De ‘maffe ervaren’ vaderlandse afvaardiging. Recent, einde van de maand augustus, diende het ‘fenomeen’ de Mad Trophy zich opnieuw aan. De positieve ervaringen van de Nederlandse deelnemers van vorig jaar vertaalden zich het hele jaar door naar spannende maar ook ludieke herinneringen met daaraan gekoppeld enthousiaste verhalen en dan is het bijna onvermijdelijk dat meer off-road liefhebbers zo’n evenement willen ervaren. Het is dan ook een zwaardere Nederlandse delegatie die eind augustus richting het Duitse Grevesmühlen vertrekt. Uiteraard de teams van vorig jaar, want die hebben tenslotte de smaak te pakken. Weet je het nog? Dat waren Frans van Esch en zijn zoon Jermain van Esch. Frans ziet zich dit jaar terzijde gestaan door Ralf Bex van Bex Techniek terwijl Jermain met geen mogelijkheid ‘los’ komt van zijn vaste bijrijder Sjef Jansen. Oh, hij wil het ook niet hoor ik hem vanuit het zuiden van Nederland, zonder gebruik te maken van zijn telefoon, in mijn oor tetteren. Nummer drie die de smaak van de Mad Trophy nog altijd in de mond heeft, en er derhalve meer van wil proeven, is Eric Gijsberts. Zonder zijn vaste bijrijder Erwin Siteur deze keer, maar genereus ‘leent’ Frans van Esch zijn vrouw Aga uit aan Eric. Eric is daar niet rouwig om, in tegendeel. En het is waar. Aga is weliswaar niet heel groot en oogt ‘met kleren aan’ bijna fragiel, maar onder die kleren verborgen huist een pezig lijf. Taai is wellicht de beste omschrijving maar bovenal, en dat is veruit het meest belangrijk, ze beoefent het vak van bijrijder maar wat graag. Ze bloeit pas op als ze besmeurt is met modder en het deert haar allerminst. De eerste foto tijdens een (zware) off-road wedstrijd zonder een brede lach op haar gezicht moet nog gemaakt worden!
De ‘maffe debuterende’ vaderlandse afvaardiging. Twee teams hebben zich bij dit genoemde, illustere gezelschap gevoegd. Ook niet de eersten de besten. In willekeurige volgorde zien we Robbert van Asseldonk, die samen met Jan Pullens de geneugten van de Mad Trophy wil proeven, en Patrick van Boxstaele die Remco Huijdink heeft weten te strikken voor deze 2017 editie van de Mad Trophy.
Boven: Frans van Esch, onder: Eric Gijsberts.
Het ‘niet maffe wapenarsenaal’ van de vaderlandse afvaardiging. De Nederlandse delegatie gaat de strijd ‘zwaar bewapend’ aan met niet misselijk materieel. Twee tot het uiterste geprepareerde Land Rover Defenders bevinden zich onder de billen van Eric Gijsberts en Robbert van Asseldonk. Soms ook onder hun respectievelijke co-piloten Aga van Esch en Jan Pullens, maar je weet het, de bijrijders zie je tijdens dit soort zware wedstrijden meer buiten dan in de auto’s. Een derde off-road kanon bevindt zich al enige tijd onder het zitvlees van Frans van Esch (en deze wedstrijd Ralf Bex heb je al kunnen lezen) zoals je wellicht weet. Zijn OMM buggy is uitgerust met een 5,2 liter V8 maar binnenkort komt er een ander exemplaar in. De huidige motor presteert overigens nog prima, maar het olieverbruik is te hoog volgens perfectionist Frans zijn zin. Een regelrechte primeur is het vierde off-road kanon, want dat is eveneens een OMM buggy maar die heeft als ‘baasje’ Patrick van Boxstaele (yep, inderdaad met Remco Huijdink). De auto is maar net af en beleeft hier derhalve zijn ‘maidentrip’ off-road evenement c.q. doop. Vergeef ons deze ‘maidentrip’ aanduiding beste lezers, maar sla er een woordenboek op na en je leest daarachter dat een ‘maidentrip’ de eerste reis is van een nieuw zeeschip of luchtvaartuig. Beiden kom je zelden tegen ‘on the road’ maar veelal off-the-road zul je met ons eens zijn. Waarom dan ook niet gebruiken voor het eerste off-the-road uitstapje van een off-froad bolide? Het laatste off-road wapen is in handen van Jermain van Esch en Sjef Janssen en die strijden al een poosje, bovenal niet onverdienstelijk, in hun kortgeleden stevig onder handen genomen en geprepareerde Jeep Wrangler.
Boven: Frans van Esch (links) en Ralf Bex.
De Mad Trophy zou zijn naam niet waardig zijn als ze, zijnde de organisatie, niet met iets geks op de proppen zouden komen. Deze keer mogen de teams een off-road parcours lopen met een kruiwagen welke gevuld is met een fust. Wat er in zit laat zich raden; water! Heb je ‘bier’ ingevuld, dan sla je de plank faliekant mis. Je moet er toch niet aan denken dat het verkeerd gaat en dat zo’n fust met die heerlijke godendrank uit de kruiwagen valt en overstuur gaat? Tot zover lijkt het simpel, maar troost je, dat vindt de organisatie ook. Ze hebben derhalve bedacht dat rijder en co-piloot met twee armen middels een bandje aan elkaar gebonden moeten worden. Die twee handen mag je ook niet gebruiken en dat houdt in dat de teams het parcours moeten lopen met ieder één hand aan een handvat van de kruiwagen. Kijk, nu wordt het ineens een stuk lastiger. Maar daar tegenover staat dat het onherroepelijk veel meer dolle pret waarborgt!
Onder: Patrick van Boxstaele (links) en Remco Huijdink.
Boven: Aga van Esch (links) en Eric Gijsberts. Onder: Jermain van Esch en Sjef Jansen (rechts).
Boven: Jan Pullens (links) en Robbert van Asseldonk.
Boven: Het wapenarsenaal van de Hollanders in slagorde. Onder: De dochter van Ralf Bex en Ine van de Schoor ving dit fraaie , bij tijd en wijlen luid kwakende exemplaar. Ze heeft zich het hele weekend wezenloos gekust, maar een prins? Ho maar, laat de arme, diep teleurgestelde dochterlief eind van het weekend weten, “niet eens een prinsje”….
Boven: We schreven het al, het is ons tot op heden niet gelukt Aga van Esch zonder brede lach of grijns te fotograferen. Ze lijkt pas echt tot leven te komen als ze als bijrijder fungeert en in de modder vertoeft.
Oeps…! Een knotsgekke proef, een nacht-etappe en de wedstrijd zelf zijn een aaneenschakeling van vooral off-road, maar ook het daarmee samenhangende plezier. Deze keer is er ook een proef waar de teams zoveel mogelijk rondjes moeten zien te rijden in een gegeven tijd. Dat is nu net iets dat bij Frans van Esch niet op zijn favorietenlijstje voorkomt. Na een fiks aantal rondjes houdt hij het dan ook voor gezien. Een beslissing waar hij achteraf, geeft Frans zelf eerlijk toe, toch een beetje spijt van krijgt. De onderlinge tijden van de teams liggen namelijk enorm bij elkaar. Het hele weekend geven de teams elkaar geen duimbreed toe en voeg dat bij relatief weinig problemen en dan kom je tot het resultaat dat de onderlinge verschillen minimaal zijn. Eind van de wedstrijd komen Frans en Ralf daar, met toch licht afgrijzen van hun kant, achter. Hadden ze namelijk één rondje meer gereden, en dat hadden ze makkelijk gekund, dan waren ze winnaar geworden! Nu staan ze met een vierde plaats net naast het podium en vallen ze buiten de prijzen.
Boven: Frans van Esch en Ralf Bex enkele malen in actie. Onder: Jermain van Esch en Sjef Jansen twee maal.
Boven en onder: Frans en Ralf.
De noodgedwongen vaderlandse ‘deserteurs’. Verloopt de wedstrijd verder helemaal vlekkeloos voor ‘den Ollanders’? Nou nee, niet bepaald, maar het valt te overzien. Grootste pechvogels zijn, jawel, Eric Gijsberts en Aga van Esch. De nieuwe V8 presteert buiten verwachtingen beter dan waar ze op gehoopt hadden, maar de vraag rijst of dit stukje onverzettelijk ‘Detroit Steal’ niet te goed presteert. Zoals altijd is voortgang in een wedstrijd afhankelijk van de sterkte van de zwakste schakel. En voor de bolide van Eric en Aga is die zwakste schakel dit weekend de steekas met homokineet rechtsvoor. Het houdt in dat ze niet de hele wedstrijd kunnen rijden en niet verder komen dan een achtste plaats. Maar weinig beter vergaat het Robbert en Jan. Die rijden in de zogeheten ‘old school’ klasse en dat houdt in min of meer standaard auto’s. De auto is ook niet het probleem, maar een serieuze blessure welke Jan oploopt aan zijn pols is dat wél. het betekent voor hen dat ze genoegen moeten nemen met een negende plek in die ‘old school’ klasse.
Opstartprobleempje? Komen we bij Patrick van Boxstaele en Remco Huijdink die ook niet verschoond blijven van pech. Op de foto hierboven en hieronder kun je ze in actie zien. Het probleem is dat de bolide op een gegeven moment niet meer schakelt. Gedacht wordt aan de versnellingsbak en omdat het weinig zin heeft om met een auto de proeven te lijf te gaan welke niet schakelt en daarnaast om mogelijke vervolgschade te voorkomen, stoppen de mannen wijselijk. Ze hebben dan al een flink deel van de proeven achter zich weten te laten en zijn dan ook niet ontevreden met de vijfde plaats eind van het weekend. Helemaal blij zijn ze als achteraf blijkt dat niet de (kostbare) automatische versnellingsbak de boosdoener is, maar het feit dat de spiegelplaat (starterkrans) los getrild is! Buiten het werk geen grote ramp waarbij in ieder geval de beurs gesloten kan blijven.
Het ‘ere’ schavot! De vaderlandse eer wordt als gevolg van genoemde perikelen het hoogst gehouden door Jermain van Esch en Sjef Jansen. Die (st)rijden zoals we de laatste wedstrijden in Nederland ook van hen gewend zijn; subliem! Lekker ingewerkt op elkaar, een auto die geen slag verkeerd loopt en ook verder geen krimp geeft, uitstekende rijder en co-piloot kwaliteiten zijn de hoofd ingrediënten die deze mannen dit weekend verzekeren van een podiumplaats (3e). Ondanks hier en daar een rimpeltje kijken alle Hollanders met plezier terug op het Mad Trophy weekend van 2017. We hebben het hen nog niet gevraagd, maar we durven haast te wedden dat ze volgend jaar 2018 opnieuw naar de Mad Trophy zullen gaan. Tot de volgende keer dan maar?
Fotografie: Bex Techniek (Ine van de Schoor en Ralf Bex). Tekst: Martin Brink m.m.v. Eric Gijsberts.
