De 2023 start van de ANVT

Bant ligt al een poosje in onze jongste provincie Flevoland en is één van de tien dorpen in de gemeente Noordoostpolder. Dat poosje is vanaf 1951, want dan wordt begonnen met de bouw van het gehucht. Het terrein in Bant is onderdeel van een zandafgraving en het wellicht leukste daarvan is dat het terrein er bij ieder bezoek anders bij ligt. We vertoeven er dus graag, maar dat wordt dit laatste weekend van januari flink getemperd zodra we de deur thuis achter ons dicht trekken. De KNMI krijgt met haar weersvoorspelling vermoedelijk gelijk, flitst het door ons hoofd als we boven ons een egale, loodgrijze hemel ontwaren. Nergens ‘gebroken wolkjes’, die meestal betekenen dat ze niet genoeg water bevatten om regen los te laten. Noop, het is egaal lichtgrijs. Dat voorspelt weinig goeds, maar positief blijven is het motto, want het is nog droog. Voor de zekerheid trekken we wel onze ‘stoute schoenen’ aan en dan hup, in de auto en op weg naar Bant.

Openingsfoto: De heren van Os, Gerrit senior en Gerrit junior.

Verbazingwekkend. De heenreis verloopt, als gewoonlijk richting Bant, voorspoedig. Geen drukke route omdat we bij Nijkerk de polder induiken en min of meer binnendoor naar Lelystad rijden om daar de snelweg A6 op te draaien en die even voorbij Emmeloord pas te verlaten bij Bant. Ook tijdens de heenreis vertoont de hemel geen verbetering, in tegendeel. Het egale lichtgrijs wordt zelfs een tintje donkerder, maar nog altijd is het droog. Eenmaal gearriveerd op de plaats delict valt ons de eerste verrassing ten deel. Ongelooflijk hoe het terrein veranderd is ten opzichte van ons laatste bezoek, niet eens zo heel lang geleden. Die moeten hier stevig aan het werk geweest zijn, want bijvoorbeeld de enorme bult van wit zand, tevens een niet te versmaden uitdaging voor het gros off-road liefhebbers, is compleet verdwenen! Opgelost, alsof die er nooit gelegen heeft. Ter compensatie, als je dat zou mogen zeggen, liggen her en der een paar kleinere, vers opgeworpen bulten zand. Grootste verandering is ongetwijfeld de uitbreiding van het meer waaruit het zand gewonnen werd. Van bovenaf gezien is er een enorme uitstulping gecreëerd in de ronde vorm welke het kunstmatige meertje vooraf lange tijd had. Je zou het van bovenaf kunnen zien als het cijfer 8, maar waarvan het (nieuwe) bovenste rondje beduidend kleiner is dan het bestaande rondje aan de onderkant.

Boven: Tamelijk vers opgeworpen bulten los zand en dat is bij wijze van spreken vragen om (tijdelijk) vast te mogen zitten. Los zand biedt weinig grip en zeker als je dan nog wat grovere banden onder je bolide hebt zitten is ‘ingraven’ heel gauw aan de orde. Omdat ieder ‘nadeel’ ook zijn voordeel heeft volgens een ‘wijsgeer’ uit het verleden moeten we dat voordeel ook noemen natuurlijk. Dat voordeel is dat de kans op schade in los zand vrijwel nihil is. Stommiteiten van de chauffeur zelf uitgesloten uiteraard. De eerlijkheid gebiedt vandaag te zeggen dat we eventuele blunders niet direct gezien hebben, althans, ze zijn ons niet opgevallen.

Boven: Albert Posthumus in zijn VW Iltis. Albert maakt maximaal gebruik van zijn ANVT lidmaatschap mag je claimen, want op vrijwel ieder evenement van de club is hij trouw aanwezig.

Leut en leuteren. Voordat we aan het werk gaan duiken we eerst even de clubtent van de ANVT in. Een hete luchtkanon zorgt voor een veel behaaglijker temperatuur dan buiten en daarom doen we extra lang over het ons aangeboden ‘hete bakkie leut’. Hoe het woord ‘leut’ in de betekenis van koffie in onze Nederlandse taal is geslopen zijn taalkundigen het niet over eens. Een van de aannemelijke verklaringen die geopperd worden is dat ‘leut’ het verkort is van ‘leuteren of leuter’, zijnde kletsen en/of het mannelijk geslachtsdeel. Je krijgt dan al snel ‘lullen tijdens het koffie drinken’ en dat kletsen doen we dan ook met wat mannen van de ANVT organisatie en bekende leden van de club die zich op dat moment aanmelden. Van Marianne Heijkamp horen we dat er iets meer dan zeventig leden zich opgegeven hebben voor het evenement. Tel daar de tien tot vijftien mannen en vrouwen van de organisatie bij op en dan heb je een tamelijk nauwkeurige schatting van het aantal auto’s. 

Boven: Niet iedere manier om de wielen aan de grond, en dus grip, te krijgen is succesvol. Het staat wel leuk op de foto…

Boven en onder: Zo te zien hebben deze twee dames er behoorlijk schik in. Of zijn het de zenuwen die op de lachspieren werken? Hoe dan ook, als bij dames de voortgang tijdelijk belemmerd wordt is er altijd wel een schare behulpzame heren aanwezig om ze uit de penarie te helpen.

Boven en onder: Op verschillende plaatsen liggen de bulten zand zodanig opgeworpen dat met een beetje fantasie je al gauw het ‘woestijngevoel’ bekruipt. Weliswaar wordt dat gelogenstraft door het weer, maar we schreven ook, met een beetje fantasie. Dat ‘woestijngevoel’ verdwijnt definitief rond de aanvang van de middag, want dan begint het licht te motregen. Eerst nog niet voortdurend, maar allengs worden de momenten droog korter. De deelnemers deert het geenszins, want het gros zit lekker droog in de auto en als het een beetje meezit met een werkend kacheltje. Voor ons fotografen, met de toch vrij kostbare apparatuur om de nekken, is het een ander verhaal. Gelukkig kunnen de camera’s wel tegen een heel klein beetje vocht, maar zeker de lenzen zijn beslist niet gecharmeerd van HaTweeOooh, in welke hoeveelheid dan ook.

Boven: Staat in ons favoriete lijstje van 4×4 voertuigen, de Land Rover 88, maar dan in pick-up uitvoering.

Geniepig. Het siert de ANVT organisatie dat ze op de zandbulten toch wat leuke uitdagingen hebben weten te creëren. Vaak zijn die voorzien van een blauwe richtingpijl op een paaltje ten teken dat het niet al te moeilijk mag c.q. zal zijn. Dat gaat bij sommige deelnemers niet altijd op, met dank, en daar is het weer, het losse zand. Ogenschijnlijk makkelijke routes, vaak zijn ze het ook maar wordt verkeerd gepoogd ze te veroveren, worden dan plots schier onoverkomelijke hindernissen. Een oplossing zou kunnen zijn om ‘kameleon pijlborden’ uit te vinden. Pijlen die dus, net als een kameleon zich aan kan passen aan de kleur van de omgeving, hun kleur aan kunnen passen aan de veranderende off-road omstandigheden. Pijlen die dus van blauw zo nodig over kunnen gaan in rood en daarna zelfs in zwart. Ja, ja, vanachter de computer is het makkelijk nieuwe gadgets te verzinnen. Het enige dat je nodig hebt is ongebreidelde fantasie…

Boven: René van der Burg en dan zijn in de regel Germon Kamperman en Gert Wolters niet ver weg. Vandaag klopt dat voor de helft. Germon is inderdaad ook aanwezig, maar Gert hebben we niet kunnen ontdekken. Het illustere trio transformeert daardoor vandaag tot een illuster duo.

Boven: Eens lag hier links een enorme bult… Rechts boven het midden van de foto kun je op de voorgrond deels nog net dat bovenste rondje van de acht zien, met daarachter het grote rondje van de onderzijde van een acht.

Boven: Teun ’t Mannetje in zijn jaloezie opwekkende Toyota LandCruiser, samen met dochter en top fotografe Elisa. Beiden zijn tevens onderdeel van de ANVT organisatie.

Boven twee keer en onder: Als je praat over een goed ‘off-road’ idee, dan staat het in los zand laten zakken van de bandenspanning met voorsprong op nummer 1. Op de foto onder is daarbij de gedachte: gedeelde vreugde is dubbele….?

 

Boven en onder: De vorm van de punt zand doet ons denken aan het westen van de USA waar rotsen in ongeveer dezelfde vormen voorkomen. Op deze sterk verkleinde foto ziet het er helaas minder spectaculair uit dan in werkelijkheid in Bant.

Boven: We hebben het deze dag veelvuldig gezien; recovery materiaal in diverse vormen. Lint en sleepkabels zijn favoriet, gevolgd door mankracht en de lier.

Boven: Niet te benijden vandaag in het koude en later natte weer: sleutelen.

Boven en twee keer onder: Ons illustere duo apart in actie….

Onder: Nee, nee, niet ‘opperhoofd’ Arno Baauw van Suzi’s Place in Buren zelf in actie mocht je dat soms denken aan de hand van de reclame op het achterraam; eerder een tevreden klant denken we.

Node neerleggen van het werk. Er komt in de middag al snel een punt dat we de clubtent induiken. Reden is de motregen die vrijwel onophoudelijk uit het zwerk neerdaalt. Gelukkig hebben we meer dan voldoende foto’s voor een indruk. Resteert niets anders dan nog een poosje ‘leuteren’ en een hapje eten. Bij gebrek aan catering op het terrein heeft de ANVT die zelf ter hand genomen. In de aanhanger een friteuse zodat er geen baklucht in de tent komt te hangen. Keus uit verschillende, gebruikelijke warme snacks en die smaken meer dan prima in het toch koude en gure weer. We blijven nog even maar vertrekken een tikje vroeger dan gebruikelijk. We zijn niet de enigen, want veel deelnemers zijn ons al voorgegaan. Even na drieën stappen we in de auto en vertrekken we richting huis. Dezelfde weg terug, met boven ons dezelfde loodgrijze lucht, met als enige verschil dat de ruitenwissers nu niet stil hebben gestaan. Maar ho, we vergeten nóg een verschil te noemen. Na een verder prima dag off-road is ons humeur een stuk ‘zonniger’ dan tijdens de heenweg! Dat krijg je zelfs niet meer ‘bewolkt’ met een stortbui.

Boven en onder: En daar is ons illustere duo opnieuw, maar nu ‘gezamenlijk en broederlijk’ in de aanval.

Boven en onder: Afdalingen zijn best wel steil gemaakt op de bulten, maar gelukkig is onze aardbol behept met zwaartekracht. 

 

Boven: De huidige hoogste bult op het terrein, echter niet geschikt voor vier wielen.

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.