ANVT op de Landsard

Een bezoek aan de ANVT op de Landsard gaat gepaard met de nodige haken en ogen. Dat heeft alles te maken met een niet nader te noemen virus dat nog altijd rondwaard, ook al horen we er de laatste tijd weinig over. Het wordt namelijk overschaduwd door de perikelen rondom de oorlog in Oekraïne. Dat het virus echter nog altijd in leven is ondervindt schrijver dezes als zijn vrouw daags voor het ANVT evenement van 22 mei op de Landsard zich enkele dagen belabberd voelt. Gedacht wordt aan een griepje, totdat een testje zaterdag uitwijst dat zij het Corona virus onder de leden heeft, ondanks een eerdere besmetting en twee preventieve inentingen. Gezien het feit dat uw verslaggever het huis, en meer met haar deelt, bestaat dus de kans dat het virus ook mij te pakken zal nemen. Immers, ook zijn eerdere besmetting en twee inentingen zijn blijkbaar geen garantie van een virusvrij voortbestaan. Een test bewijst vooralsnog het tegendeel, maar je weet maar nooit. Om mogelijke besmetting te voorkomen besluit fotograaf Jan Houtkoop een keer over te slaan en fotograaf Ad Woolthuis met eigen vervoer naar de Landsard te komen. Fotograaf Peter Bouwmans komt vanuit een andere richting, maar een duidelijke afspraak vooraf dat we elkaar niet kussen voorkomt een mogelijke verspreiding van het virus in zijn richting. 

Boven: Coronavrije rots in de branding van de ANVT Marianne Heijkamp is al jaren verantwoordelijk voor de inschrijvingen en alles dat daar omheen hangt. ‘Het secretariaat’ heet dat. Zij weet vandaag te melden dat het ‘rustig’ is voor de ANVT. Ongetwijfeld zal het warme weer daar mee te maken hebben. Rustig betekent voor de ANVT nog altijd dat er tussen de zestig en zeventig auto’s op hun evenement afkomen. Voeg dat bij de veertien stuks van de organisatie en er zijn vandaag rond de tachtig auto’s op het terrein van de Landsard te vinden. 

Een toekomstig pak van ons hart. De eenzame heenreis verloopt voorspoedig maar geeft alle tijd voor het stof om na te denken… We zijn zelf niet zo heel bang voor het virus, maar de komende week staat de 4D Challenge van de LRCH op het programma en die willen we niet graag missen. Achteraf zal blijken dat het virus ons voorbij is gegaan, maar we zijn pas gerust als we een halve dag voor ons vertrek richting de LRCH nog altijd negatief zijn. En vrouwlief is ook al enkele dagen weer aan het werk.

Een beetje jokken mag toch? Het zonnetje schijnt uitbundig als we op het terrein van de Landsard arriveren. Catering is onderweg horen we van de organisatie, maar gelukkig pruttelt de eigen koffiepot van de ANVT er lustig op los. Genietend van de koffie babbelen we op gepaste afstand over koetjes, kalfjes en nog wat onschuldig spul met de organisatie en collega Ad en Peter. Eigenlijk wel lekker rustig zonder het voortdurende gekwek van Jan er bij laten Ad en Peter weten…

Gelijkwaardig. Even na de klok van toen maken we ons op om het terrein in te gaan, uiteraard tot de tanden bewapend (of is het gewapend?) met het gebruikelijke arsenaal aan camera’s. De organisatie heeft als gewoonlijk een route uitgezet op het terrein waarbij blauwe en rode pijlen de zwaarte van de gekozen richting aangeven. We zijn best wel nieuwsgierig over het terrein. Tijdens een bezoek enkele weken eerder moeten we constateren dat het erg droog is waardoor een flink aantal hindernissen zwaarder is geworden. Dat klinkt haast ongeloofwaardig, maar minder water betekent namelijk dat de altijd aanwezige modder een stuk dikker is. Het heeft echter in de tussentijd geregend zodat alleen de vraag overblijft of de regen de Landsard ook heeft aangedaan of dat ze een omtrekkende beweging heeft gemaakt. Weinig later ontdekken we het met eigen ogen. Het heeft geregend, maar niet heel veel. Voeg dat bij het altijd verdampen van water en het terrein ziet er weinig anders uit dan enkele weken geleden. We maken onze borst al vast een beetje nat…  

Aanloop perikelen. De eerste uren verlopen redelijk rustig. Een enkeling waagt zich in de pittiger hindernissen, maar het lijkt ons eerder een keus uit onwetendheid. Met andere woorden, ze vergissen zich deerlijk in de zwaarte van de betreffende hindernis. In de regel zijn dat langgerekte kuilen gevuld met modder of anders langgerekte sporen met meer of minder modder. Op de plekken waar geen modder te vinden is laat de voortgang weinig problemen zien. Tja, dat is natuurlijk inherent aan ons vlakke landje. Rotsformaties van betekenis om eens lekker te ‘crawlen over the rocks’ komen we hier helaas niet tegen.

Boven: René van der Burg en dan hoef je alleen maar om je heen te kijken om ook Gert Wolters tegen te komen en Germon Kamperman. En niet altijd, maar heel vaak is ook Kees Buijs dan van de partij. We hebben het ook deze keer niet mis, want stuk voor stuk is het genoemde, illustere kwartet vandaag aanwezig op de Landsard. Mannen die je het off-road rijden niet meer hoeft bij te brengen en bij wie het een lust is om alleen maar naar ze te kijken. 

Boven: Steevast van de partij op de evenementen van de ANVT om de maandelijkse off-road vitaminen tot zich te nemen, Albert Posthumus in zijn Iltis.

Boven: Blauw is makkelijk, rood ‘minder makkelijk’.

Onder: Kees Buijs.

Boven: Onmisbaar radertje binnen de ANVT organisatie, de goedlachse John Habold.

Boven: Voelen hoe diep het is of hoe koud…?

Als vanouds. Met het vorderen van de dag stijgt de moed van de deelnemers. Meer en meer telefoons zien we tevoorschijn getoverd worden en ook onze camera’s beginnen warm te draaien. Er gebeurt meer; de deelnemers gaan pittiger uitdagingen aan en opzoeken. We kijken er niet van op. Het gebeurt bij vrijwel alle clubs. We kijken eerder verbaasd als het andersom gebeurt zoals enkele weken geleden bij de mannen (en vrouwen) van Hannibal Offroad. Enkelen van hen zijn maar nauwelijks in het terrein of ze zoeken de diepste modderputten op! De ANVT deelnemers zijn duidelijk een tikje voorzichtiger. Eerst zo lang mogelijk genieten en pas later de pittiger uitdagingen opzoeken. Mocht er dan iets voortijdig kapot gaan, dan heb je in ieder geval al enkele uren genoten van het off-road is daarbij de gedachte.

Boven: Elisa ’t Mannetje hebben we ongeveer zien opgroeien in het terrein. Samen met haar vader Teun zijn ze al jaren actief in de organisatie van de ANVT. Inmiddels is Elisa een jonge dame geworden en gaat ze alleen op pad met de prachtige LandCruiser van pa, bovendien gewapend met een  camera. Jaja, ‘concurrentie’ die we van harte toejuichen.

Boven: Een ‘dorstige’ Suzuki Vitara. Onder: Een leuke hond met een stok of anders een ‘waterrat’…

Boven: Bart Smeets.

We zijn er uit… Watersport beoefen je verreweg het makkelijkst off-the-road, ‘waterwegen’ buiten beschouwing gelaten… Het warme weer trekt veel watersporters aan die hun hart op kunnen halen op het meertje naast het off-road terrein van de Landsard. Na de sporters even gadegeslagen te hebben overweegt het team terrein.nu fotografen ernstig, na jarenlange fotografie van modderfiguren, zich in de toekomst te gaan focussen op de watersport.

Onder: Drie generaties van der Burg. De jongste telg en deelneemster wordt vandaag ingewijd in de geneugten van de off-road sport door papa Ricardo en opa René. Het getuigt in ieder geval van een goede en gedegen opvoeding. Als de off-road passie zich goed vast wortelt gaan we deze dame dus in de toekomst vaker zien.

Pogingen tot overhalen. Dubbel Gerrit van Os, ofwel senior en junior Gerrit. Telkens als we ze tegenkomen proberen we deze mannen over te halen om weer eens aan een trial van het VNTTK mee te gaan doen. Tot op heden tamelijk tevergeefs. Maar we houden vol, want in onze herinneringen spoken nog altijd de trial prestaties van Gerrit senior door ons hoofd. 

Boven: De natuur zit raar in elkaar. Waarom zijn laarzen altijd aan de bovenkant lek en banden altijd aan de onderkant? We weten het echt niet, want het vak filosofie op school lag ons niet zo…

Boven: Een bij ondergetekende jaloezie opwekkende Land Rover 88. In pick-up uitvoering doen we er een moord voor…. Bij wijze van spreken dan.

Boven: Nog een leuke hond met zijn ‘begeleider’…

Onder: Nico Knevel als we ons niet vergissen, met naast hem Rocco Langenberg van Wheels Unlimited.

Boven en onder: Warm weer, modder en kleine kinderen. Een ideale combinatie om lekker in de modder te spelen onder de toeziende ogen van mama.

Boven: Even lekker bij komen van al die vermoeienissen…

Miniatuurwereld. We leren vandaag dat er achter op het terrein een heuse off-road baan is gebouwd voor radiografische modelauto’s. De modelbouw heeft altijd onze belangstelling gehad en het bewijs staat thuis verzameld in twee vitrinekasten. Tegenwoordig zijn de modellen bedrieglijk natuurgetrouw nagemaakt dat je soms twee keer moet kijken en in je ogen wrijven om te zien dat het toch echt een model is. Zou je een foto maken en de omgeving weglaten dan…. 

Boven: Even een stoere foto…

Boven: Duidelijk met wie we te maken hebben, maar vandaag niet met zijn partner Ilse….

Boven: Handen wassen, nu kan het nog, want er is nog genoeg water in het meertje.

Onder: René van der Burg liert met zijn Gigglepin lier een tijdelijke vastzitter in veiligheid.

Boven en onder: Jan Hol, eveneens al jaren onderdeel van de organisatie. Het is een feit, de ANVT mag zich al jarenlang bogen op een vaste kliek trouwe medewerkers. Als er één vereniging is waarbij de uitspraak ‘de vereniging, dat ben je zelf’ van toepassing is, dan is het de ANVT.

Boven: Paul Klein.

Boven: Die-hard off-roaders Germon Kamperman en onder Gert Wolters.

Slotgedachten. Tussen de klok van drie en vier zien we de deelnemers langzaam het terrein verlaten, op weg naar huis. Dat ze zichtbaar genoten hebben valt af te lezen aan hun ‘postzegeltjes’. De medewerkers van de ANVT ruimen de linten en palen op. Wij van terrein.nu kletsen nog wat na en bewonderen de laatste watersporters alvorens ook wij richting huis vertrekken. Ondergetekende nog altijd kiplekker zodat we meer en meer vertrouwen krijgen dat het niet nader genoemde virus ons niet te pakken heeft gekregen.

De plaatjes zijn geschoten door Ad Woolthuis, Peter Bouwmans & Martin Brink. De letters zijn in de leesbare volgorde gezet door Martin Brink.