Chérimont Offroad Race, deel 1

Doorgewinterde off-road liefhebbers weten dat de Chérimont Offroad Race haar naam te danken heeft aan het Chateau de Chérimont, het kasteeltje op het terrein. We zijn er een poosje niet geweest, maar telkens als we daar aankomen wanen we ons even een paar eeuwen terug in de tijd.

Vintage fantasie op hol. We arriveren op het terrein wat later in de middag. We worden ‘begroet’ door een zee van tenten, caravans en mobile homes, maar van menselijke activiteit is nauwelijks sprake. Volgens het programma zijn de off-road liefhebbers in Andenne stad zelf voor een showstart en om te luisteren naar een toespraakje van de burgemeester. Die moeten we node missen als gevolg van drie hardnekkige files tijdens de heenreis. De wetenschap dat Jos Emmers de honneurs in de stad waarneemt verzacht het opgelopen fileleed en geeft ons tijd een wandelingetje over het terrein te maken. Van bovenaf zakken we naar beneden, onderwijl genietend van de serene rust en het riante uitzicht. Al snel ontwaren we tussen de bomen de contouren van het Chérimont kasteeltje. Als gewoonlijk bij het zien van het idyllische kasteeltje en in ons uppie gaan onze gedachten op de vrije loop. Ondanks dat we weten dat het kasteeltje veel jonger is duiken er glasheldere visioenen in ons brein op van eeuwen oude kastelen en kerels in blikken kledij, ook wel ridders genoemd. Nog steeds in onze fantasie galopperen ze op hinnikende paarden van de helling naar beneden. Het geroffel van de paardenhoeven zwelt aan, vult de lucht en in vol ornaat en zwaar bewapend stormen ze richting het kasteel, alles plat walsend wat ze op hun pad tegen komen. De muren van het kasteel schudden op hun grondvesten. De voorste ridder torent hoog boven de andere ridders uit, te danken aan het feit dat zijn paard sneller is en dus een stuk voor ligt met het daartoe bijhorende, vertekenende perspectief. Zijn glanzende en indrukwekkende helm schittert in de zon, maar boezemt ook ontzag in. Boven op zijn helm prijkt een hoge, langwerpige pluim in de kleuren zwart, geel rood, expliciet in die volgorde. Beneden bij het kasteel aangekomen klapt hij het vizier van zijn helm omhoog. Zijn donkere ogen nemen de omgeving onderzoekend op en in de hoek van zijn mond bungelt tussen zijn lippen achteloos een morlbaro. (dit in het teken van het verbod op de rook reclame…). De meeste ridders achter hem zijn eveneens getooid met zwart, geel, rode pluimen op hun helmen (Belgische ridders), maar ook zien we rood, wit, blauwe pluimen op de helmen, zowel verticaal (Franse ridders) als horizontaal (Nederlandse ridders) alsmede rood, wit, blauwe pluimen met een gekroond leeuwtje in het witte gedeelte van de pluim (Luxemburgse ridders) en een aantal zelfs met een blauwe pluim met een vaag dubbel rood/wit kruis er in verwerkt (Britse ridders en vaag omdat ook zij al poogden de EU te verlaten….).

Boven: Drie General 4×4 teams en een Reaper 4×4 team op één hoop geveegd in Andenne (foto Jos Emmers).

Kwijnende fantasie… Als gewoonlijk en zoals het spreekwoord luidt herhaalt de geschiedenis zich. Er is maar een klein beetje fantasie voor nodig om die ridders met hun pluimen en vierbenige paarden te verruilen voor off-road voertuigen. Voertuigen gehuld in blik en met vier rubberen voeten. De ‘ridders’ in de bolides hebben eveneens helmen op en naast hun naam en bloedgroep op de auto vind je zwart, geel, rode vlaggetjes en rood, wit blauwe vlaggetjes met ieder hun eigen ontwerp. Zwaar bewapend zijn ze eveneens, want in, op en aan hun ‘blikken’ bolides prijken lieren, touwen, haken en kisten gereedschap. Het gehinnik van paarden is overgenomen door honderden paardenkrachten leverende blokken metaal en de biologische haver waar paarden zo gek op zijn heeft plaats moeten maken voor twee soorten mengsels (benzine en diesel) van eveneens biologische oorsprong (aardolie ontstaat onder bepaalde voorwaarden uit plankton).

Niet vergeten! De briefing vooraf wordt gedaan door de dame die ook de regie van de wedstrijd in handen heeft, Vanessa Verlooy. We kennen Vanessa pas sinds deze wedstrijd persoonlijk, maar horen van diverse kanten lovende berichten over haar. Niet de meest onbelangrijke daarbij is dat je uitstekend afspraken met haar kan maken en dat ze die ook nakomt. We kunnen het voor zover deze eerste wedstrijd alleen maar beamen, want een ons gedane belofte komt ze eveneens na. Uiteraard heeft ze bij het organiseren van deze Chérimont Offroad Race hulp van een ‘legertje’ vrijwilligers. Laten we ook hen niet vergeten, want zonder de inzet van al deze mensen zou er geen derde Chérimont Offroad Race zijn geweest. Vergeet dus niet deze mensen een aai over hun bol te geven als je ze de volgende keer tegenkomt!

De strijd barst los. Gelukkig is weldra de showstart en de toespraak van de burgervader achter de rug zodat er een abrupt einde komt aan onze op hol geslagen fantasie. Hoorden we daar een zucht van opluchting….? Snel loopt het kamp vol en is het weldra een drukte van belang in en rondom het kasteel. Hier en daar worden de laatste handen gelegd aan het in orde maken van het strijdwapen terwijl anderen de tijd vullen met het in ogenschouw nemen van de bewapening van de concurrentie. De proloog op deze vrijdag staat gepland zo tussen 18.30 en 19.00 uur. Het is ook keurig op tijd als de strijd losbarst. Even krijgen we sterk de indruk dat ook nu weer de muren van het kasteeltje staan te schudden op haar grondvesten. Maar liefst zestig teams staan met ronkende motoren te trappelen om de strijd aan te gaan. Dat aantal is de gestelde limiet en sluiten nog een behoorlijk aantal potentiële deelnemers uit die helaas niet mee kunnen doen (Jaap Hiemstra stond bijvoorbeeld als nummer 10 op die reservelijst). Hoe bedoel je dat de off-road snelheidssport leeft? De proloog heeft een lengte van een paar kilometer en eindigt net even boven het kasteel. Zo’n vijftig meter voor de finish ligt het verreweg grootste struikelblok. Het eerste deel voert de deelnemers door de bossen en langs de zoom van uitgestrekte velden om uiteindelijk op een terrein boven het kasteel uit te komen. Een stukje hoger gelegen en om het hoogteverschil te overbruggen moeten de deelnemers een helling af. Beneden aan dat stukje parcours ligt het genoemde struikelblok, zijnde een hoge, stevige puist aarde, ook wel ‘bult; genoemd. Komende vanaf de helling heb je al de nodige snelheid, maar onzichtbaar voor het hoog ligt er pal voor die bult een geniepig kuiltje. Verschillende rijders verkijken zich er op en dat levert weliswaar ‘woeste’ carrosseriebewegingen op, maar het loopt goed af bij deze teams. Andere coureurs weten het of worden van op afstand gewaarschuwd voor de knik. Rustig aan het kuiltje in en vervolgens op een meter genoeg snelheid zien op te bouwen om over de bult te geraken. Heerlijk om het plotselinge, getergde brullen van een hoog in de toeren opgejaagde motor te horen die het bijna wellustig gevormde blik en ijzer van de bolides de bult op katapulteert. Een enkeling met net niet genoeg snelheid blijft even hangen op zijn buik en ontkomt niet aan de hulp van zijn lier dan wel menselijke spierkracht. Het gros van de deelnemers zien we het linker voorwiel de lucht ingooien om daarna met weinig gevoel voor drama hun weg naar beneden te vervolgen. Het is als geschreven nog een meter of vijftig alvorens de tijd wordt stilgezet.

Boven: Mannen kunnen het niet laten om onder motorkappen te gluren.

Boven: Team No Bull Racing (B) met als bemanning Pieter Wouters en Kevin Tops.

Onder: Team DM Cars (B) en daarin vind je Dany Verreckt en Jo Moijens.

De grijze massa tussen de oren aan het werk. De coureurs geven zich voor de volle honderd procent in de proloog en dat is opvallend als je weet dat in de feitelijke wedstrijd per twee gestart wordt. Die proloog bepaalt weliswaar de startpositie, maar die is alleen in zoverre van belang dat je door eerder te starten ook eerder klaar bent met de wedstrijd. Ieder team krijgt echter evenveel tijd om te starten en aan de tien ronden te beginnen die ze de volgende (zater)dag moeten rijden en de zondag nog eens zes. Het enige echte voordeel dat je hebt als eerste starter is dat het parcours er dan nog ‘maagdelijk’ bij ligt. Om de wedstrijd te rijden krijgen de teams een aantal kaarten mee dat correspondeert met het aantal te rijden rondes. Althans, die ze moeten proberen te rijden. Iedere ronde die de teams uit weten te rijden leveren ze aan het einde een kaart in met de gegevens (onder andere de tijd) die ze tijdens die ronde gehaald hebben. Een rondje heeft een lengte van ongeveer tien kilometer horen we van insiders. Ongeveer, want in iedere ronde zijn er onderweg keuzes te maken. Keuzes tussen een langere route die in de regel minder moeilijk is dan de andere keus, de korte route. Dan zijn er nog een viertal zogeheten ‘bonus tracks’. Dit zijn extra moeilijke passages in de route en de helden die dat weten af te leggen winnen daar tien (kostbare) minuten mee. Minuten die in mindering gebracht worden op de totale rondetijd. Net als bij het kiezen van de korte of de lange route moeten de coureurs en hun bijrijders ook hier keuzes maken, afwegen of ze die moeilijke passage pakken of toch maar op zeker gaan en de korte of wie weet, lange route kiezen.

Boven en onder: Team HoT Blitz met achter het stuur Jesse Burgmeijer die geassisteerd ziet door Robin Flier.

Boven: Team TSV (B) als we ons niet vergissen. De ‘levende have’ in de felgele Jeep bestaat volgens de papieren uit Cedric Vanspauwen en Raf Vanschoenwinkel.

Onder: Team DR Offroad (B) en in dit pracht geprepareerde Suzuki exemplaar tref je Robin Deracourt aan en Glenn Lenaerts.

Boven: Off Road Team Den Dreihoek (B), ofwel Dries Buggenhout en Jeroen Bosman.

Onder: Team Trolzilla (B) met de ’trollen’ Niels Distelmans en Anke Smeyers.

Boven: Team Oldies (B) met de ‘bejaarden’ Stefan Janssens en Albert Arnouts.

Onder: We komen er verschillende tegen, maar deze jonge leuke hond weet ons hart te stelen. Linda Zantingh van yourdoggy.nl weet ons feilloos te melden dat het om een puppy van een Border Collie gaat.

Boven: Team RSCustomize (B) met nog meer ‘jonge honden’, namelijk Ruben Segers en Lorre van Espen.

Onder: Team Hopmans Offroad Racing (NL) met aan boord de ‘hulken’ Ruud en Leon Hopmans.

Boven: Team Sam Power (B) en we vermoeden dat Sam de afkorting is van Samurai. In ieder geval zitten Francis Peeters en Els Brone er onverkort in.

Onder: Team Cliffhanger (NL) gaat al heel lang mee in de off-road wereld. Het gerucht gaat dat alleen zij nog maar in de stoelen van hun ‘flatfender Jeepie’ passen en dat op onverklaarbare wijze de auto alleen start als een van de twee het contactsleuteltje omdraait. Ieder ander dan Kenny en Wiel Loo passen er niet meer in en niemand anders krijgt de auto nog aan de praat…

Boven: Team RSO (B) met Robert Peeters en Steven Geerts.

Onder: Team Rocky (B) en met Hendrik de Nijs achter het stuur weet je als fotograaf dat je vuurwerk kunt verwachten. Naast hem Sven Goossens. Dank je Sven!

Boven: Team Ponny (B). Bram de Schacht en Korneel Vandecasteele zijn de pony’s die hun bolide hemelwaarts sturen.

Onder: Team Landiste (F) Didier Delelis en Maxime Merchier.

Boven: Team Bart en ondanks de ‘oranje kleur’ komen ze toch heus uit België. Naar verluidt zouden ze de verf voor een prikkie aan hebben kunnen schaffen van een Hollander met een ‘oranje’ achternaam… Ze luisteren naar de namen Brecht en Dieter Damiaens.

Onder: Team Vruuters 2 (B). Glen van Espen en Rob Sourdeau.

Boven: Team Extreme Aventure (F). We twijfelen. De man achter het stuur heet Guillaume Thomas of Thomas Guillaume. Minder twijfel over zijn co-piloot, want dat is Geoffrey Hatat.

Boven: Menselijke spierkracht helpt het Nederlandse team Plum, bestaande uit Niels en Erik Plum, uit de penarie en over de bult.

Boven: Team Wildpower uit de Nederlandse provincie met de eigen taal (of is het toch een spraakgebrek…?). In ieder geval zijn de namen van de inzittenden duidelijk, want dat zijn Bokke Nijdam en Hiske Nijdam-Tijseling. Absoluut onduidelijk is het waarom stickers niet op hun bolide blijven zitten…

Onder: Team Fireball (NL). Vuurvreters of Balletjes weten we pas na de uitslag… Jordy en Kees.

Boven: Team General 4×4 1 (NL) met ‘generaal’ Frans van Esch achter het stuur en ‘reserve generaal’ Joop Barten naast hem.

Onder: Team General 4×4 3 (NL) met ‘generaal Eric Gijsberts achter het stuur en ‘admiraal’ Aga van Esch in de positie van co-pilote. Eigenlijk luidt de volledige naam van Aga, en ga er nu even voor zitten, Agnieszka Jaworska. Klinkt veel mooier als je het goed uitspreekt, maar daar zit nu juist de clou…. Iedereen kent haar daarom beter als Aga.

Boven: K & K racing (B) met Kurt Jeurissen en Kurt Rutten.

Onder: Team Rage Rover (B) met Manu (Houben) en Goran.

Boven: Team Red Spider (B). Hoe giftig ze zijn zal de uitslag laten zien. Samen hebben Patrick en Jeffrey Moosen in ieder geval ‘acht poten’…

Onder: Team Firecracker (NL) met binnen in het interieur de ‘vuurwerkbommen’ Corné van Merrienboer en Martijn Nieuwkamer.

Boven: Team Toll 2 (F). Maxime Rondeau en Cyril Catolicot.

Onder: Aaaaah, Team Autrolls (F) met daarin onze vriend Thierry Heois en zijn zoon Luka. Thierry behoort absoluut tot de veteranen in de off-road sport, want lang geleden maakten we al kennis met Thierry in de Transsylvania Trophy en in de Croatia Trophy.

Boven: Team Landouillette (F). Het kost al moeite om de teamnaam te schrijven, laat staan uit te spreken. Gelukkig zijn de namen van de inzittenden wat makkelijker, namelijk Josselin en Dominique Burgun.

Boven en onder: Garage May Motorsport 1 (B). Doen deels incognito mee aan de wedstrijd; Reik en Marc.

Onder: Team Hybrid (GB). Hybride moet op de auto slaan, want in de auto zijn het toch echt twee mannen. Alhoewel we natuurlijk nooit weten wat ze in hun vrije tijd doen…. Duncan Smith en Paddy Burman.

Boven: Direct na de start kampen ze na een sprongetje met gesprongen leidingen van de full hydraulic steering (stuurbekrachtiging). Het noopt de mannen voor korte tijd het kamp op te zoeken.

Karakteristieke kenmerken. Zaterdagmorgen gaat de wedstrijd pas echt van start. Er wordt met twee auto’s tegelijk gestart. Direct na de start scheiden zich de wegen van de twee. Ze duiken een helling af om na een aantal ‘omzwervingen’ weer bij elkaar te komen. Inmiddels zijn ze bij een helling omhoog beland. Opnieuw keus voor een korte, maar wel wat steilere route of een iets langere weg omhoog. Daarna komen de routes weer bij elkaar en zien we de bolides weg suizen richting een jong bos. Daar raken we ze even kwijt, maar niet voor lang. Even later komen ze het bos weer uit en duiken ze niet veel later opnieuw een steile helling af. Daar verliezen we ze definitief uit het oog tot ze hun rondje gereden hebben en aan de tweede ronde beginnen. Als fotograaf verplaats je je langzaam met het veld mee. Geniet een poosje van de foto’s zouden we zeggen. namen heb je zoveel mogelijk hierboven kunnen lezen, maar al in het tweede rondje zijn de meeste bolides onherkenbaar bedekt met een dikke laag bruine modder, vermengd met menselijk zweet en inspanning. Dat triootje bij elkaar geveegd heet in deze Chérimont Offroad Race ook wel ‘karakter’ en dan het best met hoofdletters geschreven.

Boven: Team Blackpearl (B) met Steven Lamont en Cedric Collet.

Onder: Team Nixan (NL). Dion den Braber en Arne Christiaen.

Boven: Team Offroad Mannaricium (NL) is Leon Vernimmen en Thomas Holzmuller.

Boven: Team Tolle 1 (F). Rudy Cyprien.

Boven: Team De Toeristen (B). Steven Omblets en Kristof.

Onder: Den Dreihoek 1 (B). Karel van Valckenborgh en Stefaan van Hauwe.

Boven: Team Zuk Normand (F). Benoît Villain en Arnaud Aubert.

Onder: Team Le Bourbier (F). Sylvain en Françoise maar hier nog niet verdwenen in een ‘modderpoel’…

Boven: Team DSM Offroad 3 (LUX). Sacha en Cedric Kirsch.

Boven: Team NRG Offroad Motorsport (GB). We hebben dan te maken met Noah Gibbard en Jason Ham.

Boven: Zowaar komen we nog een leuke hond tegen en opnieuw weet Linda Zantingh van yourdoggy.nl ons zonder aarzelen te vertellen dat het een Franse Bulldog is met een ietwat ’te lange spitse snuit’ en ‘ogen die niet helemaal kloppen’. We jokken dus over haar ‘zonder aarzelen’ want Linda aarzelt wel. En inderdaad krijgen we twee dagen later te horen dat het geen Franse Bulldog is, maar een zogeheten ‘Cane Corso’. Een heel jonkie, dat wel, maar ineens kloppen de spitse snuit en ogen wel. Terecht aarzelde Linda dus maar werd ze op het verkeerde ‘spoor’ gezet doordat het beestje nog heel jong is. Het zij haar vergeven; het is de eerste keer dat ze het niet juist heeft.

Boven: Twee duimen de lucht in van….? Je herkent ze vast wel toch….?

Boven: Hen herkennen we direct, ook al zijn ze bedekt met een dikke laag ‘karakter’. Komt omdat ze als enigen in een HoT Blitz rijden, Jesse Burgmeijer en Robin Flier . Ze blijven niet gevrijwaard van pech deze zaterdag. Van een tussenbak breekt finaal een stuk uit. Dat weten ze tussendoor te repareren. Een klein gelukje is als ze tijdens het schoonspuiten van de HoT eind van de dag ontdekken dat een deel van de wielophanging gescheurd is. Professioneel laswerk lost dat probleem ruim op tijd op.

Team Toll 2 (F).

Boven: Red Bull geeft je weliswaar vleugels, maar de OMM bolide van Frans van Esch en Joop Barten heeft in de handen van deze mannen al vleugels. Een afgebroken fusee voorkomt dat de mannen ‘gevlogen’ zijn…

Boven: hebben we nog niet genoemd, Team General 4×4 2, met aan boord ‘generaal’ Jermain van Esch en ‘hulp generaal’ Sjef Jansen.

Boven: Dion den Braber kampt halverwege de wedstrijd op zaterdag met een opspelende remklauw rechts achter (remt als voorwaarts wordt gereden maar achteruit niet).