De dag etappes van de X-Treme Team Trophy!

Yep, ook wij maken fouten, want we hebben namelijk een doodzonde begaan. Als we zaterdagmorgen 4 november in alle vroegte uit bed stappen om naar het evenement van de Stg. 4×4 Drenthe in Havelterberg te gaan en daarna naar de X-Treme Team Trophy van de LRCH op het terrein van Action Planet in Spaarnwoude, trekken we zonder er bij na te denken onze sweater aan die aan een haakje op onze slaapkamer hangt. Zit de hele dag heerlijk zo’n ding, met van die zakken aan de voorzijde en een capuchon voor het geval het bijvoorbeeld koud aan de oortjes wordt. We zijn ons dan ook van geen kwaad bewust als we eind van de middag, zo tegen zessen, nietsvermoedend bij Action Planet arriveren en de kantine binnen stappen om te genieten van de BBQ. Quasi afkeurende blikken vallen me ten deel en het kwartje valt pas als één van de LRCH leden me met een grote, onverholen grijns vraagt: “maar wat heb je nu voor een trui aan?” Shit ja…. Op mijn borst en uitbundig op mijn rug prijken namelijk het logo van de JCN (Jeep Club Nederland)….

Overlevingsdrang of? Gelukkig zijn de LRCH leden vergevingsgezind, want dit schrijven bewijst dat we deze blunder onzerzijds overleefd hebben, vooral omdat we de volgende dag een soortgelijke sweater aantrekken met Land Rover logo’s. En voordat we commentaar gaan krijgen: die zit net zo lekker! Het is onderdeel van de ‘eeuwige vete’ tussen Land Rover en Jeep liefhebbers en de wereld zou er heel wat beter uitzien als deze vete de ‘zwaarst bevochten strijd’ op de wereld zou zijn. Het gaat namelijk steevast gepaard met grappen en grollen over en weer en dat is de leukste ‘strijd en manier van oorlog voeren’ die je kunt bedenken.

Bliep, bliep, plong… In de auto op weg naar Action Planet en begeleid door zowaar een ijverig zonnetje laten we steevast onze gedachten gaan. Het borrelt daar in onze ‘pan’ voortdurend en onder meer de gebeurtenissen van de voorgaande dag passeren nogmaals de revue, maar ook hebben we ruimschoots de tijd om onze gedachten de vrije loop te laten. Met nog kakelvers de barre toestand van het terrein in ons achterhoofd tijdens de voorgaande avond vragen we ons af wat E.T. (Extra-Terrestrial, het buitenaardse wezentje uit de gelijknamige film) zou denken van zo’n X-Treme Team Trophy als hij daar in zijn ruimtescheepje boven ons aardbolletje zou zweven. Niet zo’n knoert van een ruimteschip waarmee filmmakers ons in Science Fiction films keer op keer weten te verbazen, maar zo’n heel klein ruimtescheepje van een beschaving tientallen, misschien wel honderden lichtjaren van hier. Een ruimtescheepje van hooguit drie a vier centimeter met hoog beschaafde wezentjes van amper twee millimeter lang. Dat formaat kost niet zo veel energie en klein spul kan zich nu eenmaal sneller voortbewegen dan kolossale ruimteschepen. Bliep, bliep, en stel nu dat die wezentjes zondag 5 november boven het terrein van Action Planet arriveren en naar beneden kijken, dwars door het wolkendek met hun geavanceerde technologie. Wat zouden die mannetjes en vrouwtjes, vooropgesteld dat die beschaving ook twee soorten kent en dat ze niet tweeslachtig zijn zoals hier op aarde bijvoorbeeld slakken, regenwormen en bepaalde vissen zijn, denken van deze X-Treme Team Trophy van de LRCH? Bliep, bliep, plong, met welke verhalen zouden ze huiswaarts keren? Vooral eind van de dag krijgen we daar tamelijk op hol geslagen denkbeelden van, want dan weten we dat het terrein van Action Planet één enorme, veeleisende uitdaging is geweest deze vijfde november. Die minuscule Ee-Tietjes (oeps) moeten haast wel gaan denken dat die ‘grote aardse wezens in hun metalen monsters’ een ernstige, masochistische natuur hebben welke gepaard gaat met waarachtige doodsverachting. Bliep, bliep, plong, “We moeten maken dat we wegkomen hier”, bliep, bliep, plong.

Uitdrukking aanpassing. Gelukkig is de reis naar Action Planet niet heel lang en dat voorkomt dat onze gedachten op voorhand al op hol slaan. De waarheid is dat we een waanzinnig mooie Team Trophy voorgeschoteld krijgen. Ontzettend zwaar, dat wel, maar het levert zulke mooie beelden en staaltjes off-road skills op dat ons al snel het gezegde “eerst Napels zien en dan pas sterven” te binnen schiet. Off-roader liefhebbers zal Napels worst zijn, maar voor hen geldt voortaan: “eerst de X-Treme Team Trophy zien of meemaken en dan pas sterven”. Ongelooflijk, wat hebben wij genoten. De enige dissonant die we kunnen bedenken is dat het terrein zo slecht en zo modderig was dat we niet zo snel op veel plaatsen konden komen als we zouden willen, doodgewoon omdat normaal lopen over het terrein al een uitdaging was, laat staan als er dan ook nog eens twee camera’s om je nek hangen. Enfin, ook dat hebben we overleefd.

Het draaiboek. De twee avondproeven zijn ‘gerecycled’ (opnieuw gebruikt) alleen heeft de organisatie aan beiden nog een flink stukje extra uitdaging geknoopt. En ze waren al zo pittig toch? Yep, maar nu overdag kun je ze zien en bovendien heb je als team nu ‘kennis van zaken’ en ervaring moet de organisatie gedacht hebben. Als blijk van goede wil mag je er wel tien minuten langer over doen, dus een half uur per proef. De proef die we al besproken hebben bijvoorbeeld, die sterke overeenkomsten vertoonde met proef 1 tijdens de Roan 4×4 Challenge, heeft als extra een groot deel van wat bij de Roan 4×4 Challenge proef 2 was. Zes proeven liggen er nu op de deelnemers te wachten en een drietal zijn op en rond de grote berg op het terrein gesitueerd. Stuk voor stuk zijn ze zwaar, mede omdat het vele regenwater nog lang niet de grond is ingezakt. Al snel ligt op de begaanbare delen van het terrein een dikke laag modder en zijn dat toevallig delen die in een proef liggen, dan laat het zich raden. Maar ook enkele maagdelijke stukken terrein zijn zompig door het vele water en daarom e.t. (extra tricky). Naast de zes team proeven is er ook nog een individuele proef die de deelnemers moeten rijden, alhoewel je rijden op deze proef tussen haakjes moet zetten. Daar moeten ze een zo snel mogelijke tijd zien neer te zetten. Die proef is qua afstand zeer kort, maar steil een dikke moddersectie in en vervolgens direct weer steil omhoog garanderen het gebruik van je lier, onontkoombaar. En dat is ook de bedoeling, want met deze ‘lierproef’ en het neerzetten van een individuele tijd kun je een lier winnen. Onderaan dit schrijven kun je zien wie een Warrior Samurai S9500 mee naar huis heeft mogen slepen.

Een van de twee uitschieters. Twee proeven vinden we er toch wel uitspringen. Net even wat meer geniepig en intens gemeen dan de andere proeven, maar let wel, dat is ons idee omdat we daarbij afgaan op de prestaties van de deelnemers hierop. Proef 3 ligt tegen de grote bult aan en op het meest steile deel ligt de grootste moeilijkheid. Daar moeten de teams zich helemaal naar de top zien te worstelen en door het zompige en nog losse karakter van de ondergrond zijn de sporen daar al snel ongelukkig diep. Probeer dan maar eens omhoog te komen. Meerdere teams redden het niet, althans niet binnen de tijd en dat zegt genoeg.

De tweede uitschieter. Nog moeilijker is een passage op Proef 6. Daar moeten de auto’s via een scherpe draai een langgerekte sloot in, rijkelijk gevuld met bijna inktzwarte bagger. Die sloot volgt in feite de voet van het hoger gelegen ‘eiland’ die ter plaatse vrij lang en recht is, we schatten zeker 60 meter lang. Zover hoeven de deelnemers niet te gaan, want ongeveer halverwege moeten ze steil linksaf omhoog. Bewust hebben de heren uitzetters die plek, vermoedelijk uit medelijden, gekozen omdat er een behoorlijke boom staat en dat geldt als een ideaal ankerpunt om je lier aan te bevestigen. En dat is hard nodig, want hier wordt het uiterste van de lieren gevergd! En soms zelfs nog meer. Vanuit die diepe moddersloot steil links omhoog en dat terwijl een lier bedoeld is om je vooruit te helpen, niet zijwaarts steil omhoog.

Puzzelen. Ondanks dat er hier en daar wel wat pechvogels vallen te bespeuren genieten alle teams zichtbaar. Het is afzien, het is zwaar, maar bovenal geeft het enorme voldoening als je een zware proef met succes weet af te ronden. Het Team Warrior Challenge 3 kampt met de grootste pech en zien zich gedwongen te stoppen. Op de auto’s van de teams worden de lagen modder dikker en dikker naarmate de dag vordert. Al voordat de middag aanbreekt zijn de meeste voertuigen onherkenbaar geworden en wordt het bijna onbegonnen werk om te kunnen vertellen wie in welke auto zit. Is het belangrijk? Natuurlijk niet. De deelnemers weten wel wie wie is en in welke auto hij of zij rijdt. Stuk voor stuk doen de teams weinig voor elkaar onder ook. Dit zijn mannen en vrouwen die het klappen van de off-road zweep tot in de puntjes beheersen. We zien verschrikkelijk mooie staaltjes voertuig beheersing (onder meer van Eric Gijsberts en Simon van der Velde die beiden als een van de weinigen op twee verschillende steile passages omhoog weten te rijden) en keihard werken van door de wol geverfde bijrijders. Geniet daarom (hopelijk) van de vele beelden die we maakten deze dag. In de uitslag onder dit schrijven hebben we alle namen genoemd met daarachter het teamnummer dat op de auto’s terug te vinden is. Tenminste, als je het kunt lezen. Leuk voor als je een avondje niets te doen hebt toch?

Sprookjes… Later op de dag worden we enkele keren ‘geteisterd’ door wat regen, maar niet meer van dien aard als de avond ervoor. Het levert ook een keer een prachtige, compleet rond lopende regenboog op. Die pot met goud aan het eind van de regenboog die ze ons vaak beloven verwerpen we voortaan als zijnde een fabeltje. Wij liepen namelijk de hele dag midden in die pot met goud…

Vooruitzicht. Okay, we lichten een klein tipje van de sluier. Op de foto’s zie je hier het Britse Team. Uit de EU, maar het is ze vorig jaar zo goed bevallen dat ze nu opnieuw meedoen. Nog mooier is dat nog een team aanwezig is om te zien wat voor wedstrijd het is. Ze zijn dermate enthousiast dat ze nu al durven aan te kondigen dat ze volgend jaar zeer vermoedelijk mee zullen gaan doen.

Risico. Rond het middaguur gaat het even fout en regent het een poosje. De wereld ziet er dan al gauw troosteloos uit. Als gezegd komen niet alle voertuigen ongeschonden uit de strijd. Soms is het een kleinigheid die vlot verholpen kan worden maar enkele auto’s moeten de strijd opgeven. De overige teamleden mogen dan verder strijden, maar je begrijpt dat de uitvaller geen punten kan collecteren. Overigens is in de puntentelling goed te zien dat het zwaar is geweest, ontzettend zwaar zelfs. Je kunt punten verdienen maar ook strafpunten collecteren. Als je dan weet dat van de twaalf teams er vier teams zijn die aan het eind van de wedstrijd een negatief puntentotaal hebben, dan zegt dat genoeg toch?

Prachtig! En zusje vindt het ook leuk, lekker kletsen met elkaar!

Boven en onder: Ine Bex ligt er ‘in actie’ lekker relaxed bij, of het nu op de ‘achterplecht of voorplecht’ van een Land Rover is….

Boven: En dan komt er plots zo’n boomlintje naar je toe…

De uitslag.

1 Team SWAD (Sybolt Bruinsma, Ate-Jacob Oenema, Tjarko Ockers, Lennart Heida, Huub Ockers, Klaas Oenema). (1)

2. Team The Oldies (Peter Arends, Paul van der Linde, Ge Hofenk, Geert Martens, Fulco Stallmann, Wojtek Rysula). (11)

3. Team Mud and Dust (Jos, Niels en Alexander Steigstra, Haye Glas, Simon van der Velde, Sijbrand Bosma). (12)

4. Team Redwinch UK (Paul Bass, Andrew Pearce, Nick Anderson, Jordan Davis, Martin Stainer, Jorien Nelissen). (4)

5. Team Muddog (John de Leur, Brian de Jong, Jeroen Stoppini, Peter Berkhout, Erik Kappert, Mark Wijnholt). (5)

6. Team Standaard 2.0 (Rob Henrion Verpoorten, Rob Noorlander, Eric de Ruijter, Olav Wonneberg, Lea en Lars Bandholtz Jorgensen). (3)

7. Team Mud-Devils (Geert Vincke, Kristof Eedoo, Bart Sammels, Tarcis de Vos, Philippe Halet, Bart Steensels). (9)

8. Team Warrior Challenge 2 (Rene van der Burg, Ralf Bex, Jeroen Kersten, Jeroen Heijkoop, Mike Koopmans, Ine Bex). (7)

9. Team Warrior Challenge 1 (Eric Gijsberts, Aga van Esch, Robert van Asseldonk, Jermain van Esch, Ronald en Ramon Appels). (6)

10. Team Warrior Challenge 4 (Jeroen den Teuling, Thijs Kersten, Harald en Calvin Broich, Gert Wolters, Ton van Nuland). (2)

11. Team XX-treme (Jerry van Marion, Joshua van Haften, Ronald en Just de Boer, Thomas Lensvelt, Mathieu Breider). (10)

12. Team Warrior Challenge 3 (Willyam van der Wiel, Remco Huijdink, Frans van Esch, Rob bakker, Robert en Jasper Raadsen). (8)

Boven: Er is ook één aardigheidje voor een marshal als blijk van waardering richting alle marshals. Er lopen er een hele vracht rond en daarom worden hun namen als lootjes in een LRCH muts gestopt en mag een jonge knaap er een uitvissen. De gelukkige is Andre Kuijt en die ontvangt een Warrior Winch kit, gesponsord door de Warrior Challenge.

Onder: Team Mud-Devils uit België winnen de ‘Runner-up’ prijs. Zij ontvangen 12 Redwinch plasma rope locks, drie paar Redwinch handschoenen, drie Redwinch liertouw split sets en zes Redwinch sleutelhangers, aangeboden door Stoppini Auto Service.

Boven: Team Mud and Dust zijn goed voor de derde plaats en krijgen als beloning drie sleeppakketten van de Defendershop.

Onder: De Special, een individuele lier challenge proef, wordt gewonnen door de Britten Paul Bass en Andrew Pearce. Zij weten de proef af te leggen in een ongelooflijke recordtijd van 1,39 minuten! Bovendien flikken ze dat staaltje zonder een paaltje te raken! Zij zien hun inspanning op deze proef beloond met een Warrior Samurai S9500 lier, gesponsord door Roan 4×4.

Boven: De ‘oudjes’ doen het nog best, want Team the Oldies sleept de tweede plaats binnen. Ze nemen daarmee naar huis drie Original Woodstoves van Sons 4×4 en zes Alltracks soft shackels waar Jansen Laro Parts verantwoordelijk voor is.

Onder: En dan de eerste plaats. Voor de vierde keer op rij is dat Team Swad! Hun prestatie wordt beloond met drie SK-WR werklampen die ter beschikking zijn gesteld door 4SKY LED verlichtingn en drie 12V luchtcompressoren die Metaalhandel van Esch heeft gesponsord.