Voorkennis? Stralende zon het laatste weekend van mei zodra we onze ogen opendoen, dus de dag begint goed. Maar hij wordt nog beter. Het is het laatste weekend van de maand en dan mag je er van uit gaan dat de ANVT wel ergens in den lande een smakelijk off-road evenement op haar menu heeft staan. Dat is zo ongeveer traditie bij deze oudste off-road club van Nederland en dat soort tradities zijn we gek op. Vandaag is het de Landsard waar de club en haar leden neer zullen strijken en dat blijkt onvoorzien een gouden zet. Onvoorzien omdat we helaas te nuchter zijn om te geloven dat de ANVT organisatie door het turen in een glazen bol vooraf al wist dat de Landsard rond deze tijd een van de weinige terreinen is waar nog een portie modder te bespeuren valt. Het is inderdaad een feit dat door ons onvolprezen KNMI ook bevestigd wordt beste lezer; we hebben te maken met een vrij lange, droge periode in ons landje. Afgezien van een enkele verdwaalde regenbui is het een stuk minder vochtig dan gemiddeld. Zonder de bevestiging van de KNMI waren we al tot die conclusie gekomen en daarmee baseren we ons op de verschillende off-road 4×4 terreinen welke we bezochten waar water en modder verdwenen waren op plekken waar dat voorheen eerder regel dan uitzondering was. Maar niet alleen daarop steunt onze conclusie, ook op het feit dat we enkele andere sporten bezochten die een hekel hebben aan asfalt als onder andere het Autocross en de Autoblubbering. Met name bij die laatste kwam duidelijk naar boven dat ook zij best wel wat ‘problemen’ ondervonden als gevolg van de droogte. En de Landsard? Dat is nu typisch een van de weinige terreinen in Nederland waar altijd wel water en modder te vinden zijn. Weliswaar zien we daar wel de nodige variatie in het ANMP (Algemeen Nederlands Modder Peil, een broertje van het NAP, Normaal Amsterdams Peil), maar nimmer nog hebben wij het daar zien stuiven als gevolg van alle water en modder die verdwenen zijn.
Positieve veranderingen. Gelukkig heeft de droogte nog niet de cateringtent van de ANVT bereikt constateren we zodra we in de ochtend arriveren. Geen beker met ‘stuivende poederkoffie’ maar gewoon een lekker vers gezette kop koffie waarin je de suiker en melk, indien gewenst, kunt roeren en niet hoeft te mengen. Alles voelt vertrouwd in de tent van de ANVT. De trouwe en daarom solide organisatie van mensen die we stuk voor stuk al jaren steevast tegenkomen op de evenementen. Bijna automatisch worden dat vrienden, want je deelt immers dezelfde hobby of nog beter gezegd, passie. Toch is niet alles ‘vertrouwd’ deze mooie ochtend. Bij de ANVT is dat omdat er een nieuwe dame bij de catering is gekomen in de gedaante van Wilma Kool. Is altijd leuk natuurlijk, want vele handen maken licht werk en de ANVT is derhalve ook heel blij met haar nieuwe ‘aanwinst’. Een tweede ding wat niet vertrouwd is vandaag heeft niets met de club te maken. Nee, het is het terrein bij de ingang dat een ware metamorfose heeft ondergaan. Vrijwel alle zandbulten zijn verdwenen alsmede de dikke modder die het soms al een avontuur maakte om op het terrein te komen. Ongetwijfeld zal het achterwege blijven van de regen geholpen hebben, maar zowaar is het hele terrein vlak geschoven en droog. Het is ter plekke een stuk makkelijker geworden om te parkeren, een aanhanger (tijdelijk) neer te zetten en de clubtent op te zetten.
Degelijke opbouw. Positieve veranderingen dus maar voor de rest blijft alles (gelukkig) bij de oude vertrouwde ANVT formule. Dat betekent dat ze een flinke route hebben uitgezet op de Landsard. Als gebruikelijk hebben ze deze aangegeven met blauwe pijlen en dat houdt in dat deze ‘blauwe route’ voor iedere 4×4 te doen is zonder kans op schade. Ook SUV’s kunnen deze route in principe rijden. Regelmatig zien we die ook bij de ANVT, SUV rijders die de vierwiel aandrijving van hun auto wel eens willen proberen. Op de foto hier boven bijvoorbeeld een Hyundai, een auto die je niet direct met bosjes tegelijk tegenkomt op off-road evenementen. Gezegd moet worden dat veel van deze chauffeurs niet bijzonder ervaren zijn als we het zo mogen omschrijven. Dat is absoluut geen enkel probleem, integendeel, want wie weet is die eerste ervaring een opstap naar meer off-road avonturen. De ANVT organisatie moedigt het juist aan en is altijd bereid om onervaren rijders advies te geven en bij te staan tijdens hun eerste off-road avontuur.
Kleur bekennen. Behalve de blauwe route houden ze bij de ANVT ook rekening met de rasechte 4×4 liefhebbers. Langs de blauwe route vind je dan ook rode pijlen. Dan is het oppassen geblazen, want dat zijn de uitstapjes die pittiger zijn. Enige kennis van het off-road spel is aanbevolen en ja, er is kans op schade alhoewel dat in 99,9 procent van de gevallen de eigen schuld van de chauffeur is. De Landsard biedt volop uitdagingen. Het is een van de meest pittige terreinen in Nederland en vrijwel iedere off-road liefhebber kan er wel wat van zijn gading vinden. Al het genoemde lekkers bij elkaar gevoegd staan we er dan ook niet van te kijken dat dik tachtig off-road liefhebbers de ANVT op de Landsard met een bezoek vereren. Voeg daar zeker een tien tot vijftien auto’s van de organisatie aan toe en het aantal auto’s in het terrein benadert de honderd. Het allermooist is dat al die deelnemers in een opperbeste stemming verkeren, niet in de laatste plaats door het fantastische weer. Iedereen is vrolijk en goed gemutst. Misschien een goed idee om voetbalwedstrijden alleen maar te laten spelen met mooi weer?
Klein wolfje in schaapskleren? We zien hem regelmatig voorbijkomen bij de ANVT, deze VW Syncro. Vergis je niet, want de off-road capaciteiten zijn behoorlijk goed weten we vanuit het verleden waar een VW Syncro permanent utilitair werd ingezet bij een lange boorklus, samen met een Unimog. De auto presteerde boven onze verwachting uitstekend en alleen als de moddersporen flink diep en slecht waren moest de Unimog een enkele keer bijspringen. Gezegd moet worden dat je bij utilitaire inzet niet op zoek gaat naar de zwaarste uitdagingen in de meest diepe modder natuurlijk.
Belofte maakt…? Boven Jan Hol en onder in zijn Peugeot P4 Marco van Hoek, een duo dat serieus aanstalten maakt om deel te gaan nemen aan de Warrior Challenge wedstrijden. Tenminste, dat hebben ze ondergetekende meer dan eens verzekerd. Een uitstekende combinatie weten we al van enkele instap-challenges waaraan de mannen deelnamen. Dus mannen…
Boven: Jan Hol beoefent hier een onderdeeltje van een andere tak van off-road, de zeilsport. We zijn tenminste nog nimmer een zeilboot on-the-road (op de weg) tegengekomen, behalve dan op een aanhanger.
Woorden zijn toch overbodig bij dit idyllische plaatje? Naast off-road zijn veel mannelijke 4×4 liefhebbers gek op handballen…
Dit heet verkennen; verstandig. We zien het te weinig, onverstandig.
Boven: Martijn is een van die off-roaders die steevast een keer de off-road grenzen opzoekt op een evenement. Maar steevast ook met respect voor de techniek. We kunnen ons niet heugen dat hij ooit brokken gereden heeft. Wel dat zijn voortgang ’tijdelijk belemmerd’ was.
Werkkleding op maat. He, een Mercedes-G die we kennen. Honderd procent zeker zijn we niet (misschien kwam nog iemand op dat lumineuze idee), maar een tijdje geleden was deze ’te gast’ bij Albert Bouma van ‘Ik wil een G’. Op verzoek van de klant ondergaat de auto daar, naast de techniek, ook een optische aanpassing. De hele carrosserie werd toen voorzien van een speciale coating omdat de klant ‘zich geen zorgen wilde maken over een krasje’ als hij met de auto off-the-road zou gaan. Niet alleen is die opzet in ieder geval geslaagd, want we kunnen er geen krasje op ontdekken, maar het staat de auto naar onze mening ook nog eens verdraaide goed, dat ‘utilitaire’ maatpak.
We zijn er in ieder geval twee tegen gekomen, waarvan bewijs. Yep, twee leuke honden.
Boven: Hij weet ons de hele dag te ontwijken met zijn Iltis, Albert Posthumus. Totdat hij zijn bolide de aanhanger oprijdt…
Gezellige boel voor aanvang en tussen de middag.
Altijd slim voordat je het terrein in gaat, de bandenspanning laten zakken.
De TD aan het werk (Technische Dienst). Marco den Hartog moet toch even sleutelen nadat een homokineet de off-road strijd opgeeft. Het leed is gauw geleden, want niet veel later zien we hem weer ‘in het veld’.
Heerlijke auto, de Volvo TGB 11 (C303).
Opv allend. Zoals je kunt zien is er nog altijd modder te vinden op de Landsard, maar ook duidelijk te zien is dat het opvallend minder is dan gebruikelijk. De grote paden, die vaak bedekt worden door grote plassen, zijn nu droog omdat het water en de modder zich voornamelijk heeft teruggetrokken in de dieper delen van het terrein.
Boven: De fraaie Toyota van Paul Klein.
Boven: Een bedreigde soort; de Daihatsu Taft.
Ouderwets handwerk zo lang auto’s af fabriek nog niet uitgevoerd worden met ruitenwissers op de zijruiten.
Boven en onder: Martijn in en met zijn grote liefde. Dat betekent inzijn Suzuki met naast hem zijn partner Didi.
Dit bedoelen we met bereidwillige hulp van de organisatie.
Met een (camper)opbouw op je off-roader is het in een bos altijd oppassen geblazen.
In het verschiet. Eind van de dag gaat iedereen voldaan maar met een tikkeltje weemoed naar huis. De off-road pret is helaas weer over. Maar gelukkig van niet al te lange duur. Eind juni beleef je, zo je wilt, met de ANVT zelfs twee dagen off-road pret, want dan zitten ze op het schitterende terrein van Fürstenau, net over de grens in de ‘provincie’ Duitsland.
Fotografie: Ad Woolthuis. Tekst: Martin Brink, m.m.v. Ad Woolthuis & Marianne Heijkamp.
