De ‘verborgen jeugd’ in het DLRR

Bewust schrijven we dat het lijkt of de tijd sneller gaat na je veertigste, want als een klok haast blijkt te hebben brengen we die naar een reparateur. Sterker nog, we dragen tegenwoordig horloges welke aangestuurd kunnen worden door een zogeheten atoomklok. Die atoomklokken worden op hun beurt aangestuurd door de zeer constante trillingen van atomen met een enorm hoge frequentie en zijn daarom ongelooflijk nauwkeurig. Hoe nauwkeurig? De afwijking van een atoomklok zou niet meer zijn dan één (1) seconde per vijf miljard jaar! Om dat in een ons inziens nóg beter perspectief te plaatsen: de leeftijd van de aarde is ergens tussen de 4,5 en 4,6 miljard jaar, het exacte jaar kunnen de geleerden je helaas nog niet vertellen. Sinds de oerknal van 13,8 miljard jaar geleden, als ook ruimte en tijd zouden zijn ontstaan, zou een atoomklok dus minder dan drie seconden zijn afgeweken van de ‘juiste tijd’…

Verschil in tijd. Opvallend genoeg geldt dat sneller gaan van de tijd niet voor alle tijdseenheden. Uren en dagen lijken soms langer te duren maar het zijn vooral de jaren en decennia die steeds sneller voorbij lijken te gaan. Het heeft vooral te maken met je geheugen, hoe die de tijd ervaart. Wanneer je aan een bepaalde gebeurtenis terug denkt, concludeer je tevens hoe lang dat leek te duren. Gebeurt er veel meer, dan heb je ook meer nieuwe herinneringen aangemaakt en daarmee lijkt ook die gebeurtenis langer geduurd te hebben. Om die reden lijkt de heenweg vaak langer te duren dan de terugweg omdat je op de heenweg meer nieuwe indrukken opdoet dan op de terugweg. Immers, je hebt een hoop al gezien. Een weekje vakantie duurt voor je gevoel vaak veel langer dan een saai weekje werken. Verder kan een indrukwekkende periode of gebeurtenis het idee geven dat de tijd langzamer gaat, zoals een zware ziekte bijvoorbeeld.

Minder geheugenkracht door herhaling… Helaas begint ons geheugen rond ons veertigste levensjaar ‘mankementen’ te vertonen. Met andere woorden, het gaat achteruit. Niet alleen nemen we minder op uit onze omgeving, ook onthouden we minder van gesprekken of dingen die we lezen. Dat is vast één verklaring. Een tweede verklaring is dat we rond die leeftijd steeds minder nieuwe dingen meemaken. Veel dingen maken we voor de zoveelste keer mee (verjaardagen, bruiloften, vergaderingen, ontmoetingen, etc.) en eerste keren worden steeds zeldzamer. Onze grijze massa reageert ook minder sterk op dingen die we meerdere keren gezien hebben en geleerden noemen dat ‘neurale adaptatie’. Dat zorgt er voor dat we minder informatie opslaan en derhalve ook minder nieuwe herinneringen aanmaken. Hebben we nog een derde verklaring als dat onze interne klok langzamer gaat tikken. Cellen delen zich trager bijvoorbeeld en daarom heelt een wondje bij kinderen sneller dan bij volwassenen. Hartslag en ademhaling vertragen eveneens terwijl kinderen juist meer hartslagen en ademhalingen ervaren in dezelfde periode. Zij krijgen daarom het gevoel dat er meer tijd verstrijkt waardoor de tijd langzamer gaat. Er is nog een laatste theorie, maar die wordt niet algemeen aanvaard en noemen we derhalve niet. We mogen dus concluderen dat het minder aanmaken van nieuwe herinneringen de voornaamste reden is dat de tijd na ons veertigste levensjaar steeds meer haast lijkt te krijgen. Eigenlijk zouden we na ons veertigste dus vaker op vakantie moeten gaan naar onbekende oorden of, nog veel leuker, nieuwe (off-road!) avonturen moeten gaan beleven om daarmee die steeds sneller tikkende klok een beetje af te remmen…

Nadere verklaring. En juist dat is de reden dat we graag een bezoek brengen aan het voorjaarsevenement van het Dutch Land Rover Register op 17 juni jongstleden. We stappen derhalve met plezier achter het stuur, tikken Bant in op onze Garmin navigatie en vergezeld van een ijverig zonnetje rijden we de leukere route grotendeels binnendoor richting Bant. Niet de eerste keer dat we deze route rijden, maar nog altijd beter dan de ‘saaie’ snelweg. Zodra we op de plaats van bestemming door het hek rijden komt het fenomeen om de hoek kijken waarom we die sneller voortijlende tijd hierboven aangehaald hebben: de tijd lijkt hier stil te hebben gestaan! Of we zo’n dertig, veertig tot vijftig jaar terug in de tijd zijn beland! Niet het kampement van het Dutch Land Rover Register zelf, maar de Land Rovers die her en der geparkeerd staan en hier en daar rondrijden zijn daar debet aan. Het is volkomen inherent aan de club, die de oudjes en niet meer in productie zijnde Land Rovers in ere houden, alsmede de niet in serie gebouwde Land Rover modellen. Onwillekeurig krijg je de neiging om je Museumkaart tevoorschijn te trekken. We weten natuurlijk niet hoe het met jullie als lezers staat, maar zijn het niet juist de auto’s uit je jeugd, net als de muziek uit je jeugdjaren, die het meest tot de verbeelding spreken? Streng verboden rationeel te denken vermelden we er bij, want natuurlijk zijn de huidige auto’s beter geworden dankzij betere techniek en productie methoden, maar dat houdt tevens in, denk aan bijvoorbeeld de stroomlijn, dat auto’s minder onderscheidend zijn geworden. Oudere auto’s als deze Land Rover’s herken je onmiddellijk, met één enkele oogopslag. Ze stralen onmiskenbaar karakter, utilitaire schoonheid en ‘simplicity’ uit en rijden met een Land Rover is min of meer een levensstijl geworden. Geef een peuter een potlood in zijn hand en vraag hem een auto te tekenen en het resultaat is een Land Rover. De beste indicatie van diens wereldwijde populariteit is te zien binnen de enerverende, bruisende wereld van de ‘classic cars’, waarin de prijzen van oudere Land Rover’s met een rap tempo stijgen. 

Boven en twee keer onder: Natuurlijk leggen we een auto op de gevoelige plaat vast die al jaren in ons favoriete lijstje van terreinauto’s staat: een Land Rover 88 in pick-up uitvoering. Praktisch? Veel minder dan een uitvoering met lange laadbak natuurlijk, maar schreven we niet ‘streng verboden’ rationeel te denken? Op de tweede foto een LR 88 Lightweight met equipment op de aftakas.

Lekker druk. Voordat we in dit ‘live museum’ van het DLRR rondwandelen genieten we van een kop vers gezette koffie welke ons wordt aangeboden. Via de gebruikelijke ‘social talks’ tijdens het naar binnen slurpen van de koffie horen we dat een aantal van de leden een tour rijden in de omgeving. Mede dankzij het mooie weer mag de organisatie zich verheugen in een gezonde opkomst van rond de tachtig auto’s. Na de koffie lonkt het DLRR ‘open luchtmuseum’. We hangen onze camera’s om de nek en inclusief een doekje tegen het kwijlen gaan we aan de slag…

Boven: Tijdens het 35-jarige jubileumfeest van de Land Rover Club Holland komen we ook al een Land Rover 109 FC (Forward Control) Series IIB tegen. Toch tamelijk zeldzaam want er zouden er hooguit 2.500 gemaakt zijn. Deze brandweer uitvoering stamt uit 1966 en is uitgevoerd met de optionele dieselmotor welke op de Series IIB vanaf 1966 verkrijgbaar wordt. Een nauwelijks zichtbaar verschil met de Series IIA is de wielbasis op de IIB welke 110 inch is in plaats van 109 inch.

Geen nieuws… Dat de daktent bij Land Rover eigenaren razend populair is hoeft geen betoog. Niet zelden ook zijn ze gemonteerd op een aanhanger.

Boven en onder: De enige ‘exoot’ die we in het kamp tegenkomen is de Bedford truck van deze vriendelijke mannen. Zou natuurlijk het kamp niet opgekomen zijn als er geen Land Rover op gestaan zou hebben.

Boven en onder: Een Land Rover 109 welke geregistreerd staat als ‘kampeerwagen’.

Boven: De Land Rover 101 Forward Control werd gebouwd voor het leger.

 

Boven en onder: De Land Rover Lightweight.

Boven: Bij de ingang van het kampement in Bant een stukje ‘huisvlijt’, met links aanwijzingen aangaande de indeling van het kamp. 

Gepaste passie. Het gezellig samenzijn van mensen met dezelfde passie vormt de basis van het DLRR. Eens een keer een rit rijden, aanwezig zijn op een show, een bezoek aan een museum of bijzonder stukje historie als bijvoorbeeld een gemaal of restauratiebedrijf, kennis uitwisselen etc., maar ook zo heel af en toe even controleren of de vierwiel aandrijving nog functioneert. Bant is daarvoor een uitgelezen plek, want tegenwoordig is achter een hoge wal een bescheiden off-road terreintje gecreëerd. Niet enorm zwaar, zeker niet zoals tijdens dit weekend met zijn gortdroge weer. Hooguit wordt de voortgang een keer tijdelijk belemmerd als je met je lange Land Rover met je  buik op een te scherpe knik blijft hangen. Je wilt het ook niet, want weliswaar zijn de ‘oudjes’ van Land Rover terreinauto’s pur sang, maar eenmaal op leeftijd wil je niet het uiterste vergen van ze. Liever koester je ze en hou je het bij de wetenschap dat ze ‘het wel kunnen’. Met enkele DLRR leden die de ‘stramme 4×4 ledematen’ van hun metalen oogappels wat extra bewegingsvrijheid gunnen gaan we het terrein in om wat foto’s te schieten. En zoals verwacht ook, vormen de bulten en gaten nog altijd geen partij voor deze oudjes van Land Rover.

Boven en onder: Adriaan Boute, in en met zijn bolide, is tevens een belangrijke schakel in de contacten met de terrein eigenaren/beheerders.

Boven: Jazeker, ook het Dutch Land Rover Register beheert een clubshop met tal van leuke Land Rover gerelateerde hebbedingetjes. 

Boven en twee keer onder: Meerdere leden hebben hun auto zelf gerestaureerd. Niet vreemd dat je na een grondige restauratie nog goede spullen over hebt. Ze worden meegenomen naar bijeenkomsten en wie weet kun je een ander er een plezier mee doen.

  

Boven: Niet alleen de ‘oer modellen’ zijn er te vinden bij het DLRR, al zijn die in de meerderheid. Ook bijvoorbeeld Range Rovers ‘op leeftijd’ zoals dit exemplaar uit 1978 kom je er tegen. We kwamen de auto ook al tegen op het 35-jarige jubileumfeest van de Land Rover Club Holland (LRCH). Het is geen geheim dat meerdere leden van het Dutch Land Rover Register ook lid zijn van de LRCH, want de onderlinge banden zijn goed.  

Boven: Aap met stijl, getuige het Land Rover broekje dat hij of zij aan heeft…

Onder: Een overzicht van het kamp. Wat je wellicht het meest zal opvallen bij een eerste bezoek aan het DLRR is de relaxte sfeer. De tijd gaat hier echt langzamer weet je zeker na afloop van een DLRR weekend als je je weer in het jachtige leven van alledag moet storten.   

   

Passie in de toekomst? Mocht je de illusie hebben dat de leden van het DLRR vooral of alleen maar bestaan uit ‘oude mannetjes en vrouwtjes’, dan kom je bedrogen uit. Er is meer dan voldoende jeugd aanwezig die ongetwijfeld in de toekomst de passie van hun ouders gaan delen. Een generatie verder en je komt ze zeer waarschijnlijk tegen achter het stuur van de Land Rover juweeltjes die in dit verslag voorbij komen. Maar voor nu houden zij zich op deze warme dag even bezig met verkoelende waterpret, samen met de op Land Rover evenementen altijd aanwezige ‘leuke honden’. 

Boven: Kees Cremers komen we regelmatig tegen en verzorgt de Public Relations voor de club.

 

Boven: De Land Rover Defender 90 uit 1984 van Maurice in de prachtige kleur ‘Libian Sand’.

Afsluiting. We hebben genoten van een heerlijk relaxte en sfeervolle dag met daar waar het DLRR de nadruk op legt, de oudjes van Land Rover. Het zal niet verbazen dat de club aangesloten is bij de Federatie Historische Automobiel- en Motorfiets Clubs (FEHAC). Daarnaast zijn ze ook aangesloten bij de Engelse ALRC, de Association of Land Rover Clubs. Nu de productie van de eveneens iconische Land Rover Defender al een poosje gestopt is verwachten we dat de club de komende tijd best wel eens stevig zou kunnen gaan groeien. De tijd zal het leren, maar aan de relaxte sfeer binnen de club zal het zeer zeker niet liggen. Het volgende evenement van het Dutch Land Rover Register, toepasselijk Najaarsevenement geheten, is van 15-17 september in het Drentse Wijster. Als je tijd hebt….

Fotografie: Ad Woolthuis & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.