Land Rovers ‘veroveren’ de Pieuw…

Nu wil je natuurlijk eerst weten wat in vredesnaam ‘De Pieuw’ is. Het is de bijnaam van het motorcrosscircuit de Herikerberg in Markelo, gelegen in Twente (provincie Overijsel). Aan dat circuit zit een rijke historie vast, want de Markelose Motorclub met de toepasselijke naam ‘Ons Genoegen’ organiseert al sinds 1932 motorcrosswedstrijden en doen dat vanaf 9 augustus 1947 op de Herikerberg met zijn ruige en diepe leemkuilen. In 1954 krijgt Markelo de kans om voor het eerst de Grand Prix 500 cc te organiseren en ‘Ons Genoegen’ is heden ten dage nog altijd actief met het organiseren van evenementen op wereldniveau. In 2008 werd bijvoorbeeld voor de 25e keer een Grand Prix georganiseerd op De Herikerberg, alias de Pieuw. Qua Grand Prix wedstrijden is het circuit in Markelo daarmee recordhouder.

Beperkt open. De populariteit van het circuit De Herikerberg valt gemakkelijk te verklaren, want het is werkelijk prachtig gelegen in het bos en herbergt tal van (spring)bulten van betekenis weten we uit ons geheugen op te diepen. Of de motorrijders daar tijdens een race oog voor hebben betwijfelen we, maar het publiek dat op zo’n wedstrijd afkomt zal dat zeker beamen. Er is echter één ‘maar’ aan het circuit verbonden en dat is dat op de vergunning vermeld staat dat er maar drie wedstrijden per jaar gehouden mogen worden. In de regel organiseert ‘Ons Genoegen’ die, maar heel soms valt er ook een wedstrijd uit. En nu komt de Land Rover Club Holland (LRCH) in beeld, want Ons Genoegen is zo vriendelijk die dag in zo’n geval aan hen te geven/verhuren. Het mes snijdt aan twee kanten, want op die manier genereren ze nog wat extra inkomen via de catering. En ja, jongstleden 25 september is zo’n dag dat de LRCH gebruik mag maken van het circuit De Herikerberg voor een dagje vrij rijden voor haar leden.

Herinneringen. Het is een poosje geleden dat we het circuit bezochten tijdens een evenement van de LRCH in Markelo. Met gepaste nieuwsgierigheid stappen we ’s morgens vroeg dan ook in de auto voor de rit naar Markelo, vanuit onze woonplaats een dikke tachtig kilometer. Geen straf, want de snelste route voert grotendeels over de A1 welke zich een weg slingert tussen de fraaie bossen van de Veluwe. Het zonnetje schijnt uitbundig en pas later in de middag is er volgens de voorspellingen van het onvolprezen KNMI kans op een bui. In onze herinnering is circuit De Pieuw vooral zanderig, met achterin een trialachtig stukje terrein. Dat kan nog wel eens spannend worden, want gisteren, zaterdag, heeft het flink geregend in den lande.

‘Cijferwerk’. Bordjes van de LRCH markeren het laatste deel van onze reis als we bijna klokslag 10.00 uur arriveren op ‘het plaats delict’. De ontvangst van de LRCH is zoals we gewend zijn: hartelijk. We babbelen wat met de organisatie, terloops om te horen dat zo’n 75-80 leden zich vooraf hebben ingeschreven. De pakweg vijftien tot twintig dames en heren van de organisatie zijn daar nog niet bijgeteld, evenals enkele leden die verzuimd hebben zich vooraf in te schrijven maar die desondanks niet geweigerd worden. We krijgen een aantal consumptiemunten van Olav Wonneberg in onze handen gedrukt en na het nuttigen van de gebruikelijke kop ‘opstart’ koffie hangen we de camera’s om onze nekken en gaan we ‘aan het werk’. 

Uniek tweeledig. Het circuit wordt in feite in twee helften gesplitst door een smalle, lokale weg. Eén helft wordt ingenomen door het clubhuis, parkeergelegenheid en een stukje crossbaan. De andere helft slingert zich door het bos met achterin, als geschreven, een stukje trialachtig terrein. De weg is nog gewoon open en daarom heeft de LRCH organisatie daar een aantal linten gespannen, pylonen geplaatst en twee leden van de organisatie die de boel regelen en in de gaten houden. Het terrein in het bos blijft namelijk nog gewoon open voor fietsers, ruiters, wandelaars en mountainbikers. Bovendien loopt er achterin het terrein nog een weg door het circuit. De LRCH heeft alles aangaande de veiligheid van deze buitenstaanders goed geregeld en van ongemak is dan ook geen sprake. In tegendeel. Fietsers, wandelaars en een bescheiden aantal automobilisten blijven maar wat graag een poosje kijken naar de capriolen en kunsten van die ‘gekke off-roaders’. Vooral bij steile bulten natuurlijk om te zien of een Land Rover al dan niet de top haalt. Gelach en handgeklap wisselen elkaar ter plekke voortdurend af.

Boven: Guus Albregts in zijn fraai opgebouwde ‘bolide’.

Hard versus zacht. De baan is flink zompig en daarmee pittiger dan menig chauffeur of chauffeuse vermoedt. De vlakke stukken tussen de verschillende bulten zijn op veel plaatsen doordrenkt met regenwater maar vormen niet het grootste probleem. Ongeacht het type Land Rover worstelen die zich wel door de zompige ondergrond heen, ook al is deze op enkele plaatsen bezaaid met plassen regenwater. Wellicht dat de deelnemers daardoor de toch redelijk steile, maar drogere bulten onderschatten. Ze komen er snel achter zodra ze, ondanks dat de top van de bult in zicht is, het onderspit delven en zich onverrichterzake moeten laten zakken naar de voet van de bult. Soms is een tweede, extra aanloopje voldoende, maar meerdere deelnemers lukt het dan nog niet. Verbaasde blikken, vergezeld met het nodige ongeloof zijn het gevolg; waarom hij wel en ik niet? Vanaf de zijkant zie je vaak al snel een oorzaak, immers, de beste stuurlui staan nog altijd aan de wal. Maar het is dit keer niet zo heel moeilijk in te schatten. Meerdere auto’s zien we namelijk voorbij komen met de (te hoge) bandenspanning voor gebruik op de weg. In de regel zijn dat de meer onervaren ‘gelegenheidsrijders’, deelnemers die sporadisch het onverhard opzoeken. Daar is beslist niks mis mee, maar vooral bij de meer ervaren Land Rover eigenaren zien we dat zij op evenementen hun bandenspanning laten zakken. Zij weten dat het veel verschil maakt en bovendien dat de materiaalwagen van de club een compressor aan boord heeft. Na afloop kun je simpel de banden terug op spanning brengen voor weggebruik.

Boven: Ondanks zijn indrukwekkende high-tech techniek maakt het laten zakken (aflopen) van de bandenspanning op de nieuwe Defender’s van Land Rover nog een wezenlijk verschil. 

Boven en onder: Niet alles lukt in één keer…

Boven: Vier wielen worden in beweging gezet door een één peka viervoeter.

 

Boven: Wat is er nu leuker dan er met zijn allen op uit trekken en je geen zorgen hoeven te maken over modder op je kleren?

Onder: Vrijwel iedere soort ondergrond verlangt andere banden. Dat wordt lastig als je niet weet welk soort van ondergrond je te wachten staat. Je zou een knap grote aanhanger moeten hebben om alle mogelijke soorten banden mee te kunnen nemen. Deze mannen zijn op ‘de goede weg’, want ze hebben in ieder geval twee soorten banden bij zich. Die ter plekke wisselen is de (kleine) moeite zeker waard.

Boven: Yep, hier herken je de ervaren terreinrijders; de bandenspanning aanpassen voordat je off-the-road gaat.

Onder: De ‘hoffotograaf’ van de Land Rover Club Holland, Norbert Duivelshoff. 

Boven: Gezellig druk heet het. Het circuit leent zich er voor, want het is groot genoeg voor de tachtig tot honderd Land Rovers.

Boven: Leuke honden als gewoonlijk legio bij de LRCH. Als we hondenkenner Linda Zantingh (van lzga.nl) raadplegen voor dit model twijfelt zij. Op het eerste snelle gezicht vermoedt zij een Labrador Retriever, maar als ze wat beter kijkt zou het haar ook niet verbazen als er de helft van een Duitse Staander korthaar in zit. 

Boven: Eric de Ruijter. ‘Vriendelijke hulpverlening’ en/of een gezellige babbel staan hoog in het vaandel bij de LRCH organisatie.

Boven: Vandaag even niet….

Boven: Olav Wonneberg, al jaren vast onderdeel binnen de LRCH organisatie.

Boven: Nogmaals Eric de Ruijter, inclusief ingespannen uitdrukking op zijn gezicht waarop te lezen staat ‘haalt hij het wel of haalt hij het niet’? Om vragen te voorkomen: hij haalde het…

Boven: Het weer is goed genoeg om buiten ‘op het terras’ te genieten van de zon en hetgeen de catering te bieden heeft. De verwachte regen eind van de middag houdt zich niet aan de afspraak met het KNMI en dient zich ergens halverwege de middag aan. Het blijft bij een kortstondig spetteren van weinig betekenis. 

Boven: Nog een leuke hond, echter niet van een Land Rover eigenaar maar van een voorbijganger.

Boven en onder: Vrijwel alle modellen van Land Rover hebben we wel voorbij zien komen. Series, Defender’s oud en nieuw, Range Rover’s, Light Weights, Discovery’s. We misten eigenlijk alleen een FC (Forward Control).

Boven en onder: Een van de uitstapjes welke met een rode pijl gemarkeerd zijn. De afdaling en scherpe draai aan het eind daarvan zijn het moeilijkst. De rijkelijk met modder gevulde sporen die er op volgen ogen pittig maar vallen alleszins mee.

Boven en twee keer onder: Deze twee mannen zijn de hele dag voor de meest pittige uitdagingen gegaan. En die zijn er op meerdere plekken. De LRCH heeft op diverse plaatsen langs de doorgaande route, middels lint en rode pijlen, challenge waardige uitstapjes gecreëerd. Op die plekken zien we verschillende keren de hulp van een lier aangesproken worden. 

Boven en onder: Een forse plas met water en de nodige modder heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op veel deelnemers. Het zorgt natuurlijk voor mooie actieplaatjes en ook wij fotografen smullen er van geven we eerlijk toe. Vooral later op de dag, als de gebruikelijke routes enkele keren succesvol zijn gereden, zie je op dit soort plekken meer en meer rijders verschijnen. Niet iedere deelnemer komt er ongeschonden doorheen, dat wil zeggen, zonder de hulp van een sleepje of lier. Voorbijgangers blijven er maar wat graag naar kijken. De meest veilige route in de plas hieronder is, vanuit de auto gezien, langs de linkerkant.

Boven: Jan Scheerboom. We gaan hem tegenkomen in de service bij de komende King of Kragle

Boven en drie keer onder: Je hebt hem op de openingsfoto al kunnen bewonderen, deze heer die voor de nodige hilariteit zorgt van vooral omstanders. Zijn voortgang wordt tijdelijk belemmerd en dan is het na verschillende pogingen uiteindelijk de bedoeling dat een collega terreinrijder hem uit zijn tijdelijke standplaats gaat bevrijden met behulp van diens lier. In een poging schoon te blijven en toch de haak van het liertouw aan zijn auto te bevestigen, wil hij gebruik maken van zijn schop. Helaas, de haak blijkt wat vaster te zitten dan de bedoeling en als de hulpauto vervolgens achteruit rijdt glipt de schop alsnog uit zijn handen. Maar eerlijk is eerlijk, hij weet mede dankzij zijn co-piloot toch redelijk ongeschonden uit de strijd te komen. 

Boven: Achter op het terrein bekruipt je zo nu en dan het ‘oerwoudgevoel’.

Boven: Het lijkt op ‘fileleed’, maar daar is niet direct sprake van. Je kunt er namelijk makkelijk langs als je zou willen. Nee, om de hoek ligt een pittige bult en die wordt niet door iedereen de eerste keer bedwongen. Kijken van deelnemers naar de pogingen van de betreffende chauffeur of chauffeuse is ook spannend en wel zo veilig. Met twee of drie auto’s tegelijk de bult proberen te bedwingen kan in theorie, maar is in de praktijk een stuk minder veilig.

Boven: Jan Scheerboom (L) in gesprek met Joris Treurniet van de organisatie.

Boven: Achter op het terrein een prachtig stukje bos met bomen die tot de hemel reiken. 

 

Boven: Ieder zijn sport toch? Of dat nu rijden met modelauto’s is of mountainbiken.

Boven en onder: Als meerdere pogingen falen ben je blij met je lier.

Boven: Plastic delft toch wat sneller het onderspit bij wat serieuzer off-road werk dan ijzer. “Komt toch een stalen exemplaar op” is het nuchtere commentaar van de eigenaar bij het zien van zijn bumper. 

Boven: Moeders moest er stevig aan duwen, maar ja, geen 4×4….

Einde van de vriendschappelijke verovering… Rond de klok van 15.00 uur zien we de eerste Land Rovers aanstalten maken om naar huis te gaan. Banden worden weer op ‘wegspanning’ gebracht en door sommigen wordt nog wat gedronken of gegeten dan wel nagebabbeld. Een paar deelnemers zijn bij wijze van spreken niet de baan uit te slaan en zien we nog rijden als wij tegen 16.00 richting huis vertrekken. Dat iedereen genoten heeft hebben we niet hoeven vragen, dat hebben we van de gezichten af kunnen lezen. 

Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.