Een ‘lichtpuntje’ is dat het vooralsnog droog blijft. Een ‘puntje van warm licht en temperatuur’ op het terrein wordt in beslag genomen door de kantine van Action Planet. Menselijke bedrijvigheid voert daar de boventoon. Die bestaat uit clubleden van de LRCH die nog een hapje of drankje nuttigen of lekker bijkletsen dan wel de laatste nieuwtjes doornemen, aangevuld natuurlijk met de organisatie die de gebruikelijke voorbereidingen treft. Het is nog even afwachten op de dingen die komen gaan, met op het 4×4 menu de laatste LRCH clubtrial van seizoen 2024.
Boven: Vaste prik voorafgaand aan een ‘onderlinge LRCH 4×4 krachtmeting’ (clubtrial) is de briefing.
Onder twee keer: Verstand van zaken voorbereiding, een stukje spanning uit de banden halen…
Dubbel donker. We hebben de tijd niet exact bijgehouden, maar dicht bij de geplande 19.00 uur is daar de gebruikelijke briefing. Heel voorzichtig begint het al te schemeren en het duurt niet lang of de nachttrial doet haar naam eer aan. Vier proeven zijn er op het terrein uitgezet en voortbordurend op de ervaringen van eerdere trials worden de ruim dertig deelnemers verdeeld in vier groepen. Heb je als groep een proef gereden, dan ga je naar de numeriek volgende proef. Uiteraard vervoegen de deelnemers die Proef 4 gereden hebben zich bij Proef 1 en zo verder. De stemming zit er goed in als we op het vrolijke geroezemoes af mogen gaan. Licht zien we alleen bij de vier proeven en wordt veroorzaakt door de lampen van de Land Rover’s, maar voor de rest is het aardedonker op het terrein, met dank natuurlijk aan de bewolking welke het licht van de sterren afschermt. Dat is desondanks opvallend, omdat het terrein in redelijk ‘bevolkt’ gebied ligt. Is het niet door huizen, dan is het wel de even verderop gelegen snelweg. Die is echter alleen hoorbaar, want het zicht daarop word je ontnomen door de flinke berg aarde welke op het terrein is gelegen. Aan de andere kant ligt een recreatiegebied met rijkelijk bomen, wat ruwweg begrenst wordt door het Noordzee kanaal. Voeg daar aan toe dat kunstmatige verlichting op het terrein alleen maar afkomstig is van de verderop gelegen kantine en van ‘lichtvervuiling’ is nauwelijks sprake. Ideaal dus voor een nachtelijke trial.
Boven: De jeugd kan zich eventueel vermaken op een deel van het terrein waar een (vaste) off-road baan voor schaalmodellen is uitgezet.
Onder: Niet alleen Land Rover’s vechten het tijdens de trial onderling uit, ook een Santana gladiator is van de partij.
Spookachtig decor. Al snel gaat de trial van start. We zijn met twee om de verrichtingen van de deelnemers vast te leggen. Ondergetekende doet dat als eerste op Proef 4, gelegen links op het terrein. Terzijde, pin ons niet vast op de nummering van de proeven, want wellicht hebben we die door elkaar gehusseld en vandaar dat we ze omschrijven. Een tamelijk lange proef waarbij het eerste deel als een reuzenslang door een bomenrand kronkelt. Spookachtig dansen de lichten van de auto’s tussen de takken door. Soms naar boven, dan weer naar beneden, links of rechts. Die lijken een soort van macabere, groteske dans uit te voeren en je met hun lange, dunne vingers mee willen trekken diep in de duistere, lugubere krochten ver onder de grond van Spaarnwoude. Zelfs buiten de auto kun je zo nu en dan een kille huivering niet onderdrukken. Okay, zeer vermoedelijk slaat de fantasie van uw fotograaf een stuk sneller op hol dan die van de deelnemers. Die zitten onmiskenbaar gespannen in hun auto, niet van angst, maar dan vooral omdat ze in het nachtelijke duister tussen de verschillende poortjes door moeten zien te manoeuvreren. En natuurlijk ziet het er allemaal anders en wat moeilijker uit in het donker, daar draagt ook de extra verlichting op de auto’s aan bij. Het is voortdurend oppassen voor zowel de chauffeur als de co-piloot (m/v) omdat bomen, takken en paaltjes van een afstandje dubbel zoveel of groot lijken als gevolg van hun schaduwen. Hun enige angst derhalve is het mogelijk van het paaltje afvallen van dat balletje, want dat betekent dat je het paaltje geraakt hebt.
Boven: Foute boel, ze liggen er af…
Ogen in je achterhoofd? Omdat er voldoende officials zijn kan een volgende deelnemer al starten voordat zijn voorganger de proef verlaten heeft. Heel sporadisch is het nodig om even te wachten op je voorganger als zijn voortgang tijdelijk stuikt of moeilijk is op een pittiger passage. Helemaal niet erg omdat tijd geen rol speelt. Wat het ook leuk maakt is dat een passage achteruit rijden onderdeel kan zijn van de proef. Genoemde Proef 4 herbergt zo’n passage aan het einde van het parcours. Daar ligt een redelijke helling omhoog met een stukje parcours in een flauwe bocht. Natuurlijk staan ‘onderweg omhoog’ ook enkele paaltjes met, niet vergeten, daarop die vermaledijde balletjes. Wat helpt om de moeilijkheidsgraad te verhogen is dat de helling tamelijk glad is. Hier zien we extra ingespannen gezichten achteruit kijken door open gedraaide raampjes, want in het donker een gladde helling ‘in zijn reverse geschakeld’ omhoog rijden; ga er maar aan staan! En eenmaal veilig boven, zijn dat niet zweetdruppeltjes die van het voorhoofd geveegd worden?
Slow in motion. Achteraf en alle proeven gezien te hebben is het altijd makkelijk oordelen, maar die Proef 4 is door zijn hoogteverschillen on inziens de meest pittige geweest. Doet niet tekort aan de overige proeven die gelegen zijn op de rechterkant van het terrein. Minder hoogteverschillen en wat meer plassen waterige modder kenmerken die drie proeven. Land Rover’s ondervinden daar weinig problemen zodat vooral nauwkeurig sturen hier zijn vruchten afwerpt. Een leuke passage om te zien vinden we nog op Proef 3, ook al wordt deze deels aan het oog onttrokken door grassen, struikgewas en verdwaalde bomen. Het is een bruggetje over een rijkelijk met water gevulde greppel, sloot zo je wilt. Dat bruggetje bestaat uit niet meer dan twee naast elkaar gelegen balken met een tussenruimte die aardig overeenkomt met de spoorbreedte van de Land Rover’s. Desondanks vergt het extra nauwkeurig stuurwerk om te voorkomen dat je van die balken afglijdt. Vooral een passage welke niet geschikt is voor olifanten in porseleinkasten zeg maar.
Boven: Een aantal leden overnacht op het terrein.
Boven en onder: Heel voorzichtig over de ‘balken brug’; dat voorkomt ellende…
Boven en onder: Twee verschillende auto’s gefotografeerd met dezelfde instellingen van de camera laten goed het verschil zien van ‘conventionele’ verlichting en de huidige, modernere LED verlichting.
Lest best versus lest niet best. Lange tijd is het genieten van de verrichtingen van de deelnemers. Maar de vreugde duurt helaas niet een hele avond lang. Donkere maar onzichtbare wolken pakken zich samen boven de Spaarnwoude arena. Als de wedstrijd voor circa driekwart is verreden begint het te regenen. Heel even nog zachtjes, druilerig zodat je stilletjes hoopt dat het daarbij blijft. Die hoop is van korte duur, want allengs begint het harder te regen, totdat het uiteindelijk met bakken tegelijk uit de hemel komt vallen. Zelf zitten we daar niet zo mee, want de regen ‘kan maar tot je velletje’ zeggen we altijd. Echter onze kostbare camera’s zijn daar veel minder gecharmeerd van. We zijn daar zuinig genoeg op om te maken dat we de kantine in komen. Gelukkig duurt het niet lang alvorens de laatste deelnemers binnen komen ‘druppelen’, in tegenstelling tot de nog altijd gietende regen. Dan is het nog even wachten op de uitslagen, om de avond af te sluiten met de prijsuitreiking aan de kampioenen. Wij nemen afscheid met een groet en maken ons op om naar huis te gaan. Achterom kijkend zien we enkele deelnemers slinks de hoofden bij elkaar steken. Worden daar nieuwe plannen gesmeed, tactieken besproken voor het volgend seizoen? Want dat de clubtrial volgend jaar opnieuw op de LRCH agenda zal prijken staat als de bekende paal boven water.
Onder: Aansluitend aan de laatste clubtrial is de prijsuitreiking aan de winnaars. Wil je de namen van de winnaars weten, dan verwijzen we naar de website van de Land Rover Club Holland. Dat het een feestelijke en gezellige afsluiting is geworden bewijzen de foto’s wel dunkt ons.
Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
