De waarheid is natuurlijk dat Pascal zijn verslag al veel eerder klaar had maar dat terrein.nu nog niet klaar was met andere verslagen. Maar Pascal zijn verslag en vele foto’s zaten in een vat en verzuurden derhalve niet. In tegendeel, het heeft gerijpt als goede wijn en die behoeft geen krans. Daarom: veel lees- en vooral kijkplezier!
Een weekend vol wind, regen en verbazing.
Het is woensdag 23.30 als we aankomen bij de rand van de bruinkoolmijn waar de Baja 300 Deutschland nu al bijna traditioneel wordt verreden. Na controle van de benodigde papieren mogen we het terrein op, waar de toch al slechte asfaltweg meteen overgaat in donkere bruinkool paden. Het is nog redelijk rustig in het bivak. Wat prominent opvalt is de grote trailer van team Dirty Eagels, die verlicht wordt door de lichtstralen van de koplampen. Het plekje waar we de komende dagen zullen vertoeven is bereikt. Na het uitpakken van de spullen, het gebruikelijke handen schudden met vrienden en bekenden is er tijd voor een biertje, waarna bijna als vanzelf een heerlijke nacht volgt.
Boven en onder: Oeps, navigatiefoutje, maar heeft in ieder geval geen last van stof. Redding is gelukkig nabij.
Een goed begin. De donderdag begint met een zonnestraal. Hadden we, achteraf gezien, toen maar meer genoten van die stralen, want het blijken de laatsten te zijn voor het hele weekend. Na een wandeling over het bivak zien we verschillende Nederlandse rijders hun kamp opbouwen en de laatste hand leggen aan hun voertuigen. Bewust schrijven we voertuigen, want in de Baja 300 Deutschland rijden niet alleen auto’s, maar ook motoren, quads, Side by Side’s en trucks denderen hier straks door de bruinkoolmijn. Een bruinkoolmijn waar je als bezoeker vanaf de randen een fantastisch uitzicht over hebt. Ons vaderlandse Bas4Cars Team heeft, samen met het Dirty Eagel Team, een riante plek ter beschikking. Genietend van koffie en een heerlijk ontbijt in de catering tent van Bas van Driel kijk ik door het gegolfde plastic raam van de tent naar buiten. Ondanks dat dit mijn uitzicht enigszins vertekend ontwaar ik duidelijk de zes netjes in een rij opgestelde Bowler’s. Bas4Cars, dat normaal de service en verkoop van Land Rover ter harte neemt in America, verzorgt dit weekend de service van deze groep Bowlers. De veertien mannen die Bas daarmee tevens onder zijn hoede heeft doen het goed in competities. Stuk voor stuk hebben ze kennis van zaken ook en de nieuwe Buldog van Bowler kennen ze inmiddels van binnen en buiten.
De eerste winderige waarschuwing. Vandaag is het ook de dag van de keuring. Na een korte briefing gaan de monteurs aan de slag. Terwijl de eerste voertuigen naar de keuringstent rijden begint het bivak zich meer en meer te roeren. Een groeiend aantal van de deelnemers komt binnen en monteurs rennen bijna constant heen en weer om de laatste, welbekende puntjes op de i te zetten. Maar dat is niet het enige wat in beweging is. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een paar grote windmolens iets verdraaien van richting. Draaiend met de windrichting mee lijkt de wind ook meteen in kracht toe te nemen. De eerste regendruppels raken weldra de grond en als ik een paar stappen buiten zet valt het me direct op hoe raar de grond van bruinkool reageert op het water. Waar het zojuist nog stoffig was, is het zo ineens glad en plakkerig. Bovendien zakt het regenwater maar amper de grond in en ontstaan er al snel een paar plassen. De monteurs in het bivak trekken zich er nauwelijks iets van aan. Onverstoorbaar werken ze de laatste puntjes van de auto’s af, terwijl de wind in kracht toeneemt en ik een droog plekje zoek.
Boven: Joost Hofmans en Mark van der Spank.
Winderige wisselwerking. Voor even, want de wind gooit roet in het eten, bruinkoolroet in dit geval. De eerste tenten gaan her en der de lucht in. Iedereen in ons bivak grijpt een tentpoot en op die manier weten we met elkaar de schade te beperken. De schade beperken lukt overigens niet bij iedereen in het bivak, want ik zie tenten op plaatsen waarvan ik zeker weet dat ze er even daarvoor nog niet waren maar ook andersom, geen tenten op plaatsen waar ze even tevoren wél waren! Ook geeft de wind een geheel eigen, onnatuurlijke vorm aan de tenten, zodat de meesten in het bivak besluiten de tenten voor vandaag maar op te ruimen.
De papieren rompslomp. De dag vordert gestaag. Ik hang mijn camera om de nek en begeef me naar het rally office. Na het invullen van wat papieren en vooral de handtekening onder de regel dat ik zelf verantwoordelijk ben voor eventuele schade aan mijzelf, krijg ik de benodigde spullen om me als pers op het wedstrijdveld te kunnen begeven. Als afsluiting krijg ik mee: “briefing heute abent ab 9”. Met een glimlach verlaat ik de rally office tent omdat ik nu zeker ben dat ik de baan op mag.
Boven: Andreas Hoehn en Torsten Volk. Onder: Mike Dittmar en Pierre Handschuhmacher.
Boven en onder: De prachtige Mitsubishi replica van de uit 1934 stammende PX-33 en dat kan maar één ding betekenen: Henri Joosten achter het stuur! Naast hem speelt Eric van Beelen co-pilootje voor Henri.
Boven: Candy Eckersberg en Juergen Wage. Onder: Raf en Kris van der Steen (B).
Boven: Will Schouten en Gerwin Albers. Onder: Herman Schaeks en Freddy van Endert.
Onder: Jan Holtz en en Felix Pasemann.
Soepele keuringsregeling van de organisatie. Tussen de buien door komen steeds meer rijders het bivak binnen. Verlaat door de slechte weersomstandigheden wordt door de organisatie besloten dat er ook de vrijdagmorgen nog gekeurd mag worden zodat iedereen de kans krijgt aan de startstreep te verschijnen voor de geplande proloog van 10 km. Klokslag 11.00 uur staat het startschot gepland voor de motoren en quads, gevolgd door een tweede schot om 13.00 uur voor de side by side’s, de auto’s en de trucks. Nou ligt me bij dat een proloog eigenlijk een korte rit is om de startpositie te bepalen. Verbaasd ben ik dan ook als na de proloog WP1 en WP2 (Klassementsproef 1 en 2), een rit van 120 km, met een massastart begint. Waar is die proloog dan in vredesnaam voor?
Boven: Roger en Boy Schoonbrood (B).
Boven: Stefan Elten en Sebastian Roedel. Onder: Konni Theobald en Robin Lippe.
Onder: Stefan Graeber en Robin Rees.
Es geht los! Als het eerste startschot valt voor de quad’s en motoren begint de schemering al te vallen. Het startschot zelf valt in de vorm van een lichtkogel die in het bivak te zien is. Luttele seconden later kun je vanuit de verte door een langzaam maar gestaag aanzwellend gebrul horen dat de rijders het gas intrappen, allen natuurlijk op jacht naar dat ene zo belangrijke plekje vooraan. Voor de motoren en de quads is het een spannende race. Het komt vooral aan op de kunst van het navigeren. Geen zon die zorgt voor oneindig zicht maar daarvoor in de plaats de maan en ook die is niet zichtbaar als gevolg van de laag hangende, donkere bewolking. Al snel rijden ze in volledig donker dus, want lantaarnpalen of andere lichtbronnen zijn dun gezaaid in een bruinkoolmijn. De side by sides, auto’s en trucks starten allen in het aardedonker. Met zoveel mogelijk voertuigen opgesteld op een rij is het van belang een goede start te hebben. Inhalen is nagenoeg niet mogelijk en dat wordt door de rijders als zeer lastig ervaren.
Boven: Bert en Tom van Es. Onder: Benny Dille en Rene Henselmans (B).
Boven: Ze zitten er toch heus onder verborgen, Sven Knorr en Tassilo Weiss.
Boven: Mario Schulte en Jens Schnur. Onder: Gunther Heupel en Matthias Koelsch.
Boven: Andreas Wulf en Anja Bork.
Boven: Dave Klaassen en Tessa Rooth. Vallen uit als gevolg van een aandrijfas die door het carter steekt. Onder: Johan Heylen en Gianni Hermans.
Boven: Hartmut Moebus en Oliver Schwanke. Onder: Peter Luerkens en Thomas Kugelmann.
Boven: Eelco Bekker en Sijbrand Booij. Onder: Rick en Nienke Aarts.
Boven: Jens en Annett Guder. Onder: Thomas Wolfert en Sebastian Engel in de Jeep Cherokee links en rechts in de Jeep Grand Cherokee zitten Felix Bartholomae en Tano Feuerherdt.
Boven: Christian Berkenheide en Benedikt Waltring. Onder: Matthias Mitze en Markus Ernsting.
Tactiek. Coureurs die niet vooraan rijden kunnen zich enigszins oriënteren op de achterlichten van rijders voor hen. Zeker als dat een langzamere concurrent is zit je dan al gauw achter hem. Maar hem inhalen is een ander verhaal, want dan moet jij vooraan rijden en je weg in het aardedonker zien te vinden. En natuurlijk is het geen geasfalteerde route die je volgt. Nee, overal proberen slinkse gaten, bulten en gaten gevuld met water je voortgang te belemmeren. Liever blijf je daarom maar achter je voorganger rijden. Als het bij hem verkeerd gaat kun jij nog altijd corrigeren, hoop je. Het gevolg is dat er uiteindelijk een hele groep deelnemers over de paden van de mijn aan het bivak voorbijtrekt, alsof het een treintje betreft met een heleboel lampjes, enkele uitzonderingen daargelaten. Voor de toeschouwers komt het niet heel spannend over maar later, nadat we met verschillende rijders hebben gesproken, blijkt het voor de een als een veel spannender ervaring over te zijn gekomen dan de ander. Zelfs heb ik een paar deelnemers uit zien stappen met een brede, genietende glimlach rond de mondhoeken. Die hebben zelfs genoten van de nachtelijke rit!
Boven: Frank Blondeel en Carlos Padilla Macabeo. Onder: Rashid Alketbi en Ralf Richter volgens de deelnemerslijst, alhoewel we dat betwijfelen, want die zouden in een BMW moeten rijden terwijl hier sprake is van een Mitsubishi…
Boven: Marc van Hoof en Chris Konings (B).
Boven: Wouter-Jan en Eddy Verzijl.
Boven: Hans Weder en Bob Tromp. Onder: Hans-Juergen Gerhardt en Dirk Messer.
Uitslagen potpourri. Er is één side by side welke zelfs opvalt in het aardedonker. Niet alleen door het knipperende stoflicht achterop zijn buggy maar zeker ook door het geluid. Joost Hofmans met zijn Yamaha YXZ 1000 R heeft een zeer goede start en dus voor zich eerst een heel poosje ruim baan. De relatief kleine buggy’s hebben ook nog eens het voordeel wat makkelijker in te kunnen halen zodat hij uiteindelijk ruim drie minuten eerder aan de finish arriveert dan zijn opponenten in dezelfde klasse. Bij de auto’s is Rients Hofstra ‘de locomotief’ van de trein. Maar al snel na de rit, als de eerste uitslagen binnen komen, is er onder de rijders toch veel verwarring. Speedlimits zijn overschreden, tijdstraffen worden gegeven en als zaterdagmorgen de uiteindelijke standen op de office tent te zien zijn is een evenredig aantal blij dan wel onaangenaam verrast. De stemming heeft er gelukkig niet heel erg onder te lijden. Iedereen begint vol goede moed aan de dag; de rijders die weer willen winnen en niet te vergeten de monteurs die het belangrijkste onderdeel van kunnen winnen weer in top conditie brengen. Op enkelingen na dan, die de finish niet hebben gehaald of wel gehaald hebben, maar dan roemloos op een van de grote, speciaal voor dit terrein aanwezige, afsleep wagens. Sommigen hebben de afgelopen nacht te grote schade opgelopen om nog verder te kunnen racen en dat betekent dat er niets anders op zit dan inpakken en met een zuur gevoel richting huis gaan.
Boven drie keer: Maurits van den Arend en Wouter Elzing.
Boven: Jeffrey Derycke en Anouk Vandenberghe (B). Onder: Christoph Hebel en Denise Schneider.
Boven twee keer: Moritz Netzsch en Steven Schiller. Onder: Andrea en Mel Spielvogel.
Boven: Rients Hofstra en Everet Boersma. Onder vier maal: Hans Weder (je weet wel, van Interflame) en Bob Tromp.
Problematische progressie… Voor enkele uitvallers pakt de nacht goed uit. Die hebben hun voertuig voor het opkomen van de zon weer in acceptabele conditie gebracht en kunnen daarom aan de start verschijnen voor de zaterdag race. Ofschoon moeder natuur haar uiterste best doet met straffe wind en striemende regen het toegestroomde publiek te verjagen, blijkt dat de offroad liefhebber zich niet zo maar laat verjagen. En ze zijn terecht gebleven, want na een nog redelijk droge baan voor de motoren en de quads zijn na de middag de vier-, zes- en achtwielers aan de beurt. Een strijd tegen elkaar, door elkaar maar vooral met elkaar tegen het vele water dat gevallen is. Het plan is om dik 200 km af te leggen, verdeeld over verschillende ronden met daarin verwerkt herhalende stukken parcours. De eerste ronde worden bulten en gaten door de meeste deelnemers probleemloos gereden. Maar dat verandert al snel. Sommige plassen blijken een rondje later toch dieper dan verwacht en in een stuk bos wordt de grond na een paar ronden zelfs onbegaanbaar voor de trucks omdat het één grote modderpoel is geworden. En heus, het zijn trucks die normaal iedere andere modderpoel met een glimlach doorkruisen.
Boven: Christian Fermont en Peter Janssens.
Onder: Hendrik en Andries de Nijs (B).
Charme offensief. Voor de foto’s is het prachtig, want het betekent actie. Een auto die de modder in duikt en daarbij een zwarte muur van water, vermengt met kool, hoog opgooit om vervolgens geheel in de basiskleur zwart zijn weg te vervolgen. Hier tussen sta ik, samen met een aantal anderen, en telkens bij het passeren van een modder monster worden in hoge snelheid tientallen foto’s geschoten. Na de zoveelste regenbui overleg ik enigszins verkleumd bij mezelf: zal ik teruggaan naar het bivak om me op te warmen? Maar weer komt daar de volgende coureur die de inmiddels zwarte snert doorkruist en zorgt voor pracht beelden op ons netvlies en de digitale chip in onze camera. Maar een volgende heeft minder geluk. Juist in die grote plas zit verstopt dat ene diepe gat en een Mercedes G-Klasse boort zich diep in de bodem van de zwarte snertpan. Vol goede moed zien we de bijrijdster uitstappen en een sleepband uitrollen in de hoop dat een passerende collega offroader hen uit hun benarde situatie helpt bevrijden. Vrouwelijk schoon heeft voordelen krijgen we de indruk en in hun geval is het al snel een Unimog (drie foto’s hieronder) die ze vlot trekt. Zelfs in de zwarte, natte smurrie is het plezier van haar gezicht af te lezen als ze de sleepband weer oprolt in de wetenschap dat ze weer verder kunnen.
Boven twee keer en onder: John Groen en Marga Poen.
Boven: Gregg Docx en Koen de Ridder (B). Onder: Serge Huffmeier en Maurice Geraards.
Boven: Ed Wigman, Joel Ebbers en Hendrik Schatorie.
En de winnaar is… Dan wordt het zo ineens rustig. Op de regen na en de harde wind is er absoluut niets meer wat over de baan vliegt. Er zit na een poosje wachten niets anders op dan terug te gaan naar het bivak. Bij aankomst in het bivak wordt me al snel duidelijk waarom. Het grootste gedeelte van de rijders heeft zich vast gereden in de bossen grenzend en behorend tot de bruinkoolmijn. Daar door zien te komen met aandrijving op alle wielen die ze hebben blijkt voor de meesten niet meer mogelijk; de pk’s en wielen verliezen de strijd tegen het terrein. De reden is dat er even te vaak over hetzelfde parcours is gereden zodat de organisatie besluit de race in te korten tot een punt waarop nog redelijk een eerlijke uitslag vastgesteld kan worden.
Boven: Eén van de afsleepwagens van de organisatie. Onder: De Mitsubishi (PX-33 replica) bolide van Henri Joosten en Eric van Beelen. in het servicekamp.
Boven: Oost-Europese glorie (Rusland). Onder: Het servicekamp van de Bowler Defender’s van Bas4Cars. Met maar liefst zes Bowler Defender’s zijn ze aanwezig in de Baja 300.
Boven: Op de openingsfoto kon je ze ook al in actie zien, Bas van Driel (van Bas4Cars) en Prosper Voncken. Zij schrijven het vaderlandse NK op hun naam, want zij weten de nummer twee, Rick en Nienke Aarts (hieronder) met één puntje te verslaan!
Boven: Bert en Tom van Es gaan even dwars.
Boven: Herre van Goor en Randel Hofstede.
Boven en onder: Eelco Bekker en Sijbrand Booij.
Boven: Benny Dille en Rene Henselmans.
Nachtwerk. Nadat de rijders uiteindelijk allemaal terug zijn, al dan niet met hulp, begint de strijd voor de monteurs. Nog niet eens zozeer omdat gerepareerd moet worden maar de auto’s moeten wel weer schoon zijn voor de laatste controle of anders dat zo nodig een reparatie uitgevoerd kan worden. Tot diep in de nacht wordt er gewerkt door de monteurs voordat ze uiteindelijk nat, koud maar tevreden kunnen zijn over de door hen verrichte werkzaamheden en van hun welverdiende, maar veel te korte, nachtrust kunnen genieten. Wat nu maar weer eens voor de zoveelste keer blijkt; de mannen die de auto’s service-en en/of repareren zijn een heel belangrijke schakel in de strijd voor de overwinning.
Boven: Bas van Driel en Prosper Voncken zoals de meeste rijders hen gezien zullen hebben…
Afzien. Voor de verandering regent het weer als we met een hele groep van een lekker ontbijt genieten in de grote tent op het Baja terrein. We weten al snel de weg naar de instroom van de warme lucht die de tent op een aangename temperatuur houdt maar helaas heeft de warmtebron de laatste dag zelf ook behoeft aan wat reparatie. Vandaag maakt het wat betreft temperatuur geen verschil waar je bent in de tent; het is overal even koud. De enige vorm van ‘verwarming’ vinden we in de koffie en de eitjes die klaar liggen om verorbert te worden.
Onheilstijding. Vol goede moed begint iedereen aan de laatste wedstrijddag Baja 300 Deutschland 2017. Terwijl de witte hesjes van de fotografen hopelijk opgedroogd zijn wordt ook bekend gemaakt dat er twee uur later gestart zal worden. Maar niet veel later horen we dat er op dezelfde tijd dat gestart zou worden een briefing plaats gaat vinden. Veel deelnemers vrezen het ergste en zijn van mening dat de race nog wel eens ingekort zou kunnen worden. Maar het verloopt nog erger. Terwijl de motoren en quads de race eindigen maken de overige coureurs zich op voor de briefing. Slechts enkele ‘dramatische’ woorden zijn voldoende om diepe teleurstelling af te kunnen lezen van de gezichten van de rijders. De verantwoordelijke persoon voor het terrein heeft beslist dat er niet meer gereden kan worden! Naast de rijders balen ook de monteurs. Hun werk is nooit voor niks maar in deze had al het werk van de afgelopen nacht ook op een ander tijdstip uitgevoerd kunnen worden. Ik leg mijn camera in de auto en help her en der met wat opruim werkzaamheden. Binnen een paar uur verandert het bivak van een drukte van belang in een desolaat en leeg gebied waar alleen de sporen in de modder nog duidelijk maken dat ook de transport voertuigen moeite hebben gehad de Baja Duitsland te verlaten. Bij het instappen van de auto bedenk ik me dat het de hele middag droog is geweest. Gelaten stel ik de temperatuur in de auto in op twintig graden en begin aan de 540 kilometer die ik nog te gaan heb voor ik thuis ben.
Tekst & fotografie: Pascal Hanenbergh (HoT).
