4×4 Treffen St. Isidorushoeve.

Het terrein, de mensen en de sfeer van het 4×4 Treffen St. Isidorushoeve kennen we na enkele jaren, maar toch weet het evenement ons ieder jaar weer in positieve zin te verrassen. Dat begint al in alle vroegte als we ruim voor de officiële aanvang van het treffen op de plaats ‘delict’ arriveren. Het is dan namelijk al een drukte van belang. Rijen met auto’s die geduldig staan te wachten tot ze klokslag 10.00 uur de baan op mogen. Net zo veel deelnemers gebruiken de ‘wachttijd’ voor het nuttigen van een kop koffie of ander lekkers. Saskia Oost van de organisatie bevestigt onze bewering, want rond de aanvang van het treffen staat de teller al op iets meer dan honderd voertuigen. In de loop van de ochtend zal dat aantal nog oplopen naar precies honderd-en-zeventien (organisatie niet meegerekend) en dat zijn er een tiental meer dan vorig jaar. Een aantal ook waar de organisatie uiterst tevreden over is (de organisatie houdt een maximum aan van 120 voertuigen!). Meer hoeft ook niet, want met dit aantal is het spektakel en alles er omheen goed te overzien en behandelen. 

Boven: Ooit begonnen doordat een groep enthousiastelingen de baan afhuurden voor een dagje off-road pret met vier wielen. Inmiddels beleven we de 21e editie, tevens het bewijs van diens succes.

Wezenlijk verschil. Onze aankomst in St. Isidorushoeve voor de 21e H.A.M.C. 4×4 Treffen in St. Isidorushoeve is al een stuk aangenamer dan vorig jaar. Toen miezerde het in de ochtend van tijd tot tijd maar nu nemen we een stralende zon mee die de kilte van de nacht al snel doeltreffend heeft weten te verdrijven. Inmiddels is de toegangsweg naar het motorcrossterrein volledig bestraat. Wellicht een crime voor die-hard off-roaders (het Engelse die-hard vinden we aangenamer klinken dan fanatieke terwijl we gepassioneerde te bombastisch vinden), maar het scheelt wel aanzienlijk fileleed. Vorig jaar deels nog een glad en modderig pad en dat hield in dat niet iedere off-roader, met op de aanhanger zijn off-road speeltje, in één keer de parkeerplaats met zijn zompige ondergrond van gras op wist te rijden. Dat was de oorzaak van wat stagnatie in de vroege ochtend. Nu is daar geen sprake van en is de enige ‘file’ de hierboven al genoemde rij wachtenden off-roaders die staan te popelen om de baan op te mogen. 

De dreigende bult (klinkt als een spannend boek, geschreven door….). Het hartelijke welkom van Saskia Oost wordt vergezeld door een handvol consumptiebonnen waarvan een drietal onmiddellijk verzilverd worden voor evenzoveel koppen vers gezette koffie. Niet lang daarna gaat de baan open en volgt een stroom 4WD’s die zich als een soort reuzenslang richting de eerste bult slingert om daarna snel uit het zicht te verdwijnen. Ondergetekende babbelt nog wat met Saskia over het evenement terwijl we Ad en Jan al gauw richting het terrein kwijt raken. De motorcrossbaan is geen spat veranderd en dat is maar goed ook, want dan kan iedere off-roader aan zijn off-road plezier toe komen. Van ‘mild’ tot ‘wild’ noemen ze dat niet alleen in de US of A… (Custom Offroad Ard van Meer heeft het ook als slogan van zijn bedrijf). Toegankelijk dus voor de off-roader die zelden of hooguit sporadisch het onverhard opzoekt tot en met de die-hard off-roader die alleen van horen zeggen het bestaan vermoed van iets dat ‘asfalt’ genoemd wordt. Grootste obstakel op de doorgaande baan is een enorme, tamelijk hoge bult direct na een grote soort van kom bocht. Die is lastig genoeg voor veel rijders. Niet alleen door zijn lange steile helling, maar ook omdat het voor de helling flink modderig is. Alhoewel modderig misschien een te enthousiaste benaming is voor het spul. Het is meer dik los zand dat vochtig is maar daardoor niet minder gemeen dan modder; in tegendeel. Even een stevige aanloop kun je wel vergeten, want de voor de helling gesitueerde bocht en zanderige modder gezamenlijk, verijdelen iedere goed opgezette poging door deze in de kiem te smoren. Zo je wilt kun je de bult omzeilen, maar zelfs de onervaren off-roaders doen toch meestal een of meerdere keren een verwoede poging om de bult te ‘veroveren’. Voor veel off-roaders blijft het de grootste uitdaging. En in geval een rijder na enkele pogingen toch de top weet te halen, dan begint het heel soms op Autoblubbering te lijken. Als die mannen een full-pull door de modderbak rijden gaat aan het eind de arm met gebalde vuist uit het raam de hoogte in. Dat hebben we hier ook enkele keren van off-roaders gezien.  

Off-road in een uitbundig gekleurd schilderij. Voor de meer ervaren rijders met geprepareerde 4WD’s zijn er op meerdere plekken op de crossbaan uitstapjes gerealiseerd. Van verschillende ‘pluimage’ als we het zo mogen uitdrukken. Sommige modderig en zwaar genoeg om de hulp van een lierkabel noodzakelijk te maken of anders een sleepje van een collega terreinrijder, maar andere minder zwaar tot enkele makkelijke uitstapjes. Bulten en gaten die de meesten wel in een keer halen of andere plekken die uitsluitend behendig stuurwerk tussen de bomen door vergen. Een enkele hindernis ziet er vervaarlijker uit dan hij is, bijvoorbeeld als er over een scherpe knik een voorwieltje de lucht in gaat. Buitenstaanders zien het gehele plaatje en dat valt mee, maar kreetjes vanuit de auto doen sterk vermoeden dat de beleving in de auto anders is. Kortom, voor iedere off-roader is er wel wat te vinden. Los daarvan, en daar mag ook wel eens op geattendeerd worden, is het gewoon prachtig om gewoon rondjes te rijden op de crossbaan. Gelegen in een gemengd bos en de tijd van het jaar in ogenschouw genomen is dat beslist geen straf, want de herfst trakteert de rijders en passagiers op een oneindige, bijna oogverblindende kleurenpracht. We hebben die kleuren explosie van de herfst in de foto’s verderop een beetje pogen vast te leggen.

Toeval of niet…? En dan hebben we nog niet genoemd het grasveld naast de motorcrossbaan. Net als voorgaande jaren is deze grondig verbouwd. We krijgen zelfs sterk de indruk dat de shovel machinist dit jaar een paar strepen ijveriger is geweest dan vorig jaar. Het leuke is dat de ondergrond hier heel anders is dan op de motorcrossbaan. Daar bestaat deze uit donkere, modderige aarde, in tegenstelling tot de hoofdzakelijk zanderige ondergrond op het naastgelegen terrein. Tja, gras is nu eenmaal een fantastische, natuurlijke vocht opnemer. Een serie kleine gaten en ongeveer evenzoveel bulten zorgen voor het ’twisted axle’ effect. In de hoek achter op het terrein liggen een drietal bulten van hoog opgeworpen aarde. Daar overheen is middels lint een route uitgezet en die is voor veel rijders listig genoeg om meerdere pogingen te moeten ondernemen. Op het grasveld staat ook een tweede cateringpunt en dat is een goede zet van de organisatie. De lange, ietwat smalle kantine van de motorcrossbaan zelf zou al die deelnemers en publiek (er komt veel publiek uit de omgeving op het spektakel af om te kijken naar die ‘malle fratsen’ van al die off-roaders) niet adequaat kunnen verwerken. Of het met voorbedachte rade is gedaan, daar durven we geen weddenschap voor aan te gaan, maar opvallend genoeg is daar recht voor deze cateringtent, op de baan zelf, een kuil gecreëerd met tamelijk rechte wanden. Rustig er tegenop rijden en dan op het juiste moment een bescheiden tikje op het gas is de beste methode laten ervaren off-roaders ter plekke zien (onder meer Eddie, Martin, Roel, Rene, Nick, Scott, Patrick, Jeroen, Ruud, Ramon, etc). Toch zijn er ook enkele off-roaders die het leuker vinden om het gat wat meer ‘onbesuisd’ uit te komen als we dat zo mogen uitdrukken. Veelal met een auto welke mee heeft gedaan aan een ‘Garbage Run’, althans die indruk wekken ze, geven ze met opzet wat meer gas om de kuil uit te komen. Neuzen van auto’s gaan daarbij de hoogte in en de voorwieltjes gaan los om vervolgens met een smak neer te komen. Uiteraard willen ze niet voor elkaar onderdoen, daarbij aangemoedigd door het publiek dat het ronduit prachtig vindt.

Boven en onder: Twee off-road ‘buitenbeentjes’ die we niet heel vaak tegen komen in het terrein. Boven is dat een Toyota RAV4 welke bij zijn introductie ‘Funcruiser’ werd genoemd en onder de met uitsterven bedreigde Opel Frontera… 

Boven en onder: Naast veel onbekende off-roaders die we nooit eerder gezien hebben, komen we uiteraard ook wel wat bekenden tegen uit de off-road wedstrijden. Boven is dat Eddie Beeftink (Roan 4×4 Challenge) en onder is dat Patrick Velthorst (NK Trial).  

Boven: De enige plek waar het op de baan bij tijd en wijlen stagneert is net voor de genoemde, hoge en steile bult. Als het even stuikt wachten de deelnemers geduldig tot zij aan de beurt zijn. Mopperen zoals bij ‘verharde files’ komt niet voor, althans is ons geen enkele keer ter ore gekomen. En heus, we hebben er meer dan eens rondgelopen. Velen stappen juist uit om even te kijken hoe hun collega terreinrijders het doen. Niet heel vreemd is het ook de plek waar veel publiek staat zoals je op de foto hieronder kunt zien. 

 

Boven: Tijd voor een raadsel wellicht om de spanning te breken? Haal één letter weg en verplaats er ook een en je krijgt een ander automerk…

Boven: Heeft duidelijk een niet al te hoge pet op van zijn Land Rover Defender. Er doen wel hardnekkige geruchten de ronde dat ze soms een drupje olie lekken…… maar dat het rammelbakken zijn hebben we nooit eerder vernomen. 

Boven: Twee leuke honden weten we vast te leggen. En natuurlijk gaan we dan bij Linda Zantingh van yourdoggy.nl te berde. Boven is niet heel moeilijk, want dat is een Duitse Herder. Onder is veel moeilijker en twijfelt Linda. Uiteindelijk gaat ze voor een kruising van een Spinone Italiano met een blonde Bouvier des Flandres. We kunnen het niet checken. Ondergetekende vroeg het aan de eigenaren, maar helaas is hij het vergeten….

Boven: De creativiteit van sommige off-roaders kent soms nauwelijks grenzen. Zelfgemaakte uitlaten en snorkels van zoveel stukken rechte pvc pijp en bochten dat je je afvraagt of de aanschaf van een echte merk snorkel niet veel goedkoper is…. Of wellicht werkt hij bij een loodgieter?

 

Boven: Ook niet heel dik gezaaid in Nederland, de Isuzu Trooper.

Boven en onder: We roepen hem uit tot de grote pechvogel van de dag. Jesse Burgmeier heeft zijn HoT buggy grondig verbouwd met onder meer assen van een Nissan Patrol. In het vooronder een VW dieselmotor, maar daarvan geeft al snel na aanvang van het evenement de nokkenas de geest. Hopelijk heeft hij de bolide op tijd weer rijdend voor het Hannibal Wintertreffen op de motorcrossbaan in Heerde. De baan in Heerde is dan bijna twee maanden op de zaterdag open voor off-road clubs. Hannibal bijt op 1 december daarvoor het spits af.

    

Boven: Nog een die-hard off-roader, Rene Bargeman.

Boven: Komen we ieder jaar tegen, deze prachtige Steyr 680M.

Boven: Lijkt ons typisch een gevalletje van ‘veel geschreeuw, weinig wol’….

 

Boven: Maakt een geintje in de tekst, maar weet niet dat AMC deels overgenomen werd door Renault in de jaren tachtig (tot 49% van de aandelen). Jeep opereerde in die jaren onder de vlag van AMC en ontwierp destijds de Jeep Cherokee en Wrangler YJ net voordat AMC  in 1986 overgenomen werd door Chrysler.  

Onder drie keer: Ferry en Frank zijn twee belangrijke poten binnen Hesselink Automotive en zijn momenteel onder de naam Hes 4×4 Parts druk doende zich wat meer te concentreren op de 4×4 markt. Daartoe hebben ze ook een stand in St. Isidorushoeve. Een slimme zet om bij de ‘bron’, zijnde 4×4 rijders in het algemeen, aanwezig te zijn.

Boven: Eddie Beeftink mocht met zijn dochter op pad….

Boven: Als onze vriend Ruud aanwezig is op een evenement drinken we na afloop, als het ‘werk’ er op zit, steevast een biertje. Even de laatste stand van de off-road zaken doornemen, bijkletsen en zo mogelijk genieten van een Skuumkopje. Bij gebrek aan een Skuumkopje wordt het hier in St. Isidorus een, en dat kan haast niet anders, Grolschje. Ook geen straf…. 

Onder: Let eens op het gezicht van de bijrijder…. Twee mogelijkheden. Of het is zijn normale, standaard gezicht. Zo ja, dan onze oprechte excuses. Optie twee is dat hij het in zijn broek doet van angst bij het zien van die grote bult. Uhhh, lekker warm hè…?

Boven en onder: De grootste sprong en meest hilarische actie, want de auto bleef op zijn ‘kont’ staan. Van lieverlee hebben ze hem dan maar omgeduwd zodat de mannen in ieder geval konden uitstappen. En een schik dat de mannen hadden; die kwamen letterlijk bijna niet meer bij van het lachen.

Boven en onder: Twee fotografen ongeveer op dezelfde plek. Heet dit nu tweedimensionaal? Nog een fotograaf en we kunnen hem volgende keer driedimensionaal laten zien….

Boven twee keer: Komen we ook regelmatig off-the-road tegen, onder meer in de organisatie bij 4×4 Twente en in het NK Trial, Wim en Irma Braker van ‘De Strookappe Aanhangwagens’ zoals je op de deuren kunt lezen.

 

Boven: Scott hoef je geen helpende hand toe te steken; die weet zichzelf wel te redden. Zo hoort het eigenlijk ook, want iedereen kan zijn 4×4 wel in een onmogelijk gat of diepe modder rijden. Hem er zelf weer uit weten te halen is de ware off-road kunst….

Boven: Eddie Beeftink, nog steeds met zijn dochter op pad….

  

Boven: Ramon Hollenga weet hoe hij het gat uit moet komen; beheerst. 

Als geschreven, wat meer kijkplezier door de prachtige herfstkleuren.

   

Boven en onder: Ook van Amerikanen kunnen de wieltjes los.

Boven en onder: En, hebben we gelogen over de kleurenpracht?

Boven en onder: Heel fraaie Daihatsu Taft, alleen het tuinhek voor op de auto haalt de auto onderuit naar onze mening. Vooral omdat de auto nog zo’n karakteristiek neusje van zichzelf heeft uit de tijd dat de windtunnel het nog niet voor het zeggen had. Is toch zonde om dat te verbergen achter zo’n tuinhek? 

 

Boven: Heerlijk, dat bord in zijn auto.

Wil de laatste deelnemer het licht uitdoen en de hond uitlaten? Ook aan alle mooie dingen komt een eind, want rond de klok van vier is de pret helaas over van dit puike evenement in St. Isidorushoeve. Dat betekent dat we een vol jaar moeten wachten op een volgende, 22e editie van het 4×4 Treffen hier in St. Isidorushoeve. We nemen tenminste voetstoots aan dat het evenement een vervolg krijgt volgend jaar. Zo niet zou dat ernstig teleurstellen. We gaan nog niet direct naar huis en dat geldt niet alleen voor ons. Het blijft nog een uurtje gezellig rond de kantine. Wij drinken eerst nog even gezellig een biertje met Ruud. Dat worden er voor ondergetekende een of twee meer. Gelukkig hebben we Ad als chauffeur….

Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.