De Jeep Club Nederland in Heerde

Heb je ons recente verslag van de ANVT in Heerde gelezen? Zo ja, dan weet je vast nog wel van de metamorfose die de crossbaan van de M.S.V. N.O.V. onderging. Tijdens het Wintertreffen van Hannibal werd de doorgaande route op de crossbaan naarmate de dag vorderde weliswaar slechter, maar nog altijd redelijk goed te doen, een enkele plek uitgezonderd. De ANVT streek zaterdag 9 december als tweede off-road club neer in Heerde en haar deelnemers hadden het al beduidend zwaarder. Op meerdere plekken in de doorgaande route was er nauwelijks nog een doorkomen aan en dat zorgde voor pracht offroad beelden en onvervalste off-the-road pret. Zaterdag 16 december j.l. is het de beurt aan de Jeep Club Nederland (JCN) die traditiegetrouw haar ‘Remember the Rebel’ evenement houdt op de crossbaan in Heerde. Weet je nog welk weer het is geweest in de week voor het bezoek van de JCN? Wij wel, dus houden we ons hart vast als we zaterdagmorgen in de auto stappen, ‘automatische piloot’ Ad Woolthuis inschakelen en op weg gaan naar Heerde.

Weerbericht met terugwerkende kracht. Moeten we toch je geheugen maar even opfrissen? Nu, het heeft flink ‘gedooid’ in die week, want vrijwel alle sneeuw is verdwenen. Verantwoordelijk voor het verdwijnen van de meeste sneeuw is eveneens sneeuw geweest, alleen noemen we dat witte goedje boven nul ‘regen’. Om die reden ook houden we ons hart vast en zijn we razend nieuwsgierig hoe de baan er in Heerde uit zal zien. De meeste sneeuw die we onderweg nog tegenkomen is in het bos, tussen de bomen. Op de crossbaan in Heerde ligt hier en daar ook nog wat, maar meer heeft de regen daar haar ‘sporen’ achtergelaten. En hoe! We horen het van enkele Jeepers zodra we bij de kantine uitstappen: “de baan is goed zompig”! Nauwelijks variatie in die mededeling, alleen de begeleidende grijns verschilt van formaat.

Boven: Sporen van een storm worden ‘uitgewist’. Onder: Qua veiligheid heeft de JCN het uitstekend voor elkaar. Niet heel vreemd als je weet dat de officials ieder jaar een cursus lopen bij medelid Hans Weder van Interflame (Brandbeveiliging en BHV opleidingen).

Rituelen. Maar eerst melden we ons in de kantine bij de organisatie. Koffie, thee en grote schalen met oliebollen staan op een lange tafel uitgestald en smaken uitstekend bij temperaturen die net boven het vriespunt weigeren verder te stijgen. Uitstekend smaakt ook een klein glaasje ‘anti-vries’ (van het bekende merk Ballantine’s…) dat de leden, althans in ieder geval degenen die mede oprichter Ruud van Huet gekend hebben, steevast nuttigen voordat het evenement begint. Ruud hield wel van een glaasje whisky op zijn tijd maar heeft in het verleden ontzettend veel voor de club betekend voordat hij het tijdelijke voor het eeuwige moest verruilen. Het was Ruud zijn uitdrukkelijke wens dat de leden voor het evenement in Heerde een glaasje whiskey zouden nuttigen ter nagedachtenis aan hem en de JCN leden houden zich daar trouw aan. Behalve het glaasje whisky herinnert de naam van het evenement in Heerde, Remember the Rebel, ook aan Ruud, want zijn Jeep heette de ‘Rebel’. Het gezamenlijk drinken van het glaasje whisky biedt tevens de gelegenheid even lekker bij te kletsen alvorens iedereen de baan op is om te genieten van het off-road spel. Onder meer krijgen we te horen dat het uitstekend gaat met de JCN en dat het ledental boven de 450 is gestegen. Vandaag weten op de kop af 78 Jeepers de motorcrossbaan te vinden. Dan hebben we nog niet meegeteld de organisatie en het bestuur. Vergis je daar niet in, want de JCN mag bogen op een grote groep vrijwillige ‘marshals’. Marshals die het ‘na gedane arbeid’, het uitzetten van de baan en wat proefjes, net zo leuk vinden om even te ‘jeepen’. Het zijn er dertig, plus zes bestuursleden en het gros daarvan rijdt uiteraard in een Jeep. Alleen enkele dames die met manlief mee zijn gekomen, en onder meer de inschrijving verzorgen, tellen dan niet bij het totaal aantal Jeepers op de baan. Het aantal Jeep’s dat je in het terrein kunt vinden is derhalve een klein beetje boven de honderd. Sorry, niet allemaal Jeeps, want er is één buitenbeentje in de gedaante van de VW Crafter van Jeeper Edwin Stegeman wiens Jeep in de reparatie vertoeft. Extra is dan nog een Suzuki met daarin Jesse Burgmeijer die een oogje in het zeil houdt voor de M.S.V. N.O.V.

Jeep kroonjuwelen. Zodra we de kantine uitstappen wordt ons netvlies gestreeld door een drietal Jeep juweeltjes. Okay, okay, alle Jeeps zijn juwelen zullen Jeepers me voor de voeten werpen, maar laten we het dan specificeren naar Jeeps welke in het verleden al gekroond zijn tot Jeep. Precies, de kroonjuwelen dus. Op de parkeerplaats een donkerrode Jeep Wagoneer ergens uit de tweede helft van de jaren zeventig (vierde foto hier boven). Naast de kantine een groen met zwarte Jeep Cherokee Chief welke juist aanstalten maakt de baan op te gaan. Op de drie foto’s pal hierboven kun je hem bewonderen. Het derde juweel is een volledig in de kerstsfeer uitgedoste rode Jeepster Commando met ‘sneeuwwitte’ hardtop en die is van Edwin van der Maas van www.jeepparts.nl. We kunnen niet nalaten deze laatste wat uitgebreider op de foto te zetten. Het is nog een Commando (C101, het getal geeft de wielbasis aan in inches) geproduceerd door Kaiser en dat betekent de kenmerkende grille met zeven sleuven in plaats van de latere honingraat grille welke AMC in 1972 en 1973 toepast op de Jeepster. Kaiser levert de Commando standaard met de viercilinder F-head Hurricane motor met een inhoud van 134,2 cid (cubic inch displacement). Deze kop/zijklep motor (2.199 cm³) vinden we ook in bijvoorbeeld de Nekaf maar veel populairder is de optionele Dauntless V6 motor (225.3 cid, ofwel 3.692 cm³) welke je ook terug vindt in deze Jeepster Commando van Edwin. Niet alleen heeft deze ruwweg het dubbele vermogen (75 pk tegen 160 pk) van de viercilinder, maar ook verdubbelde het koppel ruim (154 Nm tegen 318 Nm). De Jeepster Commando wordt vrij populair als AMC het stokje van Kaiser in 1970 overneemt. In 1972 vergroten ze de wielbasis naar 104 inches zodat ze de twee eigen zescilinder lijnmotoren en 304 V8 onder de kap kwijt kunnen. Maar ze veranderen tevens de zeven sleuven grille in de al genoemde honingraat grille. Hadden ze beter niet kunnen doen, want de vernieuwde Jeepster Commando slaat totaal niet aan, de reden dat hij in 1973 uit productie wordt genomen. Overigens heeft het Spaanse Ebro de Commando ook nog gebouwd…

Boven: Jeep in schutkleur…

Plaatsbepaling. De crossbaan hebben we slechts één keer eerder zo zwaar gezien als vandaag. Opvallend is dat de grote bult die een week eerder de ANVT als eerste parten speelde, nu minder zwaar is. We zien er nu nog maar zelden deelnemers vast zitten. Wat helpt is dat de JCN geen ‘verplichte rijrichting’ bord op de baan gezet heeft. Jeepers rijden ogenschijnlijk ‘schots en scheef’ door elkaar, maar de baan is breed genoeg om, net als op het verhard, rechts aan te kunnen houden. Het bewijs is dat er geen aanrijdingen zijn geweest. Op die eerste zware bult kan dus ook naar beneden worden gereden en dat is op geen stukken na zo zwaar als naar boven. Het meest zware stuk is voor de Jeepers even verderop gelegen, de grote soort van kombocht midden op het terrein, nabij de ‘hulpkantine’ welke in de winter gesloten is. Ongeveer de helft van die kombocht bestaat uit een bijna kniediepe emulsie van zand dat doordrongen is met water. Niet direct modder, maar veel gemener. Zacht genoeg om geen grip te bieden en snel weg te zakken naar steviger ondergrond, maar tevens dik genoeg om voortgang ernstig te stagneren mocht je die stevige ondergrond bereiken met je wielen. Vertaald naar de praktijk houdt dat in veelvuldig ‘lieren of slepen’ en dat wordt dan ook volop gedaan. Heel af en toe weet een enkeling, meestal door flink vermogen op de wielen los te laten, door deze schier dodelijke emulsie te komen. En dat houdt bijna onvoorwaardelijk in dat de Jeeper die even daarvoor op dezelfde plek tijdelijk vast stond, dat niet op zich laat zitten en het opnieuw gaat proberen.

Boven: Kleine kleutertjes zitten met drie op een hek; grote kleutertjes… Het wordt ook vaak gezegd: grote mannen zijn net kleine kinderen; alleen het speelgoed is groter.

Meer off-road lekkers. De kombocht is niet de enige plek op de doorgaande baan waar het zwaar is. Aan de andere kant van de hulpkantine, dan heb je inmiddels driekwart van de crossbaan afgelegd, is het eveneens zwaar. En dan heb je nog de helling net voor de loopbrug bij de kantine. Het zijn de zwaarste punten op het terrein, maar trek hierdoor geen foute conclusie. Vrijwel overal tussen genoemde punten is het toch nog oppassen geblazen. Voor een aantal Jeepers is zelfs de doorgaande route niet pittig genoeg. Die kunnen hun off-road hart ophalen op de uitstapjes naast de baan. Die zijn er volop en een aantal is bij wijze van spreken ‘onbedwingbaar’ zoals de helling nabij de hulpkantine. Net voordat je de top bereikt zijn de sporen door de vele pogingen dermate diep uitgesleten dat je bolide onherroepelijk op zijn buik komt te liggen. Niet hulpeloos, want de zwaartekracht helpt je terug uit te zakken om het opnieuw te kunnen proberen. De plekken met ‘waterige modder’, sommigen bedekt met ijs, worden angstvallig vermeden. Terecht natuurlijk, want veel Jeepers kennen die onheilspellende gaten vanuit het verleden en ze zijn weinig uitnodigend met deze kou. Ja, als ze weten dat ze er met niet al te veel moeite doorheen komen, dan durven ze het wel aan.

Boven: ‘Oud helpt nieuw’ op te starten…

Boven: In de rode Jeep TJ, Marshal Natale Dorigo als reddende engel.

Boven: Kenneth van Huet. Yep, zoon van Ruud en zijn vrouw Maria.

Boven: Hans Turksma. Is ‘Anti-Lopen’.

Boven: Heerlijk, zo’n CJ3A Flatfender.

Boven: De geschiedenis herhaalt zich! Vorig jaar plaatsen we een foto van Olaf Wildenburg die met een lekke band kampte. Denk niet dat we deze foto uit ons ‘archief’ opvisten…. Nee hoor, opnieuw wordt hij ‘geteisterd’ door een band die leeg loopt. Tja, als je voortdurend de grenzen op zoekt in de modder, dan groeit de kans dat modder zich tussen de band en de velg nestelt. De stagnatie is van korte duur, want al snel zien we Olaf weer in zijn zoektocht naar de grenzen.

Boven: Onze Duitse vriend Alex heeft vandaag zijn vriendin Dee ’thuis gelaten’. Onder: Wim van Hezik is zo’n Marshal die graag ook een rondje mag rijden in zijn fraaie TJ Rubicon.

Boven: Richard van Helvoort overwint een ‘verdwaalde maar ontwortelde Sequoia’…

Boven: Ofwel is hij zijn wiel kwijt of dit wordt bedoeld met ‘wieldiep’….

Boven: Tussen de bomen naast de baan heeft de JCN routes uitgezet waar nieuwe Jeepers de edele beginselen van de terreinsport bijgebracht kunnen worden. Door de harde ondergrond is het geen zwaar terrein rijden maar vooral beheerst sturen en kennis maken met het onverhard. Normaal zien we dat er op zo’n ‘Jeep Academy’ gretig gebruik gemaakt wordt van die mogelijkheid door onervaren Jeepers, maar vandaag is de uitzondering die de regel bevestigd.

Boven en onder: Yep, genoeg leuke honden. Boven zou een Leonberger moeten zijn. Hieronder een Schotse Herdeshond langhaar. Tenminste, zover hondenkenner Linda Zantingh van www.yourdoggy.nl het aan de hand van de foto’s kan zien. Terzijde: Rond het middaguur is het verdacht rustig op de baan. Dat komt omdat de Jeepers gezamenlijk een maaltijd nuttigen in de kantine, eveneens gebruikelijk tijdens het Remember the Rebel’ evenement.

Boven: Dubbel op. Moddervreter Olaf Wildenburg in zijn element en door zijn element…

Boven: Wellicht de beste graadmeter over hoe zwaar het is, Jan van der Maas. Als deze die-hard Jeeper hulp moet aanspreken, dan is het zwaar, heel zwaar. Onder: Een nieuwe Jeeper meldt zich aan, met op zijn arm een toekomstige ‘Jeepster’. Je kan inderdaad niet vroeg genoeg beginnen met goed opvoeden…

Boven: Vreemde eend in de bijt Edwin Stegeman met zijn Crafter ‘Achleitner’. Verantwoordelijk voor de 4×4 ombouw is de Oostenrijker Franz Achleitner van het gelijknamige bedrijf. Die bouwt meer voertuigen om naar no-nonsense 4×4, veelal gebaseerd op Toyota techniek. Je zal verbaasd zijn hoe ver je komt met de in dit geval VW Crafter.

Boven: Johan van der Maas met zijn nieuwe bijrijder. Helaas wil deze maar een week of twee à drie dat eerzame beroep uitoefenen…

Boven en onder: De prachtig voor het zware werk geprepareerde LB wedstrijdauto van Loet en Lorenzo de Heijde. Puzzelen waar LB voor staat is vermoedelijk een onbegonnen zaak dus verklappen we voor het gemak dat het staat voor ‘Low Budget’.

Boven: Mike Meijer met zijn ‘Simply Red’ op weg naar de top. Onder: Begenadigd (amateur)fotograaf Stephen Troost eveneens in het rood en halverwege een top.

Nawoord en hoe kom je het best aan geitenkaas… Rond vier is het uit met de pret. Althans, de off-road pret. Het is tekenend voor de uitstekende, vriendschappelijke sfeer binnen de JCN, het onder het genot van een hapje of drankje nog even lekker napraten over van alles en nog wat, inclusief de gebeurtenissen van de dag. Wie goed kijkt ziet links op de foto Team TJ zitten. Team TJ zijn Theo van Dillen en John van der Westen en die rijden niet alleen off-the-road bij de JCN maar zijn ook actief in de Protoklasse binnen het NK Trial. Theo heeft in het dagelijkse leven een geitenhouderij. Binnen afzienbare tijd wordt het zelfs een biologische geitenhouderij. Dat betekent onder meer dat zijn geiten ook weten hoe de hemel en gras er uit zien. Uiteraard heeft Theo ook contact met andere houders van geiten. Vanuit die hoek van geitenhouders doet er op 6 en 7 juni komend jaar ook een team mee aan Alpe d’HuZes. Voor wie niet precies weet wat Alpe d’HuZes is citeren we hieronder de site.

Alpe d’HuZes is een actie waarbij deelnemers hardlopend, wandelend of fietsend onder het motto ’opgeven is geen optie’ op een dag tot maximaal zes keer de legendarische Alpe d’Huez beklimmen om zo veel mogelijk geld in te zamelen in de strijd tegen kanker. Met de opbrengsten wordt wetenschappelijk onderzoek naar kanker ondersteund, met als doel de ziekte onder controle te krijgen, zodat er in de toekomst niemand meer doodgaat aan kanker.

Alternatieve hulp. Doneren is makkelijk natuurlijk en ook voor Theo met zijn tegenwoordig bloeiende geitenhouderij (is vroeger anders geweest in de geitenhouderij). Maar Theo kiest voor een leuker alternatief. Hij is geitenkaas gaan maken en met de verkoop wil hij zijn donatie aan Alpe d’HuZes laten groeien. Voorbeelden van zijn ‘zachte’ geitenkaas heeft hij meegenomen. Meervoud, want hij heeft geitenkaas naturel, met honing of met tuinkruiden gemaakt. Persoonlijk hebben we een bakje geitenkaas met tuinkruiden van hem aangeschaft en, niet gelogen, het is verdraaid lekker. Voor ons mogen er nog wat meer tuinkruiden in, maar we geven eerlijk toe dat we in dat opzicht absoluut een tikje teveel ‘verwend’ zijn. Thuis krijgen we namelijk meer dan regelmatig te horen dat we ons eten teveel kruiden. Kwestie van persoonlijke smaak dus, maar de geitenkaas waar het om draait is in ieder geval uitstekend. En het mooie is natuurlijk dat Theo de gehele opbrengst doneert aan Alpe d’HuZes. Mocht je Theo willen steunen met zijn actie of gewoon willen smikkelen van zijn geitenkaas, dan is het enige probleem de verspreiding. Woon je in Asten of omgeving (Noord-Brabant, vlak bij de grens met Limburg), dan is het niet moeilijk om even bij hem langs te wippen en een voorraadje in te slaan. Op andere mogelijkheden wordt ‘gebroed’. Je zou bijvoorbeeld naar het NK Trial kunnen komen en Theo vooraf laten weten dat hij een bakje mee moet laten komen voor je. Je kunt ook naar een evenement van de JCN komen, want ook daar kom je hem regelmatig tegen. Of, of, (vul zelf maar creatief in!).