Een kleine kanttekening is bij dat ‘eerste’ in de titel op zijn plaats, want sporadisch komt er de afgelopen maand off-road pret voor, maar dat is dan in de vorm van een training of (beperkte) tourrit. Laten we het dan anders formuleren, het is het eerste off-road evenement na de recente versoepelingen. En nog altijd zijn we niet geheel gevrijwaard van dat irritante, hardnekkige virus dat we liever niet meer bij naam willen noemen. Indirect heeft dat zelfs zijn weerslag op het evenement van de LRCH van het afgelopen weekend. In de planning staat op 12 en 13 maart het vermaarde Bikkelweekend van de club. Altijd een weekend om naar uit te kijken, doodgewoon omdat het zo onderscheidend is ten opzichte van de meeste off-road evenementen. Off-road met een knipoog zou je kunnen zeggen omdat het in het Bikkelweekend niet alleen draait om terreinrijden, maar ook om andere ‘outdoor’ off-road activiteiten die ‘landenteams’ moeten zien te volbrengen. Verhitte strijdtoneeltjes hebben we tijdens voorgaande edities mogen zien en dat in ‘winterse temperaturen’. Precies, alleen voor echte bikkels.
Boven: Die weet hoe het hoort.
Boven: Je bent gewaarschuwd, maar vermoedelijk was je dat al…
Afkorting AOR verklaard. Waarom we dat allemaal noemen? Het heeft indirect ook te maken met die andere, voor leken duistere afkorting ‘AOR’. Dat unieke Bikkelweekend wordt namelijk gezamenlijk georganiseerd door zowel de All Road Commissie van de LRCH als de Off Road Commissie van de club. Alleen heeft de club het Bikkelweekend voor dit jaar opnieuw moeten afblazen omdat tweedaagse evenementen nog niet zijn toegestaan. Om de leden toch een alternatief te bieden heeft de LRCH besloten twee losse evenementen te organiseren op genoemde data. En om de ‘vriendschap’ warm te houden zijn beide commissies betrokken bij de organisatie. De All Road Commissie organiseert voor de ingeschreven deelnemers onder meer een rit in de omgeving terwijl de Off Road Commissie het off-road rijden op het terrein van de afgraving in Bant voor haar rekening neemt. De ‘A’ in de afkorting is voor All en de ‘O’ voor Off. De ‘R’ staat voor road maar is tevens symbool voor de samenwerking van de twee commissies.
Boven: Guus Albregts heeft goede hoop dat de zware, tot de verbeelding sprekende X-treme Team Trophy van de LRCH, na twee jaar afwezigheid vanwege ‘jeweetwel, dit jaar door zal gaan. Samen met meerdere vrijwilligers van de LRCH mag je de (internationale) X-treme Team Trophy zien als ‘het troetelkindje’ van Guus. Niet verwonderlijk dat Guus zijn hart daar ligt, want zelf heeft hij diverse keren meegedaan aan zware, spraakmakende off-road wedstrijden als de Croatia Trophy en de Transylvania Adventure Trophy.
Oppeppers… Nu we de titel verklaard hebben gaan we over tot ‘de orde van de dag’. Voor een bezoek aan de LRCH hebben we zaterdag 12 februari geprikt. De dag begint helder maar koel door een straffe wind, met een autothermometer die, ‘heel negatief’ een twee aangeeft, een getal dat we op deze manier vooral in de algebra tegenkomen. Bij de poort van het terrein worden we opgewacht door de leden van de LRCH. Een zeer warm onthaal mogen we wel zeggen en zelfs de autothermometer is onder de indruk want die stijgt ogenblikkelijk naar getalletje twee positief. We kunnen even lekker bijkletsen voordat we in de weg staan voor de arriverende deelnemers. Olav duwt ons nog gauw een handvol consumptiemunten in de hand en dan gaat het hup, richting het verzamelpunt achter op het terrein.
De ‘kracht’ zit in de herhaling… Ook hier is het onthaal warm en hartelijk. Het ritueel bij de poort herhaalt zich nu onder het genot van een hete, geurende kop koffie van de extern ingehuurde catering. Het alternatieve ‘handen schudden’ met de gebalde vuist en het informeren hoe het gaat zijn intussen onlosmakelijk verbonden aan het ‘jeweetwel’ virus en de duur daarvan. Toch breekt ook het moment aan dat we onze ‘werklaarzen’ aantrekken, de camera’s om onze nek hangen en het terrein in duiken, op zoek naar de pakweg zestig deelnemers die zich volgens de organisatie vooraf hebben ingeschreven. Voor de zondag zijn het er zelfs negentig horen we van hen. We zullen dat op hun woord moeten geloven, we twijfelen daar overigens geen moment aan, want de zondag hebben we verplichtingen elders.
Twee keer boven en twee keer onder: De eerste auto die ons opvalt is deze nieuwe Land Rover Defender. Nog niet eens de auto zelf, maar wel de manier waarop de lier is weggewerkt. Normaal zeggen we wel eens dat we een lier voor op de auto ‘fraaier’ vinden, maar dan doelen we specifiek op fraaier in vergelijk met bijvoorbeeld een ’tuinhekje’ (bull-bar) voor op de auto. Een lier lijkt ons in onze streken simpelweg functioneler dan een bullbar, zeker in geval je gaat terreinrijden. Begrijpelijk dunkt ons, want de kans op een keer vastzitten is hier beduidend groter dan een stier op je pad tegenkomen. Op de eerste foto moet je wel erg goed kijken om te kunnen zien dat er een lier verborgen zit achter de bumper. Alleen een touw of kabel met een haak verraadt haar aanwezigheid. Haal de nummerplaat echter op een simpele manier weg als je off-the-road gaat en voilà. Maar dan nog valt het moeilijk te zien! Het wordt alleen ‘verraden’ door een langwerpige, ovale sleuf en de naam ‘Bremach’ daarboven, zijnde het merk van de ‘hidden winch’ (verborgen lier). Bijzonder mooi en dat geldt ook voor de serieuze sleepogen in de achterbumper die je op de twee foto’s hieronder kunt bewonderen. Verantwoordelijk voor dit fraaie staaltje inbouw/preparatie is Elephant Off Road Equipment. Van eigenaar Simon van der Velde horen we dat de eigenaar van de Defender totaal niet gecharmeerd is van het lichte grijs in het middendeel van de bumper. Geen probleem voor ‘Elephant Simon’ zoals je aan de huidige ’tint’ van de bumper kunt zien.
Lange aanloop. Het blijft tamelijk lang rustig in het terrein. In eerste instantie verbaast het ons, maar al gauw valt het kwartje. Immers, net als wij hebben deelnemers hun mede clubgenoten c.q. vrienden vanwege ‘jeweetwel’ lange tijd niet gezien en dan duurt het even lekker bijkletsen onherroepelijk wat langer. Ons vermoeden wordt bevestigd als we een van de vele bergen zand op het terrein beklimmen en het ‘basiskamp’ van bovenaf overzien; de ’tekstwolkjes’ zijn alom aanwezig. Allengs neemt het aantal Land Rover’s toe. Hen wacht een vooral ‘zanderig’ parcours. De organisatie heeft daarop een aantrekkelijk parcours aangelegd dat verduidelijkt wordt door blauw en rood gekleurde pijlen. Blauw moet voor iedere Land Rover te doen zijn en rood wordt het een paar strepen pittiger. Aanpassingen en enige kennis van terreinrijden zijn op die trajecten aan te bevelen.
Verandering van ‘zandspijs’… Toch kijken we er niet van op dat enkele blauwe trajecten onverwacht pittiger zijn dan menigeen inschat. Los zand kan slinks zijn weten ervaren rotten. Zeker als enkele auto’s gepasseerd zijn en diepe sporen hebben achter gelaten is het oppassen geblazen. Voor je het weet lig je op je buik met alleen zicht op vier hulpeloos rond draaiende wielen De laatste keer dat we een bezoek brachten aan Bant was ergens in oktober 2021 tijdens een dagje trainen van het VNTTK. Slechts een enkele bult zand herkennen we nog, maar voor de rest is het terrein flink ‘overhoop’ gegooid. Volslagen anders dan in oktober. De grote bult welke destijds van diverse kanten ‘bestormd’ kon worden, of anders afgedaald, is met vier vrijwel loodrechte zijden onmogelijk geworden. Zelfs lopend kunnen we maar op één plekje met flink wat moeite boven op de bult komen. Naar beneden lukt alleen door op dezelfde route af te dalen. We hebben dan ook geen enkele rijdende poging gezien van de deelnemers.
Boven: Jeroen Hoftijzer als we ons niet vergissen, alias ‘snowwhite’?
Diep, heel diep, ontstellend diep… Naast het bekende meer is een soort van ‘uitstulping’ gegraven in de vorm van een ‘Olympisch zwembad’. Een smalle strook zand vormt de afscheiding tussen dit ‘zwembad’ en het bestaande meer. Een route over deze strook wordt afgeblazen omdat de kans bestaat dat de smalle strook zand het begeeft. Mocht je daar dan met je Land Rover rijden, dan wacht je aan de ene zijde het peilloos diepe meer (schatting circa 35 meter) en aan de andere zijde de niet bekende diepte van het ‘Olympische zwembad’. Weliswaar is die diepte niet bekend, maar zeker is wel dat je er met gemak staande kunt drinken en dat is sowieso te diep voor een Land Rover. En voordat we commentaar krijgen: ook voor andere 4×4 auto’s, met uitzondering van de amfibische varianten…
Boven en onder: Raymond Versloot van de All-Road Commissie maakt een groepsfoto. Voor de 4D Challenge wellicht? De voorbereidingen zijn in ieder geval in volle gang en de organisatie gaat er van uit dat het doorgaat. We houden je op de hoogte, maar tot die tijd: duimen!
Boven: De jeugd houdt zich zoet met de enige volledig elektrische Land Rover op het terrein.
Boven: Leuke honden horen min of meer standaard bij Land Rover eigenaren.
Boven: Jullie kunnen allemaal de pot op, want ik wil juist helemaal niet de pot op…
Boven: Nou vooruit dan maar papa, omdat jij het zo graag wilt. Even inspannen om te kunnen ontspannen…
Boven: Jij hebt nu je zin hoor papa, want het is gelukt. Mag ik er nu van af? Tja, we begrijpen papa ook wel, want ze zijn weliswaar klein, maar ze kunnen geuren als een grote.
Boven: De Santana hoort al jaar en dag bij de Land Rover familie en is uiteraard welkom op de evenementen van de LRCH.
Onder: Dit moet haast een onbekende tak van de Land Rover familie zijn, waarschijnlijk Russisch…
Boven: Modder van betekenis is er niet. Op een enkel plekje is wat water te vinden, maar de rode pijlen langs de route geven vooral steile beklimmingen en afdalingen aan. Een route tussen langgerekte zandheuvels zorgt met een serie onregelmatige bulten en gaten (gaan je assen zo lekker van ’twisten’) vooral in het begin van de dag voor menig zweetdruppeltje op de voorhoofden van de rijders. Naarmate de dag vordert worden de scherpe kantjes van de bulten in de gaten gereden en wordt deze route wat makkelijker.
Boven en onder: Een herkenbaar beeld op off-road evenementen; techniek die soms een steekje laat vallen. Het lastige daarbij is dat het meestal aan de onderzijde gebeurt. Het dak of het interieurlampje in het dak gaan zelden kapot…
Boven: De leuke hond Kara van Olav (Wonneberg).
Boven: Daaraan herken je de kenners, de mannen en vrouwen die de bandenspanning laten zakken alvorens ze het terrein in gaan.
Onder: Te vaak wordt er aan voorbij gegaan, de vrijwilligers binnen de clubs. Op een bord tijdens het evenement kun je zien dat zomaar negen man zich de hele dag belangeloos inzetten voor de deelnemers. Zij zorgen dat jij als deelnemer onbezorgd kunt genieten van het off-road, die tourrit of wat dan ook dat ze organiseren. Bedenk dat ze veel vrije tijd voor jou opofferen, iedere keer maar weer en houd in het achterhoofd dat het geen professionals zijn maar amateurs, ook al overstijgen hun prestaties vaak die van professionals. Zit je (tijdelijk) vast, dan zorgen zij dat jij weer los komt, want de ANWB komt echt niet. Onder die vrijwilligers vallen ook de dames en heren van de clubshop, met Land Rover kleding en tal van andere leuke Land Rover gerelateerde hebbedingetjes. Of het nu druk is of niet, ze staan er toch iedere keer maar weer. Dus kom je die vrijwilligers de volgende keer weer eens tegen; geef ze eens een aai over de bol of offreer ze een hapje of een drankje…
Boven: Uhhh, waar zitten we hier, in dat dorpje Bant, gelegen in de voormalige Zuiderzee (Noordoost Polder) of in de Sahara?
Boven: Altijd heerlijk om te zien, de tweede ‘passie’ van off-roaders, scheppen met het schepje…
LR dierentuin… Behalve een ‘olifant’ (onder meer op de foto hier onder) komen we ook een ‘grizzly’ tegen op de foto boven…
Boven en onder: Twee LR Discovery ‘blood brothers’ (bloedbroers) dan wel boezemvrienden. Beiden groen, beiden een roofrack, beiden een snorkel en beiden een Hi-Lift Jack op het achterwiel. Oh ja, en beiden gooien met modder…
Boven: Eric de Ruiter legt zoonlief vast voor het nageslacht.
Boven: De mooiste vormen vind je in moeder natuur. Een takje dat bijna zichtbaar wanhopig houvast probeert te krijgen in het losse zand is een speelbal van de wind maar laat een serie perfecte cirkels aan de wereld zien. Het doet ons onmiddellijk afvragen of de eerste (serieuze) uitvinding van de mens, het wiel, gebaseerd is op zo’n soortgelijke waarneming? Bij het zien van deze perfecte cirkels rijst zelfs de vraag of het eerste ‘wiel’ (ronde boomstammetjes wellicht) wel bedoeld was voor het transsport van zware voorwerpen of lasten? Sommige geleerden suggereren, en dat is zeker niet denkbeeldig, dat het eerste ‘uitgevonden’ wiel gebruikt werd als hulp bij het potten bakken…
Boven en onder: Hahaaa, hij (Robin) is zich er terdege van bewust. Even zijn nieuwe bandjes proberen. Smalle bandjes met het profiel dat je vooral op tractoren tegenkomt zijn niet bepaald de beste keus in los zand. Echter ook niet om er over de weg mee naar huis te rijden… Maar wacht maar straks in de modder, hetgeen veel vaker voorkomt in Nederland.
Zaterdag einde. Rond de klok van drie in de middag maken de eerste deelnemers aanstalten om naar huis te gaan. Wellicht moeten er nog boodschappen gedaan worden en niets is aangenamer om op tijd met de voeten omhoog thuis na te genieten met een kopje thee. Word dat een glaasje whisky, dan zullen de verhalen ongetwijfeld sterker worden naarmate de fles leger raakt. Maar dat is maar een idee hoor, hersenspinsel zo je wilt. Zo tegen half vier maakt ook uw verslaggever zich op om huiswaarts te keren. We hebben een heerlijke dag achter de rug met geen enkel minpuntje. Zouden we er met een pistool op ons hoofd toch een moeten noemen, dan zeggen we dat het een beetje minder hard hoefde te waaien. Dat het daardoor kouder aanvoelde dan het in werkelijkheid was, is tot daar aan toe. Maar om af en toe te worden gezandstraald vinden vooral onze camera’s niet prettig.
Tekst & fotografie: Martin Brink.
