Nog onwetend van de ‘vreselijke berg werk’ die ons te wachten staat met zo’n groot aantal deelnemers stappen we rond de klok van 08.30 en opgewekt gestemd in de auto voor de ruim honderd kilometer rit naar Loon op Zand. Immers, een ontluikende zon kleurt de wereld in zachte, warme kleuren en als de voorspellingen van het KNMI bewaarheid worden wacht ons een warm en droog eerste lenteweekend. En smaakvol vermoeden we, want een boterham met pindakaas streelt tijdens de heenreis nog lange tijd onze smaakpapillen. Jazeker, je leest het goed. Heel veel mensen worden er groot mee laat de reclame ons geloven, maar ondergetekende heeft dankzij onze dochter pindakaas herontdekt. In haar woonplaats Amersfoort bestaat tegenwoordig een winkeltje (De Pindakaaswinkel) dat zich helemaal gespecialiseerd heeft in pindakaas. En die hebben pindakaas met legio toevoegingen, welke stuk voor stuk bijzonder smakelijk zijn. Een pindakaas verslaving van ondergetekende gluurt nu om de hoek. Voor zover wij weten is er behalve in Amersfoort ook een in Amsterdam.
Boven: Enkele ‘notabelen’ van de ANVT. Ter voorbereiding van het evenement doen ze voor een kort moment aan ‘ontspannend’ handballen.
Een beslagen glazen bol? Hoe onnozel kun je zijn door het KNMI te geloven, bedenken we als halverwege de heenreis de lucht betrekt en de zon ‘spoorloos’ achter een loodgrijs wolkendek verdwijnt, om maar even in off-road termen te blijven. “Dat verdwijnt wel” poogt vriend en collega Jan Houtkoop ons, in onze ogen net zo onnozel, gerust te stellen, maar bij aankomst in Loon op Zand zien we nog altijd geen straaltje zon. Gelukkig is de ontvangst op tweeërlei gebied meer dan zonnig. Ten eerste horen we uit monde van Marianne Heijkamp dat maar liefst “iets van 175” deelnemers zich hebben ingeschreven, heel precies weet ze het niet, en “nee, de organisatie nog niet meegerekend”. Later weet Marianne te vertellen dat niet iedereen is op komen dagen, maar dat toch zeker de 170 stuks aangetikt zijn. Het tweede zonnige deel van de ontvangst komt op naam van de catering. Die is namelijk maar net wakker en nog volop bezig met intensieve voorbereidingen voor ‘de voedertijd tussen de middag’ (lunch). Dat betekent tevens ‘nog geen druppeltje koffie’… Oei, en ongetwijfeld denk je nu dat dit beslist niet zonnig is, maar eerder de ‘voedingsbodem’ voor een ‘donkere onweersbui’. Dat is ook onze eerste gedachte, maar gelukkig hebben we daar de ‘zeer zonnige’ ANVT medewerker John Habold. En John heeft zowaar voor de ANVT organisatie en de terrein.nu medewerkers een pot verse, overheerlijke koffie op het vuur staan. Kijk, voor John mogen ze wat ons betreft een standbeeld oprichten…
Onder: Jerrod van’t Hof, wat later op de dag als hij zijn modderverslaving enigszins gerust heeft gesteld.
Gezamenlijk vingerspasme? Hartstikke leuk voor de club zelf natuurlijk dat grote aantal deelnemers, alleen zadelt het ondergetekende op met een ‘vreselijke berg werk’. Waarom vraag je je af? We hebben het er een maand geleden bij het evenement van de ANVT in Overloon ook al over gehad. Voor de deelnemers/leden die er toen niet bij zijn geweest nog een keer een korte uitleg. Om al die deelnemers op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen is hulp onontbeerlijk. Gelukkig hebben we collega’s annex vrienden Ad Woolthuis, Jan Houtkoop en Peter Bouwmans bereid gevonden ondergetekende dit weekend te helpen met de fotografie. Helaas zijn deze mannen behept met een zeer ernstige vorm van ‘kramp’. Meer specifiek kramp in hun rechter wijsvinger. Onder die wijsvinger bevindt zich echter de uiterst gevoelige ontspanknop van onze camera’s. En de ellende wil dat de huidige camera techniek niet na pakweg 36 opnames automatisch stopt voor het moeten wisselen van een filmrolletje, voor fotografen in het verleden vaak een moment van bezinning. Mocht je je op een off-road evenement afvragen waar dat ratelende geluid toch vandaan komt, en er loopt een van genoemde mannen in de buurt, dan is dat bij deze verklaard; het is de ontspanknop van zijn camera. Op de dag zelf ben je nog onwetend, maar eenmaal thuis wanneer de foto’s op de computer geladen worden slaat de keiharde werkelijkheid met een ‘vernietigende mokerslag’ toe. Dan staan er zomaar een duizelingwekkende, anderhalf duizend foto’s op de computer. Dat vergt weliswaar enorm veel uitzoekwerk, maar we zijn er maar wat blij mee…
Boven René van de Burg en onder Germon Kamperman. Beiden vallen in de categorie off-road die-hards.
Onder: Jan Hol.
Boven: Een ‘grondanker’ dat tevens voor ander off-road toepasbaar is: varen. Het is namelijk een bootanker.
Boven en onder: Niet de ‘Stairway to Heaven’ maar de ‘Stairway from Heaven’…
Boven: Een ‘ontspannen en breed lachende’ Pascal Kersten. We benadrukken het nog een keer, een onmisbaar radartje in de Jeebee organisatiemotor. Tja, kan vandaag lekker ‘zorgeloos’ genieten van de off-road pret. Terecht ook en het mag gerust wel eens gezegd worden, de inzet die de organisaties van de off-road clubs aan de dag leggen wordt door buitenstaanders wel eens onderschat. Het zijn in de regel off-road liefhebbers pur sang die zich naar beste weten en veel tijd inzetten voor de sport en om jou een leuke dag off-road pret te bezorgen. Vaak komen ze op zo’n dag zelf niet of nauwelijks aan off-road plezier toe.
Beroepsmatige scheiding. Rond de klok van tien duiken wij fotografen gezamenlijk het veld in, maar zoekt ieder van ons, zoals meestal, zijn eigen weg. En zowaar voltrekt zich al snel de voorspelling van het KNMI. De zon komt uitbundig tevoorschijn en weldra is er geen wolkje meer te bekennen aan het zwerk! Geen zomerzon die zijn stralen ook in ons landje soms onbarmhartig op de mensheid los kan laten, maar zo’n heerlijke lentezon die je koestert omdat haar zijdezachte stralen je gezicht en armen met een zachte, fluwelen handschoen lijken te beroeren. Je kent het gevoel vast wel, zo’n streling die een lichte tinteling op je nog blanke winterhuid achterlaat.
Boven: Leen Berkhof, jeugdige (en fanatieke) deelnemer aan de trialwedstrijden van het VNTTK. Een verslag van de tweede, succesvolle wedstrijd is in aanmaak!
Boven: Lijkt ons een tikje te klein boompje om je liertouw aan vast te knopen….
Boven: Teus Berkhof, inderdaad de vader van Leen en eveneens een onmisbaar radartje, schakeltje mag je ook zeggen, in de organisatie van de trial wedstrijden nieuwe stijl van het VNTTK.
Boven: Yep, Elisa ’t Mannetje, fotografe in wording, in de prachtige LandCruiser van pa Teun.
Boven: Kees Buijs, afdeling pittig Challenge off-road.
Boven: Een jeugdige Vermeer…?
Onder: Pracht van een Toyota LandCruiser ‘op leeftijd’.
Boven: Nee, nee, niet Elisa, maar een soort van ’tweelingbroertje Toyota LandCruiser’, eveneens rood met een witte hardtop.
Boven: Nee hoor, loos alarm….
Stevig stationair… Het mooie weer in de dagen vooraf zorgt er voor dat het op een aantal plaatsen droog genoeg is voor woestijnachtige taferelen zoals op de foto hier boven. Maar ook voor de modder liefhebbers blijven er nog meer dan genoeg plekken over waar zij hun hart op kunnen halen. Op één van die plekken, gelegen langs de route rond het kleine meer op het terrein van Experience island, komt uw verslaggever kort na tienen een Suzuki Vitara tegen waarvan de voortgang langere tijd belemmerd wordt in een rijkelijk gevuld moddergat. Slepen is zinloos, lieren helpt niet, snatchen zelfs niet, een extra auto als ankerpunt niet; de Vitara blijft stoïcijns als vast geworteld op zijn plek staan. Oorzaak is de bumper die zich meedogenloos in de steile kant van de weg omhoog boort. Blijft over het schepje om de nodige modder voor de bumper weg te scheppen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig passeert Kees Buijs na verloop van tijd en als die zijn achterlier aanspreekt is het leed snel geleden.
Boven: Albert Posthumus in zijn kekke Iltis.
Boven: Voormalige ANVT voorzitter Jaap Taal is vandaag de co-piloot van Romunda Dercksen. Zoals je ziet is hij niet werkeloos gebleven.
Boven: Ontbreekt off-the-road zelden, Jeroen ‘Muddigger’ Kielen van Greenlane Tracks.
Boven: Een van de ‘schuldige’ terrein.nu fotografen, Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) in een kort moment van ontspanning, zowel voor hemzelf als voor de ontspanknop van zijn camera.
Boven: Bart Smeets.
Boven: De catering heeft vanwege het grote aantal deelnemers een goede dag. Eind van de dag zijn verschillende snacks uitverkocht.
Onder: Jerrod van’t Hof, vorige keer in Overloon nog toeschouwer, nu gelukkig weer deelnemer.
Boven: Romunda, wiens achternaam we weer eens vergeten zijn, maar dat komt omdat ze een poosje uit beeld is geweest vanwege voorzorgsmaatregelen rondom een niet nader te noemen virus. Maar gelukkig hebben we daar ook Marianne Heijkamp en die beheert al jaren het secretariaat van de ANVT en regelt de inschrijvingen. Die helpt ons met de achternaam van Romunda, Dercksen.
Boven: De stevig vastzittende Suzuki Vitara.
Boven: Harm van Puttenen kiest voor het hazenpad en maakt dat hij weg komt….
Offroad hotspot. De meeste modder is in het bos te vinden weten de die-hard off-road liefhebbers, verspreid over een breed scala van kuilen, bulten en gaten. Daar zien we ook de meeste sleepjes of het gros van de lierkabels uitgelopen worden.
Boven en onder: Twee mag je inmiddels wel zeggen, off-road exoten. Boven een Land Rover 88 uit de late jaren zestig van de vorige eeuw (1968). Onder een Volvo TGB.
Boven: Heel vaak zijn we hem tegen gekomen in een off-road race bolide, maar vandaag zowaar in een Suzuki Jimny testauto, ‘opperhoofd’ van Suzi’s Place, Arno Baauw. In de ontspannen modus vandaag, samen met zijn twee dochters.
Boven en onder: Een voorbeeld van hetgeen je krijgt als twee fotografen op dezelfde plek staan. We krijgen nog wel eens te horen van “jammer dat je daar niet bij was”. Dat pogen we te voorkomen door met zoveel mogelijk fotografen op verschillende plaatsen te zijn.
Boven twee keer: Theo Kersten. Die laat en passant vandaag zien dat met hem off-the-road nog altijd niet te spotten valt. Onder de bekende brug op het terrein ligt een flinke plas modder. Niet extreem diep en ook niet extreem moeilijk. Dat geldt echter niet voor de uitgang. Die is knap steil geworden door malende wielen. Normaal gebeurt dat geleidelijk en wordt zo’n steile uitgang door de malende wielen snel minder steil totdat, als dat maar lang genoeg doorgaat, er nog nauwelijks sprake is van een steile uitgang, hooguit van een licht oplopend modderspoor. Edoch, niet voor deze uitgang. In de wand ligt namelijk een stevige soort van houten biels ‘ingemetseld’. Die maakt de weg omhoog alleen maar steiler en moeilijker. Verschillende off-roaders proberen daar met behulp van al hun skills omhoog uit het gat te komen, maar tevergeefs. Maar niet Theo. Verschillende pogingen gaan er aan vooraf, maar de aanhouder wint deze keer inderdaad. Spectaculair met een wieltje in de lucht weet hij met zijn vrijwel standaard Daihatsu Rocky het gat uit te klauteren. Applaus van de toeschouwers is zijn beloning. Daarna hebben we alleen nog serieus geprepareerde bolides dat kunstje zien flikken.
Boven: Romunda (oh ja, Dercksen…) voor, achter dochterlief van Romunda en die heet… (namen, pffff). Haar zoon weten we wel, Marc, ook Dercksen, maar die zit niet in de auto….
Boven: Arno Baauw van Suzi’s Place in close-up. Dochter Demi gaat voor een studie fotografie horen we, dus wie weet, als de smaak van off-road haar te pakken krijgt…
Boven: Leuke snorkel, maar het is niet ons merk…
Boven: Lisa Alblas, dit keer op tijd en op de juiste plaats….
Boven: Duidelijk een Land Rover Light Weight met ‘grootheidswaanzin’. Op zijn nummerplaat lezen we namelijk ‘TGB’….
Boven: Dat is lef hebben of anders overtuigd zijn van je eigen krachten.
Twee keer boven, eerst Rene van der Burg en daarna Germon Kamperman.
Onder: Bart Smeets.
Boven: Inderdaad niet denkbeeldig dat je de brug omvertrekt als je jouw lierkabel aan een van de pijlers bevestigd.
Boven: Rene van der Burg laat wat prachtige actiebeelden op de wereld los.
Boven: Nog maar een keer Romunda Dercksen met haar dochter waarvan we nog steeds de naam niet weten…
Boven: Albert Posthumus laat zien dat ook zijn Iltis tegen een boom kan plassen….
Boven: Siebe Buijs, de zoon van Kees in actie.
Boven: Theo Kersten. Je hebt hem al in een schier onnavolgbare actie kunnen zien.
Boven: Germon Kamperman.
Onder: Jeroen ‘Muddigger’ Kielen van Greenlane Tracks. Zijn tourritten zijn een regelrechte aanrader kunnen we uit eigen ervaring vertellen. Sterk punt vinden we daarbij dat een flink deel van de opbrengst van zijn tourritten naar een goed doel gaan. Als dierenliefhebber doneert Jeroen vooral aan instanties die het welzijn van dieren voor ogen hebben.
Onmogelijke opgaaf. Hoe omschrijf je evenementen die iedere keer weer het voorgaande, eveneens succesvolle evenement overtreffen? Dat probleem doet zich ook voor met dit evenement van de ANVT. We proberen het daarom maar niet. We laten het over aan de deelnemers. Ongetwijfeld heb je op social media al meer dan genoeg berichten voorbij zien komen die onze beweringen staven. De deelnemers hebben enorm genoten, alle 170 stuks.
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
