De ANVT prijst zich gelukkig dat ze hebben kunnen uitwijken naar het terrein in Bant. De reden is dat de ANVT kort voor de afgesproken dag te horen krijgt dat het beoogde terrein, waar de club voor de maand augustus zou neerstrijken, niet doorgaat. En dan is de zandafgraving in Bant beslist geen straf. Ook wij van terrein.nu vinden het terrein in Bant beslist geen straf, in tegendeel. Met name omdat er door de week gewoon gewerkt wordt ziet het terrein er bij ieder bezoek weer anders uit en dat heeft invloed op de aard van de uitdagingen. Voeg daar aan toe dat er vrijwel iedere keer wel enkele grote en hoge bulten vergevingsgezind zand liggen, en de laatste keren zelfs enkele plekken op het terrein waar water te bespeuren valt, en er valt helemaal niets te klagen voor fotografen. Dat doen we dan ook niet zondag 21 augustus anno 2022, sowieso niet omdat al op de heenreis de zon zich veelvuldig laat zien en zorg draagt voor een aangename temperatuur. We weten slechtere omstandigheden tijdens off-road evenementen uit onze herinneringen te peuteren, maar onze euforie stijgt naar ongekende hoogte als we ook nog eens door de ANVT ontvangen worden met geurende koffie.
Boven: De zandafgraving in Bant en dat betekent veel los zand. Een harde band is niet bijdehand in los zand, maar zorgt juist voor trammelant. Daarom, laat de spanning zakken in die band, want dan is er weinig aan de hand… Als er iemand een voorvechter is voor het verlagen van de bandenspanning in het terrein, dan is het wel Richard Vonk van Adventure Events. Richard geeft ook les in off-road en het is een van de eerste items die hij naar voren brengt op zijn cursussen. Het zou dus verbazing wekken als hij zelf zijn bandenspanning niet zou aanpassen als hij een keer ‘recreatief’ off-the-road gaat.
Onder: We krijgen de indruk dat het tankje voor de ruitensproeier leeg is…
Bedaarde opkomst. Ondanks dat het voor veel Nederlanders, en daar horen off-road liefhebbers ook bij, vakantietijd is, weten zo’n zestig liefhebbers de weg naar Bant te vinden. Daar hebben we de organisatie deze keer bijgeteld. Voor de ANVT is die opkomst betrekkelijk rustig, maar dat komt omdat deze oudste 4×4 vereniging van Nederland een gezond aantal leden heeft. We kijken daar niet van op, want steevast hebben ze hun zaakjes goed voor elkaar, zoals iedere maand een evenement dat in principe in het laatste weekend van de maand gehouden wordt. Maar ook kunnen ze bogen op een ijzersterke crew vaste (verloop is er nauwelijks), hulpvaardige medewerkers met verstand van zaken. Leden weten dat gelukkig op waarde te schatten.
Boven: Opel Campo ‘stake-bed’…
Wel en net wel, niet en net niet. Als gewoonlijk heeft de ANVT organisatie met behulp van lint enkele uitdagingen uitgezet. Je mag en kunt ze rijden, maar het hoeft natuurlijk niet. Vind je het te spannend of juist niet, het terrein in Bant biedt meer dan voldoende mogelijkheden om zelf op zoek te gaan naar je uitdagingen. Daar wordt dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Populair is de route van een lange zandhelling welke je naar de top van de hoogste zandbult voert. Het is precies zo’n helling waar de een het wel redt en de volgende met geen mogelijkheid, of anders pas na herhaalde pogingen. Hier zien we onmiskenbaar een karaktertrekje de mens aangeboren: competitiedrang. Euforie voor de deelnemers die de top halen, maar teleurgestelde blikken bij de deelnemers die de top niet halen, ook niet na meerdere pogingen. Eenmaal op die top is het vervolgens spannend om lekker steil af te dalen. Dat kan op verschillende plekken en is vooral afhankelijk van de lef van de chauffeur.
Boven: Jan Hol tart ‘de zwaartekracht’.
Boven en drie keer onder: Ja hoor, daar lig je dan met je buik vast op de top. Je hebt te maken met wat de Amerikanen de break-over hoek noemen. Om te weten welke hoek het is neem je het laagste punt van de auto tussen de wielen en trek je door dat punt lijnen naar de onderzijde van de wielen. Hoe puntiger de top van een heuvel/bult is, des te groter zou je break-over hoek moeten zijn. De break-over hoek van een voertuig wordt bepaald door de wielbasis en de bodemvrijheid, met name in het midden van het voertuig. Juist op die zanderige bulten krijg je er al snel mee te maken. Geen leuker vermaak dan leedvermaak en dat moet dan vastgelegd worden voor het nageslacht natuurlijk. Pas nadat de foto’s genomen zijn word je uit je benarde positie bevrijd. Treur er niet om, het overkomt zelfs de besten wel een keer.
Boven: Nee, nee, geen vachtje voor bij de open haard, maar de bouvier van Richard Vonk.
Boven: ANVT medewerker John Habold.
Boven: Elisa ’t Mannetje, niet alleen op weg naar de top maar ook hard op weg de ‘huisfotografe’ van de ANVT te worden.
Boven: Een vertrouwd beeld op off-road evenementen. Ineens komen de gekste dingen je ’ter ore’.
Boven: Dit is nu wat je noemt ‘vier voet’ aandrijving met een open differentieel… Rechts achter ‘slipt’ een pietsie door.
Boven twee keer: Een opvallend aantal MB’s uit de G-klasse in Bant. Voor Albert Bouma van ‘Ik WIL een G’ uit Nagele is Bant bijna een thuiswedstrijd (foto onder).
Boven en onder: Jan Hol, duidelijk nog geen fotograaf, maar een stuk beter onder de auto…
Boven: Uuhhh, verkeerde afslag genomen?
Boven: Maar wat nu? Raymon van Maldegem die het terrein uitgesleept moet worden? Yep, maar het waarom weten we niet, want het gebeurde buiten het gezichtsveld van schrijver dezes.
Boven en twee keer onder: Drie foto’s kort na elkaar genomen en expres zonder de instellingen van de camera te veranderen. Ze laten goed zien hoeveel invloed helder zonlicht heeft op de fotografie.
Boven: Oeps, iets te weinig snelheid meneer Vonk?
Boven: Bij het zien van deze bergingsactie hebben we onze bedenkingen en maken we ons toch maar weer eens hard om ten alle tijden ook iets over liertouwen te hangen. Jawel, we weten het, er zit veel minder kinetische energie in een liertouw in geval het zou breken en ja, het valt daardoor sneller ‘dood’. We zijn ook niet zo heel bang voor het liertouw zelf, maar wel waar het vaak aan bevestigd wordt. Eind vorige maand (juli) is dat in de USA nog eens duidelijk geworden bij een noodlottige bergingsactie. Niet het liertouw brak af, maar de trekhaak waar deze aan bevestigd was. De afgebroken kogel ging dwars door de voorruit van de auto, sloeg het stuur van de Ford F-250 krom maar doodde als laatste ook nog eens de bestuurder, ongelukkig genoeg waar zijn gezin bij was. Bedenk wel, het hoeft maar één keer verkeerd te gaan…
Boven: Richard Vonk ‘kijkt vanuit de hoogte’ neer op een ’trosje’ Toyota’s. Niet alleen veel G’s, ook behoorlijk wat Toyota’s.
Boven: Een ‘klontje’ ervaren off-the-road notabelen die we vooral tegenkomen bij Jeebee.
Boven: Soms is het even geduldig wachten voor de eerder genoemde lange helling naar de top van de hoogste zandbult.
Boven: Niet alleen een strakblauwe lucht vandaag, maar soms prachtige, ‘wilde’ luchten waar grijstinten en witschakeringen bijna wanhopig strijden om de voorrang.
Boven: Jeep liefhebber Charles van Hemert heeft een nieuw ‘speeltje’, een korte JK Rubicon.
Boven: Niet iedereen is in het terrein op zoek naar ‘ontspanning’. Soms vind je dat al naast de clubtent van de ANVT.
Boven: Albert Bouma aan het begin van de lange zandhelling, samen met wellicht zijn zoon?
Toffe ANVT première. Het gros van de deelnemers is rond de klok van vier vertrokken, maar enkele enthousiaste deelnemers zien we nog op de top van een bult. Die krijgen er schijnbaar niet genoeg van en we kunnen ons dat goed voorstellen. Een heerlijk terrein, mooi weer, gezellige mensen en het ANVT debuut van het Bant terrein mag je noteren als een succes. We durven te wedden dat we de ANVT daar vaker tegen zullen gaan komen als dat mogelijk is. Hopelijk zijn ook wij daar dan weer bij.
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
