ANVT in Boxmeer

Als gewoonlijk ‘drijven we weer eens over’ met onze ‘zondvloed’ gewaardeerde lezers, maar feit blijft dat het weer die zondagmorgen niet direct uitnodigt om ‘met je grote blote voeten op het koude zeil’ te stappen (wie kent hem nog, de hit van de groep ‘Het’ in 1965?). Niet vol met goede moed, maar wel net voldoende, stappen we genoemde zondagmorgen in de auto met bestemming Boxmeer. Onwetend als we zijn toetsen we op de TomTom de eerste letters in van onze bestemming: R-I-J. Onmiddellijk verschijnt ‘Rijkevoortsedijk’ op het scherm. Maar het was toch Rijkevoortseweg borrelt er vaag in onze herinnering op? Ach, dat heeft de ANVT zeker verkeerd opgeschreven is onze ongeduldige gedachte. ‘Nummer 7’ is de volgende stap welke we uit onze grijze massa weten te distilleren, want de ingang van het circuit zou tegenover dit huisnummer gelegen zijn. Vol vertrouwen volgen we de aanwijzingen van ‘Tommy’ op. Er gaat nog altijd geen bel rinkelen als we, naar later blijkt, een afslag te vroeg nemen. Na luttele kilometers schudt de rauwe werkelijkheid ons genadeloos wakker als we voor een fabriekshal, geflankeerd door een bietenveldje, tot stilstand komen. Een keer extra drukken op een neerwaartse pijl tovert wel degelijk Rijkervoortseweg op het scherm. Enfin, de Rijkervoortsedijk en de Rijkevoortseweg zijn niet heel ver van elkaar verwijderd en na een korte sanitaire stop arriveren we, zowel letterlijk als figuurlijk, opgelucht bij de ingang van Circuit ’t Snepke, alwaar de ANVT de deelnemers en ons opwacht en welkom heet.

Terug in de schoolbanken….? Eenmaal gearriveerd op het terrein zijn we het schier eindeloos eentonige heen en weer zwiepen van de ruitenwissers snel vergeten. Wat nog immer voortduurt is het druilerige weer. Anders dan anders is daar niet de bekende en verwarmde kantine omdat een stel onverlaten deze enige tijd geleden in brand hebben gestoken. De nissenhut tegenover de kantine is gelukkig wel gespaard gebleven en dient nu als onderkomen. Met de deuren wijd open is het binnen net zo kil als buiten, ondanks dat getracht wordt de temperatuur in de nissenhut op een aangenamer niveau te brengen middels een terrasbrander. Het is bij voorbaat vergeefse moeite, want alleen ‘het klimaat’ binnen een cirkel met een omtrek van pakweg anderhalve meter x Π (Π = pi = 3,14) onder de ‘metalen hoed’ van de terrasbrander bereikt een aanvaardbaar niveau. Gelukkig wacht ons een warm welkom van de ANVT en een kop hete koffie van de M.S.V. van Circuit ’t Snepke die alle koude en natte misère ogenblikkelijk doet vergeten.

Logica. Even nadat we het terrein zijn ingegaan stopt het gelukkig met regenen. Helaas niet voor heel lang, want rond de middag besluit ze weer een poosje terug te komen met haar nattigheid. Fotograaf Ad Woolthuis heeft zich echter goed voorbereid, want hij torst vandaag alleen zijn onderwater camera van Nikon mee. Niet de kwaliteit van zijn ‘gewone’ camera uitrusting, maar daarentegen kan hij wel door blijven fotograferen daar waar collega Peter Bouwmans en ondergetekende noodgedwongen naar binnen moeten om hun camera’s te beschermen tegen de verdrinkingsdood. Al voordat we het circuit op lopen hebben we ‘natte voeten’. De zondvloed die we noemden is dan wel een tikje overdreven, maar flink nat is het wel. Op de baan is het niet veel beter. Of, beter kunnen we als off-roaders natuurlijk zeggen dat het op de baan ‘hemels’ is. De door de ANVT uitgezette route volgt de hele baan met als kleurcodering ‘blauw’. Het moet dus voor iedere SUV of 4×4 te doen zijn zonder kans op schade. Dat sluit niet uit dat je er niet door komt en dus (tijdelijk) vast kan komen zitten. En precies dat is vandaag het geval. De doorgaande baan is dermate zompig dat het op een aantal plaatsen, met name op plekken waar opwaartse hellingen van bulten zijn gelegen, er doorheen en boven komen geen garantie zijn. Tijd voor sleeplintjes en soms een liertouw of lierkabel. Kans op schade is inderdaad nihil bij dit soort acties en gebeuren vandaag dan ook niet. Zou dat wel het geval zijn, dan mag je er vrijwel zeker vanuit gaan dat de schuld een domme actie is en de schuld dus bij jezelf gezocht moet worden. Het is net als bijvoorbeeld dat je met een voorwiel en een achterwiel van je 4×4 op glad ijs staat en je hebt verder geen sperren in je differentiëlen. De kans op schade is nihil als je daar hulpeloos met twee spinnende wielen staat zonder dat je een millimeter verder komt. Maar er gaat (misschien) pas wat kapot als je daar bij wijze van spreken een kwartiertje met vol gas zonder resultaat blijft proberen weg te komen, hetzij je differentieel omdat het niet berekend is op dat schrikbarend maar eenzijdig hoge aantal toeren of anders de motor die daar ook niet op is berekend.

Boven: ‘Mister’ Jan Hol, onderdeel van het ANVT ‘meubilair’. We kunnen ons niet heugen op een evenement van de ANVT geweest te zijn waar hij niet aanwezig was. Samen met nog een ‘bataljon zeer trouwe collega officials’ vormen ze het solide fundament van de ANVT. Mag gerust een keer gezegd worden, want steevast zien we op ieder evenement dezelfde ‘official’ gezichten.

Boven en onder: Harm heeft zich weer eens in de ‘puree’ gewerkt…

Boven en onder: Hoe bedoel je ‘mazzel’? De plas had geen millimeter dieper moeten wezen, want dan zou de modder onherroepelijk naar binnen ‘gegulpt’ zijn.

Boven: Prima catering van de M.S.V. (Motor Sport Vereniging) van Circuit ’t Snepke met broodjes hamburger (met meer dan voldoende uitjes) en frites. 

Misschien een tikje aangedikt…? Een lekker pittige doorgaande baan en dan hebben we het nog niet eens gehad over de extra pittige, meer uitdagende uitstapjes die de heren van de ANVT hebben uitgezet. Die worden als gewoonlijk aangeduid door een rode pijl. Al naar gelang de moeilijkheidsgraad is dat er een, zijn het er twee of soms zelfs drie. Is één pijl al extra pittig in vergelijk met de doorgaande blauwe route, dan duiden twee pijlen op zeer vermoedelijk een vorm van ‘off-road masochisme’ bij de off-roaders die dit aandurven. En hoe zit het met de uitdagingen van vandaag welke voorzien zijn van drie rode pijlen? Laten we daarover maar beter zwijgen. Of laten we het anders zeggen; overduidelijk aanwezige zelfmoordneigingen die schreeuwen om een dwangbuis vinden we een tikje te ver gaan voor hen die zich daarin willen wagen, maar minimaal professionele, geestelijke hulp is sterk aan te bevelen…. Met andere woorden: ook voor de die-hard off-roaders is het vandaag een ‘off-road smulpartij’!

Bewijs van zwaarte. Hoe zompig de doorgaande baan op sommige plekken is laten de benen van fotograaf Ad Woolthuis goed zien. Het is op die plaatsen nog net geen drijfzand, maar dat kan ook te maken hebben met het gewicht van ruim 100 kg. van fotograaf Ad; die blijft zelfs moeilijk drijven op gewapend beton. Zoals je ziet is zijn lengte ook zijn redding. We hebben weliswaar geen enkele referentie op de foto, maar kniehoogte bij Ad bereiken kinderen gemiddeld in de vijfde klas van de lagere school… Ook ons overkomt het een keer dat de zanderige emulsie bijna onze laarzen binnen komt huppelen (lees: golven), maar uiteraard verzuimen we op dat moment er een foto van te maken. Fotograaf Ad heeft die tegenwoordigheid van geest gelukkig wel.

Boven: Die durft om dit schrijven in zijn Land Rover vast te schroeven of anders heeft hij zeer waarschijnlijk een ‘dead wish’….

Boven: Simone Westra ‘met haar begeleider’…..(Bert Reintjes).  

Boven: Tweemaal Gerrit van Os. De een heeft ‘senior’ achter zijn naam staan, de ander ‘junior’. Kan ook zijn dat de ander ‘senior’ achter zijn naam heeft staan en de een ‘junior’…. Gekheid natuurlijk, maar deze mannen kennen we, voor ons gevoel, al ‘eeuwen’. Senior maakte jarenlang furore in het NK Trial en even lijkt het er zelfs op dat junior hem in zijn voetsporen gaat volgen. Maar nee, helaas zien we ze de laatste tijd wat minder vaak, alleen zo nu en dan op de evenementen van de ANVT. De reden is simpel. Vooral zoonlief is druk met zijn studie en senior zit ook niet direct om werk verlegen horen we van hem. Bovendien is het voor senior natuurlijk ook niet leuk om alleen naar evenementen te gaan als junior thuis blijft om te blokken. Maar….. We zullen er niet vreemd van opkijken als junior de studie achter de rug heeft dat we zowel senior als junior weer vaker tegen zullen gaan komen. Senior heeft nog meer dan voldoende Suzuki-spul thuis en nog altijd zit zijn hooft boordevol plannen, dus…. 

Verrassende uitdagingen. Toch mogen we stellen dat een aantal van de pittiger uitstapjes, vooral in de ochtend, minder pittig zijn dan de pijlen ons willen doen geloven. Bij het merendeel klopt de uitdaging wel maar een paar anderen vallen mee. Die worden in de loop van de dag pas zwaarder en zwaarder. Maar is dat niet het mooie van off-road rijden? De kans dat het iedere keer anders kan zijn? Alsof je het opnieuw beleeft zeg maar. Ook is er één uitdaging die er dreigender uitziet dan hij in werkelijkheid is. In de ochtend waagt niemand zich daaraan. We hebben het dan over de grootste plas water op het circuit, achter op het terrein gelegen. Toegegeven, de plas is behoorlijk groot en lijkt diep, maar dat het meevalt zien we als de eerste die-hard off-roader die wij daar zien, Huub van der Velde, zich er in waagt. Uiterst voorzichtig, aarzelend laat hij zijn Suzuki vanaf de kant in de plas zakken. Een scherpe draai naar rechts, een beetje gas er op en prachtige beelden op onze camera’s achterlatend rijdt hij vloeiend door de plas. Pakweg een uurtje later waagt één van onze Belgische off-road vrienden zich aan de doorwading. Hij heeft geen weet van de feilloze en probleemloze doorgang van Huub. Uit voorzorg rolt hij zijn lierkabel vast uit en brengt een van zijn kornuiten de haak naar de overzijde van de plas, daar waar hij hoopt op het veilige droge te kunnen klimmen. Het blijkt allemaal niet nodig, want ook hij rijdt zonder haperen door de plas. En dat blijft zo de rest van de dag. Redelijk diep is de plas wel -het water stijgt gemiddeld tot net even onder de koplampen- maar de bodem blijft hard genoeg om er zonder grote problemen heelhuids doorheen te rijden. Nee, de zanderige blubber is in dat opzicht op meerdere plaatsen veel en veel gemener.

Boven: Komen we niet iedere dag tegen maar vinden we wel heel leuk, zo’n vreemde ‘vier wielen aangedreven’ eend in de bijt (Mitsibishi L300).

Toeval of….? Het wordt vandaag een heerlijke dag off-road voor de, volgens Marianne Heijkamp, precies 74 ingeschreven deelnemers. Dat is boven gemiddeld voor dit terrein in Boxmeer weet Marianne van voorgaande keren. Daar moeten we zeker nog zo’n tien auto’s bij optellen van de organisatie, want die willen na de gedane arbeid van het uitzetten ook graag van het off-road genieten. Een behoorlijk pittig dagje off-road pret is het geworden en dat is eigenlijk best grappig als je terugkijkt. Het laatste ANVT evenement van 2018 in Heerde is flink pittig geweest en nu het eerste ANVT evenement van 2019 is dat opnieuw het geval. Het doet je afvragen of dit toeval is of dat het een ‘gewoonte’ wordt…. 

Boven: De vuist gaat omhoog van Huub van der Velde als hij feilloos door de dreigende waterbak rijdt. Zijn actie tovert een lach op het gezicht van zijn ‘van der Velde junior’. En voor die glimlach, daar doe je het toch voor….?

Boven: ‘Modder tante’ Jennifer de Man beantwoordt (gelukkig) niet aan het doorsnee profiel van ‘een dame’…. Off-the-road weet ze haar mannetje meer dan menig man te staan.

Onder: De zoon van Kees, maar zijn naam zijn we even kwijt. Belangrijker vinden we dat hij in de off-road sporen van zijn vader lijkt te gaan treden.    

Boven en onder: En hier hebben we dan ‘vader Kees’. Vooralsnog lijkt junior in dit opzicht ‘geen aardje naar zijn vaartje’ te hebben…

Boven: Brian de Jong zelf achter het stuur in de auto van John de Leur (van Applitech). Met zijn felle kleuren fleurt de auto het grauwe weer voor ons meer dan voldoende op om een soortgelijke foto tijdens dezelfde doorwading boven aan de FB pagina van terrein.nu te zetten.

Boven: We zijn de naam van deze ‘lachebek’ weer eens vergeten. Wat we ons nog wel weten te herinneren is dat hij al even in de prachtige, voormalige auto van Toyota specialist Rocco Langenberg (Wheels Unlimited) rijdt. We vragen ons ernstig af of de weelderige haardos van Rocco nog intact is…

Boven: De moordende concurrentie van fotografen….

Boven: Jos Hol.

Boven: Jerrold (van ’t Hof) heeft flink de smaak te pakken van het off-road. Die indruk baseren we op het feit dat we hem vrijwel ieder weekend tegenkomen de laatste weken. Dat heeft ook een reden, want niet heel lang geleden legde hij, samen met pa Henny, de laatste hand aan het prepareren van zijn Jeep Wrangler.

Boven: En wie komen we hier in Boxmeer geheel onverwacht tegen? Bijna incognito, maar heel herkenbaar zodra hij zijn raampje naar beneden draait, Teus Berkhof van Teus Bedrijfswageninrichting. Samen met zoonlief en in zijn zojuist aangeschafte Suzuki Jimny. Daarom ook is hij voor ons incognito, want in de regel zien we Teus in zijn wedstrijdauto tijdens trial wedstrijden. Teus vertrouwt ons toe dat hij zijn wedstrijdauto en alles dat daarmee samenhangt verkocht heeft. Hij blijft trialrijden, maar zoonlief mag voortaan als co-piloot naast hem deelnemen. Daar is de Jimny inderdaad beter geschikt voor dan zijn wedstrijdauto. We zijn benieuwd of junior, die we verschillende keren op de quad hebben zien racen, het trialrijden in wedstrijden leuk gaat vinden!

  

Boven: Official Teun ‘als hulpverlener’….

Boven: Official Paul Klein.

 

Boven en onder: We schreven toch al dat Jennifer de Man haar mannetje staat. Bewijs bij deze geleverd!

Boven en onder: Huub van der Velde nog een keer, maar nu gezien door de ogen van fotograaf Peter Bouwmans.

Boven en onder: Brian de Jong.

Boven: We beweren het al jaren; in de bikkelharde off-road wereld leer je elkaar pas echt goed kennen. We kijken er dan ook niet van op dat liefdes voor het leven opbloeien…

Boven: De schuldige aan het bordje ‘Made in Germany’ in zijn auto. Moet dan wel door een dronken Duitser gemaakt zijn, want hij heeft het stuur aan de verkeerde kant gemonteerd. Of zou dat dan toch ’the right side’ zijn….?

Boven: Een ’trosje’ ANVT officials. Of is het een ‘klontje’? Hoe het ook zij, deze mannen en vrouwen (we kunnen ze niet allemaal goed zien maar herkennen wel Teun, Elisa, Jos, Jeroen en Natasja) moeten de leden van de ANVT in ere houden. Ze af en toe over de bol strijken of iets lekkers toestoppen bijvoorbeeld, want zij maken het iedere maand toch maar even mogelijk dat je als lid een puik georganiseerd evenement voorgeschoteld krijgt. Net als vandaag en dat ondanks de regen en de pittige baan. Ze staan de leden niet alleen met woord, maar ook met de daad terzijde. We hebben ze ook vandaag weer menig off-roader uit de penarie zien helpen, hetzij met een sleepje of anders met behulp van hun lier.   

Boven: Welingelichte bronnen weten ons te vertellen dat hij op zoek is naar zijn horloge…. 

Het onvermijdelijke einde van off-road pret. Later in de middag begint het opnieuw wat te miezeren. Maar dan zijn de officials van de ANVT de paaltjes en de linten al aan het weghalen omdat het tegen vieren loopt. We babbelen in de nissenhut nog even wat na met vrienden en bekenden. We hoeven niet te vragen of ze het naar hun zin gehad hebben; daarvoor hoef je alleen maar naar de glunderende gezichten te kijken. De enige dissonant vandaag is enkele keren het weer geweest, althans voor fotografen Peter en ondergetekende. De deelnemers zelf horen we daar niet over. Even na de klok van vier stappen ook wij in de auto en gaan we op weg naar huis. Natuurlijk is het tijdens de circa 100 km. lange thuisreis de hele weg droog….

Fotografie: Ad Woolthuis, Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) en Martin Brink. Tekst: Martin Brink.

One thought on “ANVT in Boxmeer”

  1. Waar de dag begon als een simpele baan met mooie uitstapjes eindigde de baan in een moeras waar je niet zomaar in rond kon rijden.
    Wederom heb ik me goed kunnen vermaken en bleef de auto het super doen.

    Bedankt weer voor de mooie foto’s zoals elk evenement.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.