De ANVT in Heerde

Als we vrijdagavond 8 december huiswaarts keren na de presentatie bij Mercedes-Benz dealer Wensink in Zwolle van de Mercedes-Benz X Klasse en de nieuwe Dakar truck van Johan Elfrink, sneeuwt het. Vanaf Zwolle richting Amersfoort doe je het snelst over de A-28 en dan passeer je vanzelf de afslag ‘Het Harde’. We passeren er natuurlijk wel meer, maar we noemen deze expliciet omdat we diens afslag ook pakken als we vanaf huis naar de motorcrossbaan in Heerde gaan. Iedere zaterdag, okay vrijwel, valt er 4×4 off-road pret te beleven van een club of vereniging. Stilletjes vragen we ons af, en hopen er nog meer op, of de sneeuw er nog zal zijn op de motorcrossbaan de volgende dag als de ANVT daar haar maandelijkse evenement houdt. Die hoop wordt ‘niet zachtzinnig’ de bodem ingeslagen als we even voorbij de afslag van Harderwijk/Ermelo de sneeuw over zien gaan in regen en een heel klein beetje natte sneeuw. ‘Het zal morgen wel weg zijn’ spookt het door ons hoofd, jammer…

Zwart/wit en kleurenfoto’s. De volgende morgen ligt er nog maar weinig in en om onze woonplaats, maar zodra de snelweg A-28 voorbij Harderwijk/Ermelo geflankeerd wordt door de bossen van de Hoge Veluwe zien we het wit van sneeuw weer op ons netvlies verschijnen. ‘Gelukkig, niet alles is weg’, is de eerste hoopvolle gedachte die in ons opkomt. Fotograaf en ‘chauffeur van de dag’ Ad Woolthuis is het vooralsnog een worst, want hij was er de vorige avond niet bij. Aangekomen in Heerde is ook daar de sneeuw nog niet verdwenen, maar stilletjes houden we ons hart vast als, niet veel later na onze aankomst, zowaar de zon doorbreekt. Er bestaat namelijk zoiets als een spreekwoord dat sneeuw de neiging heeft spoorslags te verdwijnen voor de zon en die vergelijking hebben ze niet zomaar uit hun duim gezogen. Gelukkig is hij zo vroeg en laag in het zwerk hangend deze tijd van het jaar nog niet heel sterk, maar wel op zijn kleurrijkst! Met haar warme pracht tovert zij de crossbaan om in een ware sprookjeswereld.

Rustig op toeren komen. Maar zover is het nog even niet, want eerst melden we ons bij de alom geprezen ‘ANVT directrice Marianne Heijkamp’ (Secretariaat) om even lekker bij te kletsen over onder meer het reilen en zeilen van de club en onderwijl te genieten van een kop koffie uit de nu al op volle toeren draaiende kantine van de M.S.V. N.O.V. (voluit Motor Sport Vereniging Noord Oost Veluwe). Zodra de gloeiende ’toverdrank’ in onze opbollende ‘voorraadkast’ is verdwenen doen we de van de ANVT gekregen Kerstmuts op (ontvangen alle deelnemers), hangen onze camera’s om de schouders en gaan we de baan op, ook al ziet het daar nog verdacht stil. 

Supersnelle erosie. Al snel wordt duidelijk waarom het zo rustig is. Een metamorfose heeft zich over het terrein voltrokken. Ongelooflijk. Een week geleden zag de baan er niet heel moeilijk uit, bijna vriendelijk zelfs voor off-roaders. Wel noemden we enkele uitdagingen buiten de doorgaande baan die flink uitdagend waren. Meer dan voldoende voor de die-hards in ieder geval. Expliciet noemden we een diep gat achterin de baan met enorm steile wanden. Dat we niet overdreven kwam eind van de dag tot uiting, want nog altijd was het gat onaangetast maagdelijk. Geen off-roader die zich daarin waagde en heus, er zitten bij Hannibal een paar die-hard off-roaders bij wie het bloed pas sneller gaat stromen als de modder dieper is dan sta-hoogte. Ongetwijfeld is de verantwoordelijke uitzetter ook tot de slotsom gekomen dat het gat een onmogelijk uitdaging vormde, want deze zaterdag valt er niets meer van het gat te bespeuren. Je zou dus zeggen dat het off-road plaatje per saldo makkelijker is geworden. Toch…?   

Dodelijke emulsie. Mocht die gedachte in je opkomen; verwijs die maar regelrecht naar het rijk der fabelen. Ongelooflijk. Noemden we vorige week nog dat de bosgrond al gauw een hoop hemelvocht weet te absorberen, dan wordt vandaag duidelijk dat de bosgrond zijn limiet begint te naderen als het gaat om haar absorptie vermogen. Op veel plaatsen is het nog net geen modder. We noemen het pas modder als zand in welke vorm dan ook rijkelijk verzadigd is met water. In feite zoveel dat het de overhand heeft gekregen. Net als water nivelleert dit soort modder in de regel of als het heel dik is blijft water er op en in staan. Hier in Heerde maakt het water de bosgrond alleen maar los en dat geeft een welhaast dramatisch effect. Rul genoeg om er diep in weg te zakken maar ook rul genoeg om vrijwel geen grip te bieden. Diepe sporen zijn het gevolg en al snel komen bolides op de buik te liggen. Malende wielen die weinig grip op de ondergrond te pakken krijgen en als ze het te pakken krijgen, dan is het dik en zwaar. Bijna geen doorkomen aan dus.

Fase 1, de aanloop. De eerste plek waar dat tot uiting komt is net voorbij het ‘spoorloos verdwenen diepe gat’. De 4×4 auto’s en bolides kunnen langs dat gat ‘uit de verleden tijd’, maar dat is al een pittiger route dan de lus in de baan die je als vanzelf voorbij die passage brengt. Beide routes komen in ieder geval uit voor een flinke bult in de baan. Op de foto hieronder valt hij te bewonderen. Wellicht word je nu ook gelijk duidelijk waarom het verder op de baan zo verdacht rustig is. Maar weinig bolides halen de eerste keer de top. Verreweg de meeste deelnemers kost het minimaal een handvol pogingen als ze snel zijn. En er kunnen hooguit twee auto’s tegelijk pogen de top te bereiken. Tenminste, zo lang ze niet dezelfde route omhoog willen. Het kost tijd, flink tijd en dat vertaalt zich naar een dikke ‘file’ achter de deelnemers die bezig zijn de top te bereiken. Er wordt geschept, gelierd, maar vooral ook worden tot in den treuren herhaalde pogingen ondernomen om boven te komen. En kom je boven, dan werkt dat als een soort drug op veel deelnemers; je stijgt namelijk direct en niet onaanzienlijk in de achting van je collega off-roaders en de omstanders. 

Fase 2, de uitdaging verslagen. Sta je op verhard in de file, dan heet dat fileleed. Hier op het onverhard is het echter ‘geweldig fileleed’ zoals je al in onze aanhef hebt kunnen lezen. Want mocht je denken dat de off-roaders het erg vinden om in deze onverharde file te staan, dan zit je er faliekant naast. In tegendeel. Graag laten ze de auto staan om te kijken naar de verrichtingen van hun collega off-roaders, vermoedelijk in de wetenschap dat ze er straks ook voor komen te staan. Wie weet zien ze tijdens al die pogingen een net wat betere of makkelijker route omhoog zodat zij wél in een keer boven komen. Mocht je twijfelen aan onze woorden, dan vragen we alleen maar wat jij zou doen als je uit een file komt op verhard? Vermoedelijk gaat het gaspedaal dan flink naar beneden om de verloren tijd in te halen dan wel om op tijd op je werk of thuis te zijn. Hier gebeurt dat niet. De deelnemers die, op welke manier dan ook, de top eenmaal bereikt hebben, zetten hun auto iets verder voorbij de bult gauw aan de kant om terug te gaan kijken naar de verrichtingen van de overige collega deelnemers die nu aan de beurt zijn. Op de foto hieronder zie je dat dit zelfs tot ‘parkeerproblemen’ kan leiden. Je ziet dus dat ‘fileleed’ onverhard vele keren leuker is dan fileleed op verhard. Is dat geen reden genoeg om al het asfalt maar op te ruimen? We weten zeker dat in ieder geval de ruim tachtig deelnemers die vandaag de ANVT bezochten het met ons eens zullen zijn. Let wel, daar komen dan ook nog een vijftiental leden van de organisatie bij. Dat zijn een stuk meer deelnemers dan vorig jaar weet Marianne van het Secretariaat uit haar herinnering te peuren.  

Boven: Jos Hol duikt naar beneden en schuift daarmee zijn dak (bijna) sneeuwvrij.

Boven: De organisatie (v.l.n.r. Marco, Jan en Jeroen) kijkt graag mee en grijpt in als dat echt nodig is of als er om gevraagd wordt. Eerlijk is eerlijk, ook zij genieten van de verrichtingen op de baan en pogen zelf ook van tijd tot tijd een hellinkje te beklimmen. Jazeker, want het blijft niet bij deze ene bult…

Boven: Je hebt altijd baas boven baas. Harm van Puttenen rijdt gewoon achteruit de bult op om zich goed te positioneren als ‘reddende engel’. Hij liert namelijk menig collega off-roaders naar de top van de bult. Overigens is achteruit rijden in een zware situatie minder gek dan het lijkt. De overbrenging van de achteruit versnelling is namelijk in de regel altijd kort, korter zelfs dan de eerste versnelling. En een kortere overbrenging vertaalt zich immers naar meer trekkracht.

Fase 3, de volgende soortgelijke bulten. Nee, al snel volgen er meer bulten die de genoemde metamorfose ondergaan, ook al is dat een poosje later. Zelfs enkele kleine hellingen worden onoverkomelijke hindernissen en dat verhoogt de off-road pret niet onaanzienlijk. We moeten bekennen de baan maar één keer eerder zo zwaar te hebben gezien. Dat was een flink poosje terug en voor zover we ons weten te herinneren tijdens een evenement van de LRCH. De tweede heuvel die zwaar wordt ligt ter hoogte van het kleine catering hokje dat tijdens heel drukke dagen in de zomer open is. Een derde zware bult wordt de passage op driekwart van de baan. Je maakt daar een lus omhoog tegen de bult. Het alternatief is rechtdoor langs een moddergat. Je eindigt dan op dezelfde plek waar de lus tegen de bult ook eindigt maar je moet het laatste stukje iets omhoog om dat einde te bereiken. De ‘ellende’ wil dat sommigen rechtdoor niet de veilige droge route kiezen, maar door het water. Het gevolg is dat de route rechtdoor op alle punten schier onmogelijk wordt. Ook daar worden om de haverklap lintjes dan wel lierkabels uitgerold! Opnieuw genieten dus en dat is een derde keer voordat je ook maar één rondje gereden hebt!

Fase 4, de ‘lost and last’ track. Nog altijd is de pret niet over, want vlak voordat je het rondje zou ‘ronden’, om precies te zijn net voor de voetgangersbrug, ligt opnieuw een helling die al gauw ‘moordneigingen’ vertoont richting de deelnemers. Een enkeling weet in een keer omhoog te klauteren, maar er zijn er ook die tientallen keren de aanval op de helling vruchteloos inzetten. Je kunt het je bijna niet voorstellen dat nauwelijks een week geleden hier alle deelnemers met de vingers in de neus omhoog reden, wellicht niet eens in de gaten hadden dat ze een bult op reden. Gek ook dat de uitdagingen langs de baan ineens een stuk makkelijker lijken te worden. Het zou pas erg zijn als alle deelnemers die het einde van de baan bereiken in diepe frustratie direct naar huis zouden gaan om nooit meer terug te keren omdat ze in de vaste overtuiging verkeren dat ze niet in de wieg zijn gelegd voor het off-roaden. Niets daarvan. We zien juist dat degenen die het rondje hebben weten te rijden bij wijze van spreken staan te popelen om nóg een rondje te gaan rijden. Ze willen dolgraag kijken of het ze een tweede keer beter lukt.    

  

Fase 5, een wit extraatje. En het kan, beste off-roaders. Je kunt die vermaledijde hellingen soms zomaar overwinnen. De beste kansen liggen langs de zijkanten van de baan. Die liggen over het algemeen iets hoger dan het midden van de baan en omdat water nog altijd de neiging heeft het diepste punt op te zoeken heb je langs de kanten het meeste kans. Let op, het is geen garantie weten veel off-roaders nu, maar je kansen liggen daar gewoon hoger. Of de baan nog niet zwaar genoeg is begint het tegen het einde van het evenement te sneeuwen. En stevig ook. Het geeft deze dag een extra dimensie. Prachtig die sneeuw in het bos en de deelnemers zijn deze dag dusdanig door de wol geverfd dat een beetje extra gladheid nauwelijks tot ze doordringt. Je laat een topdag niet door een beetje extra sneeuw uit je hersenpan verjagen toch?  

Boven en onder: Zit goed vast net voor de eerste dodelijke bult en daarom besluiten zijn maten hem maar ter plekke te begraven. Tot hilariteit van de omstanders natuurlijk, en de persoon in kwestie. 

Boven en onder: Je zult verbaasd zijn over de off-road prestaties van de Mitsubishi bus. 

 

Boven: Verbonden met de motorcrossbaan; Jesse en Roan Burgmeijer. Onder: Een enkeling (een peuter) houdt zich niet bezig met 4×4 off-roaden; die vindt een sneeuwpop vele keren mooier.

     

Boven: Hoera! We hebben een…. Ja wat? Een paus hebben we al dus hebben we hier wellicht een off-road engeltje?

Boven: Getver, dat heeft de verkoper niet gezegd dat ik er niet mee kan bellen….

Twee verschillende merken met dezelfde genen. Boven de Peugeot P4 en onder de Mercedes-Benz G-klasse.

Boven: Ze verwacht zeker sneeuw dat ze zich zo dicht ingepakt heeft. Onder: Warempel, ze krijgt gelijk!

Boven: De baan is op een aantal plaatsen ook flink modderig en dan loop je liever de kantjes af….

Toekomstkronkels. Twee zaterdagen in Heerde hebben we nu achter de rug. Twee top zaterdagen ook en toch zo verschillend als dag en nacht. We zijn benieuwd wat zaterdag drie in Heerde ons gaat brengen. We weten natuurlijk al dat de Jeep Club Nederland neer gaat strijken, dus dat is geen verrassing. Nee, we doelen vooral op de toestand van de baan. Zowel onze beroepsmatige als aangeboren nieuwsgierigheid dwingen ons bijna tot een derde bezoek aan Heerde…

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.