Jazeker, bij mens én dier, want ‘stadse floepers’ zijn wellicht onwetend van het feit dat ook veel dieren verzot zijn op modder. Niet direct voor het zoeken naar een lekker maar verborgen hapje, echter vooral om zich van parasieten te ontdoen op de huid of zich enigszins te beschermen tegen de zon. Varkens bijvoorbeeld, maar ook olifanten en neushoorns vinden het heerlijk om zich rond te wentelen in de modder, ook al zou je dat bijna vergeten omdat ze nog maar nauwelijks in hun natuurlijke habitat te vinden zijn op ons overbevolkte bolletje Aarde. Maar ook wij mensen zijn al duizenden jaren doordrongen van de heilzame werking van modder voor onze huid, echter gaat het dan om onze algemene gezondheid dan wel om het schoonheidseffect. Het heeft onder meer een genezende werking op sommige huidproblemen, reuma en artrose, is bovendien ontspannend maar zou bijvoorbeeld ook het verouderingsproces van de huid vertragen (o.a. betere doorbloeding). Er zijn tal van soorten modderbaden op de wereld met evenzoveel samenstellingen en niet heel vreemd dus dat meerdere culturen van oudsher al bekend zijn met badhuizen waar je je in modder kon baden. Echter in Alphen komt er een heel nieuw fenomeen om de hoek kijken, een eigenschap van modder die niet direct vanzelfsprekend is, maar op meerdere plaatsen op de wereld nog niet zo gek lang geleden de kop opsteekt. De modder in Alphen valt eveneens in die categorie, want ze is namelijk op vooralsnog onverklaarbare wijze sterk magnetisch. Een soort magnetisme met een fenomenale aantrekkingskracht op modderfreaks, gezeten in soms vreemd uitziende ‘metalen omhulsels’ met wielen…
Een warm welkom. In Alphen zijn het maar liefst 42 modderfreaks die zich hebben ingeschreven voor de Mudrace horen we van Bianca van Tilburg zodra we, begeleid door een wisselend zonnetje, rond het middaguur in Alphen arriveren. Voordat we dat aantal te horen krijgen duwt Bianca ons een handvol consumptie munten in onze handen en krijgen we een gekleurd polsbandje om, ten teken dat we van enkele andere faciliteiten kosteloos gebruik kunnen maken. Van Bianca horen we ook dat de Mudrace dit jaar voor de negende keer plaats vindt. Nog leuker is van haar te horen dat de populariteit van de Mudrace flink stijgt. Dit jaar is het maximum aantal deelnemers bedoeld op vijfendertig, waarbij de deelnemers van het voorgaande jaar voorrang krijgen bij de inschrijving. Echter zijn er vooraf al zoveel aanmeldingen dat het uiteindelijke aantal vastgesteld wordt op tweeënveertig. Dan nog melden zich kort voor de Mudrace meerdere potentiële deelnemers, maar die worden op een reservelijst geplaatst. Dat de Mudrace in Alphen razend populair is bewijzen de deelnemers zelf. Stuk voor stuk komen ze opdraven, inclusief twee coureurs die vooraf te kennen geven dat ze als gevolg van een andere activiteit iets later komen waardoor ze de eerste manche zullen missen, maar Bianca zeer nadrukkelijk laten weten “toch echt wel te komen hoor”!
Boven en onder: Uitleg vooraf van de ‘spelregels’ richting de coureurs. Nog voordat de wedstrijd van start gaat, rond 17.45 uur, stroomt het publiek al toe om een goed plekje te kunnen bemachtigen zodat ze maar niets hoeven te missen van het spektakel. Buiten beeld is het ook aan de andere kant al flink vol met de baan medewerkers dan wel mentale en technische assistentie van de coureurs.
Boven en onder: Beslist niet overbodig, want naarmate de wedstrijd vordert neemt ook het moddergehalte proportioneel toe. Het parcours, een langgerekte geul met een lengte van vijftig (50) meter, wordt na iedere manche zwaarder gemaakt met behulp van ijverige shovels. Wielen met vaak reusachtige banden, alsmede ‘magnetische’ delen van de carrosserie, nemen eveneens de nodige modder mee en weldra is vrijwel de gehele arena bedekt met een ‘modderig kleurtje’. Extra dit jaar is een werkend stoplicht. Nog altijd zijn er twee ‘vlaggenisten’, beiden met een groene en een rode vlag, gepositioneerd aan het begin en aan het eind van de modderbak. Beide vlaggen moeten groen zijn om als coureur, middels een ‘aanloopje’ van zo’n vijftig meter, te mogen vertrekken. Het stoplicht is een extraatje. Rood, haal het niet in je hoofd te vertrekken want de baan is niet vrij! En groen, uiteraard, ga je gang maar.
Wezenlijk verschil. De Mudrace in Alphen wijkt op één noemenswaardig punt af van andere Mudraces (of Autoblubbering) welke terrein.nu in het verleden heeft verslagen. Bij verschillende Mudraces moet je als deelnemer opgeven zodra je stil komt te staan in de modderbak. De totale lengte welke je tot dan toe gereden hebt, voorgaande manches meegeteld, wordt genoteerd en de wedstrijd gaat door totdat er uiteindelijk één deelnemer over blijft welke de grootste afstand heeft afgelegd. Kom je in Alphen stil te vallen, hetzij dat je je meerdere moet erkennen in de modder dan wel door mechanische pech, dan word je weliswaar de bak uitgesleept, maar je mag de volgende manche gewoon weer starten voor een volgende poging, ook al is de modderbak intussen zwaarder gemaakt. Je totale afstand is dus de som van alle afstanden welke je in alle manches afgelegd hebt. Dat is wel zo leuk, want iedere fanatieke modderfreak wil natuurlijk zo veel mogelijk rijden.
Foto boven: Eindelijk is het dan zo ver. De eerste deelnemer stelt zich op bij het hek en de baan commissarissen nemen hun posities in. Het spits wordt afgebeten door Dylan Wijnen, opererend in de Standaard Klasse. Maar wat nu? Dylan trapt het gas niet heel fanatiek in als we op het geluid van de motor mogen afgaan. Heel ver komt hij dan ook niet, want het bordje met de vijftien meter aanduiding weet hij niet voorbij te komen. Het schijnt hem niet te deren, maar wie weet is het een kwestie van aftasten hoe zwaar de modder is? We kijken vast reikhalzend uit naar zijn volgende poging…
Het zinderende vervolg. Een heel ander verhaal zijn de volgende deelnemers in de Standaard Klasse. Er wordt gestart in chronologische volgorde van de startnummers en totaal zijn acht teams actief in deze klasse. Twee deelnemers ontbreken in de Standaard Klasse nog even tijdens deze eerste manche. We noemden ze al, de twee mannen die eerst nog andere activiteiten af moeten ronden en dat zijn Lion (startnummer 25) en Dennis van Loon (startnummer 44). De tweede modderfreak die de aanval op de modderbak opent is onderdeel van de vier auto’s tellende ‘Mud Divers’. Als eerste is dat Leah Hofsink met startnummer 32. Ze wordt gevolgd door Karel en Rutger van de Bijl (33), Jordi Kremer (43) en Geert Bouwhuis (49). Niet alleen opereren zij in hetzelfde Mud Divers team; de auto’s lijken ook sterk op elkaar. Stuk voor stuk gaan ze fanatiek van start, want uiteraard willen ze niet voor elkaar onderdoen. Het begint nog bescheiden, maar zodra de vlag naar beneden suist wordt de lucht vervuld van het snerpende, alles overheersende gehuil van een tot het uiterste getergde motor. De grove modderbanden aan de voorzijde klauwen zich genadeloos in de modder en ondanks dat het gehuil van de motor langzaam maar zeker enkele tonen zakt tot een volwassen brul omdat de bolide aan snelheid inboet, wordt de modderbak na vijftig meter feilloos verslagen. Tegen zoveel geweld is deze ‘1e Manche Modder’ weerloos, bij alle vier de Mud Divers. Bravo!
Boven: Maar de pret is nog niet over in de Standaard Klasse. We genieten nog van Mariska Meeuwissen voordat Mud Diver Geert Bouwhuis de klasse afsluit. En Mariska is volgens welingelichte bronnen onderdeel van een ‘familie’ van modderfreaks, want inderdaad ook haar partner zijn we wel eens tegen gekomen in een Mudrace. Zij dendert met evenveel gemak door de modderbak als de Mud Divers, met dien verstande dat het haar warempel minder moeite lijkt te kosten. Speelt jarenlange ervaring hier een rol vragen we ons stiekem af?
Boven: Teun Ketelaars geniet de eer van als eerste te mogen starten in de Standaard 4×4 Klasse.
Bekende gezichten. Na de Standaard Klasse is het de beurt aan de Standaard 4×4 Klasse. Daarin verschijnen zeven teams aan de start. Twee teams zien we regelmatig ook op clubevenementen en op wedstrijden van het VNTTK (Vereniging Nederlands Terreinauto Trial Kampioenschap). Dames gaan voor en daarom noemen we als eerste Samantha van Hoorn. Zij levert strijd in een ‘Suzuki Sampie’ welke na vele jaren trouwe dienst een verjongingskuur heeft ondergaan. De oude Sampie was dermate slecht dat partner Johan Droog een andere Suzuki Samurai heeft aangeschaft, de goede onderdelen van zijn oude Sampie daar op heeft geschroefd en het restant (veel gaten en weinig ijzer…) naar de oud ijzer boer heeft gebracht. Dit is min of meer het debuut van Sampie twee punt nul en tevens een grondige test. De tweede bekende is Martin van der Zouwen die strijd levert in de aparte en tamelijk zeldzame Suzuki X90. Zeldzaam is leuk maar kan nog wel eens problemen opleveren met het verkrijgen van onderdelen. Gelukkig weet hij zich daarin terzijde gestaan door Suzuki specialist Arno Baauw van Suzi’s Place Buuren. Dat er meer dan genoeg modder om je oren gaat vliegen zul je zien op de foto’s. De Mudrace is een kijk festijn, dus we zullen je niet teveel lastig vallen met al te grote lappen leesvoer…
Boven: Mark van Tilborg. Onder: Thomas Cools. Let op, we gaan met de namen uit van de officiële startlijst. We kennen namelijk niet iedereen bij naam, dus mocht er een foutieve naam bij een foto staan, onze excuses.
Boven: Michiel Meijer/Richard Jochems. Onder: Tim Engelen, maar wie naast Tim zit vermeldt de lijst niet.
Boven en onder: En daar zijn ze dan, Martin van der Zouwen op de foto boven en Samantha van Hoorn op de foto hieronder. Beiden die eerste manche ijverig ‘op weg’ (okay, een beetje ongelukkige woordkeuze) naar dat begeerde bordje met het getal 50.
Zwaar bewapend. Zodra Samantha van Hoorn in de Standaard 4×4 Klasse als laatste met een succesvolle ‘full-pull’ het strijdtoneel heeft verlaten volgt de 4×4 Grande Klasse. Het is met voorsprong de drukst bezette klasse met maar liefst eenentwintig gladiatoren. Veel deelnemers zijn afkomstig uit België en die komen met zwaar geschut. Zelden zagen we namelijk zo’n ‘zwerm’ van al dan niet geprepareerde Nissan Patrol’s.
Boven: Wannes Roymans. Onder: Niek van de Wal.
Boven: Niet voor niets valt er op de voorruit ‘Girl Power’ te lezen, want achter het stuur kom je Joyce Bastiaansen tegen.
Onder: Geert van Laarhoven.
Boven en onder: Een bescheiden aanvang maar een spectaculair slot akkoord als een setje reusachtige banden als uit het niets uit de modder opduikt; Corné de Waal.
Boven: Karl Baelemans. Onder: Leon Dijk.
Boven: Jasper Kiessens. Onder: Twan Havermans. Beiden in een Nissan Patrol zoals je ziet.
Boven: Jarno Alphen. Onder: Jef Goetschalckx.
Boven: Mike Camu. Onder: Lode Bastiaansen.
Boven: Menno van de Wal. Onder: Joppe Lachi.
Boven: Mathias Segers. Onder: Pieter van der Velden. Heerlijk die aanduiding ‘Zero Brains’ op de voorruit. Inderdaad geldt dat het hebben van ‘Brains’ (hersens) niet de hoogste prioriteit heeft bij het Mudracen. Gewoon met zijn allen genieten van pretentieloos racen door de modder en als je toevallig dan ook nog hoog eindigt is dat mooi meegenomen.
Boven: Geron Baggerman. Onder: Wesley Bastiaansen.
Boven: Na gedegen onderzoek zijn we er van overtuigd dat het Glenn Mertens is… Onder: Raf Ermens.
Boven: Ruben Segers. Onder: In de voormalige en nog altijd indrukwekkende bolide van Arie Strijker vinden we wisselend Jordi Kremer/Rutger en Karel van de Bijl. Het zijn twee van de drie deelnemende bolides in de 4×4 Grande Plus Klasse. We missen nog John Kloppenberg…
Mud Lovers… Drie starters ook in de Unimog Klasse. Op de foto boven René de Cort en die zie je op de foto hieronder als co-piloot van Bjorn Kuipers. Op de twee foto’s daar weer onder kruipt René ook achter het stuur van deze ‘Unimog bolide’. Zo open levert dat natuurlijk heerlijke beelden op voor fotografen. Op de openingsfoto van dit verslag zie je deze mannen daarom na een ‘modderige’ run.
Boven: Laatkomer Dennis van Loon. Onder: Misschien tweede laatkomer Lion van Loon?…
Schroom niet. Druk vier terrein.nu crew leden een camera in hun handen en het uitzoeken van de foto’s is meer dan een dag taak. Rond de twee duizend foto’s, waarvan de helft al bestaat uit een selectie, levert uiteindelijk een nog altijd onthutsende tweehonderd foto’s op die we hier publiceren. Mocht je als deelnemer geen foto van jezelf kunnen vinden, neem dan contact op met terrein.nu en we duiken opnieuw in het overweldigende aantal foto’s in de hoop om alsnog een foto van jou te vinden!
Spijt komt na… Ergens na de derde manche begint ook de schemer in te vallen. Omdat je de foto’s van vier fotografen onder ogen hebt valt de schemer hier en daar niet in conform de chronologie maar een tikje vroeger omdat onze volgorde voor het merendeel gebaseerd is op de achternamen van de fotografen. Wat meer sfeer foto’s van de laatste manches zul je onderaan tegenkomen omdat fotograaf Peter Bouwmans, die niet heel ver van Alphen woont, het langst is gebleven. Als we achteraf zijn foto’s van later op de avond onder ogen krijgen hebben we enorm spijt iets eerder te zijn vertrokken. Enfin, oordeel zelf…
Boven: We herkennen haar nauwelijks, maar het is toch echt Mariska Meeuwissen…
Alternatieve slachtoffer hulp… Voor aanvang van de tweede manche wordt de modderbak flink onder handen genomen. Al gauw vallen dan ook de eerste ‘slachtoffers’. Slachtoffers is wel een heel dramatische omschrijving; beter kunnen we dat omschrijven als pechvogels. Mannen en vrouwen die blijven steken in de modderbak. Dat betekent ook dat de baan commissarissen flink aan het werk moeten. Een bakje brengt de betreffende helper tot vlak bij de gestrande deelnemer. Touwen en sleeplinten doen de rest, het veilig en heelhuids uit de modderbak slepen van de tijdelijke vastzitter. Pech in die tweede manche voor Samantha van Hoorn. Niet de modder speelt haar parten, maar vocht dat de ontsteking tijdelijk buiten werking stelt, ongelukkig genoeg ergens halverwege in de modderbak. Een verbeter puntje laat Johan weten. Een plaatje onder de ontsteking fabriceren zal dat probleem tijdens volgende Mudraces vakkundig uit de wereld gaan helpen weet hij uit ervaring. Voor de resterende manches zorgt een plastic zakje voor een tijdelijke oplossing.
Boven en onder: Typisch een gevalletje van voor en na de behandeling.
Boven: Samantha van Hoorn. Onder: Martin van der Zouwen. Martin zal als winnaar in zijn klasse uit de bus komen.
Boven: Uhhh, verborgen tabaksreclame of..?
Boven: Geron is behept met de toepasselijke achternaam ‘Baggerman’. Met zo’n achternaam moet je wel Mudracen.
Onder twee keer: Joppe Lachi in zijn met ‘sierlijk vlechtwerk’ uitgevoerde bolide. Eerst nog gewoon in de middag maar de foto daaronder tegen zonsondergang als de zon bijna met een gouden gloed achter de horizon gaat verdwijnen.
Boven: Joyce Bastiaansen (rechts op de foto).
Boven: Karl Baelemans. Onder: Leon Dijk.
Boven: Dennis van Loon.
Boven: Een arm gaat triomfantelijk de lucht in ten teken dat je vijftig meter dikke, vette en moordende bagger succesvol achter je hebt gelaten.
Boven en onder: Kijk hoe Raf Ermens en zijn co-piloot de bagger te lijf gaan en hoe snel hun stemming omslaat van oh lala , oppassen voor de bagger naar ‘dolle pret’ we komen er aan.
Boven: Mariska zoals we haar beter kennen…
Boven rechts: De ‘praatjesmaker’ die de Mudrace heerlijk en humorvol aan elkaar kletst. Op de foto hieronder in gesprek met Samantha van Hoorn en op de foto daaronder met Wannes Roymans.
Bewust ongelukje? Ach gut, ook een leuk ongeluk kan in een klein hoekje zitten maar je begrijpt dat het de pret absoluut niet drukt. In tegendeel, het is juist ter verhoging van de feestvreugde, want je denkt toch niet dat er iemand is geweest die medelijden heeft gehad met de dame in kwestie? Inclusief de dame zelf heeft er smakelijk om kunnen lachen.
Over terugblikken en vooruitzichten… Ook aan alle leuke dingen komt helaas een einde en dat geldt ook voor de Mudrace. De winnaars worden bekend gemaakt en de prijzen worden uitgereikt. Dat moet natuurlijk uitbundig gevierd worden en het is dan ook al laat als de laatste feestgangers zich opmaken om naar huis te gaan. Helaas moeten we het de komende 363 dagen zonder een Mudrace in Alphen doen en kunnen we alleen nagenieten aan de hand van de foto’s. Leuker is om vooruit te kijken naar de tiende ‘jubileum’ Mudrace volgend jaar. Die zal gehouden worden op 10 augustus 2024 en belooft minstens zo’n leuk spektakel te worden als deze negende editie. Bij leven en welzijn hopen ook wij er weer bij te zijn!
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop, Peter Bouwmans & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
