Al tijdens de eerste fase van de wedstrijd gaan verreweg de meeste coureurs er hard tegenaan. Behoudend rijden? Nooit van gehoord, want de concurrentie doet dat toch ook niet? Navenant maken onze camera’s overuren en staan ze weldra ‘roodgloeiend’.
Boven: Team Moosdabbers (B). Kijken hier heel serieus Bjorn Loos en Nikki Drees, maar het is ook nog vroeg in de wedstrijd…
Meerlingen… In deel 1 en deel 2 van ons verslag lopen de foto’s aardig door elkaar heen qua locatie zul je gemerkt hebben. Enige verschil is dat je de foto’s die we namen tijdens de proloog in deel 1 van ons verslag ‘gepropt’ hebben. Wellicht heb je niet iedereen voorbij zien komen in dat deel 1, maar de kans bestaat dat je ze hier in deel 2 nog tegenkomt. En, in geval we ze nog niet genoemd hebben en ze nog ‘herkenbaar’ zijn op de foto inclusief hun namen. Dat is het enige punt waarover pessimisten zouden kunnen zeuren tijdens deze heerlijke Chérimont Offroad Race; na één, hooguit twee rondjes zien de ‘off-road ridders’ er stuk voor stuk tamelijk eender uit. Lijkt ons moeilijk voor een radio- of televisie verslaggever, maar een beetje een idee hebben we wel. Herkenbaar dat onherkenbare? Aha dames en heren, daar zien we een bruin gekleurde bolide met dikke banden aan komen; wie zou dat zijn? Uhhhh….? Luttele ogenblikken later. Aha, dames en heren, vlak achter zijn voorganger zien we een…. bruin gekleurde bolide met dikke banden opdoemen met achter het stuur…? Uhhh….? He, maar wat komt daar om de hoek aansnellen dames en heren? Aaaah, dat is zowaar een bruin gekleurde bolide met dikke banden! En we hebben intussen geen flauw idee van de bemanning… Om saaie verslaggeving te voorkomen stoppen we na dit triootje. We schrijven het met een luchtige sneer, want in de praktijk herkennen bijvoorbeeld de service crews de auto van hun coureur en co-piloot misschien wel vanaf een kilometer afstand. Bovendien doet het er niet toe, want de sportiviteit onder de coureurs én het publiek is hoog. Coureurs wachten in de regel geduldig in geval ze even moeten wachten op een voorganger. Opvallend genoeg hebben we dat maar één keer gezien, een heel kort moment na de start van de wedstrijd. En het publiek? Dat waardeert iedere mooie actie, ongeacht van welke deelnemer.
Boven: Vanessa Verlooy, hier tijdens de briefing maar laten we niet vergeten, ook verantwoordelijk voor een puike wedstrijd die zijn weerga maar nauwelijks kent hier in Europa!
Onder: Team Trolzilla (B) met Niels Distelmans en Anke Smeyers.
Externe tactiek. Voor fotografen zijn de proloog en de eerste meters van een off-road wedstrijd toch tamelijk belangrijk. Ten eerste krijg je tijdens de proloog in principe alle coureurs een keer voor de camera, een enkele uitzondering daar gelaten. Je probeert daarbij op een leuke dan wel spannende plek te staan zodat je van alle rijders een leuke dan wel spannende foto hebt. Krijgt een team tijdens de wedstrijd dan bijvoorbeeld heel snel met pech te maken, waar je natuurlijk niet op hoopt, dan heb je in ieder geval nog die leuke dan wel spannende foto van ze uit de proloog. En zeg niet dat het nooit gebeurt, want we hebben meer dan eens teams zien uitvallen tijdens de proloog en zelfs wel eens tijdens de verkenningsronde van een parcours! De eerste meters van een wedstrijd zijn eveneens belangrijk voor de fotograaf. Opnieuw zoekt hij een leuke dan wel spannende plek voor het maken van foto’s. Zeker tijdens off-road races, want dan zijn de auto’s meestal nog schoon en daarom herkenbaar. En uiteraard wordt de kans op pech groter naarmate de wedstrijd vordert. Daarna krijg je meer en meer de vrije hand voor je digitale uitspattingen.
Boven: Team Offroad Neighbours (B). Zijn de inzittenden Sam Peeraer en Michel Govaerts ‘buurtjes’ met hun woning of alleen in hun racebolide vraag je je af met deze teamnaam.
Onder: Team Garage May Motorsport 2 (B) met Mario Geisler en Dirk Steimels.
Boven: Team General 4×4 1 (NL) Frans van Esch en Joop Barten.
Onder: Team Reaper 4×4 (NL) Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink.
Boven: Team Ponny (B), Bram de Schacht en Korneel Vandecasteele.
Onder: Team Cliffhanger (B) met Kenny en Wiel Loo.
Boven: Team Hopmans Offroad Racing (NL) Ruud en Leon Hopmans.
Onder: Team Jumbo (B) Jimmy Moonen en Bart van Gestel.
Zintuiglijke waarnemingen. Weldra komen auto’s kris-kras voorbij en is er geen peil meer op te trekken welk team goed gaat of welk team minder goed. Langzaam volgen we het parcours, om gauw nog even terug te rennen voor een paar mooie acties. Dan volgen we het parcours definitief. We stoppen bij opnieuw een steile helling, maar er is ter plekke weinig activiteit zodat we snel onze weg vervolgen. Bolides die zich diep in het dal los maken van bomen en het struikgewas en op je toe komen rijden, dan weer een bolide die je diep grommend voorbij komt of om even later gepasseerd te worden door het hogere gehuil van een flink gekietelde vierpitter; het is voortdurend genieten van de race. En, niet te vergeten, dat alles wordt begeleid door een soort van ‘heilig motet’ van bolides, vermengd met luide bevelen, zoemende lieren en het gedempte, nauwelijks hoorbare klikken van in en uitschakelende sperren die als een echo tussen het ontluikende groen van de bomen weerkaatsen. Een aaneenschakeling van zinnen prikkelende beelden en geluiden die de naar off-road hunkerende geest ruimschoots van verslavend off-road materiaal voorziet. Na zo’n wedstrijd mogen ze je gerust een weekje ‘martelen’ met asfalt; het zal je niet of nauwelijks deren, want je hebt off-road eelt op je zieltje….
Multiple choice. We blijven even bij een plek in het parcours waar we zowel een korte route als een lange route in de smiezen kunnen houden. Die plek ligt recht onder het kasteel, een stuk heuvel afwaarts. Al snel wordt duidelijk dat het qua tijd vooral aankomt op de rijkwaliteiten van de coureurs. Op beide routes zien we teams die de hindernissen op beide trajecten bijna elegant veroveren en achter zich laten. Maar net zo vaak zijn er teams die meerdere pogingen moeten ondernemen. En dan blijven nog over de teams die niet ontkomen aan het uitrollen van hun liertouw dat gewoon meer tijd vergt. Of lierkabel, alhoewel we er bijna van overtuigd zijn dat geen van de racers nog gebruik maakt van een ijzeren kabel. We durven het echter niet voor de volle honderd procent te beweren omdat we er niet specifiek op gelet hebben. Het korte poosje dat we er zijn zien we wel dat een plek op het lange traject, daar waar de bolides links uit diepe sporen moeten zien te komen, snel slechter wordt. De modder in de sporen worden door de ronddraaiende wielen met hun grove modderbanden tegen de hoge kanten geslingerd en zorgen voor een spekgladde ‘uitgang’. Ondanks dat het moeilijker wordt er uit te raken, zien we enkele deelnemers een tweetal ronden toch weer deze route kiezen. Dat is opvallend. Je zou denken dat ze een keer voor de korte route kiezen om te proberen, vooral als je weet dat je in de vorige ronde toch flink moeite hebt gehad met een passage op die lange route. Maar nee. Wellicht zijn ze in de veronderstelling dat de korte route toch nog altijd moeilijker is? Toch juichen we het toe, deze opzet van de race die de coureurs min of meer dwingt hun hersens te gebruiken, voor en nadelen tegen elkaar af te wegen en beslissingen te nemen. Helemaal als we horen dat er op een paar plekken zelfs meerdere keuzes mogelijk zijn in zowel de korte of lange route. Dus dan heb je de keus gemaakt van een korte of lange route en dan moet je in je gekozen beslissing nogmaals een keuze maken! Heerlijk toch?
Boven: De Magnolia voor het kasteel staat in volle bloei en dan vergeet je tijdens de lunchpauze voor een kort moment de strijdlustige ‘off-road ridders’.
Boven: Hard werken in de buitenlucht en dan is het niet moeilijk te raden dat de catering niet te klagen heeft over klandizie.
Falende techniek? Als er strijd geleverd wordt op het scherpst van de snede moet je niet vreemd opkijken dat er hier en daar wel wat techniek sneuvelt. Dat gebeurt bij iedere snelheidssport maar off-the-road meestal een graadje erger. Immers, de techniek krijgt het vele keren zwaarder te verduren dan racen op een spiegelglad circuit. Het enige verschil op een circuit is dat dit droog of nat is. Off-the-road is dat niet anders, maar is dat slechts een minuscuul onderdeeltje van de vele verschillen. Iedere ronde in een off-road race kan anders zijn. Of beter gezegd, is anders. Op het geasfalteerde circuit probeer je seconden of fracties van seconden van je tijd af te snoepen. In het off-road racen is dat niet anders, alleen is dat van veel meer factoren afhankelijk. Het is juist die onzekerheidsfactor die het off-road racen zo aantrekkelijk maakt voor velen. Wat kom je nu weer tegen en waar moet je deze ronde op anticiperen? Het is een voortdurend afwegen van situaties en alert blijven op veranderingen en daar op in kunnen spelen. Naarmate een wedstrijd vordert wordt dat navenant belangrijker. Een voorbeeld zien we bij Bokke Nijdam en zijn co-pilote Hiske Nijdam Tijseling. We zien hen in eerste instantie het meest vaak voorbijkomen, maar in ronde vijf krijgen ze stroomproblemen (dynamo naar de eeuwige jachtvelden). Daaraan gekoppeld krijgen ze ook problemen met de koeling van hun bolide (denk aan de koelfan’s). Niet heel verwonderlijk met al die modder natuurlijk, want samen met problemen aan de lier is dit één van de meest voorkomende problemen. In de regel weten deelnemers dit soort opkomende problemen op te lossen en ook Bokke en Hiske weten met veel kunst en vliegwerk nog vier rondjes te rijden, maar ook de zes rondjes voor de zaterdag. Ze weten dat het ‘part of the game’ is als je de techniek zo hoog belast. Het is ook een beetje inherent aan de wedstrijd. Je levert strijd met je opponenten in een directe confrontatie. Met andere woorden, je ziet de prestaties van je tegenstanders en dan ben je al snel genegen het gaspedaal een haartje dieper in te trappen. Rij je op lange trajecten zonder dat je jouw tegenstanders rechtstreeks ‘in het vizier hebt’, dan ga je al gauw een ‘eigen tempo’ rijden. Een tempo waarbij jij je het meest comfortabel voelt en het idee hebt dat je snel genoeg gaat.
Boven: Twee duimen omhoog en dat zien we graag. Betekent dat ze lekker in de wedstrijd zitten en plezier beleven. Wie er inzitten? We hebben geen flauw idee…..
‘Positieve stimulatie’. We noemden al de zware bonustracks die in het racetraject zijn verwerkt. Heb je het lef om een bonustrack te rijden, dan collecteer je tijd. Tijd die afgetrokken wordt van je totaaltijd. Je zou zeggen dat de deelnemers zich massaal op die bonustracks zouden storten, maar niets is minder waar. Op zaterdag laat slechts één Engels team ons genieten van het (deskundig!) verslaan van zo’n bonustrack. Om toch het nemen van die bonustracks te ‘stimuleren’, besluit de organisatie dat de deelnemers tijdens de zes ronden op de zondag minstens één bonustrack moeten rijden. Zo niet, dan word je ‘beloond’ met een tijdstraf. Kijk, hebben ze die bonustracks tenminste niet voor niets uitgezet. Op de drie foto’s hierboven en de drie foto’s hieronder zie je het Engelse NRG Offroad Motorsport team (Noah Gibbard en Jason Ham) zo’n bonustrack veroveren. Ze doen dat volgens de regels van de off-road kunst en subliem; we hebben er met genoegen naar gekeken hoe de mannen als een soort reuzen spin over een drietal rotsblokken kruipen. Rotsblokken die de kei van Amersfoort het schaamrood op de kaken brengt.
Boven en onder: Rusten ze nu uit of…..?
Boven: Slaat de vermoeidheid toe of…..?
Onder: Willem Burgmeijer ontdoet de HoT Blitz van zoon Jesse en co-piloot Robin Flier van een ‘spatje’ modder.
Boven: Frans van Esch (Team general 4×4 1) moet opgeven als gevolg van een gebroken King pin.
Onder: Patrick van Boxstaele van Team Reaper 4×4.
Boven: Team Hybrid, (GB) met Duncan Smith en Paddy Burman.
Onder: Team Rage Rover (B) met Manu (Houben) en Goran.
Boven: Team Offroad Madness (NL) met Wouter Veraart en Sjoerd van de Kar.
Onder: K & K Racing (B) met Kurt Jeurissen en Kurt Rutten.
Boven en onder: “It can be a little muddy” zeggen ze in de Croatia Trophy dan…. In ons eigen taaltje: “Het kan wat modderig zijn”.
Boven: Een kort oponthoud van Team General 4×4 1 als het gas blijft hangen.
Boven en onder: Thierry en Luka Heois (Team Autrolls, Frankrijk) kampen met een lekke band.
Slotwoord. Wil je de uitslagen weten, dan vind je die op de FB pagina van Chérimont Offroad Race. De zondag moeten we helaas verstek laten gaan omdat we een andere wedstrijd verslaan. Gelukkig is de wedstrijd op zaterdag indrukwekkend genoeg om een diepe indruk bij ons achter te laten. Een indruk die toch ook spijt opwekt. Spijt dat we de eerste twee Chérimont Offroad Races niet beleeft hebben. De Chérimont Offroad Race is een wedstrijd zoals off-road racen bedoeld is. De datum voor volgend jaar maar goed in de gaten houden dus…
Fotografie: Wilko Peters & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
