“Het was een zondag in het zuiden”.
“Niks aan de hand, en wat er gebeurt”.
“Het komt morgen pas in de krant”.
Melodieuze start. Herkennen jullie de tekst hierboven? Het is deze tekst welke onze oorschelpjes bereikt op die bewuste zondagmorgen drieëntwintig oktober als we op weg gaan naar een evenement van 4×4 Limburg op de Landsard. Zodra we de contactsleutel omdraaien en onze zespitter in het vooronder rustig begint te roffelen springt ook de autoradio aan. Hoe toepasselijk is het dan dat precies op dat moment de Limburgse formatie Rowwen Hèze ons toezingt met de bovenstaande zinnen van het lied ‘Zondag in het zuiden’. We beginnen de dag dus al ‘op z’n Limburgs’.
Invloeden. De provincie Limburg is, op Flevoland na, de jongste provincie van Nederland. In 1867 verkreeg het namelijk pas de provinciale status. Verder is deze meest zuidelijke provincie van Nederland uiteraard bekend om carnaval, zijn gilde en/of schuttersfeesten, vlaai en natuurlijk het onvervalste Limburgse dialect. In dat Limburgse dialect herkennen we woorden of klanken die we ook horen in de Duitse taal. Dit ‘woorden lenen’ geldt overigens ook voor de Nederlandse taal. Weten we bijvoorbeeld dat het woord pechvogel van Duitse komaf is? Pechvogel was in Duitsland namelijk de benaming voor een vogel waarvan men dacht dat hij ongeluk bracht. Deze vogel werd gevangen door pek (pech in het Duits) op een tak te smeren waardoor de vogel bleef plakken. Ziedaar, het ontstaan van de naam pechvogel.
Culinair vervolg. Je zult je inmiddels achter de oren krabben wat deze informatie allemaal met het evenement te maken heeft, maar dat wordt later in het verhaal wel duidelijk. Inmiddels zijn we, zijnde Ad Woolthuis en uw scribent van dienst Peter Bouwmans, aangekomen op het terrein van de Landsard. Alvorens we aan de slag gaan is het traditiegetrouw bij 4×4 Limburg dat de dag gestart wordt met koffie en, jawel, een overheerlijke punt verse Limburgse vlaai! We laten het ons goed smaken, tellen na het verorberen of we al onze vingers nog hebben en gaan aan de slag.
Rijkelijk welkom. Water is er momenteel weer genoeg te vinden op de Landsard, alsmede de soms voortgang belemmerende, samengesmolten emulsie van water en zand genaamd modder. In eerste instantie lijkt het qua deelnemers een rustige dag te worden, maar in den velde merken we toch al snel dat er een ‘groeispurt’ zit in het aantal rijders. Een Brabants kwartierke bij 4×4 Limburg? Enfin, het wordt een ‘internationaal’ dagje, want behalve uiteraard Nederlandse nummerplaten komen we ook exemplaren uit België en Duitsland tegen.
Boven: Qua afwisseling in de kleuren is de herfst het onverslaanbare jaargetijde.
Ander(s) lekker(s). We houden een tijd post bij het hoofdpad tussen de Dutch Everglades en het trial gedeelte en constateren dat het door de aanwezige modder toch weer serieus glibberen en glijden is op de paden. De modder lijkt net zo ‘smeuïg’ als de eerder verorberde Limburgse vlaai, maar dat is dan ook de enige overeenkomst.
Boven: René Leyten gaat vandaag zorgen voor hilarisch stuntwerk…
Boven: Sommige off-roaders maken er een echt dagje uit van.
Alternatieve scheiding ‘van tafel en bed’… Een veel bezocht, en later vandaag berucht obstakel, is de diepe kuil gelegen aan het doorgaande pad tussen het trial gebied en de grote waterplas. Vandaag is de bodem van de kuil voor de verandering eens voorzien van een laag water, iets wat we niet vaak zien. De bekende en vermaarde 4×4 kunstenaar René Leyten met zijn Blitz buggy op basis van een Suzuki Samurai laat ons vandaag eens extra genieten van het kunnen van zijn bolide. We kennen René als iemand die de moeilijke situaties tijdens het 4×4 rijden beslist niet uit de weg gaat. Met veel geduld en in een rustig tempo slaagt hij in veruit de meeste gevallen er in om iedere uitdaging succesvol af te ronden. Maar wat schetst onze verbazing? Bij genoemde diepe kuil laat Rene ons zien dat zijn Blitz buggy het ook alleen kan! Alleen kan?
Boven en onder: Een smakelijke off-roader, de Volvo TGB 11 (C303) met zijn portaalassen. Paddenstoelen kunnen eveneens smakelijk zijn, maar de meeste soorten zijn giftig of ongenietbaar. Aangezien onze kennis niet verder gaat dan de champignon en de vliegenzwam blijven we er in de natuur maar van af.
Solo reis. Jazeker. René start zijn Blitz, zet hem in de eerste versnelling (en lage gearing) en stapt vervolgens doodgemoedereerd uit! En ziedaar, zijn buggy rijdt stationair door de kuil terwijl Rene er op zijn dooie gemak langs loopt. De buggy gaat er dus alleen vandoor, zonder chauffeur! Tegen het einde, als het weldra omhoog zal gaan, moet Rene even bijsturen, maar de Blitz tokkelt rustig, zonder een moment te morren, naar boven. Een uitermate hilarisch tafereeltje en we vermoeden nu dat in de toekomst Rene z’n buggy voortaan alleen laat rijden op evenementen. We zien het helemaal voor ons. René die zijn Blitz start en de auto de hele dag zijn gang laat gaan terwijl meneer zelf lekker bij de catering blijft zitten, genietend van een natje en een droogje… Hahahaaa. Verderop kun je zijn actie zien.
Boven: Een leuke hond met ‘vierpoot aandrijving’.
De pechvogel komt in beeld. We schreven al dat de kuil later op de dag berucht zal gaan worden en dan is er ook nog die pechvogel waar we op terug zouden komen. De pechvogel, vandaag de bestuurder van een Land Rover Defender 110, rijdt in eerste instantie redelijk probleemloos door de diepe (en brede) kuil heen. Hij doet dat aan de kant van de waterplas, weliswaar met een beetje een zware rechtervoet, maar dat mag. Echter poging twee weer terug wil hij proberen aan de andere kant van de kuil, dus meer aan de kant van het bos. Die poging mislukt jammerlijk. Zodra de Defender met zijn wielen op het laagste punt staat stopt de voortgang. Terzijde, poging twee gebeurt met een erg lichte rechtervoet. De lier moet uitkomst bieden om deze tijdelijke belemmering van de voortgang op te lossen. Althans, dat is de bedoeling. Het uitrollen van de lier gaat namelijk niet direct van een leien dakje. Een tussen de windingen afgeklemd liertouw zorgt ervoor dat er maar een klein stukje touw loskomt en dan krijg je te maken met het volgende fenomeen: druk je op de knop om uit te lieren, rolt het liertouw niet uit, maar rolt het weer op. Met inzet van alle vereende, menselijke kracht wil het touw nog altijd niet loskomen. Uiteindelijk weten ze het liertouw met behulp van een andere deelnemer zijn lier los te trekkenen en kan de reddingsoperatie vervolgd worden. Daarbij wordt in eerste instantie gekozen voor een grondanker, maar in de smeuïge modder heeft het geen grip, dus toch dan toch maar op zoek gaan naar een boom.
Komedie of drama? Boomlint om de boom, touw afdekken en lieren maar toch? Helaas, ook deze reddingspoging mislukt en wel door het knappen van het liertouw. Eerlijk is eerlijk, het is niet de ‘schuld’ van het liertouw, want bij nadere bestudering vertoont het toch wel tekenen van serieuze slijtage. Dat had ‘zijn baasje’ dus kunnen zien en vervolgens gepaste maatregelen moeten nemen. Wat nu nog resteert is de eventuele hulp van een andere 4×4 liefhebber met een lier op zijn auto. Het begint op een klucht te lijken, maar ook dat lukt niet! Dus dan maar een tweede 4×4 opgetrommeld en later zelfs nog een derde bolide welke als ankerpunt moet fungeren voor één van de lierende voertuigen.
Stagnatie. En jawel, eindelijk komt er beweging in de Defender met zijn tijdelijke voortgang probleem. Echter gaat dat niet van harte. Tergend langzaam komt de wagen naar voren, maar dat geldt niet voor het linker voorwiel. Dat blijft namelijk stoïcijns op zijn ‘oude plek’ stilstaan. Maar dan, ineens draait hij dan toch een halve slag, om luttele ogenblikken later opnieuw te blokkeren.
Help.nl… Gedacht wordt dat er mogelijk iets klem zit in het wiel, maar eenmaal op het droge en aan de kant getrokken zien we toch enkele gebroken onderdelen in het modderspoor liggen. Een nadere bestudering van het linker voorwiel maakt duidelijk dat de remklauw gebroken is. De onderlinge hulpvaardigheid binnen de 4wd wereld is gelukkig nog steeds groot en meteen wordt er door Jan en alleman geholpen om zo goed en zo kwaad als het kan de Defender weer rollend te krijgen. Voor zover we weten heeft de pechvogel rijdend naar huis kunnen gaan, uiteraard met de nodige voorzichtigheid.
Boven: Zo lang Corona jou maar niet ‘fuckt’…
Boven: Twee notabelen van de 4×4 Limburg organisatie, Cor (links) en Marcel.
Lachen is…? Natuurlijk gunnen we dit niemand, schade bij het terreinrijden, maar het doet me toch ook weer denken aan een humoristisch stukje tekst uit het verleden. Een oude kennis van mij, tevens enorme Land Rover liefhebber, houdt destijds erg veel van ‘Land Rover zelfspot’. Je herkent het wel, want ze zijn beroemd, de grappen bijvoorbeeld over Land Rovers en diens eeuwige olie lekkage. Deze kennis van mij, Roel genaamd, heeft een hele collectie stickers, T-shirts, mokken en dergelijke, met daarop Land Rover gerelateerde, humorvolle teksten. Zo heeft hij zelf jarenlang op de achterzijde van zijn Defender rond gereden met de tekst ‘alle onderdelen die van dit voertuig afvallen zijn honderd procent Engelse kwaliteitsproducten’ (maar dan in het Engels). En laten we eerlijk zijn; we moeten op z’n tijd toch ook de humor van iets in kunnen zien en daarover flink kunnen lachen? Scroll verder en je kunt enkele beelden zien die we gemaakt hebben van ‘de pechvogel’.
Boven en onder: Even naar de ‘herhaling kijken’ van de stunt van René Leyten.
De klank van de laatste tonen… Ondertussen zijn de wijzers van de klok richting vier uur ‘gesneld’ en is het voor 4×4 Limburg helaas tijd om iedereen richting de uitgang van het terrein te dirigeren. De organisatie van 4×4 Limburg kan, als gewoonlijk kunnen we wel schrijven, terugkijken op een geslaagde dag vrij-rijden. Ook wij nemen afscheid van de organisatie en draaien het stuur huiswaarts. In gedachten neuriën we een subtiel aangepaste versie van een liedje van Rowwen Hèze: “Dit was een zondag in het zuiden”.
Fotografie: Ad Woolthuis & Peter Bouwmans. Tekst: Peter Bouwmans.
