Mist of nevel, hoe je het ook wilt noemen, beperkt het uitzicht in die vroege uren van 19 januari niet onaanzienlijk. Gezien het feit dat we naar Wamel steevast kiezen voor de veel leukere route binnendoor, welke ons onder meer langs de bosrijke Leusderhei en Landgoed Den Treek voert, zorgt voor extra gebrek aan kleur in het beperkte, zichtbare deel van de wereld. Bomen en andere objecten doemen langzaam op vanuit het egale niets van de witte mist en lijken lange tijd zwart en donker. Langs uitgestrekte weilanden en rivieren, als laag hangende mist niet heel erg dik is, maakt dat het uitzicht zelfs onaards en mysterieus. Bomen lijken dan nog wel eens als grillige zwarte schaduwen in de witte lucht te zweven omdat vooral de stam aan het oog onttrokken wordt. Telkens nemen we ons dan voor om toch een keer te stoppen en dat prachtige ‘fenomeen’ (vergezicht) op de gevoelige plaat vast te leggen, maar tot op heden is het er nog niet van gekomen. Ach, het gebeurt wel een keer…
Warm welkom. Een onvoorziene weg afsluiting noopt ons tot een korte omweg en een iets latere aankomst dan gepland. De ontvangst van 4×4 Limburg is als gewoonlijk hartelijk. Koffie, thee, warme chocomel met slagroom, zo je wilt een koekje er bij en van Cor de verontschuldiging dat er geen Limburgse vlaai is. Gelukkig niet, durven we te claimen, ook al zijn we dol op deze typisch Limburgse lekkernij. We nemen het 4×4 Limburg dan ook beslist niet kwalijk want het is (bewust) geheel onze eigen schuld. We komen namelijk onaangekondigd. Het nieuwe jaar is traditiegetrouw de tijd van goede voornemens zoals je wel weet, puur omdat de broekriem na de feestdagen bij veel Nederlanders dreigend te kort is geworden. Of anders zijn de gaatjes stiekem een stukje opgeschoven naar de nauwe kant. Yep, ook wij hebben daar last van. Dat 4×4 Limburg het hogerop zoekt zoals onze titel suggereert valt simpel te verklaren. De provincie Limburg ligt het meest zuidelijk in ons landje en Wamel in ‘Het Land van Maas en Waal’ ligt dus noordelijk van Limburg. Ofwel, hoger op de topografische kaart.
Boven en onder: Soms zijn een paar ‘ponykrachten’ voldoende om een 4×4 auto in of juist uit het spoor te krijgen.
Het ‘strijdtoneel’. Na het gebruikelijk bijpraten duiken we het terrein in. Al bij de ingang krijgen we het idee dat het flink modderig is. Ons voorgevoel is juist constateren we al snel. Vanaf een hoge bult aarde nabij de ingang kun je het terrein goed overzien. Het hoge gras, riet en ander groen spul dat de lente en zomer kenmerkt, is vrijwel verdwenen. Bladeren aan de hoge en statige populieren zijn er ook niet en daarom kunnen we goed zien wat de deelnemers opgediend krijgen. En dat zijn sowieso een flink aantal plassen. Sterker, op sommige plekken lijkt of zich een gezond binnenmeer aan het vormen is. Die plekken, kunnen we later zien, blijven min of meer onaangeroerd. Geen van de aanwezige deelnemers lijkt zich daar in gewaagd te hebben. Opvallend, want de plassen zijn niet heel diep. Het heeft deels te maken met de aard van de deelnemers zelf. Op verschillende evenementen kom je deelnemers tegen die met een ‘off-road speeltje’ op het toneel verschijnen. Die staan in de regel op een auto ambulance en kans op pech of schade zal de eigenaar meestal worst wezen. Dat soort deelnemers zie je ook rustig diepe plassen induiken zonder dat ze een idee hebben hoe diep dan wel zwaar die zijn. Bij 4×4 Limburg is dat een ander verhaal, want die hanteren het gegeven dat een auto op hun evenementen en greenlane ritten voorzien moet zijn van een geldig kenteken en verzekeringsbewijs. We zien derhalve vandaag alleen voertuigen waar we zo de weg mee op durven. Om eerlijk te zijn kunnen ook wij dat waarderen. Houd ons ten goede. We gunnen iedereen zijn of haar plezier, in om het even welk voertuig hij of zij dat doet. Al dan niet geprepareerd, ATV buggies, wedstrijd auto’s, oude veteranen, etc, we vinden het allemaal prima zolang je maar plezier hebt c.q. beleeft. Maar vraag je naar onze voorkeur, dan genieten we het meest van 4×4 auto’s die nog herkenbaar zijn als het model zoals dat van de band rolde en die ook gewoon op de openbare weg mogen rijden. En ja, dan mogen ze gerust een beetje aangepast zijn voor betere prestaties naast het asfalt. Wellicht speelt een vleugje nostalgie daarbij een rol. Als wij in de jaren tachtig met de ontwakende, opkomende off-road wereld in aanraking komen is het niet anders. Terreinauto’s zijn in die tijd vooral utilitair. Je doet er ook je werk mee en dat kan (meer of minder) op het onverhard zijn. Je bent al een hele pief als je naast een setje all-terrain banden tevens een lier op je auto hebt! En in het terrein ben je best een beetje voorzichtig, want je moet ook weer naar huis met de auto en dan niet op een auto ambulance, maar gewoon over de weg. Bovenal, het plezier is er beslist niet minder om….
Boven drie keer en onder drie keer: Prachtige actie van een ‘Europese buurman uit het Oosten’, vroeger Duitser geheten. Zijn voortgang wordt tijdelijk belemmerd in een flink diep gat. Dat is de grap vandaag. Het middenterrein wordt vermeden maar een (toch moeilijker) route welke ruwweg de grenzen (randen) van het terrein volgen niet. Niet altijd zijn het de paar gaten op die route welke voor een tijdelijke belemmering van de voortgang verantwoordelijk zijn. Kenners weten dat het terrein in Wamel vooral bestaat uit smeuïge rivierklei. Die is qua structuur veel fijner dan andere soorten klei, met als gevolg dat het spul nat bijna dodelijk glad is. Flink gas geven werkt hooguit zelden, maar gebruikelijker nooit. Iets teveel gas en je hebt al gauw vier doelloos spinnende wielen. Daarnaast heeft het spul ook nog eens de plakkende eigenschappen van Bison kit. Draait je wiel één keer spinnend rond, dan transformeert dat direct tot een ‘gladiool’. Op die rivierklei sta je met iets teveel gas dan ook gelijk stil. Hooguit zak je langzaam dieper de bodem in als je gas blijft geven. Technisch rijden geeft betere resultaten. Rustig rijden, net een iets ander spoor of route kiezen, soms een beetje voorzichtig schoksgewijs gas geven en niet te bang zijn om daarbij ook zo nu en dan het rempedaal te beroeren. Remmen? Ja, in geval van open differentieels werkt dat vaak beter, maar is ook dat niet perse zaligmakend. Maar is dat niet veel leuker dan veel gas geven, met een blik op oneindig en wel zien waar je uitkomt?
Boven: ‘Dikke vriende boven Zwart werkverkeer’….
Onder: Zien we gelukkig vaak: opgestoken duimen uit het raam.
Voorzichtige opkomst. Heel druk is het gek genoeg niet. Van de goed twintig aanmeldingen komen er enkele niet opdagen. Ongetwijfeld zal de kou daarmee te maken hebben. Yep, het is inderdaad flink koud en de nattigheid helpt daar ook niet aan mee. Jammer voor de zuidelijke thuisblijvers, want ondanks die kou hebben we van een top off-road dag kunnen genieten. En bovendien is daar de eigen catering van 4×4 Limburg. En die is werkelijk top. Goddelijk eigen gemaakte groentesoep van Carmen doet je de kou snel vergeten! Verder broodjes warme worst, naar wens aangevuld met warme zuurkool. Warme chocomel met slagroom hebben we al genoemd, evenals koffie, thee en koek. Heel voorzichtig krijgen we een visioen van de Land Rover Club Holland catering in het verleden. We zullen geen namen noemen, want de catering bij de LRCH is nog altijd prima voor elkaar, maar in een ver verleden was deze spraakmakend goed, Michelin sterren waardig. De catering vandaag van 4×4 Limburg schuift eveneens naar die top en wie ons niet gelooft: vraag het maar aan Ad!
Onder: Het onomstotelijke bewijs dat het koud is geweest. Toch heeft het ook zijn charme in vooral de ochtend. Een haast witte gloed van bevroren rijp heeft zich ‘ontfermt’ over de takken van struiken en bomen. Op de foto boven kun je dat rechts nog een beetje zien. Ook wij vinden de winter hartstikke mooi, alleen jammer dat het dan koud is…
Onder: Eén van de drie leuke honden van Wim Bernts, alias Geitenboer Wim.
Boven en onder: De voortgang is wat langer belemmerd voordat hij uit zijn benarde positie kan worden bevrijd.
Boven: Een ‘vleugje of twee’ modder wordt hoog de lucht in geslingerd.
Boven en twee keer onder: Vanaf de ingang gezien rechts op het terrein ligt een leuke uitdaging op de route. Een flinke plas verbergt daarbij een tamelijk diep gat waar de neus van je bolide aan de rechterkant al gauw onder water verdwijnt. Kom je er door, dan volgt een flauwe helling omhoog, voorzien van redelijk diepe sporen. Het is het begin van de langgerekte berg aarde die Wim daar ooit heeft laten deponeren. Overigens, maar terzijde, is er weer de nodige aarde toegevoegd aan het terrein. In de ochtend zien we daar de rode Subaru van de foto’s nog voor genoemde plas. Druk overleg van de bemanning over de te volgen route richting de uitgang van het terrein. “Eerst moet er een elektrische lier op, want anders is het te moeilijk hier” horen we uit monde van de jeugdige eigenaar (jeugdig in vergelijk met ons). We zijn het niet direct met hem eens, want waarom geen goede maar veel goedkopere handlier stellen we hem voor? Of zorgen dat je een paar extra linten in de auto hebt zodat je jezelf daarmee uit de penarie kunt draaien? Hoe het ook zij, er zijn meer mogelijkheden om jezelf te kunnen redden, maar het verhaal is wel typerend zoals tegenwoordig naar het off-road gekeken wordt. Direct kostbare hulpmiddelen aanschaffen als elektrische lieren, sperdifferentieels etc. is voor veel beginnend off-roaders klaarblijkelijk makkelijke maar tevens noodzakelijk. De grootste grap komt ons inziens als de eigenaar met zijn Subaru vlekkeloos door de plas rijdt, vrijwel perfect en beheerst de helling op klautert en vervolgens zonder problemen richting uitgang rijdt, althans voor zover wij konden zien. Grappig omdat de meeste bolides zich uit de plas water moeten lieren én de helling op! De actie gebeurt zelfs zo vlot dat we niet de kans krijgen ze te fotograferen door de plas water!
Boven: Een van de smaakmakers van de dag, deze Daihatsu Feroza van Niels. Met net wat grovere modderbanden zijn de geniepige waterplas en flauwe helling telkens geen probleem voor hem, daar waar een Toyota, Land Rover en Nissan dikwijls niet ontkomen aan lieren.
Boven en onder: Leuke, spontane dame met de naam Stefanie en wollen roze muts die ons verzoekt haar eerst even te waarschuwen als ze aan het ‘bijrijder werken’ is. “Waarom”, vragen we haar? “Dan lach ik even voor de foto”, is haar antwoord. Tja, daar luisteren we graag naar, want mensen, dus ook Stefanie, zijn op hun allermooist als ze plezier hebben en lachen.
Boven en onder: Hier is hij, de chauffeur hebben we het over, nog schoon. Je zou hem eens eind van de dag gezien moeten hebben. Hopelijk heeft hij wel thuis mogen komen…?
Kleuren in een zwart-witte dag! Het einde van de off-road pret komt later dan gebruikelijk, doodgewoon omdat we nog lekker gezellig na kunnen praten met terrein eigenaar Wim Bernts en enkele leden van de 4×4 Limburg organisatie. De klok van vier heeft derhalve al een poosje terug in de tijd geslagen als we de weg naar huis aanvaarden. We nemen een andere terugweg via het pontje bij Maurik in plaats van de pont Wijk bij Duurstede. Deze route voor de terugweg voert ons onder meer langs de andere zijde van landgoed Den Treek en die heeft haar eigen charmes. Eenmaal thuis zal deze puike dag van 4×4 Limburg in Wamel nog tot het publiceren van dit verslag door ons hoofd spoken. Daarna verdwijnt hij in het blauw gekleurde, grijze massa vakje ‘herinneringen’. Net als dat de zwaarte van de off-road routes of uitdagingen in de kleuren blauw, rood en zwart worden aangegeven bij de meeste 4×4 clubs, stoppen wij de door ons opgedane off-road herinneringen ook in dezelfde gekleurde vakjes in onze grijze massa, echter alleen tegengesteld. In de zwarte vakjes zitten de off-road herinneringen die we het liefst vergeten, net als dat je soms een zwarte bladzijde in de geschiedenis hebt. Gelukkig is deze qua off-road herinneringen bij ons tamelijk leeg. Het vakje rood zit veel voller, puilt vaak uit. Dat herstelt zich echter vanzelf, want het is het vakje van de off-road herinneringen die langzaam vervagen, verdwijnen naar de achtergrond om tenslotte verloren te gaan. Het blauwe vakje is voor de onvergetelijke off-road herinneringen. Je hebt zojuist al kunnen lezen waar dit evenement van 4×4 Limburg in valt!
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
Goeieavond zijn er meer foto’s van de feroza met gouden velgen?
Ja hoor, nog veel meer.
Goedenavond! Wat een leuk artikel! Graag zouden wij ook willen vragen of er meer foto’s zijn van de Land Rover Discovery 47-BF-VV? Groet, Stefanie
Ja hoor, uiteraard zijn er nog veel meer Stefanie! Iets van 65-70 stuks!
Super leuk stukje en leuke uitdagende dag en wederom weer perfect geregeld door stichting 4×4 Limburg!!En ja ik mocht nog wel thuis komen!! 🤣🤣