4×4 Vlaai Vergeten op de Landsard

Het is een grol die gegroeid is in de loop der tijd en een eigen leven is gaan leiden. Ondergetekende is beslist niet dol op snoep en bijvoorbeeld zoetigheid laat hij meestal staan. Maar een stuk Limburgse vlaai valt voor hem niet te versmaden; we beschouwen vrijwel alle smaken als een soort van ‘godenspijs’. De Stg. 4×4 Limburg weet dat inmiddels en steevast wordt ik bij een bezoek aan hen meegetroond naar de koffietafel en krijg ik een punt vlaai in mijn handen gestopt. Zelfs bewaren ze een stuk als ze weten dat ik kom. Dat laatste is echter niet altijd het geval, zoals ook tijdens het weekend dat de OJOC haar 35-jarige jubileum viert, te weten het weekend van 22-23 juni. Omdat Jos Emmers het hele weekend de honneurs waarneemt voor terrein.nu bij de OJOC besluit ik op die warme zondag 23 juni in mijn Jeep te stappen om een bezoek te brengen aan de Stg. 4×4 Limburg. Niet voor een lonkend stuk vlaai, maar gewoon voor een leuke dag off-road, want uit ervaring weten we dat dit bij de Steunstichting zo ongeveer een garantie is. Niet voor niets komen we dolgraag ‘bij de Limburgers’.

Duvel uit een doosje? Na een schier onovertroffen heenreis in de open Jeep, begeleid door een uitbundige koperen ploert, staan we derhalve onverwachts op de Landsard stoep alwaar de Stg. 4×4 Limburg de off-road pret viert. Schrik alom bij het bestuur! “Wat leuk dat je er bent” is het welkom waarvoor je het doet, maar wordt gevolgd door, en we zullen hier zijn naam niet noemen, “maar heeft vergeten vlaai mee te nemen”. Eerlijk, de beste man heeft geen leven gehad de rest van de dag…. We maken er gekheid over, maar het geeft treffend de joviale en ontspannen sfeer aan die heerst binnen de Stg. 4×4 Limburg. Het zij ze natuurlijk vergeven, want ook de bij 4×4 Limburg altijd aanwezige catering valt niet te versmaden, maar we weten vrijwel zeker dat we bij een volgend bezoek aan de club gewoon twee stukken vlaai ‘in onze maag gesplitst’ krijgen…

Regelrechte Franse aanrader! Het eerste pakweg uurtje komen we niet aan ‘werken’ (het maken van foto’s) toe. Het is even lekker bijkletsen, de ins en outs door nemen en de sociale contacten aanhalen. Onder meer horen we in geuren en kleuren de verhalen van het bezoek van de Stg. 4×4 Limburg aan Club 4×4 Mortemart tijdens het Hemelvaartweekend. Voor de leden van 4×4 Limburg, die het terrein natuurlijk kennen, bijna onbegrijpelijk waarom niet meer Nederlandse (en Belgische) 4×4 clubs gebruik maken van het terrein nabij Thionville van deze Franse club. Cor Missler van de Stg. 4×4 Club Limburg kent de club al jaren en doet een boekje open over het terrein. “Het is 16 ha. groot”, laat Cor weten en vervolgt “en het heeft drie hoogteniveau’s. Het is voornamelijk kleigrond met veel nattigheid en ook al is het droog weer; op het terrein is altijd wel modder te vinden. Behalve Frans spreekt een enkel lid ook Duits en de voorzieningen zijn redelijk goed. Er zijn containers met daartussen een overkapping zodat je altijd droog kunt zitten, er zijn toiletten en er is water (geen drinkwater). BBQ, kampvuur, van alles is er mogelijk. Voor mij is het onbegrijpelijk” besluit Cor om te vervolgen met: “het terrein is absoluut mooier dan Fürstenau en dat alles kost slechts € 15,- per auto per dag, ongeacht het aantal inzittenden. Zo nodig past het gezellige bestuur ook nog eens op je spullen” laat een enthousiaste Cor als laatste vallen. We kunnen het op dit digitale papier niet allemaal zo treffend overbrengen als Cor, maar het klinkt inderdaad allemaal als off-road muziek in onze oren. Uiteraard moet je er wel een stukje voor rijden, maar je moet wat over hebben voor je hobby en voor een weekend lijkt het allemaal goed te doen. De Stg. 4×4 Limburg biedt haar leden die dagen een compleet arrangement aan voor slechts € 150,- voor drie dagen, inclusief eten, de huur van het terrein, het verblijf en zelfs het drinken! Tja, nu begrijpen we inderdaad dat het evenement populair is bij de leden! Mochten er clubs geïnteresseerd zijn, dan kunnen ze mailen naar: club4x4mortemart@gmail.com  

Lekker gekke official! Er komt een moment dat we toch aan het werk moeten. Als gewoonlijk heeft 4×4 Limburg een rijproef uitgezet en een proef waarbij het niet op de rijkwaliteiten aankomt maar op andere vaardigheden. We stoppen als eerste bij de rijproef, net op een moment dat een Duitse deelnemer de proef gaat rijden. Na slechts enkele meters is de beste man niet helemaal duidelijk hoe hij moet rijden, maar och, laat de 4×4 Limburg official weten (we zijn haar naam als gewoonlijk weer kwijt), “dan huppelen we de route hoe te rijden toch even voor”. En hup, weg is ze en huppelt als een dartele jonge geit door de proef. Dat ze daarmee de lachers op haar hand krijgt moge duidelijk zijn!

Trucjes. Het Landsard terrein is dit weekend zoals we het gewend zijn, van een gemiddeld niveau dus. Dat betekent genoeg pittige stukken waar de die-hard off-roader zijn hart op kan halen, maar ook de recreatieve rijder die niet direct tot aan het dak de modder in wil komt ruimschoots aan zijn trekken. Een dikke veertig leden (zonder organisatie) en los ingeschreven deelnemers is aanwezig en beleeft een heerlijke dag off-road pret. Ook aan de waterkant is het door het fraaie weer deze keer flink druk met lui die een andere manier van off-road sport beoefenen, namelijk dat van jetskiën. In de vroege uren wordt nog rustig aangedaan door de deelnemers, maar naarmate de dag vordert stijgt ook de moed. We kijken er niet van op, maar het wordt wel leuker om te fotograferen. Hier zien we een sleeplintje tevoorschijn getoverd worden, daar wordt een lierkabeltje uitgerold en navenant stijgt de pret. En passant leren twee deelnemers dat ‘flink gas geven’ lang niet altijd de oplossing is als vast zitten dreigt. Het klinkt gek, maar soms is een beetje remmen én tegelijkertijd wat gas geven de oplossing die voortgang verzekerd (als je geen sperinrichting op de assen hebt). Bedenk zelf maar eens waarom….

Boven: Bart Smeets, onder: Eddy Willen.

Boven: Steevast van de partij, René Leyten in zijn HoT Blitz buggy.

Boven: Liertouw is niet altijd ‘zaligmakend’ zoals je ziet… Op de openingsfoto stonden ze nota bene al aan dat vermaledijde touw te trekken….

Boven: Zien we graag, het tijdig gebruik maken van een klapblok (snatchblock). Het gaat wat langzamer, maar je verdubbelt zo ongeveer de trekkracht.

Boven: Bart met vrouwlief Ilse.

Boven: Die komt op papa zijn bureau te staan, wedden?

Boven: Yep, we zijn er een tegen gekomen, een leuke hond met ‘cowboy’ shawl. Linda Zantingh van yourdoggy.nl weet onmiddellijk te vertellen dat het een Rhodesian Ridgeback is. We geloven haar onvoorwaardelijk.

‘Valkuil’. De gegraven doorgang naar het meer herbergt onderin lekker dikke smurrie. Dat houdt in dat het moeilijk is om snelheid te maken om boven te komen. Lekker uitdagend dus en natuurlijk willen de liefhebbers uitproberen of ze de top weten te bereiken. Je laat je toch niet op de kop zitten door zo’n bultje….

Eind goed, al goed… Rond de klok van vier is de pret als gewoonlijk over. Langzaam verdwijnen de deelnemers richting huis en de organisatie ruimt de boel op. Een half uurtje daarvoor stoppen wij al vast. Nog even lekker nakletsen als gezellige afsluiter want we hebben al meer dan genoeg foto’s. Wordt het toch weer laat…..

Tekst & fotografie: Martin Brink.