Als locatie heeft 4×4 Limburg Wamel gekozen. Voor de Limburgers een behoorlijk stukje weg uit hun ‘bergachtige’ thuis omgeving en dat hebben ze met opzet gedaan. Al enkele jaren prijkt Wamel in de agenda van de Limburgers en de ervaring leert hen dat het dan iets minder druk is dan gewoonlijk. Dat heeft vooral te maken met de flinke afstand. Nu met de perikelen rondom dat onzichtbare, maar reuze besmettelijke virus dat we liever niet meer bij name willen noemen, het blijft maar muteren en verandert daarom onophoudelijk van naam, komt het de organisatie best wel goed uit. Een bescheiden aantal deelnemers tijdens een dagje trainen om de spieren los te krijgen voor de tijd dat de beperkingen zullen zijn opgeheven en tevens de techniek van de offroad bolides weer draaiend zien te krijgen passen derhalve prima bij de locatie Wamel. De teller stopt vandaag bij iets meer dan twintig deelnemers en 4×4 Limburg is er tevreden mee.
Boven: Niet onverstandig op het terrein in Wamel als het vochtig is, het af laten lopen van de banden.
Warme en smakelijke ontvangst. Persoonlijk gaan we graag naar het Gelderse dorpje Wamel, met name omdat het steevast een verrassing is hoe het terrein van Wim Bernts, alias ‘Geitenboer Wim, er bij zal liggen. Maar het begint al met de rit er naar toe. We kunnen Wamel vanuit onze woonplaats nabij Amersfoort namelijk op drie manieren bereiken, via Utrecht, via Rhenen of binnendoor. Steevast kiezen we voor de route binnendoor, want die is landschappelijk gezien veel leuker en afwisselender, ook al hebben we die meerdere keren gezien. De route voert ons langs de uitgestrekte Leusderhei en door het bosrijke landgoed Den Treek om uiteindelijk het karakteristieke pontje bij Wijk bij Duurstede te pakken richting Tiel. Vandaar een klein stukje snelweg om over de Prins Willem-Alexander brug bij Wamel uit te komen. Door het sombere weer ziet de heenreis er wat troostelozer uit dan we gewend zijn. Gelukkig worden we vrolijk door het zonnige humeur van de ‘Ticketmaster’ (kaartjesverkoper) op het pontje maar meer nog omdat 4×4 Limburg ons opwacht met….? Juist, hun onovertroffen, typerende lekkernij vlaai! Wars van alle goede 2022 voornemens aangaande het verminderen van het aantal benodigde gaatjes in onze broekriem laten we ons een fors stuk appelvlaai en abrikozenvlaai niet ontglippen bij de koffie.
Decor van de training dag van 4×4 Limburg. Het terrein van Wim Bernts in Wamel is ‘bezaaid’ met populieren. De ondergrond is klei en niet zomaar klei, maar rivierklei. Het is het sediment van onze grote rivieren die er, voordat er dijken lagen, eeuwenlang hun fijne, meegevoerde slib ongehinderd hebben kunnen deponeren. Dat sediment is, behalve soms spekglad, vruchtbaar spul, hetgeen onder meer tot uiting komt in de vele fruitbomen in de Betuwe, de naam zoals we het land tussen de grote rivieren ook kennen. Op het terrein van Wim zie je dat terug in de vorm van gras in tal van gradaties en allerlei wild spul dat we meestal bestempelen als onkruid omdat we de namen niet kennen. Loop je alleen door het bos, dan waan je je zomaar alleen op de wereld omdat er maar weinig huizen staan in de wijde omgeving. Tussen de uitgestrekte landerijen heerst in dat ene, relatief kleine stukje bos dan een bijna ‘oorverdovende stilte’ om het maar eens met een bekend en veelgebruikt oxymoron aan te duiden. Stilte welke hooguit onderbroken wordt door het ruisen van de metershoge populieren. Mocht je niet weten wat ‘oxymoron’ betekent, zoek het op in het woordenboek of op internet. Uw scribent deed dat in een ver verleden (begin jaren zeventig vorige eeuw) naar aanleiding van de gelijknamige titel van een song van de Duitse rockband Guru Guru op hun LP Känguru. Gek genoeg is dat woord altijd blijven hangen.
Boven: Is dit nu een geval van iemand op de vingers kijken, de beste stuurlui staan aan wal of gewoon een leerzaam momentje?
Oppassen geblazen. Met de vele regen van de laatste tijd hebben we vooraf een aardig idee hoe de toestand (lees: ondergrond) van het terrein zal zijn. Precies, spek- en spekglad. Onze voorspelling wordt niet gelogenstraft merken we zodra we, gewapend met onze camera’s, het terrein op wandelen. Oppassen geblazen is onze eerste gedachte na slechts enkele passen. Nog vers in het geheugen is een moment tijdens een bezoek aan het terrein dat onze benen sneller onder ons lijf vandaan zwiepen dan we konden denken. Met camera’s en al liggen we bijna languit in de modder voor we er erg in hebben.
Boven en onder: Eén van de helden van de dag is zonder twijfel Arnold Booden. Voor de fotografen althans, met name door het ‘presenteren’ van dit soort prachtige acties. Overwerk voor de camera’s en de sympathieke vriendin van Arnold.
Boven en onder: Komen we regelmatig, bijna frequent tegen; Jo Förster.
Oncontroleerbaar. De gladde rivierklei zorgt voor ongewilde koerswijzigingen bij de rijders. Je stuurt naar rechts en de auto gaat naar links of je stuurt naar links en de auto gaat naar rechts. En niet zelden stuur je helemaal niet en ga je onverwacht naar links of naar rechts. Dat kan spannend zijn tussen de talrijke populieren, want ze zijn stuk voor stuk van het formaat dat eerbied afdwingt, zelfs de enkele ‘overleden’ exemplaren die het terrein rijk is. Nog leuker kan het worden als je gas geeft en er is geen enkele voortgang. Je hoort de motor duidelijk lopen en brullen als je nog meer gas geeft, maar uit welk raam je ook kijkt, de populieren staan nog steeds op exact dezelfde plaats. De enige beweging zit in de brandstofmeter die langzaam naar de ‘E’ kruipt. Dat doet nu die gladde rivierklei. Het profiel van de banden zit in een oogwenk vol, hoe grof ze ook zijn. Het spul plakt als gediplomeerde Bisonkit aan je banden die er binnen de kortste keren als slicks uit gaan zien. ‘Gladiolen’ in off-road voertaal of slang. Banden vormen absoluut geen partij voor de rivierklei.
Kakofonie. Weldra raakt de lucht bezwangerd van piepende en schrapende geluiden van lintjes en lierkabels die uit een soort van winterslaap lijken te ontwaken. Veel erger zijn de door merg en been knarsende, piepende en soms zelfs krijsende geluiden van tandwielen en metaal dat na lange tijd weer in beweging komt of gebracht wordt. Het meest onheilspellend zijn echter de zacht knappende geluidjes van los komende spieren, vermengd met nauwelijks hoorbare, onderdrukte kreetjes van de menselijke stem. Dit zijn de geluiden die onlosmakelijk verbonden zijn aan het leed dat ‘Offroad Spierpijn’ heet!
Afwisseling troef. Het opdiepen van sleeplintjes, boomlinten en het uitrollen van lierkabels is vandaag schering en inslag. Niet iedere offroad liefhebber is daarvan gecharmeerd, maar wel de echte die-hard off-roaders. Immers, het sterk wisselen van een ondergrond maakt het off-road rijden juist zo leuk en enerverend, want op asfalt of een race circuit komt die afwisseling veel minder voor. Dat afwisselende karakter gaat zeker op voor deze vette rivierklei. Hoe langer het droog blijft en hoe langer de zon er op kan branden, des te harder wordt dat spul. Gebakken aardewerk noemen we het wel eens. Net zo hard en de grip doet in dat geval nauwelijks onder voor ruw asfalt of beton. Komt vooral voor tijdens ‘lange en hete’ zomers. Daar op rijden is absoluut niet moeilijk en de uitdagingen moet je hier op het terrein in Wamel dan vooral zoeken in de verschillende bulten en gaten, al dan niet gevuld met regenwater. Maar wacht je als er een paar druppels regen op vallen. Het spul wordt dan net een soort super uitvoering van Dr. Jekyll and Mr Hyde. De grap is (gelukkig) ook dat het regenwater maar moeilijk wegzakt in de grond. Ook al is het langere tijd droog en is het water op veel terreinen weggezakt in de grond, dan is er hier in Wamel meestal nog wel modder te vinden.
Boven en onder: Ogenschijnlijk makkelijk, met nauwelijks gaten of bulten en al helemaal geen (steile) helling, maar desondanks ben je vandaag niet verzekerd van voortgang. Heerlijk toch? De mannen in deze leuk gecamoufleerde Suzuki Vitara hebben er in ieder geval plezier in zoals je kunt zien.
Boven: Een naafdop spoorloos verdwenen?
Onder: Gelukkig, daar-is-ie weer.
Boven: Op meerdere plaatsen is het al een hele tour om zonder hulp uit het spoor te geraken.
Boven: ‘Old school’ handen wassen…
Boven twee keer en onder: Later in de middag krijgt Arnold Booden het voor elkaar om twee banden los te rijden van het wiel (velg in de volksmond). Gelukkig laten de off-roaders zich van hun beste kant zien. Van alle kanten wordt Arnold geholpen en weldra hoort het leed tot de verleden tijd. Het is één van de redenen waarom we in het verleden in het off-road als sport stapten en bijvoorbeeld niet zijn gaan voetballen. De bereidwilligheid om elkaar te helpen en dat ook daadwerkelijk te doen is het ultieme en onomstotelijke bewijs van volwassen sportiviteit.
Onder: Een leuke hond in de gedaante van een Nova Scotia Duck Tolling Retriever. Die wijsheid hebben we niet van onszelf maar natuurlijk van Linda Zantingh van www.lzga.nl (Linda Zantingh Graphic & Arts).
Onder: Met deze leuke blaffende makker heeft Linda wat meer moeite. Ze is weliswaar tamelijk zeker dat het een Husky is, maar als gezegd zou worden dat er nog iets van Wolfhond (en dan Tsjechisch) doorheen zit zou ze daar niet heel verbaasd over zijn. Maar ze houdt het op een forse Husky. Dat ‘forse’ kijken we niet vreemd van op gezien de aandacht welke de vierpoter heeft voor de lunch (het broodje worst) van Cor Missler.
Alternatieve catering. De vaste catering van 4×4 Limburg is op deze dag niet aanwezig, maar de dames van de organisatie zorgen er voor dat het de deelnemers aan niets ontbreekt. Er zijn nog enkele stukken vlaai, er staat volop snoep op de inschrijftafel, de koffiepot pruttelt in haar overuren en ze worden verrast met broodjes warme worst. En verdraaide lekkere broodjes worst kunnen we verklappen, bijna net zo lekker als de vlaai…
Boven en onder: Of het een leuke en gezellige dag is geweest? Gezichten spreken boekdelen toch?
Boven: Soms speelt de mist je parten, vooral in de vroege uurtjes van de dag. Of vloeit het voort uit ‘het losbandige leven’ van de avond daarvoor? Je moet toch even in de ogen wrijven om zeker te weten dat er geen boot op je af komt varen. Immers, de rivier de Waal is niet heel ver weg en wie weet was de stuurman niet de beste. Die staan immers altijd aan de wal…
Boven: Het grut vermaakt zich als gewoonlijk prima.
Boven: Een dame naar ons hart. Absoluut niet bang voor een spatje modder en direct paraat om een helpende hand toe te steken.
Boven: De altijd joviale Arnold Booden.
Boven: De lokale ‘handbalploeg’ of….?
Keuzes maken. Niet alle aanwezigen wagen zich in het terrein. Een enkeling kijkt liever toe hoe de aanwezige offroad helden het er vanaf brengen. Dat is natuurlijk ook heel leuk en je houdt de auto een stuk schoner.
Boven: Grappig zo’n schepje in het wiel onder het motto ‘size matters’…. (vrij vertaald, het formaat maakt wél uit).
Boven en onder: Verschillen moeten er zijn…. Op het terrein van ‘onze geitenboer Wim’ is er eind van de dag altijd gelegenheid om je auto af te spuiten met een hoge drukspuit. Grote auto’s doe je met een grote spuit; kleine auto’s met een….? Precies, kleine drukspuit.
Het onvermijdelijk slot… Als de middag vordert zien we de eerste deelnemers richting huis vertrekken. Tja, aan alle dingen, ook de mooie, komt onherroepelijk een eind en helaas is dat ook het geval bij dit heerlijke dagje ‘Wamelees’ trainen van 4×4 Limburg. In ieder geval hoeven deze deelnemers zich geen zorgen te maken over vastgelopen techniek en spieren. Gelukkig weten we tijdens het schrijven van dit verslag dat de regels voor sportevenementen worden versoepelt. Hopelijk zien we jullie snel ergens off-the-road.
Fotografie: Ad Woolthuis, Jan Houtkoop & Martin Brink. Tekst: Martin Brink.
