Maar eerst stapt uw trio fotografen in de morgenstond ‘met goud in onze monden’ in de auto. Het is ‘ijzig koud’ bewijzen de ondoorzichtig witte autoruiten van ons vervoermiddel in spe en zelfs het ‘opgewekt stralende’ zonnetje heeft nog lang geen kracht genoeg voor een ‘glashelder’ resultaat. Gelukkig is fotograaf Jan Houtkoop stevig aan de ‘speed’ de laatste weken en voordat we ‘op weg’ gaan heeft de wereld dankzij hem vanuit de auto gezien weer haar normale proporties aangenomen.
Ongebruikelijk… Of het aan de stralende zon ligt of de overdosis speed die Jan tot zich genomen heeft weten we niet, maar de heenreis verloopt anders dan gebruikelijk. Wie onze verslagen leest weet dat ‘het gebruikelijke’ onderweg bestaat uit het elkaar voortdurend middels het gesproken woord plagen en vooral meneer Jan Houtkoop laat daarbij een schier onafgebroken stroom ‘katten’ (plagerijtjes) los op zijn collega medereizigers. Deze keer niet, althans, maar weinig. Deze heenreis heeft hij iets ‘schoolmeesterachtig’ over zich. Zodra zijn edele zitvlees de achterbank van de auto beroert en we de straat uit rijden bestookt hij ons namelijk met de vraag of we ‘Beekman en Beekman’ gelezen hebben’? Niet alleen kijken we onnozel; we hebben het ook nooit gelezen verklappen we hem. Dat hadden we beter niet kunnen zeggen…
Fictie of werkelijkheid? “Nou” begint Jan op samenzweerderige toon, “dat Overloon is een plaatsje in De Peel”. “Nou en”, is ons antwoord in de hoop dat ons korte, onverschillige antwoord Jan ontmoedigt. We herinneren ons namelijk nog levendig de eerste rit naar Overloon met Jan aan boord, waarbij hij uitgebreid de gevechten en oorlogshandelingen uit de doeken deed die er in Overloon geweest zijn tijdens WW 2. Maar Jan oreert onverstoorbaar verder. “Dat gebied is tot in de wortel beschreven door de schrijver Toon Kortooms in zijn boek Beekman en Beekman”. In een laatste, vertwijfelde poging proberen we nog een keer extra verveeld en ontmoedigend te kijken, maar het mag niet baten. “Kennen jullie het niet? Ik zal het even ‘kort’ omschrijven. De gebroeders Beekman, Heintje en Matje (Mathieu), groeien gezamenlijk op met de niet al te snuggere boerenzoon Hendrik van Ham als buurjongen. De tweeling Beekman is heel slim en gaat studeren maar Hendrik werkt op het land van zijn vader. In de Tweede Wereldoorlog ontpopt Hendrik zich tot een ware held. Als ordonnans spoedt hij zich, met zijn vlammende rode haardos, door vijandelijk vuur en redt daarmee vele soldatenlevens. Ik vermoed dat juist daarom een motorcrossbaan is aangelegd in Overloon, gesticht door directe familie of nazaten van Hendrik van Ham”. Aldus beweert Jan en hij kijkt ons daarbij triomfantelijk aan. Ach, als we in de trouwe blauwe hondenogen van Jan kijken krijgen we medelijden met Jan en zijn illusie. We vertellen hem daarom maar niet dat de Beekmannen en Hendrik van Ham volkomen fictieve karakters zijn van de briljante verhalenverteller Toon Kortooms; het zou zijn zieltje ernstig en onherstelbaar beschadigen. Voordat we ons kunnen verspreken of door de mand vallen draaien we door Jan zijn ‘korte omschrijving’ het terrein op van het Circuit Duivenbos in Overloon. Dat is dan wel weer een voordeel van dit ‘fictieve’ verhaal; de heenreis van circa 110 km. is voorbij gevlogen…
Boven: Mike of Michael kunnen we niet direct zien door het met modder bespatte glas (MM Montage).
Volle Academy. Het is al een drukte van belang als we even voor tienen arriveren. Drukker dan gebruikelijk krijgen we sterk de indruk als we afgaan op de dikke rijen Jeeps die langs de hekken geparkeerd staan. Dat wordt bevestigd door de dames van de inschrijving. Die stopt pas bij precies twee-en-zestig en dan zijn daar de auto’s van de organisatie nog niet bijgeteld. Gemiddeld zijn dat er ook nog 10-15 en die mannen en/of vrouwen rijden net zo graag een rondje. Het welkom bij de JCN is als gewoonlijk hartelijk. Na het gebruikelijke handen schudden en goede morgen wensen, vrijwel direct gevolgd door de min of meer bevestigende vraag of alles goed is, worden we eerst doorgestuurd naar de pruttelende koffieketel in de gastvrije en warme kantine van de motorcrossvereniging.
Boven: John. Onder: Marieke.
Boven van links naar rechts: Dee, Monique, ? (vriendin van John) en Alex. Onder: Stephen Troost die met de ‘nare mededeling’ komt dat hij zijn fotocamera voorlopig even aan de wilgen heeft gehangen. Gebrek aan tijd om voldoende aandacht aan zijn ‘kunstzinnige foto uitspattingen’ te kunnen schenken laat Stephen ons desgevraagd weten. Jammer, want Stephen maakt verdraaid goede foto’s weten we, maar wel begrijpelijk als je tijd tekort komt natuurlijk.
Fluwelen off-road kennismaking. Na de koffie maken we ons op om ‘in het veld’ aan het werk te gaan. Het evenement staat te boek als een ‘Academy’ en dat betekent onder meer dat de organisatie verschillende proeven in het terrein heeft uitgezet. Die zijn vooral bestemd voor nieuwkomers of minder ervaren Jeepers, dan wel Jeepsters. Hen wordt onder het toeziend en wakende oog van ervaren Jeepers de edele beginselen van het rijden in het terrein bijgebracht, zo nodig aangevuld met gesproken commentaar en uitleg. De moeilijkheidsgraad van die proeven varieert bij de JCN al naar gelang het weer en het soort terrein. In het kort is een proef of route aangegeven met groene pijlen ook te doen voor de 2WD Jeeps (zoals de nieuwe Renegade’s) in geval die mee doen. Op routes aangegeven met blauwe pijlen is de 4×4 aandrijving wel nodig maar is de kans op schade nihil. Rood en zwart hoeven we eigenlijk niet uit te leggen, want dan ben je als Jeeper al een stapje verder en hoor je te weten dat rood pittig is en dat je niet bang moet zijn voor een krasje op je lak, want dat is geen zekerheid maar zou voor kunnen komen. Zwarte pijlen geven de richting en moeilijkheidsgraad aan voor de die-hard Jeepers. De mannen en/of vrouwen die niet terugdeinzen voor zwaar terrein waarbij de hulp van een lier of andere stukje uitrusting niet ondenkbeeldig is.
De kenmerkende afwisseling van off-road. Hier in Overloon is daar de doorgaande route van de motorcrossbaan. Vandaag is hij goed te doen, met dank aan het tamelijk droge en koude weer van de laatste tijd. We hebben het wel anders meegemaakt, zoals die keer na overvloedige regenval, een tweetal jaren terug. Toen hadden er op meerdere plekken gerust rode en zelfs zwarte pijlen mogen staan. Simpele verhogingen waren schier onmogelijk te beklimmen door de zompige toestand vrijwel overal op de baan en op meerdere plekken ontkwam je niet aan de hulp van je lier of anders aan een sleepje van een collega terreinrijder. Deze keer niets van dat alles. Hier en daar wel wat sporen en op andere plaatsen voel je de grond licht deinen als je er alleen al overheen loopt, maar er zit te weinig vocht in de grond om er met de Jeep in weg te zakken. Wat ons betreft is dit het juist dat terrein rijden juist zo aantrekkelijk maakt, die afwisseling. Op een circuit met asfalt weet je vrij aardig wat je te wachten staat, ieder rondje weer. Daar haal je je kick uit het proberen zo hard mogelijk te gaan, iedere ronde pogen een seconde of zelfs tiende van een seconde van je (snelste) tijd af te snoepen zodat je ook je tegenstanders te snel af kunt zijn. Off-road is dat een heel ander verhaal. Dan is het al prachtig als jij weet rond te komen en je tegenstander niet, of andersom natuurlijk. En de route kan iedere keer weer anders zijn, afhankelijk van de ondergrond, welke net zo afwisselend is als, en met het spreekwoordelijke weer.
Boven: De ‘schuinmarcheerder’ van de Jeep Club Nederland, Natale…
Opvallende toename. Nee, vandaag zijn het de uitstapjes waar de zwaardere uitdagingen te vinden zijn. Rode en wellicht zwarte pijlen, alhoewel we geen zwarte pijlen gezien hebben. De eerlijkheid gebiedt te melden dat we er ook totaal niet op gelet hebben. Het is al weer enkele maanden geleden dat we hier in Overloon geweest zijn en in die tijd heeft de motorcrossvereniging niet stil gezeten. In tegendeel. De uitstapjes langs en tussen de baan zijn talrijker geworden. Maar niet alleen talrijker, ook verschillende uitdagingen zijn uitgebreid of een stuk pittiger gemaakt. We zien ook dat ze de baan aan het het veranderen zijn op plaatsen. Op weer andere plaatsen doen alleen dikke stronken nog herinneren aan bomen. Of de bomen door de laatste storm geveld zijn weten we niet en doet niet ter zake; het feit ligt er. De gaten en bulten die ze achtergelaten hebben vormen ideale hindernissen…. voor Jeeps.
Boven: Mike stuurt Simply Red door een met ijs bedekte plas voor op het terrein. Dat valt op omdat op andere plaatsen op het terrein, daar waar bomen staan, geen ijs of maar flinterdun ijs op het water in de kuilen te vinden is. Niet alleen het ijs maakt dit langgerekte gat listig zullen meerdere Jeeps beamen. Zo heel af en toe moet de lier of een sleepje er ook even aan te pas komen.
Boven en onder: Sommige Jeepers wringen zich in de meest onmogelijke situaties…
Boven en onder: Opnieuw MM Montage, maar op deze foto’s is het duidelijk dat Mike achter het stuurwiel te vinden is.
Boven en onder: Opvallend veel grijs getinte Jeeps vandaag. Weliswaar zijn het nog lang geen ‘Fifty Shades of Grey’ maar het gaat wel langzaam maar zeker in die richting.
Boven: De Jeep Renegade Trail-Hawk. Je zult verbaasd zijn wat deze jonge Jeep-telg in het terrein presteert.
Boven: John strooit op verzoek met wat modder.
Boven: Pepijn in zijn CJ3A Flatfender. Alhoewel de naam Jeep pas in 1950 officieel geregistreerd wordt, duidt Willys haar na-oorlogse modellen al wel aan met CJ, dat staat voor Civilian Jeep.
Boven en onder: Walter, die even later een Jeep Grand Cherokee uit de penarie sleept. Het is een veel voorkomend scenario deze dag, Jeepers die middels verschillende uitdagingen lekker bezig zijn met het aanscherpen van hun off-rad skills (vaardigheden). En het is toch zo dat sport verbroedert, want Nederlanders, Belgen en Duitsers leveren gezamenlijk strijd tegen die uitdagingen op en van het circuit. Als gezegd is de doorgaande route tamelijk mild deze dag, kunnen de Jeeps deze langgerekte uitdaging ‘met gemak’ aan. Maar de uitstapjes naast de baan compenseren ‘dat gemak met gemak’. Die zijn in veel gevallen pittiger dan het blote oog doet vermoeden. Maar juist het pittige of zware off-road is een kweekvijver voor kameraadschap. Kom je tijdelijk vast te zitten, dan zal het nooit en te nimmer voorkomen dat je collega off-road liefhebbers je laten zitten. Hebben wij tenminste nog niet meegemaakt. Hooguit een paar plagende opmerkingen vallen je te deel, want iedere off-roader beseft dat hij voor hetzelfde geld de volgende kan zijn die hulp nodig heeft, in welke vorm dan ook.
Boven: Prachtig, dat nummerbord van die Jeep Wrangler TJ uit NL….
Boven en onder: Erwtensoep, hamburgers, koffie, thee en en frisdrank; wat wil een off-roader nog meer? JCN secretaris Willem van Hezik hier onder laat het zich in ieder geval goed smaken.
Boven: Kenneth moet even zijn uitlaat tot de orde roepen. Die wilde er stiekem van door maar helaas voor hem ging dat niet onopgemerkt. Te luidruchtig….
Boven en onder: Leon en Marianne.
Boven: Dat is nu een typisch voorbeeld van ‘met modder gooien’….
Boven: Een hoop kruisjes in zijn nummerplaat. Is in twee gevallen gunstig. Ten eerste als aanduiding die gebruikt wordt in bijvoorbeeld 4×4, 4×6, 6×6, etc. Ten tweede als je ze ziet staan onder het schrijven van een geliefde van je, want het betekent dat je overladen wordt met kusjes… Tenminste, voor zover wij weten…
Boven: Voorzorgsmaatregel van een Jeeper die zijn jeep niet vertrouwd? Je weet immers maar nooit met die Jeeps. Als hij je laat staan kun je tenminste nog thuis komen…
Boven: Kristine kijkt nog ietwat ‘ondeugend’ na haar weergaloze actie. Jazeker, je hebt die weergaloze actie welke we bedoelen op de openingsfoto van dit verslag kunnen bewonderen!
Boven: Ronald neemt zelden ’the easy road’.
Boven: Vermoedelijk meerdere verschillende voorouders volgens Linda Zantingh, bijvoorbeeld van een Terriër…
Onder: Heeft enorm veel weg van een Keeshond Middenslag volgens Linda van yourdoggy.nl Lichte twijfel omtrent de lichtbruine aftekening hier en daar…
Oplaaiende of nieuwe strijd tussen Land Rover eigenaren en Jeepers? Land Rover eigenaren en Jeepers kunnen elkaar nog wel eens plagen over de keus van hun 4×4. Zo lang dat op een leuke en grappige manier gaat hebben we daar geen enkele moeite mee, juichen we het zelfs stiekem een beetje toe. Ook die onderlinge plaagstootjes versterken ons inziens immers de gezamenlijke passie waar het uiteindelijk om draait, de liefde voor het off-road. Ooit stapten we in het verleden min of meer toevallig als eerste in een Jeep en krijgen daarmee de smaak en passie voor het off-road te pakken, niet veel later in een eigen Jeep. Maar het zou evengoed een Land Rover geweest kunnen zijn, want sinds die tijd en ook nu nog stappen we met evenveel plezier in een Land Rover. Nee, we noemden in onze aanhef al dat we in de loop van de dag het idee krijgen bij de Land Rover Club Holland (LRCH) terecht te zijn gekomen. Waarom? Bij de LRCH evenementen komen we, en dat is bij hen bijna een traditie, veel leuke honden tegen. Vandaag komen we er nóg meer tegen bij de JCN. Ongelooflijk. We hebben er nog wat meer op de foto gezet dan het handjevol dat we hier laten zien. We doen ze niet allemaal om te voorkomen dat je zou kunnen denken dat we op bezoek zijn geweest in een hondenkennel. De namen van de betreffende rassen hebben we natuurlijk van Linda Zantingh van yourdoggy.nl En van de eigenaren, maar vooral om te kijken of Linda het opnieuw goed heeft…
Boven: De Labrador Retriever van Pepijn Schreurs is stapel op stokken en water. Als dat geen leuke hond is…
Onder: Pas elf weken oud, weet de eigenaar van deze leuke hond te vertellen, een American Staffordshire Terriër zoals zijn volledige naam luidt. Vol van alle ‘American Jeep’ indrukken die hij opdoet en dat moet je natuurlijk even goed en in alle rust bekijken.
Onder: Marianne met haar twee prachtige American Akita’s. Oh ja, en ze zijn leuk ook natuurlijk deze twee lobbesen…
Boven: Oeps, lekke koppakking…?
Boven: Ook dat hoort bijna onlosmakelijk bij het off-road spel, sleutelen. Je hoopt van niet, maar als je meer van de techniek vergt dan gebruikelijk, dan krijg je er vrijwel zeker een keer mee te maken. Het meest nare daar aan is dat je vooraf niet kunt bepalen waar de pech off-the-road toeslaat. Je hoopt op een mooi grasveldje…
Boven: O, oooh, dat is gevaarlijk, je tong uitsteken richting een fotograaf weten we…
Boven: Bijna altijd verstandig, zo’n klapblok (snatchblock).
Boven: Onze Duitse vriend Walter ‘sjouwt’ steevast een toiletborstel mee. Feit is dat je modder en dergelijke er snel mee weg veegt.
Boven: Een ‘verdwaalde’ Chevrolet El Camino.
Boven: De mannen van de motorcross vereniging zijn druk doende met het aanpassen van de crossbaan.
Aan alle dingen komt een eind, ook de mooie. Dat de Jeepers genoten hebben deze dag komt wellicht het best tot uiting eind van de dag. Tot even voor 16.00 uur zien we nog altijd een leuk aantal op de baan. De officials zijn de linten van de proeven dan al aan het opruimen. Bij de kantine zijn ook nog een aantal Jeepers en Jeepsters te vinden. Even gezellig nakletsen over de belevenissen van de dag en wie weet alvast plannen smeden voor een volgende ‘Academy’ dan wel off-road avontuur.
Boven en onder: En de kids? De ‘kids are allright’ en vermaken zich opperbest off-the-road kun je zien.
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Jan Houtkoop & Martin Brink.
