De JCN remembert ‘Rebel Ruud’.

De laatste wens van Ruud richting de club en haar leden doelen we op. Ruud was een sterke persoonlijkheid en levensgenieter pur sang die in 2008 veel te vroeg het tijdelijke voor het eeuwige moest verruilen. Behalve zijn liefde voor zijn gezin, zijn Jeep en zijn ‘kluppie’ hield Ruud ook van een glaasje whisky op zijn tijd. Zijn wens was dan ook dat de leden op het laatste evenement van het jaar een glaasje van het geestrijke vocht op hem zouden heffen. Ter nagedachtenis aan Ruud doen de leden dat ieder jaar trouw en noemen ze het evenement naar de naam die Ruud met trots en een portie zelfkennis op de motorkap van zijn Jeep had staan: The Rebel.

Openbare dronkenschap….? Voordat het zover is dat we ‘stevig aan de drank gaan’ stappen we in collega Ad Woolthuis’ vervoermiddel. We zetten hem op de ‘automatische piloot’ want die weet inmiddels dat de bestemming Heerde is op de zaterdagen in de wintermaanden. Het geeft ons ruimschoots de tijd onderwijl te genieten van de omgeving, die ons voor een groot deel langs en over de Veluwe voert. Die ziet er namelijk een stuk vriendelijker uit nu ze uitbundig, letterlijk en figuurlijk, in het zonnetje wordt gezet. Stralend en helder weer en dat staat in schril contrast met de voorgaande dagen met zijn grauwe luchten en regelmatige regenbuien. Dat zet ons wel aan het denken. De week voor dit Jeep Club Nederland (JCN) evenement is de ANVT op bezoek geweest en toen was vooral de route op de doorgaande baan bar slecht geworden. Zal nu weinig beter zijn concluderen we vooraf, daarbij niet stoelend op enige ‘weerkundige ervaring’ maar gewoon door logisch te denken. Onze portie nieuwsgierigheid bewaren we voor later en nog net op tijd arriveren we op de bekende crossbaan in Heerde die, net als onze heenreis, baadt in het zonlicht.

Boven in het midden voorzitter Frank Eijk met Kerstmuts.

Een goed begin is…? Het is een drukte van belang op het terrein. Op de parkeerplaats staan her en der auto’s geparkeerd en worden op enkele plaatsen nog Jeeps uitgeladen. We hebben er nauwelijks oog voor. Nog veel drukker is het voor de kantine van de MSV-NOV. Voorzitter Frank Eijk houdt daar zijn welkom praatje naast een tafel vol met kleine glaasjes. Een klein aantal van die glaasjes zijn leeg, maar een groter aantal staat gevuld met goud gekleurde Ballantine’s whisky, omgeven door een drietal lege flessen. Jammie, jammie en ook wij hebben er een geheven op Ruud. Of waren het er twee….? We kijken niet direct op van de drukte. De JCN groeit nog altijd gestaag en nadert met haar ledental de halve duizend. Zeker weten dat Ruud trots geweest zou zijn op zijn ‘kluppie’. Op vrijwel alle evenementen van de club is een gezonde opkomst te zien. Vandaag in Heerde zijn er een dikke tachtig leden met enkele gastrijders. Die komen heus niet alleen voor die whisky. Ook kunnen ze tussen de middag aan tafel voor een uitstekende maaltijd als ze dat willen! Dit keer niet het eten uit de kantine, maar ‘voer’ (in werkelijkheid een Italiaans buffet) dat de JCN via een extern catering bedrijf (al pakweg tien jaar) laat komen. Niet omdat het eten van de MSV-NOV kantine slecht is, maar ook dit gebeuren is destijds ontsproten aan het brein van mede oprichter Ruud van Huët. Toen was het gezamenlijk broodjes smeren en beleggen met daarna gezamenlijk de maaltijd nuttigen. Vandaag dus een Italiaans buffet en dat het de saamhorigheid onder de leden niet onaanzienlijk ten goede komt zal duidelijk zijn.

Een ‘snoepert’ betrapt (boven). Niet ieder lid blieft een slokje Ballantine’s op de vroege morgen en er blijven er best een aantal glaasjes onaangeroerd staan. Nadat iedereen het terrein is ingedoken weet deze vrouwelijke official daar gelukkig wel raad mee. Zou toch eeuwig zonde zijn als het spul overstuur gaat, of niet….?

Overdrijven of over drijven…? Voordat de Jeepers het terrein induiken moeten ze eerst even blazen. Zo ‘dronken als een meeuw’ mogen ze allemaal doorrijden, want de officials zijn gelukkig net zo ‘dronken’. Je ziet het op de foto boven. Zelfs op de baan moeten ze Jeepers vertellen hoe ze moeten rijden…. En op de foto hier onder zie je de ‘dranknevel’ boven het hoofd van Bas Sleijster duidelijk ‘over drijven’. Enkele passanten raakten onder invloed alleen al van die ‘overdrijvende’ lucht….

Boven: Silvio van Doorn als we ons niet sterk vergissen. Onder: JCN marshal Wim van Hezik.

Boven: Zit veelvuldig op één pk of is anders een begenadigd telefoon fotograaf….

Boven: Leuk! Heel voorzichtig zien we meer kerst versieringen op de Jeeps verschijnen in deze tijd van het jaar. Nog niet zo uitbundig als bij de LRCH (Land Rover Club Holland), maar het begin is er in ieder geval.

Boven en onder: Uitgezette proefjes tussen de bomen op het terrein leren ‘aspirant Jeepers’ onder begeleiding van een marshal vooral behendig sturen in combinatie met beheerst rijden. Met beheerst rijden doelen we vooral beheerst met het gaspedaal om leren gaan. Een leermethode die we toejuichen, want eerlijk is eerlijk, veel aankomende off-road liefhebbers leven in de veronderstelling dat rijden in het terrein ‘scheuren’ is. We geven grif toe dat er situaties zijn waarbij het gewicht van de auto in combinatie met wat meer snelheid de voortgang verzekeren, maar in veel meer situaties lukt dat juist door langzaam en beheerst te rijden. De wielen genereren dan langer grip op de ondergrond en dat is precies wat je nodig hebt, in tegenstelling tot spinnende wielen die volslagen nutteloos zijn. Aanvoelen wanneer de wielen grip verliezen, en je auto dus dreigt te stoppen, dat is een slimmere kunst om daar adequaat op te reageren. In ieder geval belast je daarmee de techniek vele malen minder.

Zich verplaatsende uitdagingen. Nadat de alcoholnevels ook het brein van uw fotografen verlaten hebben….. duiken we, gewapend met onze camera’s, het terrein in. Onze voorstelling vooraf over de conditie van de crossbaan komt aardig overeen met de werkelijkheid leren we al snel. Net als tijdens het evenement van de ANVT is de doorgaande route op de baan nog altijd bar slecht. Een fractie minder zwaar dan tijdens het evenement van de ANVT, maar dan ook werkelijk maar een fractie. De doorgaande baan in zijn geheel is iets droger geworden, maar dat neemt niet weg dat er nog meer dan genoeg uitdagingen alleen al op die doorgaande baan op de Jeepers liggen te wachten. Een enkele uitdaging heeft zich bovendien verplaatst. Een voorbeeld is nabij het kleine catering hokje in het midden van het terrein. Links daarvan, je hebt dan ruwweg driekwart van het parcours op de doorgaande baan afgelegd, ligt een haakse bocht naar rechts welke vrijwel direct gevolgd wordt door een heel lichte helling. Droog stelt deze echt niets voor. Echter ligt er in die haakse bocht ook een flinke plas water. En een aantal leden van de ANVT zijn daar toen doorheen gereden, net zo lang totdat de bodem van die plas flink zompig is geworden. Dat was pas eind van de dag en ondanks het water dat de ANVT wielen meenamen de lichte helling op, was daar nog altijd vrij makkelijk tegenop te rijden. Dat is nu na slechts enkele passanten min of meer verleden tijd. Het zachte zand is dermate verzadigd geraakt van water dat het een dikke brij is geworden. Inderdaad een situatie die het best te ‘bestrijden’ valt met een flinke portie snelheid en gewicht, of je moet flink hoge en smalle wielen hebben met een zeer grote afrol omtrek. Het formaat banden dat je op uit de kluiten gewassen 4×4 trucks wel tegen kunt komen dan wel op tractoren.

Razernij en masochisme. Er zijn nog wel meer plekken waar de brij dik genoeg is voor vertwijfelde gezichten en waarop duidelijk te lezen valt: haal ik het wel of haal ik het niet? Meestal niet als we het aantal sleeplintjes en sleepkabels geteld zouden hebben vermoeden we. Het drukt de pret absoluut niet, want je hoeft je in het geheel niet te schamen. Doorgewinterde off-roaders lukt het ook lang niet altijd om er in één keer door te komen. Voor de nog wat pittiger uitstapjes naast de baan geldt hetzelfde. Sommigen zijn wat makkelijker en droger geworden, maar anderen lijken het venijn van hen overgenomen te hebben. Enkele uitdagingen, en dat hebben we in voorgaande jaren nooit zien gebeuren, blijven nog altijd ‘maagdelijk’. Met andere woorden, niemand heeft het nog aangedurfd om die ‘aan te vallen’. Achterin op het nieuw ingerichte stuk ligt zo’n uitdaging. Daar ligt een door de kraanmachinist gegraven gat waarvan we hem ernstig verdenken op dat moment een aanval gekregen te hebben van ongecontroleerde razernij in combinatie met een door de wetenschap nog niet ontdekte vorm van uitzinnig masochisme.

Boven en onder: Een deelnemer die we nog niet eerder zagen bij de JCN, deze man met zijn fraaie, niet alledaagse Jeep Scrambler. De eigenaar bood op de auto maar rekende er eigenlijk niet op dat hij hem daarmee te pakken zou krijgen. Dat bleek dus een misrekening die wel heel gunstig blijkt uit te vallen. De Scrambler heeft dezelfde genen als de Jeep CJ 8, maar dan als pick-up uitgevoerd. De wielbasis is iets meer dan 10 inch (circa 26 cm.) groter dan die van de CJ 7. Er zouden er van 1981 tot en met 1986 slechts 27.792 de fabriek verlaten hebben. Wellicht is dat ook de reden dat de Scrambler zich de laatste tijd mag verheugen in een toenemende populariteit als collector’s item. Onder meer de vroegere president Ronald Reagan plachtte zich op zijn ranch in Californië voort te bewegen in een Jeep Scrambler.

Boven: Voor het eerst spotten we hem off-the-road, de nieuwe Jeep JL. Onder: ‘B(o)uggie man’ alias Jeeper Siert, wiens achternaam we weer eens zijn vergeten, ‘slecht’ een uitstapje naast de baan onder het toeziend oog van Jesse Burgmeijer.

Boven: Een multifunctioneel en ‘vurig’ pleidooi voor de Jeep. Zorgt namelijk ook voor warme handen.

Onder: Jeep dealer Kien levert de nieuwe Jeep JT pick-up inmiddels ook op grijs kenteken en laat dat aan het Jeep minnende publiek zien. 

Boven en twee keer onder: Marshal Stephen Troost laat met zijn Jeep Cherokee op een uitgezet parcours nieuwelingen zien dat de route te rijden is. Nu er zelf nog doorheen….

 

Boven: Loet ‘Jeeperke’ de Heijde kortstondig ‘in de problemen’. Zijn lier biedt uitkomst.

 

Boven: Kenneth van Huët, inderdaad de zoon van mede oprichter Ruud. Heeft in ieder geval een gezonde portie off-the-road genen van zijn vader geërfd zoals je ziet.

Boven: Populair bij veel off-roaders, dus ook bij Jeepers: handballen!

Boven twee keer: Johan en Thera van der Maas. Vandaag niet alleen onmiddellijk herkenbaar aan de ‘jeepparts.nl’ Jeep CJ 7 maar ook aan de kerstman achterin.

 

Boven twee keer en onder: Twee leuke honden komen we vandaag sowieso tegen. Voor de leuke hond op de foto boven hoeven we Linda Zantingh van yourdoggy.nl niet te contacten, want dat is natuurlijk een Rottweiler. Bij welke auto hij hoort is ook niet moeilijk te raden. Daarvoor hoef je alleen maar op de achterruit van de Jeep Cherokee te kijken. Het merk leuke hond die hieronder op de tafel ‘geserveerd’ wordt hebben we vaker gezien maar uiteraard zijn we dat weer vergeten. Linda hoeft gelukkig geen seconde te aarzelen en helpt ons uit de brand, een Rhodesian Ridgeback.

 

Boven: Vriend en collega Alex draagt vandaag de meest bijzondere kerstmuts.

 

Boven en onder: De nieuwe Jeep JL staat ook in het terrein nog altijd zijn mannetje.

Dodelijke zuigkracht. Onder de deelnemers een viertal auto’s met als ‘bezetting’ een aantal personeelsleden van Jeep dealer Kien. Het gebeurt in de voorlaatste bocht, net voor de loopbrug. Deelnemers hebben daar de keus uit drie routes. In het midden ligt de doorgaande route. Die is op zich al redelijk pittig, maar een beetje geprepareerde Jeep met een bescheiden verhoging heeft daar weinig moeite. Anders is het met de buiten- en binnenbocht. De buitenbocht bestaat uit een drietal aaneengeschakelde kuilen. De tussenruimtes tussen die kuilen worden opgevuld met het zand uit die kuilen. Nu met het evenement van de derde club zijn de ‘scherpe’ kantjes van die kuilen en bulten behoorlijk weg gereden, maar desondanks ontkomen de rijders daar niet aan het uitrollen van hun lierkabel. Althans, wij hebben geen enkele deelnemer rijdend door die kuilen zien komen. De binnenbocht ziet er een stuk vriendelijker uit. Daar ligt een bescheiden bult welke gevolgd wordt door een langgerekt gat met sporen. Het rechter wielspoor is in eerste instantie nog tamelijk droog, maar het linker wielspoor daarentegen oogt knap vochtig. Vanuit die sporen moet je nog de laatste flauwe helling zien op te komen voordat je onder de loopbrug door het rondje van de crossbaan gereden hebt. Schijn bedriegt dames en heren Jeepers. De sporen beneden zijn verre van vriendelijk, of je moet het een schijnheilige vriendschap noemen. Een van de Jeeps van Kien ontdekt dat zodra hij er in rijdt en komt muurvast te zitten. Het lijkt er zelfs op dat de auto zichzelf vast zuigt aan onze wereldbol met de bedoeling deze nooit meer los te laten. Een reddingsoperatie volgt, maar de sporen geven zich niet zonder slag of stoot gewonnen. Uiteindelijk lukt het om de auto met twee lieren, waaronder de competitie lier van Jesse Burgmeijer, te bevrijden uit de schier dodelijke omarming van moeder aarde.

Boven: Heb je onderdelen van een Jeep over, wie weet kun je een ander er mee helpen.

Onder: Steevast aanwezig op de evenementen, Chantal Hos met de ‘Jeep winkel’. Jeep gerelateerde kleding, snuisterijen en hebbedingetjes; het is er allemaal en de prijzen zijn bescheiden.

 

Boven: Soms zijn multi peka’s niet genoeg en biedt een portie ‘manpower’ uitkomst.

Boven en onder: Ook bijna geen doorkomen aan is het langgerekte, diepe gat links achter op de crossbaan. De baan is daar het meest verbouwd, maar dat lange gat bestaat daar nog altijd. De modder reikt tot halverwege de wielen en in de meeste gevallen betekent dat de hulp inroepen van een collega Jeeper. Bomen staan daar namelijk niet in de directe nabijheid om je lierkabel aan vast te kunnen knopen.   

Boven: Een licht gevoel van onbehagen overvalt ons bij het zien van deze Jeep CJ 7. De auto is prachtig, daarover geen discussie. Maar wat betekent die bezem daar rechts achter? Is dat het laatste redmiddel? Je weet wel, net als bij een boot het reddingsbootje dat je achter de boot meesleept? We zien het hele scenario als een film aan ons voorbijtrekken. De Jeep komt vast te zitten, ‘mevrouw’ stapt uit en stapt op haar bezem en zoef, verdwijnt hoog boven in het zwerk uit het zicht…. Uhhh, hoe noemen ze dat soort vrouwen ook al weer….?

Boven: Edwin Stegeman in zijn prachtige ‘All Blacks’. Maar deze Jeep TJ is niet de enige Jeep in zijn bezit. Edwin heeft ook nog een prachtige Willys uit de oorlogsjaren. We broeden al jaren op een manier om die aan Edwin te ontfutselen, waarbij de meest ‘bloeddorstige’ scenario’s de revue passeren…. 

Boven en onder: Achter op het terrein, op een stukje hooggelegen route, ligt het enige water van betekenis. In zoverre, water dat op kan spatten. Op de rest van het terrein ligt alleen maar dikke smurrie, met hier en daar nog een maagdelijk plasje waar geen Jeeper zich in waagt. Logisch dat we er een paar Jeepers opwachten voor wat actie foto’s.

Het einde van de off-road pret bij de JCN is net zo voorspelbaar als bij andere 4×4 clubs. Rond de klok van vier in de middag zien we de Jeeps richting de uitgang vertrekken. Jeepers die nog een laatste rondje willen rijden worden onverbiddelijk tegen gehouden, maar dat geeft wel aan dat ze genoten hebben. Hier en daar wordt nog even bijgepraat terwijl de organisatie van de JCN en de MSV-NOV de boel opruimen. Ons wacht de thuisreis en de wetenschap dat we nog één keer op de laatste zaterdag van 2019 de crossbaan zullen bezoeken voor de broodnodige off-road vitaminen van 4×4 Team Heerde alias de Wapenvelder Boys. Bij hen kan iedere 4×4 liefhebber terecht. Wil je met de JCN mee om je off-road vitaminen op te doen, dan kan dat tijdens de Jeep Twente tour op 19 januari 2020.

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.