Op zondag 24 februari hebben meerdere 4×4 clubs off-the-road evenementen op het programma staan. Mijn keuze is gevallen op het vrij rijden van de Offroad Club Brabant (OCB) in Wamel en wel om twee redenen. Reden één, het relatief jonge OCB heeft met een bescheiden aantal evenementen vooralsnog geen heel druk bezette agenda zoals deze er voor dit jaar uitziet. Ze zijn weliswaar flink actief, dus dat kan nog veranderen, maar in geval ze een evenement organiseren, en je wilt daar verslag van doen, dan moet je die kans grijpen. Reden twee, ondergetekende is nog maar enkele malen in Wamel geweest dus ‘lijkt’ het nog een tamelijk nieuw terrein voor mij en dat is altijd leuk, niet in de laatste plaats voor de fotografie. En voordat je nu denkt dat er hier iets verkeerds is gegaan bij de redactie: lees verder, je zit echt in het verslag van de ANVT….
Boven: Het onomstotelijke bewijs, een ‘selfie’ van Peter zijn kruis, uit voorzorg ‘leeg’ gehaald…. En heus, weliswaar worden we getrakteerd op een zonovergoten dag, het neemt niet weg dat het aan de frisse kant is heb je ook in het verslag van Wamel kunnen lezen. En om dan je klokkenspel aan de kou te moeten blootstellen is beslist geen pretje. Maar wie bezigde ook alweer dat ieder nadeel ook zijn voordeel heeft? Mocht er enige twijfel zijn of betwist gaan worden, in ons geval is dat nadeel die kapotte broek en het voordeel dit verslag van de ANVT in Overloon.
Een drama voltrekt zich… Zodoende geven we ons zespittertje in alle vroegte de sporen met als doel een dagje onvervalste off-road pret bij de ‘muddy goat’ zoals de OCB hun evenement noemt. De rechtgeaarde off-roader weet dan dat het evenement plaats vindt bij ‘geitenboer Wim’ in Wamel. Het loopt echter anders dan onze bedoeling vooraf. Na plus minus een anderhalf uur bezig te zijn zie ik Jermain van Esch en Sjef Jansen zich opstellen bij één van de twee proeven die door de organisatie uitgezet zijn op het terrein. Dit kan natuurlijk een mooi fotomoment opleveren dus snel ik richting de genoemde proef. In de proef zit een hoge bult en het lijkt me wel wat om daar een foto te maken. Met een soort van stappen van zevenmijlslaarzen probeer ik snel boven op de bult te zijn. Stap één produceert echter al een angstaanjagend scheurend geluid en eenmaal boven constateer ik met afgrijzen een nooit eerdere opening in mijn broek die begint halverwege de gulp en vervolgens rechtdoor naar beneden gaat tot plus minus tien centimeter boven mijn knie. Organisator Huub klaagt ’s morgens nog over koude voeten; bij mij begint al snel een ander niet nader te noemen lichaamsdeel toch wel flink last te krijgen van de kou. Na nog een tijdje gefotografeerd te hebben besluit ik maar richting huis te gaan om een andere broek te gaan halen. Wetende dat Martin, Jan en Ad die middag ook in Wamel zullen zijn om de honneurs waar te nemen, besluit ik om daarna naar de ANVT te gaan. Zij houden hun evenement deze dag in het voor mij dichter bij mijn huis gelegen Overloon.
Een bijna eentonig ruime opkomst… Als we rond het middaguur aankomen bij circuit Duivenbos en met in ons achterhoofd ons recente bezoek aan de club, valt meteen op dat de ANVT opnieuw ’te kampen heeft’ met een drukbezocht evenement, zowel qua deelnemers als het aantal toeschouwers. Niet gek dus dat we ze helemaal niet horen klagen. Op het terrein voor de kantine staan opvallend veel, ik vermoed toevallige passanten, die met het zonnetje op het gezicht, zittend op de fiets en met of zonder kind voorop, de verrichtingen van de deelnemers in ogenschouw nemen. De organisatie meldt dat er 75 terreinwagens zijn ingeschreven voor deze dag. Tel hier nog een ruim tiental leden van de organisatie bij op en we mogen en kunnen eind van de dag zonder overdrijven concluderen dat het, behalve druk bezocht, tevens een geslaagde dag is geweest voor de ANVT.
Boven: Junior van Os (Gerrit) is er opnieuw bij. Zo zie je hem maanden niet en zo struikel je bijna ieder evenement over hem. Laatstgenoemde geniet onze voorkeur.
Droger maar minstens zo pittig. Het is een stuk droger dan de voorgaande week toen de Offroad Challenge in Overloon op bezoek was. Een enkele kuil waar toen nog water in stond is nu zelfs helemaal opgedroogd. Daar waar ik de week ervoor het kleine manneke op de foto kon zetten die met een stok in het water sloeg, had hij nu alleen maar zand geraakt met waarschijnlijk een veel kleinere grijns op zijn gezichtje. Maar zoals bij veel off-road liefhebbers bekend maken de leden van de ANVT met behulp van graafmachines altijd enkele extra uitdagingen op de crossbaan zelf. Dat er minder water in veel kuilen staat of sommige droog staan maakt eigenlijk niet eens veel uit en opvallend genoeg wordt het er trouwens zeker niet makkelijker op. Er zit namelijk nog meer dan genoeg vocht in de bovenlaag zodat menig bandenprofiel sneller vol zit dan gedacht en er navenant veel minder grip is dan verwacht. Degene die er wel doorkomen trekken daarbij al snel diepe, soms bijna kniediepe sporen en zo zien we later 4×4’s die meer en meer op een bulldozer beginnen te lijken. Die gelijkenis komt bij ons op omdat ze met de voorbumper hele bulten zand uit een kuil proberen te duwen. Het moge duidelijk zijn dat een sleeptouw of lier ook deze dag meer dan eens, zeg maar gerust veelvuldig, zijn dienst bewijst. Een tweetal Grand Vitara rijders heeft bij tijd en wijlen aan een duwtje genoeg om verder te komen. Deze twee off-roaders schuwen ook de zwaardere uitdagingen niet maar komen zo af en toe door het gebrek aan bodemvrijheid of te weinig vaart net iets te kort om de uitdaging met succes af te ronden. Ze zijn in alle gevallen weer op gang geholpen door een simpel duwtje van één of meerdere deelnemers dan wel toeschouwers.
Boven: Soms is ‘met vereende krachten’ voldoende voor de voortgang.
Omkiepertje! Opeens zijn zo ongeveer op de helft van de baan alle ogen naar rechts gericht. Daar blijkt iemand zijn rechter buitenspiegel beschadigd te hebben door er zijn Suzuki Samurai op te leggen. Ik vermoed dat ze, komende uit een gat, iets te scherp naar links gestuurd hebben en zo tegen de vrij steile zijwand zijn opgereden. In ieder geval is het een ‘fatale’ actie geweest die ze heeft doen kantelen. De organisatie is er snel bij en de heren ‘zijliggers’ klimmen een tikje beschaamd lachend maar ongedeerd uit hun Soes. Met behulp van twee lieren wordt de Samurai weer voorzichtig op de wielen gezet en met enkele rake klappen zitten de spatbordverbreders terug op hun oorspronkelijke plaats. Later op de dag zien we de Soes, na wat sleutelwerk, toch weer rijdend in het terrein met als grootste schade zeer waarschijnlijk een deukje in het ego van de chauffeur en zijn bijrijder. Op de drie foto’s hieronder kun je visueel even mee snoepen en zien dat we overdreven hebben met de schade aan de rechter buitenspiegel; die is nog gewoon heel gebleven! De twee spatbordverbreders zijn er beroerder aan toe maar ook daarvan zie je even later niets meer terug.
Boven: De Volvo Laplander.
Boven en onder: Twee maal een GM product. Boven een Opel Campo en onder een Chevrolet Suburban.
Boven: De Galloper is geen veel voorkomende verschijning. Gebaseerd op de Mitsubishi Pajero zoals we weten.
Onder: We zetten haar graag op de foto, Simone Westra, want dan zijn we verzekerd van kleur in de foto.
Boven: De schier onoverwinnelijke Daihatsu Taft. Uitstekende techniek met de daarbij horende terreinkwaliteiten, maar helaas gestoken in een snel slijtende jas. Met andere woorden, het plaatwerk was duidelijk van mindere kwaliteit.
Boven: Land Rover Light Weight.
Boven: Martijn maar deze keer zonder zijn Didi…
Boven en onder: Nogmaals Simone Westra (de dame met het regenboog kapsel) samen met haar partner Bert Reintjes.
Boven en onder: Rene van der Burg in actie. Binnenkort kun je hem ook zien schitteren tijdens de Roan 4×4 Challenge in Spaarnwoude.
Boven en onder: Martijn nogmaals in actie. jarenlang streed Martijn in wedstrijdverband, dus je mag spreken over een doorgewinterde off-roader.
Boven en twee keer onder: Beginnen langzaam maar zeker onderdeel te worden van het ANVT meubilair, Jerrold van’t Hof met hieronder zijn vader Henny.
Boven: Klein ‘bulldozertje’. Onder: Groot ‘bulldozertje’.
Boven: Een klontje Toyota LandCruiser’s.
De vliegende tijd… We hebben er nauwelijks erg in, maar helaas heeft de klok onverstoorbaar verder getikt en vier uur aangetikt. De organisatie van de ANVT begint met het opruimen en vlak maken van de baan. Als gezegd mogen ze opnieuw terugkijken op een geslaagd evenement maar om eerlijk te zijn kijken we er niet heel verbaasd van op. Niet voor niets is de ANVT de oudste off-road club van Nederland en die status bereik je beslist niet als je organisatie aan alle kanten rammelt. Ik kan na afloop richting huis met de kachel op een lagere stand. De andere broek heeft deel twee van deze dag prima stand gehouden en dat zorgt voor een aangenaam warm gevoel daar ‘in het zuiden’…
Tekst & fotografie: Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes).
