Als fotograaf van off-road gerelateerde evenementen en (4×4) wedstrijden probeer je tijdens zo’n evenement of wedstrijd iedere deelnemer vast te leggen. Liefst begin je daar zo vroeg mogelijk mee, want dan neem je aan dat iedereen nog in de wedstrijd zit. Doelbewust maak je daarom vroeg in de wedstrijd de meeste foto’s, liefst op een beetje spannende dan wel leuke plek en zo mogelijk van alle deelnemers die voorbijkomen. Mocht een deelnemer om wat voor reden dan ook uitvallen, dan heb je in ieder geval een foto van hem of haar. Naarmate de wedstrijd of het evenement vordert, worden dat er minder, mede doordat ‘herkenning’ optreedt. Herkenning in die zin dat je de betreffende deelnemer herkent aan zijn gezicht, kleding, voertuig of wat dan ook. Je drukt de ontspanknop van je camera natuurlijk wel in als de situatie of het beeld leuker is dan de foto die je ‘s-morgens in alle vroegte van die deelnemer gemaakt hebt. Echter hoe meer deelnemers, hoe moeilijker het ook wordt deze ’tactiek’ te kunnen blijven hanteren, in feite dus de mist in gaat zeg maar. Uhh, heb ik hem nu al eerder of nog altijd niet gefotografeerd? Voor de zekerheid druk je dan toch nog maar een keertje op die sluiterknop van je camera. Vroeger toen je nog met dure filmrolletjes werkte dacht je een keertje extra na voordat je een tweede keer die knop indrukte, maar tegenwoordig met de digitale cameratechniek is dat (hoera) verleden tijd. Leeftijd speelt ook een rol. Naarmate je ouder wordt, en dat zullen vooral ouderen beamen, wordt alles slechter. Niet alleen lichamelijk begin je achteruit te hollen; ook in je bovenkamer (geestelijk) wordt het in een rap tempo minder. ‘Gelukkig’ wordt niet alles slechter naarmate je ouder wordt. Eén ding gaat namelijk steeds beter met het stijgen der jaren. En dat is? Vergeten…!
Met voorbedachte rade. We schrijven die wijsheid niet zomaar. Doen we gewoon om ons in te dekken, vooral omdat we uit ervaring weten dat vrijwel iedere deelnemer aan een evenement of wedstrijd zichzelf graag terugziet op een foto. Zeker op een evenement als de Crazy Cross waar je ‘zo gek mogelijk’ voor de dag wilt komen. Echter de genoemde wijsheden hierboven zijn tevens de oorzaak dat de drie fotografen van terrein.nu ’thuis komen’ met bijna elf duizend (11.000) foto’s! Vooruit, het kunnen er een paar meer of minder zijn, maar veel meer of minder beslist niet. Gelukkig heeft Peter voor ondergetekende al een flinke selectie gedaan waarmee hij voorkomt dat dit verslag vanuit een psychiatrische inrichting geschreven zou worden. Je zult ongetwijfeld begrijpen dat we die foto’s niet allemaal kunnen plaatsen, maar indirect zul je daarom vermoedelijk niet iedere deelnemer op een foto tegen komen in het verslag. Treur niet direct, ga niet desolaat bij de pakken neerzitten en overweeg beslist niet om te gaan zwemmen met een molensteen om je nek, want wellicht hebben we jou als deelnemer toch op de foto. De kans is tamelijk groot dat deze ergens tussen die bijna elf duizend stuks op onze computer rondzwerft.
Boven: Duidelijk een fan van Red Bull en dat geeft hem vleugels zoals je op zijn rug kunt zien…
Onder: En deze coureur kan wel een Red Bull gebruiken…
Noodzakelijke ‘attributen’. Soms wil je gewoon een tikje te hard gaan… We lieten al een beetje doorschemeren dat de organisatie van de Crazy Cross haar zaakjes goed voor elkaar heeft, zoals het prepareren van de baan (denk nog even aan de nattigheid, het draineren en de aanvoer van tonnen zand) maar ook de faciliteiten voor ons verslaggevers. Maar er is meer nodig om de Crazy Cross in goede banen te kunnen leiden. Er is bijvoorbeeld ook een arts aanwezig. Gelukkig is deze het weekend werkeloos gebleven, maar het geeft toch een veilig gevoel voor deelnemers dat er juist gehandeld wordt in geval er iets mis mocht gaan. Er is voor puike catering gezorgd, ook belangrijk. Verder voldoende sanitair en ruime parkeergelegenheid voor de bezoekers en deelnemers niet te vergeten. En ongetwijfeld zijn we nog wel wat vergeten te noemen. Als je dan nog weet dat de gehele organisatie bestaat uit niet meer dan zes dames en heren, dan nemen we nogmaals onze leren hoed af. We hebben enorm respect voor hen en daarom noemen we ze graag bij hun naam: Mieke, Henri, John, Thom, René en Martijn. Natuurlijk hebben ze zo’n groot evenement niet alleen gekund. Martijn drukt me op het hart, en dat minstens een keer of tien, dat alles niet mogelijk geweest zou zijn zonder de hulp en inzet van circa honderdvijftig (150) vrijwilligers en meer dan tachtig (80) sponsoren!
Boven: Het nadeel van foto’s kan zijn dat je er geen geluid bij hoort, zoals in geval van deze Lister motor. Of eigenlijk moeten we de boel omdraaien. Met de foto maken we je lekker, maar wil je tevens auditief genieten van dat fantastische, karakteristieke en ongeëvenaarde geluid, dat patss, tsjeee, poef, woesch, patss, tsjee, poef, woesch, (etc.), dan zorg je gewoon dat je er volgende keer (19 en 20 april 2025) bij bent!
Boven en onder: Crossy’s Crazy ontbijt van frieten en pizza’s slinkt in de loop van de dag als er zo nu en dan een ‘onderdeel’ van de ontbijttafel rolt.
Boven: Torro Crosso wordt een beetje te warm. Veelvuldig zien we rook uitgebraakt worden door de creaties van de deelnemers, maar daar hoef je je geen zorgen over te maken. Het is in vrijwel alle gevallen niet het gevolg van verbranding, dus CO2 komt er niet bij vrij. Het is net als dat je water verhit en er komt onschuldig stoom vrij. Gooi een beetje water of iets anders op een hete uitlaat en je krijgt een eender effect. Waar rook is, is dus niet altijd vuur…
Boven: Spontaan schiet je dat liedje van Toon Hermans te binnen bij deze creatie: Een ballon, een ballon, een ballonnetje. Een ballonnetje dat danst in de wind. Aan een draadje naar de zon.
Onder: We blijven even in de wereld van de kunstenaren: Een Mondriaan mobiel.
Auto geschiedenis uit het verleden. We branden van nieuwsgierigheid waar deze heren op de foto boven hun inspiratie vandaan hebben gehaald. Hudson Motor Car Company is een Amerikaans automerk dat in de begin jaren vijftig van vorige eeuw in de stockcar (auto) racerij (NASCAR Grand National Series en AAA) stapt met de bedoeling meer auto’s te kunnen verkopen. Ze sponsoren meerdere illustere racers die, inderdaad racen in een Hudson Hornet (een Hornet is de Engelse benaming voor een horzel). Niet zonder succes en daarom krijgen de auto’s de bijnaam ‘Fabulous Hudson Hornet. Samen met nog een aantal bekende namen uit de racerij zijn ze in 1951 goed voor dertien (13) overwinningen, negenenveertig (49) in 1952 en zesenveertig (46) in 1953. Niet verwonderlijk dus dat het bedrijf de omschrijving ‘Fabulous Hudson Hornet, national stock car champion’ gebruikt in haar advertentie campagnes. Ondanks haar successen in de racerij kan het (relatief kleine) en onafhankelijke automerk Hudson niet opboksen tegen de dan heersende, hevige concurrentie op de markt tussen Ford en Chevrolet. Op 1 mei 1954 fuseren ze daarom met de Nash-Kelvinator Corporation en vormen ze samen de American Motor Corporation (AMC). De Hudson naam verdwijnt in 1957 als AMC die veranderd in Rambler. De naam Hornet gebruikt AMC nog van 1970 tot 1977 voor een compacte sedan. En in 1970 zien we ook het merk Jeep overgenomen worden van Kaiser door AMC. Tja, we hebben die wijsheid omdat we zelf in een Jeep rijden.
Waarheidsgetrouw? We vermoeden niet dat de heren met hun Fabulous Hudson Hornet met startnummer 51 dit allemaal weten. Eerder denken we dat ze refereren aan Doc Hudson die in de 2006 Pixar film Cars verschijnt. Doc is arts en rechter in het stadje Radiator Springs maar onthult na een ontmoeting met Lightning McQueen dat hij vroeger coureur was (maar stopt na een vreselijk ongeluk) en bekend stond onder de naam… Yep, Fabulous Hudson Hornet. In ieder geval komt de kleur van hun auto overeen met die van ‘Doc Hudson’ in de film Cars.
Boven: Gaan met die banaan!
Aangenaam fileleed. In een scherpe honderdtachtig graden bocht, het verst verwijderd van het publiek, is de baan behoorlijk drassig. Al gauw trekken de auto’s en motoren daar diepe sporen en dan hoeven er maar één of twee auto’s tijdelijk vast te komen zitten, en een opstopping is het onvermijdelijke gevolg. Vergeet niet dat het gros van de voertuigen het moeten zien te redden met alleen maar aandrijving op twee wielen. Het leed duurt niet heel lang. En bijna zou je zeggen dat dit jammer is, want de deelnemers ter plekke hebben de grootste lol met elkaar helpen, duwen en trekken in pogingen om los te komen. De organisatie heeft al rekening gehouden met de slechte ondergrond en heeft voor de bocht een kortere route uitgezet. De enkele voertuigen die in de bocht vast staan worden door het moeilijke traject gesleept met behulp van een bulldozer en het mobiele circus kan weer vrolijk ‘op pad’. Tussen de manches wordt de bocht vlug weer begaanbaar gemaakt. De zon helpt daarbij en de resterende manches komt tijdelijk vastzitten nog maar zelden voor.
Boven: Oeps, te laat geweest voor een sanitaire stop…?
Boven: Voor degenen die nooit het interieur van een snackbar hebben gezien: een Mexicano is een populaire snack. De samentrekking van een ‘Mexicaan’ in een ‘kano’ is derhalve spits gevonden. Vooral die ‘fladderende’ peddels kunnen onze goedkeuring wegdragen, samen met de ‘kledingkeus’ van de Mexicaan natuurlijk.
Boven en onder: We hebben de Dakar heren en dames (Stacey, van Loon, de Rooy) al genoemd in ons deel 1 van de zondag.
Boven: De vrouwelijke Clossy is ‘Crazy op Crossy’ (gek op Crossy), de mascotte van de Crazy Cross.
Boven: De wereld is maar klein. Dit is de ‘werkauto’ van wedstrijdleider Martijn Daas. En welke stickers komen we op zijn voorruit tegen? Juist, van Greenlane Tracks van Jeroen Kielen, alias de Muddigger en van Budel als we ons niet vergissen. Helaas is die laatste node gedegradeerd tot een weemoedige herinnering in onze grijze massa welke we alleen nog maar kunnen koesteren.
Boven: En dan schiet het hele startveld weg en slaat prompt jouw motor af. En natuurlijk slaat deze niet ogenblikkelijk aan als jij woest op de kick starter trapt. Maar okay, een keer of vijf trappen verder start de motor wel en ga je er als een speer vandoor, meedogenloos op jacht naar je tegenstanders.
Boven: Hopla, ook het publiek even laten proeven van de baan…
Boven: Soms wordt het allemaal wel wat vaag door de rook…
Onder: Uhhh, Pipi Langkous?
Boven en twee keer onder: Meerdere activiteiten voor ook de allerkleinsten.
Beslist wetenswaardig. Ruim je beker op staat er met grote letters te lezen en dat is een van de slogans van de Crazy Cross; schoon en duurzaam. Vooral die laatste is een geweldige prestatie die de Crazy Cross neergezet heeft, want het hele weekend hebben ze energie neutraal gedraaid! Hoe dat kan? Alles op het festival terrein (tent, catering etc) kon gevoed worden door een accu van 2.32 MWh. Die accu is opgeladen met 2.100 zonnepanelen. Maar het onvermijdelijke afval dan? Dat werd na afloop van het evenement afgevoerd door een vuilniswagen op waterstof! Yep, met behulp van een fuel-cell zet deze de waterstof om in elektriciteit voor de aandrijving. Durf nu nog maar eens te beweren dat crossen enorm vervuilend is voor het milieu.
Oeps. Clossy is op zoek naar haar liefje Crossy…
Vroegtijdig einde van het geschreven woord. We zullen je verder niet meer vervelen met tekst. We hebben genoeg geschreven denken we. Verderop alleen nog wat uitleg bij de prijsuitreiking in de luierklasse. Geniet van de foto’s en hopelijk mogen we er volgend jaar opnieuw bijzijn en zien we elkaar weer. Aan ons van terrein.nu zal het niet liggen!
Boven: Even het publiek nog een beetje laten zandhappen; wellicht doet het sommigen herinneren aan hun diensttijd. Let ook eens op het hoopje onderdelen links op de foto. Er zijn eind van de dag meerdere van die hoopjes te vinden.
Boven en onder: De luierklasse heeft als eerste de drie manches gereden. Die zijn niet al te laat in de middag klaar. Slim natuurlijk, want een aantal van die kleintjes doet wellicht gewoonlijk nog een middagslaapje of anders gaan ze niet te laat naar bed. Alle deelnemers in de luierklasse ontvangen een blijvende herinnering die uitgereikt wordt door natuurlijk Crossy de Leeuw. Apetrots zijn de meeste deelnemertjes, maar aan een enkeling gaat de prijsuitreiking voorbij zoals je ziet op de foto hieronder. Niet wakker meer te krijgen…
Boven: De auto van de medische staf. Natuurlijk een 4×4.
Boven en onder: De winnaars nog een keer in beeld, de Golden Oldies.
Boven: Oeps, de rechter voorband gaat een eigen leven leiden.
Boven en onder: Die wil wel héél kort door de bocht.
Boven: Multi functioneel; een pechvogel op de lepels en een ander aan een lintje.
Onder: De Crazy Cross zou haar naam geen eer aan doen als het evenement niet afgesloten zou worden met een daverende feestavond. En met live muziek natuurlijk.
Fotografie: Peter Bouwmans (Peerke’s 4×4 uitjes) & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
