net zo graag bij Wim Bernts. Plezier dubbel op voor ondergetekende mag je gerust denken. Bij 4×4 Limburg niet eens direct voor die heerlijke, altijd aanwezige ‘nationale’ lekkernij, de Limburgse vlaai, alhoewel dat er wel aan bijdraagt geven we grif toe (we beweren immers altijd omkoopbaar te zijn). Valt makkelijk te begrijpen, want als de ontvangst steevast hartelijk is en je krijgt direct koffie met zo’n stuk vlaai in handen gedrukt, dan is het al gauw even zitten om dat spul smakelijk te verorberen en ondertussen lekker gezellig bijkletsen over het off-road en de laatste nieuwtjes. En met Wim Bernts zitten we duidelijk op één lijn als het gaat om bijpraten, want ook Wim is een gezellige kletser. En die twee zijn precies de twee redenen waarom we bij 4×4 Limburg en Wim graag komen; het is puur de alom aanwezige, uitstekende sfeer, niets meer maar zeker niets minder. De enige ‘smet op het bezoek blazoen’ van 4×4 Limburg en/of Wim Bernts zit hem in het feit dat we geheid veel te laat aanschuiven bij moeders pappot. Althans, dat vindt moeders…

Het krakende geluid van populierenhout… Gek genoeg (vinden wij) is het niet wild druk bij 4×4 Limburg zien en horen we van de organisatie. Gek omdat het de eerste keer is dat de club in Wamel haar maandelijkse off-road evenement houdt. Zo’n 25-30 leden laten zich de kans niet ontglippen in Wamel te rijden, maar we weten uit het verleden dat er op een aantal evenementen van 4×4 Limburg zomaar 80-100 leden afkomen en soms zelfs nog een stuk meer zoals bijvoorbeeld destijds op hun evenement in Landgraaf. Oké zul je opwerpen, Landgraaf is helaas niet meer en dat is ook zo. Maar ook het evenement in Brunssum dat we eens bezochten liet een gezond aantal off-roaders zien die op het evenement van de stichting afkwamen. Als we met de organisatie een beetje over dat fenomeen ‘filosoferen’ horen we dat best wel een aantal leden het gewoon ’te ver’ vinden. We hebben ze niet aan, maar desalniettemin breekt onze populieren klomp als we dat horen (ter zijde, klompen kunnen behalve van populierenhout ook van wilgenhout worden gemaakt, maar vergeet niet dat we in het populierenbos bij Wim Bernts vertoeven….).

Vraagtekens. Wellicht zijn we als verslaggever ‘verwend’ en daardoor op een ander idee gekomen door off-road wedstrijd rijders. Dat zou als een ‘verzachtende omstandigheid’ kunnen gelden voor de recreatieve off-road rijder. Off-roader liefhebbers die aan wedstrijden deelnemen rijden rustig een paar honderd en zelfs een paar duizend kilometer om hun geliefde sport te kunnen uitoefenen. Het is zeker niet de eerste keer dat we het horen; ook bij andere clubs en verenigingen horen we wel eens dat leden ‘een terrein te ver’ vinden. Dan nog blijven we het vreemd vinden. We weten nu eenmaal dat terreinen waar serieus off-road gereden kan worden in ons kikkerlandje niet dik gezaaid zijn. Wil je je skills in jouw geliefde sport dan in de praktijk toetsen, dan lijken een paar kilometers meer of minder niet direct een onoverkomelijk probleem. In het geval van Wamel al helemaal niet. Afhankelijk van de regels van de betreffende club aangaande de kosten om op hun evenementen te rijden is Wamel namelijk één van de minst kostbare terreinen in Nederland. De extra brandstof die je verstookt omdat het terrein wat verder weg ligt verdien je dubbel en dwars terug door het lagere inschrijfgeld. Yep, ook als je als lid gratis zou mogen rijden omdat dit in het geld voor het lidmaatschap verwerkt zit. Immers, als het terrein een stuk duurder zou zijn, dan moet de organisatie van de club het lidmaatschap duurder maken om de clubkas kloppend te krijgen. 

Boven: Links Wim Bernts met rechts de van een operatie herstellende Cor Missler van de Stg. 4×4 Limburg. Hieronder zie je dezelfde Cor maar nu in een ‘liefdevolle omarming’ met fotograaf en regelmatig verslaggever Jan Houtkoop. 

Bush-bush. We moeten ons een beetje schamen, want door de heerlijke sfeer en dito gezelligheid hebben we de fotografie in het staartje van 4×4 Limburg in Wamel een beetje laten versloffen. Het terrein in Wamel is tamelijk droog, met uitzondering van de enkele genoemde plekken met water en modder. Te weinig in ieder geval om de ondergrond op de rest van het terrein zwaar te maken. De SUV of 4×4 liefhebber die absoluut geen schade aan zijn auto wil rijden kan vandaag derhalve uitstekend terecht in Wamel. Anderen die iets meer van hun auto durven eisen zoeken de uitdagingen ofwel in de modder of anders op de bulten welke voor op het terrein zijn gelegen. Een extra dimensie is de begroeiing. Rivierklei is ‘vreselijk vruchtbaar’ (vandaar ook de vele ‘vruchtbomen’) en spul dat vaak ten onrechte onkruid wordt genoemd tiert welig tussen de populierenbomen. Het geeft je een beetje het gevoel in een oerwoud te rijden.

Boven: Bart Smeets gaat steevast voor de pittiger uitdagingen. Op de openingsfoto kon je hem al even in actie zien.

Benauwde momenten. Veel te laat aanvaarden we de thuisreis. Thuis aangekomen staat moeders de vrouw dreigend bij de deur met een pollepel te zwaaien. We ontlopen een pak slaag door de Stg. 4×4 Limburg en Wim Bernts de schuld te geven. Gelukkig vonden we de hond niet in de pot…..

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.