De Roadbook Tour van de JCN.

Het verzamelpunt van de Roadbook Tour van de JCN is Herberg Oud Holset in Lemiers. Lemiers ligt in het uiterste zuid-oost puntje van Limburg, tegen de grens met Duitsland en ter hoogte van Aken. Veel van de bijna honderd Jeepers die meedoen aan de tour hebben een kamer geboekt in het hotel of anders in een hotelletje in de directe omgeving. Het heeft ’s nachts gevroren en dat betekent ruiten krabben na het ontbijt. Het warme welkom van de organisatie en het gastvrije personeel van Herberg Oud Holset doet de kou snel vergeten, geholpen door hete koffie of thee die ‘weggespoeld’ kan worden met dat wat Limburg beroemd heeft gemaakt: Limburgse vlaai!

Boven: Fred Heikens arriveert bij het verzamelpunt en wordt verwelkomt door talrijke Jeeps van allerlei ‘pluimage’.

Onder: De beroemde Limburgse Vlaaien. Geloof ons, daar kom je graag je bed voor uit!

Boven: Voorzitter Frank Eijk heet de Jeepers welkom.

Aanstalten. Achter de inschrijftafel helpen Marjan van Hezik en Chris Dom die bijna honderd Jeepers snel aan hun roadbook. Vijf nieuwe leden dienen zich en passant aan. Verder kunnen de Jeepers de tijd tot vertrek, zijnde O-negenhonderd (09.00 uur), invullen door even lekker bij te kletsen en de sociale contacten met de overige Jeepers aan te halen of anders rond te neuzen in de trouw aanwezige ‘Chantal clubshop’ van de JCN. Vanaf 09.00 uur kunnen de Jeepers vertrekken om de Roadbook Tour met een lengte van circa 110 km. te gaan rijden. De bedoeling is dat je in ieder geval rond de klok van 16.00 uur de tour gereden kunt hebben.

Adembenemend herfstkleuren. Vertrekken op het vroege uur zorgt voor regelrechte magie tijdens deze tour. De zon die langzaam boven de glooiende heuvels uit klimt zorgt voor een uitbundige kleurenexplosie van blauwe, roze en turquoise tinten op de hellingen. Voeg daar aan toe de mist die als een geheimzinnige sluier boven de bevroren ondergrond zweeft met ver daarboven regelmatig zwermen kwakende, klapwiekende ganzen op weg naar hun ver zuidelijk gelegen, winterse verblijfplaats en je bent een ijskoude Jeeper als je niet in euforie ontsteekt. De Jeepers zijn niet de enigen die van deze magische uitstraling genieten, want het aantal wandelaars en mountainbikers is legio vandaag.

Boven: In de vroege ochtend nog ijs op de plassen. Tja, Limburg ligt nu eenmaal hoger dan de rest van Nederland.

Boven: Alex, van Dee….

Gezichten van Jeepers spreken boekdelen! De Jeepers met hun Jeeps zijn van diverse ‘pluimage’. Meerdere typen Jeeps met hun ‘inwoners’, en afkomstig uit Nederland, Duitsland en België, genieten van het landschap langs de talloze mooie, regelmatig onverharde weggetjes van de provincie. Toegegeven, de meeste zijn nog hard van de vrieskou, maar rond de middag is de zon krachtig genoeg geworden om de matig bevroren ondergrond te doen ontdooien. Daarmee wordt de tour een stuk modderiger en daar genieten Jeepers natuurlijk van. Dat lees je dan ook van hun gezichten af. Eind van de dag arriveren ze namelijk allemaal met besmeurde gezichten en een grote grijns op de eindbestemming. 

Proviand genoeg. Alex en ik (Dee) wachten de Jeepers op twee fotoplekken langs de route op. Dat we bij de eerste een uurtje moeten wachten op de eerste Jeeps deert ons niet. Het weer is weliswaar koud maar de zon schijnt volop. Bovendien zijn we warm gekleed en hebben we een thermoskan met heet water bij ons. Onze ‘gereedschapskist’ herbergt daarbij instant chocolademelk poeder en instant Çoffee latte’. In het grootste vak verder nog lekkere koekjes ‘op zijn Duits zoals bijvoorbeeld Lebkuchenherzen, Aachener Printen en DominoSteine. Omkomen van de honger is dus niet direct aan de orde. Weldra komen de Jeeps aangereden. meestal in kleine groepjes van drie tot acht auto’s. We kijken vreemd op als er tussen de Jeeps ineens een ‘vreemdeling’ voorbij rijdt. Zijn die fout afgeslagen of….? Later horen we dat ze wellicht een route aan het uitzetten waren voor de Land Rover Club…

Arbeidsongeval. De tweede fotoplek kenmerkt zich door een bescheiden moddergat op een helling. Daar leer ik dat het beroep van fotograaf bij de JCN niet geheel van gevaar ontbloot is. Wat gebeurt er namelijk? Alex staat op een houten bankje voor het moddergat en kijkt vanaf die hogere positie naar de verrichtingen van de Jeepers. Ik ga een meter of tien voorbij het gat op de helling staan om vanuit die positie te fotograferen. Nadat er twee of drie jeeps gepasseerd zijn wordt de ondergrond voor mij spiegelglad. Herhaaldelijk moet ik uitwijken voor de naar boven rijdende Jeeps, maar daar is maar weinig plek. Dus telkens zak ik weer af naar onder, naar mijn fotoplekje rechts naast het moddergat. Iedereen die me ziet staan doet het rustig aan, totdat een Jeeper even niet oplet. Alhoewel, hij let wel op, maar op Alex en mij ziet hij even niet staan. Net bij mij geeft hij even flink gas en…. zadelt mij op met een modderbad en twee ‘modderige’ actiefoto’s! Het overkomt me nog twee of drie keer maar helaas heb ik die acties niet vast kunnen leggen omdat mijn objectief heel vies is geworden.  

Boven: Voor Kristine en Bart is de Roadbook Tour min of meer een ’thuiswedstrijd’.

Mijn onvoorwaardelijke slogan. Zelf heb ik een camouflagekleur gekregen, maar omdat ik mijn jachtkleding aan heb is dat geen heel groot probleem. Beetje vies maar nog wel droog. Bovendien zorg ik altijd voor reservespullen in mijn auto. In ieder geval kom ik vandaag tegemoet aan mijn eigen motto voor off-the-road rijden dat luid: “ben je niet vies, dan heb je geen pret gehad”!

Boven: Hé wat rijdt daar Jeepers. Het is een vreemdeling zeker. Die verdwaald is zeker. We zullen eens even vragen naar zijn naam. Defender 90, Defender 90, hij brengt ons even een bezoek… (Yep, graag zingen op de melodie van ‘hoor wie klopt daar kinderen). 

Boven: Dat zien we heel veel: omhoog gestoken duimen!

Eind goed, al goed! Later komt de ‘schuldige’ zich verontschuldigen. Op het moment zelf kon hij niet stoppen om zijn excuses aan te bieden omdat er een aantal Jeeps achter hem reden. Zelf had hij het ook niet zien gebeuren, maar zijn bijrijder maakte hem er op attent. Och, mijn objectief heb ik schoon kunnen maken, er was geen schade en dus hebben we na afloop hartelijk gelachen. En als we naar huis rijden zijn we het hele voorval al weer vergeten. Wat gelukkig wel blijft zijn de herinneringen aan die prachtige, mystieke Roadbook Tour van de JCN door Limburg! 

Onder: Dee van Alex na afloop, gehavend in de ‘strijd’.

Tekst & fotografie: Alex & Dee.