Hebben we nu je onvoorwaardelijke aandacht? We zijn voor de broodnodige verandering de introductie eens radicaal anders begonnen. Wij van terrein.nu bezoeken enorm veel 4×4 evenementen en eigenlijk worden die allemaal prima georganiseerd. Zeker als je ook nog eens in je achterhoofd houdt dat verreweg alle 4×4 evenementen door ‘vrijwillige amateurs’ gedaan wordt, ook al grenst hun werk niet zelden aan professionalisme. Zo heel af en toe sluipt er wel eens een foutje in een organisatie, maar dat wordt een volgende keer dan vakkundig opgelost. Lopen leer je immers ook met vallen en opstaan. Het is tevens de reden dat wij zo’n foutje graag met de mantel der liefde bedekken. Wat we eigenlijk willen is al die organiserende partijen eens in het zonnetje zetten, want je wilt niet weten hoeveel tijd er in het organiseren van een evenement gaat zitten. Behalve tijd steken ze er ook nog wel eens geld in, bijvoorbeeld door kilometers of eten en drinken vergeten te declareren. En al die organisaties doen dat voor jouw plezier, het off-the-road rijden. Dus op jouw volgende off-road evenement: geef ze eens een aai over hun bol of een stevige knuffel….
Gezocht: Murphy de optimist… We noemen het expliciet omdat dit 4×4 Treffen in St. Isidorushoeve min of meer het schoolvoorbeeld is. Veel vrijwilligers die een werkelijk perfect evenement neerzetten. Niet voor niets wordt het voor een tweeëntwintigste keer georganiseerd. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze deze editie enorm geholpen worden door de omstandigheden. We noemden in de aanhef de Wet van Edward A. Murphy (1918-1990). Die luidt, vrij vertaald, “alles wat fout kan gaan, zal fout gaan”. We gebruikten hem om je aandacht te vangen. Maar als alles fout kan gaan, moet het ook mogelijk zijn dat alles gewoon goed gaat. Wie weet zal er ooit in de toekomst een ‘positieve’ Murphy met een gevleugelde uitspraak komen met zo’n soort strekking.
Alles gaat inderdaad goed tijdens dit 4×4 Treffen St. Isidorushoeve. Beginnen we met het weer. Heerlijk fris, niet te koud en met de hele dag een stralende zon. Beter weer is absoluut onmogelijk deze dag. Nummer twee, het terrein, de werkelijk prachtige crossbaan ’t Kötterbos van de H.A.M.C. (Hoevense Auto en Motor Club). Die is schitterend gelegen in het bos en in deze tijd van het jaar met zijn uitbundige herfstkleuren is het een waar visueel genot om een rondje, of een paar meer, gewoon te rijden en te genieten van die kleurenpracht in combinatie met dat heerlijke weer. Bovendien een baan die door de regen in de voorgaande weken best wel aan de pittige kant is. Lekker zompig met op veel plaatsen heerlijk dikke modder is de beste omschrijving. Hoogtepunt is nog altijd de flinke bult ergens halverwege het terrein. Daar dromt ook het publiek samen om te kijken naar de verrichtingen van de off-roaders. En haal je het niet, dan is er geen man over boord, want er is een brede by-pass. Behalve de doorgaande route zijn er ook tal van pittiger uitstapjes naast de doorgaande baan gecreëerd waar de die-hard off-roader aan zijn trekken kan komen. Of dat allemaal niet genoeg is heeft de organisatie ook nog eens de beschikking over een groot grasveld naast het circuit. Daar hebben ze een heerlijk parcours aangelegd dat ten opzichte van vorig jaar ook nog een flink stukje groter is. Nummer drie is de puike catering, niet alleen in de kantine, maar ook nog eens in een grote tent op het terrein. Toegegeven, slecht eten verkopen op een evenement hou je als bedrijf niet lang vol, maar van deze catering hopen we dat ze er volgend jaar weer zal zijn. Om je een idee te geven; ondergetekende eet tussen de middag nooit meer dan één broodje. Deze keer heb ik gezondigd door twee broodjes met een bal gehakt te consumeren. Een bal gehakt die we betitelen als ‘godenspijs’ en heus, we zijn in dat opzicht veel gewend en verwend. Als laatste nummer vier noemen we de opkomst. De organisatie hanteert al jaren een maximum aantal deelnemers van 120 stuks, dit om mogelijk ‘fileleed’ te voorkomen. Met dat aantal is de doorstroming prima, uitgezonderd de genoemde hoge bult waar nog wel eens een kort rijtje auto’s ‘in de wacht’ staat om die hoge bult te kunnen bestormen. Komt met name voor als enkele deelnemers meerdere pogingen moeten ondernemen. Maar in tegenstelling tot files op het verhard vinden de off-road deelnemers het helemaal niet erg om even te wachten. Het is immers prachtig om te zien of andere deelnemers al dan niet de top van de bult weten te bereiken. Als we nog even bij onze zogenaamd negatieve introductie blijven: de opkomst is deze tweeëntwintigste editie ‘dramatisch’, want het aantal betalende deelnemers blijft steken op ‘slechts’ 119…. Voeg daar de tien tot vijftien off-roaders van de organisatie aan toe, die rijden na hun gedane arbeid ook graag een rondje, en het is ‘lekker gezellig druk’.
Twee keer een Land Rover. Boven een Defender en onder een 109 maar in een ‘afwijkende’ kleur…
Afwisseling troef. We zien flink wat bekende deelnemers, onder meer een aantal die verenigd zijn in ‘Hannibal Offroad’. De verscheidenheid aan voertuigen is eveneens om te smullen. Uiteraard de bekende Jeeps, Land Rovers, Nissan’s, Toyota’s en Suzuki’s, maar daar hoef je niet van op te kijken. We zien bijvoorbeeld ook een paar fraaie Unimogs en Daihatsu’s waaronder de toch zeldzamer wordende Daihatsu Taft. Verder een Dakar, de prachtige kit-car op basis van de Range Rover (of Land Rover Discovery), ook geen alledaagse verschijning tegenwoordig. Noemen we nog een paar Chevy’s, GM’s en Dodges en niet te vergeten de Mercedes-Benz G klasse. Net zo verschillend als de automerken is de staat en toepassing daarvan. Er zijn er met een ‘speeltje’ waar je weinig of geen schade aan kunt maken. Wel zijn ze veilig (organisatie let daar op), vooral omdat ze veelal in handen zijn van de die-hard off-roaders. Juist die categorie gaat de zware uitdagingen niet uit de weg; ze zoeken die juist op. De andere categorie zijn de ‘nette’ auto’s, veelal in handen van eigenaren die nieuw zijn of die we één of hooguit enkele keren per jaar zien op een evenement. Eigenaren daarvan kijken wel uit om de meest moeilijke uitdagingen op te zoeken, want ze moeten daags daarna nog met de auto naar hun werk. Opgeteld geeft het een heerlijke mix te zien met als belangrijkste kenmerk dat iedereen het naar zijn of haar zin heeft.
Devil’s hole. Op de doorgaande route vanaf de crossbaan naar het weiland heb je als rijder twee opties. Links brengt de veilige route je op het weiland met vervolgens keus uit opnieuw twee verschillende routes. Rechts ligt een moorddadig gat. In de ochtend ziet het er nog enigszins onschuldig uit, maar dat verandert in hoog tempo. Hooguit enkele bolides komen er door, maar eigenlijk alleen door een slinkse route te kiezen. Het gat kenmerkt zich al snel door twee bandensporen in oh zo diepe modder. Kies je voor die route, dan is het vrijwel zeker einde oefening. Mocht je nog enigszins ongeschonden door die modder komen, dan wacht je een steile opgang om het gat uit te komen. Voor het gros van de deelnemers teveel van het goede. Sleeplintjes en lierkabels dan wel touwen moeten er aan te pas komen. De echte slimmeriken proberen naast die twee sporen door het gat te komen. In geval het ze lukt om niet in de sporen te zakken maken ze een kans, maar het lukt hooguit een enkeling. Opvallend genoeg lijkt er daarom in dat gat een soort onverklaarbaar ‘magnetisme’ in werking te treden op de modder. De pogingen om het gat de baas te worden zijn namelijk legio.
Boven: De ‘lol’ in smalle, langwerpige gaten die maar nauwelijks breder zijn dan de auto begint als de voortgang tijdelijk belemmerd wordt. ‘Vast zitten’ heet dat in het ‘vakjargon’ van off-roaders. Probeer namelijk maar eens uit je auto te komen! Spieren waarvan je geen of nauwelijks een vermoeden had moeten in werking treden om jezelf via het raam naar buiten te kunnen wurmen. Op de foto boven gaat het duidelijk fout zoals je ziet. Er bestaat namelijk een ongeschreven wet dat de bijrijder/co-piloot de auto uit moet als de voortgang tijdelijk belemmerd wordt….
Boven een Nissan Patrol en onder een Toyota LandCruiser.
Boven: De Dakar kit-car op basis van Range Rover of Land Rover Discovery.
Boven: Duidelijk off-the-road in een strak blauwe hemel. De beste man komt samen met een collega een kijkje nemen naar die andere off-the-road liefhebbers, maar dan op wielen…
Boven: Zodat je het niet vergeet!
Boven: Oei, gevaarlijk, je tong uitsteken naar de fotograaf….
Boven: Toyota LandCruiser in ‘expeditie uitvoering’… Onder: Mercedes-Benz G-Klasse.
Boven: Het grote veld voor de kantine van de H.A.M.C., rechts in beeld.
Boven: Komen we ieder jaar tegen in St. Isidorushoeve, deze Steyr/Puch.
Boven: Heel duidelijk ‘Opa Jan’…
Boven: Een ’trosje’ Suzuki Jimny’s. De Suzuki Jimny volgt de Suzuki Samurai op. In eerste instantie nog wat schoorvoetend, maar de laatste tijd zien we de Jimny meer en meer in het terrein verschijnen.
Onder: De Opel Frontera komt maar weinig voor. De auto beleefde zijn introductie in de vroege negentiger jaren en is in feite een Isuzu met een Opel embleem op de grille.
Boven: Dat zien we niet vaak; Roan Burgmeijer als co-piloot… (zit meestal zelf achter het stuur).
Boven en onder twee keer: Rienke Bloem en Nick Wassing kennen we van het ONK Trial waarin ze actief zijn. Niet alleen in het ONK Trial kun je ze tegenkomen; ook in de Roan 4×4 Challenge zijn ze geen onbekenden.
Boven en onder: De Mercedes-Benz G-Klasse, je hebt hem in het rood, wit en….. waar blijft de blauwe….?
Onder: …. nou vooruit dan, een klein beetje blauw op de deur!
Boven en twee keer onder: ‘Hannibal Offroad’ in actie met boven Jesse Burgmeijer in zijn HoT Blitz buggy, hieronder Rene Bargeman en daar weer onder Hayco van Ketten…
Boven: Komen we ook niet heel veel tegen in het terrein, de Mitsubishi Pajero. Vandaag komen we ook nog een Mitsubishi Pinin tegen (foto verderop).
Boven: Niet zichtbaar achter het stuur in deze HoT Blitz buggy is Eddie Beeftink. Jesse Burgmeijer daarentegen is wel duidelijk zichtbaar in zijn HoT Blitz buggy op de foto hier onder. De HoT buggy is het beste alternatief in geval de carrosserie van je Samurai of Vitara onder de roestduivel is bezweken (HoT staat voor Hanenburgh offroad Techniek).
Boven en onder: Sam Kooiker in een Jeep met ‘indrukwekkend’ onderstel.
Boven Herrold, onder Martin.
Boven: Wim en Irma Braker, je weet wellicht wel, van ‘De Stookappe Aanhangwagens’, zijn ook geen onbekenden in de 4×4 wereld. Actief in de trialsport maar ook als mede organisatoren binnen Twente Offroad. Organiseren onder meer een pracht rit in de Achterhoek die we al eens mochten beleven met hen en waar we ook verslag van hebben gedaan. We hebben er nog altijd unieke en schitterende herinneringen aan, die als bewijs zijn vastgelegd op enkele honderden kleurrijke foto’s. In de regel wordt deze rit van Twente Offroad georganiseerd in november. Een echte aanrader als je eens een heel andere hoek van Nederland wilt leren kennen. Oh ja, toen we hen in St. Isidorushoeve spraken hoorden we dat hun Suzuki Samurai te koop is….
Boven: ‘Met voorbedachte rade’ een beetje gewicht op de achterwielen.
Publiekstrekker. Het publiek is uiteraard ‘op sensatie belust’ en is dus vooral bij de ‘off-road hot-spots’ te vinden. We noemden al de hoge bult op de crossbaan zelf en de doorgang van de crossbaan naar het weiland. Een derde punt is gelegen voor de grote catering tent op het terrein. De uitdaging aldaar is een flink gat met steile kanten, onmiddellijk gevolgd door een soortgelijk gat waar het hoog opgestapelde zand uit het gat de ‘uitgang’ verspert. De ellende wil dat het zand tamelijk los van samenstelling is en dat houdt weinig grip in. De grootste kans om heelhuids boven te komen maak je met een wat snellere aanloop. Desondanks verkijkt menig off-roader zich in het gat met aansluitende zandbult, zelfs een paar meer ervaren rijders. Wat de populariteit van deze uitdaging bij het publiek verhoogd is het feit dat de catering (met onder andere die overheerlijke ballen gehakt) in de directe nabijheid is…
Andere manier. De laatste grote bocht voor de hoge bult op de crossbaan. Je ziet dat er enkele auto’s in de rij staan om de bult te kunnen bestormen. De meesten proberen dat met flink snelheid middels een forse aanloop. Dat dit lang niet altijd zaligmakend is merken ze al snel als de wielen ergens halverwege of in de buurt van de top beginnen door te spinnen. En een spinnend wiel valt in dezelfde categorie als ‘water naar de zee dragen’; het is volstrekt zinloos. Ze leren dat het ook anders kan als ze kijken naar enkele meer ervaren off-roaders. Bandenspanning wat naar beneden en in een voor het oog van buitenstaanders ‘gemeen laag tempo’ op je dooie gemak naar boven kruipen lukt namelijk vaak beter (onderaan wat meer gas geven en afbouwen naarmate je hoger de bult op komt en de zwaartekracht mee gaat spelen).
Boven: Luke en Gertjan Wolf, eveneens actief in het ONK Trial.
Boven: Oeps, aandrijfas overleden…
Boven: Een leuke hond komen we ook tegen.
Boven: Duitsland is niet heel ver en we komen derhalve enkele oosterburen tegen op het 4×4 Treffen in St. Isidorushoeve.
Boven en onder: Een van de uitstapjes waarbij een aantal die-hard off-roaders ‘ in het stof bijten’. Dit waterige gaatje ligt in de binnenbocht net voor de hoge bult op de crossbaan. Minder moeilijk dan het langgerekte moddergat en verschillende rijders met een wat groter formaat banden rijden er bijna moeiteloos doorheen.
Boven: Een Chevrolet Blazer krijgt boven op een bult problemen met zijn aandrijving. In zoverre problemen dat zijn aandrijving nihil is. Twee HoT Blitz buggy’s moeten er met hun lieren aan te pas komen om de toch gewichtige Blazer van de bult zand te bevrijden.
Boven: Staat op de lijst van ‘bedreigde off-road soorten’, de Daihatsu Taft. Het autootje doet het geweldig off-the road maar het plaatwerk is niet zijn sterkste punt als we eerlijk zijn.
Boven: Remon Hollenga.
Boven: Het inzetten van menselijke spierkracht kan wel eens helpen. Maar ook hier net als in dat moddergat; de rol van bijrijder valt te verwaarlozen…
Boven: De Mitsubishi Pinin.
Boven: Jerrod van’t Hof.
Boven en onder: Mogen we de meest fotogenieke dame (de leukste, de liefste, de knapste, de meest spontane en gezelligste, etc. vinden wij) van het 4×4 Treffen St. Isidorushoeve kiezen, dan wijzen we zonder te twijfelen of aarzelen naar Lisa Alblas. Ieder jaar komen we haar tegen en waarom we die hierboven genoemde mening hebben? Lisa is een trouw lezer van terrein.nu horen we van haar!…..
Slotsom. Rond de klok van vier is de off-road pret helaas over. Nieuwe auto’s worden niet meer op de baan toegelaten en veel deelnemers maken zich op om naar huis te gaan. Anderen genieten nog even van een drankje en nakletsen terwijl de organisatie druk doende is de boel op te ruimen. Thuis op de bank ploffen en sterke verhalen ophangen aan moeders is populair bij off-roaders. Snel na het eten in slaap vallen eveneens, om bij te kunnen komen van de veelvoud aan opgedane offroad vitaminen. We durven te wedden dat we veel van de deelnemers volgend jaar opnieuw tegenkomen, dan op de drieëntwintigste editie van het 4×4 Treffen in St. Isidorushoeve. Dat die er gaat komen rekenen niet alleen de organisatie van het 4×4 Treffen en wij van terrein.nu op; 119 off-roaders zijn het volkomen met ons eens weten we zeker….
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
