Marianne Heijkamp van het secretariaat moet stevig aan de bak vandaag.
Verwachte voorspelling zonder glazen bol? Eigenlijk kijken we er nog maar nauwelijks van op als we de ANVT voor een verslagje van hun evenement bezoeken. De club bestaat al zeer lang en is zo ‘rock solide’ dat je ieder evenement bij voorbaat al bijna als geslaagd kunt beschouwen. Vandaag wordt dat nog eens extra duidelijk. Waarom? Omdat het weer er volgens de voorspellingen van ons KNMI, en alle andere ‘weervoorspellers’ die de televisiewereld rijk is, niet heel rooskleurig uit zal gaan zien vandaag. Helaas krijgen ze nog gelijk ook. Maar als er desondanks, ook tegen onze eigen verwachting in, dik 150 deelnemers op je evenement afkomen (buiten de pakweg 15 deelnemers van de organisatie om), dan mag je van ons gerust claimen dat je opnieuw een succesvol evenement hebt weggezet. Dat off-road liefhebbers dus graag bij de ANVT evenementen komen is geen voorbarige conclusie.
Boven: Het volgens Jan allerliefste ANVT lid: Romunda.
Anatomie van strandzand. Die (uiteindelijk) precies 155 off-road minnende terreinauto bezitters (plus niet te vergeten de circa 15 van de organisatie, want die rijden ook graag een rondje mee na de gedane arbeid van uitzetten etc.) reizen naar Rockanje om met hun vier wiel aangedreven bolide een superdag te gaan beleven op het strand. De organisatie heeft een groot aantal shovels in kunnen zetten, met dank aan medelid Teun ’t Manneke’, om het vlakke strand te kunnen transformeren in een op een maanlandschap lijkend stuk Nederland hier op aarde. Als ondergetekenden even na tien uur arriveren zijn er al enkele rijders druk in de weer om het nog bijna maagdelijke terrein te verkennen. Al gauw zien we, met op de achtergrond een ‘school kite-surfers’, de eerste overmoedige bestuurders in de problemen raken. Enkele hoge bulten los opgeworpen zand bieden hardnekkig weerstand tegen voertuigen waarvan alle vier de wielen aangedreven worden. Dat kunnen ze doen omdat ze behept zijn met een doortrapte eigenschap die alles te maken heeft met hun samenstelling. Ze bestaan namelijk uit minuscule zandkorreltjes. Minuscule zandkorrels die bovendien door de eeuwige erosie van zand en wind, die je natuurlijk hebt aan een strand, kogeltje rond zijn gesleten. Stapel er vele miljarden op elkaar en je hebt een bult. Alleen is het een bult die geen houvast biedt aan de wielen. Met andere woorden, dat los opgestapelde spul biedt maar weinig tot geen grip. Gevolg is dat met maar een klein beetje teveel gas geven jij en je auto als een soort mechanische mol de bodem inzakken. Differentiëlen en aandrijfassen zijn het eerst aan de beurt en hebben daar een grondige hekel aan, waardoor in no time voertuigen in gestrekte buiklanding muurvast zitten in het strandzand. Gelukkig zijn er altijd wel een handvol collega off-roaders die bereid zijn deze onfortuinlijke lieden met lier en/of schep uit hun penarie te redden.
Boven: Werkt goed, zo’n Kaapstander.
Boven: Jan Hol in de weer met zijn appeltjes groene grondanker. Onder: Harm, wiens achternaam we weer eens zijn vergeten…
Plattegrond. Pakweg één tot anderhalve kilometer strand heeft de ANVT tot haar beschikking. Op het grootste deel van het beschikbare strand zijn twee langgerekte parcours uitgezet, een zogenoemde binnenbaan en een buitenbaan. De buitenbaan is voor iedere auto te doen, uiteraard voor de ernstig geprepareerde bolide maar ook voor de SUV die wekelijks op het verhard ingezet wordt voor de dagelijkse werkzaamheden. Als geschreven heeft de binnenbaan veel weg van een maanlandschap, ‘bomvol’ met kraters en kuilen. Apart is een trialachtig parcours waar de uitdagingen nog wat pittiger zijn.
Boven: Maar weinigen doen het, maar het maakt een wereld van verschil, het af laten lopen van de banden. Je vergroot daarmee het oppervlak in niet geringe mate en vooral op zand biedt het belangrijke voordelen.
Boven drie keer: Je mag dan wel een Hummer hebben; ook Hummers bestaan uit onderdelen die aan slijtage onderhevig kunnen zijn. Nu denken we al snel aan banden, aandrijfassen en meer van dat gebruikelijke off-road georiënteerde spul, maar helaas is dat voor de chauffeur van een spierwitte Hummer vandaag niet aan de orde, doodgewoon omdat dat op zijn Hummer allemaal dik in orde is. Neen, het samen met het rempedaal meest gebruikte onderdeel in zijn Hummer, het gaspedaal met zijn kabel verbinding, gaat hier in het terrein spontaan stuk. Goede raad is duur, zo niet onbetaalbaar, want je staat dan toch wel ‘een beetje stil’ daar op het strand van Rockanje. Na ampel beraad wordt besloten een stukje touw te splitsen zodat een hanteerbare draad ontstaat die, bevestigd aan het gasklephuis, de taak van het gewraakte metalen kabeltje overneemt.
Boven: Joost Jacobs in zijn Toyota ‘on top of the world’.
Boven: De Volvo L3304, op basis van de Laplander.
Boven: Een ‘Hulkje’.
Boven: Martijn.
Boven: Van een Chinees misschien…?
‘Jan is going back in time’ Een soortgelijke situatie herinner ik, Jan Houtkoop, mij uit mijn diensttijd (1974) eveneens. Steevast werd een oefening in Duitsland op vrijdagmorgen beëindigd waarna vastberaden de terugreis naar de kazerne in Schaarsbergen werd aanvaard, want je wilde vandaar het weekeinde natuurlijk thuis doorbrengen. Als gebruikelijk werd er dan met zijn allen in colonne teruggereden. De toen inmiddels 25 jaar oude voertuigen lijden ook aan mankementen, mede omdat de techniek nog niet zo ver gevorderd was als heden ten dage. Onderweg ‘stranden’ komt dan ook meer dan eens voor. Zo ook gebeurt dat mijn goede vriend Geert, die met zijn DAF YA 328 op een keer geconfronteerd wordt met een defecte gaskabel. Tja, daar sta je dan, op de rijksweg in Duitsland. Wachten op de veegploeg die in het derde slag helemaal achteraan rijdt is geen optie, want dan wordt het voertuig vervolgens in de takels gehangen en teruggebracht naar de kazerne. Neen, dat onder geen beding! Gelukkig beschikt elke militair in die tijd over twee paar ‘kistjes’, zoals deze ons in de PSU verstrekte halfhoge laarzen genoemd werden. Al rap worden deze ontdaan van de twee bijbehorende schoenveters en met slinkse knopen aan het resterende stukje metaalkabel aan de carburateur zijde bevestigd. Vervolgens worden de samengeknoopte eindjes over het kapspant geleid zodat de bijrijder, al trekkend aan de veter, het gas kan bedienen. Het inmiddels aanzwellende en al gauw oorverdovende geluid van de motor (motordeksel was verwijderd) maakte de terugreis in ernstige mate minder aangenaam. Grote pluspunt is dat je wel op tijd op de kazerne terugkeerde en het weekeind thuis kon doorbrengen. Missie geslaagd derhalve!
Boven: Is wel heel ver van huis. Het nummerbord is van de Republiek Ghana, gelegen aan de westkust van Afrika.
Boven: ‘Redelijk pokdalig maanlandschap’ toch?
Boven: Maar Simone, wat doe je nou…? (rijdt zich even vast op een bult zand).
Boven: Een ‘zand rover’ op het strand is tevens een ‘strand rover’….
Boven: Met hem hebben we geen medelijden; Rene van de Burg. Doet namelijk mee in de Challenge en kan zichzelf wel redden. Klopt, want luttele seconden later heeft hij zichzelf weer vlot getrokken.
Boven: Doet ons denken aan een liedje uit onze verre jeugd over een zeker ‘Moriaantje’. Dit is de mechanische variant: Suzukiaantje blauw als bloed (denk even aan ‘blauw’ adelijk bloed), ging eens wandelen zonder…. En het parasolletje ruilen we in voor een parapluutje!
Boven: Gezocht, Kite-surfer, man, leeftijd circa 35 jaar. Is voor het laatst waargenomen boven de Azoren….
Boven: Regelmatig worden de ANVT’ers getrakteerd op sombere, maar desalniettemin prachtige luchten. Over de hele dag gezien mag niet gemopperd worden, want het grootste deel is het af en toe een paar druppels miezeren en dan is het weer een poosje droog. Heel sporadisch weet zelfs een zonnestraal door het wolkendek te breken. Pas rond een uur of twee, half drie begint het serieuzer te druppelen vanuit het hemelgewelf.
Boven: Edwin en Petra Vermaat van Garage van Eendenburg.
Boven: Erwin van de Ven en Jennifer de Man. Met nog de volle bandenspanning proberen ze de hoogste zandbult te bedwingen. “Dan is de uitdaging tenminste wat groter” grijnst Erwin veelbetekenend.
Boven: He, er rijdt er nog een, een ‘Hulkje’…
Boven: Volkswagen Syncro. Twee mannen die heel goed wisten waar ze mee bezig waren off-the-road, mede uit hoofde van hun beroep.
Boven en onder: Familiebanden. Boven de Peugeot P4 en onder de Mercedes Benz G-Klasse.
Boven: We hebben er een paar kunnen spotten, leuke honden. Dit vonden we de allerleukste.
Nattigheid. Naarmate de dag vordert neemt, zoals we vaak constateren, de moed toe en wagen enkele diehards zich op het aan de rechterzijde van het paviljoen aangelegde stukje geprepareerde strand. De heren proef uitzetters hebben werkelijk alles in het werk gesteld om hier de voortgang van de 4×4 auto ernstig te belemmeren. Diepe kuilen met gemeen hoge wanden en korte knikken confronteren menig off-roader voor moeilijk neembare hindernissen. Ook Jan, een van de officials, rijdt zich hier een keer serieus vast maar weet zich met behulp van zijn grondanker in no time weer te bevrijden. Helaas beginnen gedurende de middag de aanvankelijk kort durende regenbuien die richting het strand vallen, over te gaan in serieuze buien. Gevoegd bij de straffe wind praten we dan over striemende regen. Buienradar laat zien dat dit zeker nog tot vier uur in de middag het geval zal zijn. We doen het zelden of nooit, maar na enig beraad besluiten we het deze keer rond half drie voor gezien te houden, niet alleen om onze camera’s te ontzien maar ook omdat thuis familiebezoek wacht. We aanvaarden daarom iets eerder dan de planning de 137 km lange terugreis richting het geografische middelpunt van Nederland…. We hebben het ‘geluk’ daar toevallig te wonen.
Tekst & fotografie: Jan Houtkoop & Martin Brink.
