Baggerberen op de Landsard

De ergste hitte welke de laatste weken bijna aaneengesloten tropische temperaturen te zien heeft gegeven is voorbij als we afgelopen zondag 23 augustus in de auto stappen en het stuur maar weer eens richting de Landsard draaien. Ook al kunnen we het aantal keren dat we richting de Landsard rijden niet meer tellen, het is alleen de rit naar het terrein die we saai vinden. Het terrein zelf verveelt nog altijd geen seconde, ook al kunnen we het inmiddels tamelijk nauwkeurig dromen. Op steenworp van onze bestemming gekomen wacht op de route een verrassing. Het laatste stukje weg naar de Landsard is opgebroken en wacht op vernieuwing. Er zit niets anders op dan om Airport Eindhoven heen te rijden en de Landsard vanaf de andere kant te benaderen. We arriveren derhalve wat later dan de planning, maar zijn niet de enigen zien we. Op verschillende plaatsen langs de weg bij de ingang van het terrein zijn off-roaders nog druk doende hun bolide van de aanhangwagen te rijden of zijn ze zich aan het opmaken om het terrein op te rijden. Eenmaal op het terrein horen we van Pascal Kersten van de Jeebee organisatie dat het aantal deelnemers gelimiteerd is op vijftig voertuigen, uiteraard een maatregel van de overheid vanwege het Corona virus. We kijken er niet direct van op, maar waar we veel meer van opkijken is dat we vandaag de eigen Jeebee catering moeten ontberen, eveneens vanwege de Corona maatregelen. Nood breekt wetten, dus schakelen we lijf en geest over op het standje ‘Puur Overleven onder Barre en Onmenselijke Omstandigheden‘ alvorens we onze camera’s over de schouders hangen en het terrein in duiken.

Een bijna Status Quo… In vergelijk met het LRCH evenement van een week eerder op de Landsard is er weinig veranderd. Het terrein ligt er voor haar doen nog even gortdroog bij, ook al heeft het op meerdere plaatsen in Nederland geregend de afgelopen week. Vermoedelijk hebben de regengoden hier op de Landsard een omtrekkende beweging gemaakt. Eender is ook dat de Jeebee organisatie, net als de LRCH, een route heeft uitgezet middels gekleurde pijlen. Afhankelijk van de kleur geven die tevens de zwaarte van een hindernis aan. De deelnemende voertuigen verschillen wel uiteraard. Een week eerder alleen maar Land- en Range Rover’s, en vooruit, één Santana. Nu zien we een brede mix van 4×4’s en het gros is niet groen. Van klein naar groot en van min of meer standaard tot en met geprepareerde (wedstrijd) bolides. Ook anders dan op het leeuwendeel van de evenementen waar we komen, off-road wedstrijden uitgezonderd, is dat enkele deelnemers van Jeebee direct voor de pittiger uitdagingen gaan. Dat zien we zelden. Meestal zien we dat deelnemers pas in de loop van de dag meer en meer op zoek gaan naar de uitdagingen die wat meer vergen van mens en machine.

‘Hokjesgeest’. Bij het ‘waarom’ zien we twee mogelijke antwoorden. De categorie ervaren rijders weten dat als je jouw 4×4 bolide off-the-road zwaarder belast dat er navenant ook meer kapot kan gaan. Ga je direct na het ‘startschot’ voluit, en er gaat snel daarna iets kapot dat niet direct te repareren valt, dan heb je weinig plezier gehad van je inschrijfgeld. Dat wordt anders tegen het einde van het evenement als de off-road vitaminen meer dan genoeg zijn aangevuld. Je hebt immers de hele dag geprofiteerd van je inschrijfgeld en als je bolide het dan om wat voor reden ook opgeeft, dan doet dat niet zo heel veel pijn meer. Categorie twee zijn de onervaren rijders. Die beginnen eveneens rustig, hetzij omdat ze met hun eigen ogen zien dat die ervaren rijders dat ook doen en ze daarom denken dat het op die manier hoort, of anders omdat ze het ‘enorme 4×4 potentieel’ van hun auto nog niet kennen. Dat rustig beginnen gaat goed en ze ontdekken vrij snel dat de auto meer kan dan ze voor mogelijk hielden. Bij iedere uitdaging verbaast de auto hen opnieuw en dan zien we het fenomeen dat de moed van deze categorie rijders navenant stijgt. Je ziet ze denken “ooohh, dat kan-ie vast ook wel”. De reden dat wij fotografen niet alleen eind van de dag gauw wat ‘actiefoto’s’ komen maken is dat er tal van uitzonderingen zijn. Met andere woorden, er valt vaak ook meer dan genoeg te beleven tijdens de vroege eerste uurtjes van het evenement. En die willen we niet missen.

Boven: Zijn naam staat op de deur van zijn Suzuki Vitara en we komen hem, naast de Jeebee evenementen, regelmatig tegen op het ONK Trial (Open Nederlands Kampioenschap Trial). Willem heeft de ‘onhebbelijke’ karaktereigenschap dat hij nooit chagrijnig is, wat er ook gebeurt. Tenminste, we hebben hem nog nooit kunnen betrappen zonder een lach of brede grijns op zijn gezicht.

Onder: Uuuhh, Aan het twisten, je kluts kwijt of van angst in je broek geplast misschien….?

Boven en onder: Bjorn van Kasteren heeft de Corona ‘lock-down’ aangegrepen om zijn bolide flink onder handen te nemen. Onder de auto prijken nu de schier onverwoestbare assen van een Nissan Patrol, plus dat hij gelijk het veersysteem grondig heeft aangepast. Er zijn weinig uitdagingen op de Landsard welke hij, zonder gebruik te maken van zijn lier, uit de weg hoeft te gaan. Met gebruik van zijn lier geen enkele.

Boven: Een mens of een alien uit een melkwegstelsel ver hier vandaan?

Onder: Het gemak voor fotografen van een ‘aardje naar zijn vaartje’. Wie er achter het stuur zit van deze lange Suzuki Samurai kost ons geen hoofdbrekens, namelijk Gerrit van Os. Alleen rijst de vraag of het Gerrit van Os senior is of Gerrit van Os junior (de laatste). Gerrit senior kennen we ongeveer net zo lang als dat we professioneel betrokken zijn bij het 4×4, dus ergens vanaf 1991. Gerrit is jarenlang actief geweest in de trialsport en ook op recreatieve evenementen kwamen we hem meer dan eens tegen. Hoge ogen gooide hij in de sport met zijn off-road skills (vaardigheden) herinneren we ons nog. Tja, in die tijd was onze geest nog jong en onthielden we alles. Dat geldt ‘met name voor zijn naam’ als we hem na jaren afwezigheid weer wat vaker tegen gaan komen, echter nu vergezeld door zijn zoon. Gelukkig betekent de junior uitgave voor ons overvolle brein niet dat we weer een nieuwe naam moeten onthouden, want ook hij luistert naar de naam die zijn pa heeft, Gerrit. Makkelijk te onthouden en het leuke is verder dat de nog studerende junior dezelfde portie off-road genen heeft waar ook senior mee behept is. Gerrit junior komt dus beslist niet van de melkboer of bakker weet senior.

Boven en twee keer onder: Yep, hier hebben we Gerrit senior voor de camera. Nog altijd niet bang om de off-road uitdagingen aan te gaan zoals je kunt zien. Oké, oké, misschien zijn de skills wat strammer geworden in al die jaren, maar dat is een kwestie van weer wat vaker deelnemen aan wedstrijden en/of evenementen. Oefening baart immers kunst. Uuh Gerrit, is het komende ONK niet een goed idee?

Boven: Komt een haakje aan met windkracht negen…

Boven: Heerlijk alleen dat handje zichtbaar achter de deur.

In de vroege eerste uren van een evenement zijn fotografen het drukst. Je probeert zoveel mogelijk deelnemers voor de camera te krijgen in een leuke actie. Belangrijker dan je wellicht denkt, want stel dat een auto het begeeft en de persoon in kwestie node naar huis moet. Heb je geen foto van hem, want een foto waar hij met de auto op de aanhanger de aftocht blaast wil hij niet zien, laat staan kopen. Naarmate de dag vordert, en je het idee hebt iedereen al eens gefotografeerd te hebben, ga je je wat meer concentreren op ‘de ervaren rijders die de pittige uitdagingen aangaan of op de rijders waarvan de moed gestegen is’….

Boven: Leo Spierenburg in zijn indrukwekkende bolide.

Boven: Het is blauw en heeft een wit mutsje? Een Nissan off-road Smurf natuurlijk.

Onder: Schier onmisbaar binnen de Jeebee organisatie, Pascal Kersten.

Boven: Nog zulke ‘moddervreters pur sang’, Johan Droog en vriendin Sam, bijgenaamd Samantha…. Of zou het andersom kunnen zijn? Hoe het ook zij, als Sam schoon thuis komt, dan is er iets niet goed gegaan tijdens de off-road pret. Het beste bewijs is wellicht dat Sam niet alleen aan recreatieve evenementen meedoet, maar de laatste tijd ook te vinden is in het Autoblubbering. En geloof ons, daar is nog nooit iemand herkenbaar vandaan gekomen, zelfs niet voor familie en vrienden. Er zijn dan ook sterke vermoedens dat er niet alleen bloed door de aderen van Sam en Johan vloeit… Het gebeurt niet heel vaak, maar vandaag is het raak. De ophanging van het rechter voorwiel van hun ‘Sampie’ geeft er de brui aan in een naar spoor. Niet direct te repareren, dus vertrekken ze weinig later richting huis.

Boven: Erwin van de Ven en Jennifer de Man komen we meer dan eens tegen en niet alleen bij Jeebee. Door de off-road wol geverfd is bij hen bescheiden uitgedrukt.

Boven: Uh, is dat niet Frans van Esch? Schoon zonder modder nauwelijks te herkennen…

Boven: De enige ‘dubbelgangers’ die we tegenkomen zijn Ronald en Ramon Appels. Dubbelgangers omdat we ze ook tegenkwamen bij het evenement van de LRCH een week geleden. Eigenlijk krijgen we zijn deskundige uitleg over zonnepanelen welke Ronald ons in dat verslag vertelt vandaag te horen. We vonden het echter interessant genoeg om het een week eerder al te schrijven. Praat met hem en je zult zien dat een investering in zonnepanelen (op je huis of bedrijf) absoluut het overwegen waard is. En dat zeggen we ondanks dat dan de kans bestaat dat we Ronald en zoon Ramon off-the-road niet meer tegenkomen, wat zonde zou zijn…

Boven: Oeps, bijna vergeten, de foto van een leuke hond. Dankzij een oplettende Theo Kersten toch nog goed gekomen…

Boven: Anthoon en Siem. Je zag ze al op de openingsfoto, maar verderop meer over dit illustere duo.

Boven: Deze jonge dame (Marieke de Bijl) laat menig kerel off-the-road een poepje ruiken…

Twee keer boven en drie keer onder. Deze man (Sebastiaan Kraak) verdient een pluim ons inziens. Zijn voortgang wordt tijdelijk een beetje rottig belemmerd. Vooruit omdat de achterwielen een loodrecht gat uit moeten terwijl een schijnheilige boomstronk dat achteruit verhinderd. Maar de beste man tovert een kleine, draagbare lier tevoorschijn en een wat grotere kist met daarin een flink formaat accu. In eerste instantie zien we er weinig heil in gezien het formaat lier en het dunne staalkabeltje in combinatie met de snelheid van het apparaat. Maar als we op de lier de sticker met gegevens lezen krijgen we al wat meer hoop voor de onfortuinlijke vastzitter. En inderdaad, de lier heeft een flinke ratio die, in combinatie met een dubbel gelegde lijn, toch goed is voor een behoorlijke trekkracht. Het gaat langzaam, bijna tergend langzaam en we zullen het daarom niet aanraden voor zware off-road wedstrijden, maar uiteindelijk weet deze lier de auto te bevrijden. Terzijde, ook tot verbazing van diens eigenaar. Chapeau! We hebben genoten van deze reddingsactie die laat zien dat je met relatief eenvoudig materiaal toch een heel eind kunt komen.

Kersen op de taart. Komen we bij de vandaag absolute koningen van de modder, Anthoon de Kamper en Siem Aaldering. Wat hebben we met zijn allen genoten van de heerlijke en vaak spectaculaire ‘off-road capriolen’ van deze mannen. Ze waren stuk voor stuk voorspelbaar, maar toch. Voorspelbaar althans voor degenen die deze mannen kennen. Ze zien het off-road rijden namelijk puur als de ultieme vorm van ontspanning. Lekker in de blubber ravotten en nergens op hoeven letten of het niet per ongeluk smerig wordt. De auto is er doelbewust naar gemaakt door monteur Anthoon. Het is de voormalige wedstrijdauto van Teus Berkhof van Teus Bedrijfswageninrichtingen. Al het overbodige is er vanaf gehaald zodat een buggy-achtige bolide is overgebleven. “Als ik de uren niet reken is de lier het meest dure van, op en aan de auto” laat Anthoon ondergetekende weten. Technisch klopt de auto qua motor en aandrijflijn meer dan uitstekend en dat is het voornaamste voor de mannen. We hebben ze al verschillende keren door alle op de Landsard aanwezige moddersloten en modderputten zien banjeren heb je als geheugensteuntje ook op de foto’s kunnen zien.

Fase 1. Ze kleden zich ook op dat ‘spelen in de modder’ zoals ze het noemen. Ze dragen een soort overalls die je niet hoeft te wassen maar gewoon kunt afspoelen. Ziedaar het ‘algehele beeld’ als het hoogtepunt zich aandient, de climax van deze dag, zijnde een flinke, langgerekt geul met modder achter aan de rand van het terrein. Het begint nog tamelijk onschuldig. De mannen zitten wel onder de nodige modderspetters, maar zijn nog enigszins herkenbaar. Anthoon stuurt de auto het lange gat in. De afgelopen weken hebben we ter plekke, direct na het begin, enkele MB G’s vast zien zitten, evenals verschillende Land Rover’s. Dat belooft spektakel en we houden onze adem al in terwijl de spanning oploopt onder de toeschouwers. Anthoon worstelt zich echter met ogenschijnlijk gemak door de modder heen onder de toeziende ogen van Siem. Toch moet ook Anthoon zijn meerdere erkennen in de rijkelijk gevulde modderput. Niet direct, maar kort voor het einde van de ‘prutput’ is het over. De bolide blijft op zijn buik hangen en behept met twee open differentiëlen malen de helft van zijn wielen hulpeloos in het rond. Siem snelt toe om zijn maat te helpen, maar ziet niet de ondeugende blik in de ogen van Anthoon. Daar had hij beter wel op kunnen letten…

Fase 2. Siem is vlakbij de auto van zijn piloot als deze bliksemsnel een zware rechter voet op het gaspedaal laat neerdalen. Onmiddellijk spuiten fonteinen van modder hoog de lucht in. Ze zeggen wel eens dat een kat in nood rare sprongen maakt. De jeugdige Siem is op dat moment de kat in nood en weet razendsnel en op magistrale wijze de volle laag modder te ontwijken. Terwijl de modder na verloop van tijd terugkeert op moeder aarde lachen Siem en Anthoon misschien nog wel harder dan de omstanders. Nog altijd met een grote en brede grijns op zijn postzegel loopt Siem opnieuw richting de auto om alsnog zijn maat – no hard feelings – te helpen. Je voelt hem al aankomen? Siem niet en is zich van geen kwaad bewust want dat ‘kwaad’ komt van Anthoon. Als Siem namelijk voor de tweede keer vlak bij de auto is geeft Anthoon opnieuw een flinke, nog diepere duw op het gaspedaal. De waterige modder schiet nu nog hoger de lucht in, voor een kort moment Siem volstrekt onzichtbaar makend voor de buitenwereld! Hier heeft Siem even niet op gerekend en het resultaat is, sowieso voor de omstanders, hilarisch. Toch geven we Siem en Anthoon zelf de credit van de meeste lol…

Boven: De aanhanger fungeert tijdelijk als inschrijfbalie. Let ook op het zeiltje rechts: keurig zoals het hoort in geval een auto olie of koelvloeistof zou gaan lekken.

Veel fel geel vandaag zoals de Nissan Patrol boven en de Suzuki Samurai hieronder en de Toyota LandCruiser daar weer onder.

Boven: Geen veel voorkomende verschijning op de Landsard.

Onder: Nu Erwin van de ven achter het stuur…

Boven: De ‘Landsard jungle’.

Boven: Zie je ook maar weinig off-road, die Audi’s….

Boven: John & Cissy Kerkhof vermoeden we?

Gerrit met zijn Gevos 1 (Gevos is een samentrekking van GErrit Van OS zul je al wel begrepen hebben) moet na twee heldhaftige pogingen heel even aan de sleepkabel. Vandaag heeft Gerrit een debutant meegenomen, een vriend die de edele kunst van het off-road nog niet heeft mogen proeven. Het is de aangewezen manier om off-road liefhebbers te kweken.

Het klinkt als een cliché, maar Jeebee en de vijftig deelnemers kunnen terugkijken op een geslaagd evenement. De reacties op social media daags daarna staven onze bewering. Onze eigen maatstaf of een evenement een succes is geweest zetten we in de regel af aan het gemaakte aantal foto’s als we die bij thuiskomst op de computer zetten. De stand van vandaag? Veel te veel…..

Onder: Papa Aaldering, de vader van modderfreak Siem.