Inleiding. Lijden deze mannen, en ook vrouwen, soms aan een of andere latente vorm van masochisme? Het komt onwillekeurig in je op als je de gezichten van de deelnemers observeert na enkele dagen 4D Challenge. Niets van dat alles beste lezer, want als dat zo zou zijn mag je ook uw scribent daar van beschuldigen als deze woensdagmorgen 20 juni in alle vroegte in zijn Jeep stapt en zijn TomTom een adres opgeeft in Epen, gelegen in het uiterste zuiden van onze provincie Limburg. Ja, je leest het goed, in zijn Jeep stapt en op weg gaat naar een evenement van de Land Rover Club Holland! Heeft hij nog niet genoeg geleerd van het dertigjarige jubileum van de club, enkele weken geleden en dat hij eveneens met zijn Jeep bezocht, zullen trouwe lezers zich wellicht afvragen. Toegegeven, de grappen en grollen van de Land Rover mannen en vrouwen zijn de komende dagen niet van de lucht, maar soortgelijke uitlatingen horen we ook op Jeep evenementen als daar al dan niet toevallig een Land Rover verzeild raakt. Zo lang dat op een leuke en grappige manier gebeurt kunnen we het alleen maar toejuichen. Vooral als meerdere Land Rover mannen en vrouwen tijdens de vier dagen durende 4D Challenge voorzichtig en schoorvoetend toegeven de Jeep toch ook wel een leuke auto te vinden. Precies, net als dat ondergetekende durft te bekennen dat er ook heel leuke en begerenswaardige Land Rover’s op zijn verlanglijstje staan die verzilverd zouden worden zodra het schip met geld bij hem aanmeert.
Het startschot valt. Enfin, begeleid door een zonnetje met een aangenaam warm ‘ochtendhumeur’ is de reis naar Landschapscamping Alleleijn in Epen een waar genoegen in een half open Jeep. Het adres krijgen we pas de avond voor vertrek door van Jan Willem Cleijpool met de nadrukkelijke mededeling de plek geheim te houden. Voor de deelnemers is het namelijk al onderdeel van de 4D Challenge en derhalve een uitdaging om daar middels coördinaten te komen. Wie ondergetekende kent weet dat hij wel aardig weet te babbelen, maar minder bekend is dat hij met geheimen net zo gesloten kan zijn als Fort Knox. Een klein uurtje later dan de planning van TomTom, Jeepers begrijpen dat volkomen, arriveren we in Epen. Naast de nodige grappen en grollen over onze Jeep worden we hartelijk welkom geheten door de organisatoren van de 4D Challenge en krijgen we ons onderkomen voor de komende dagen in de handen gedrukt, een prachtige koepeltent. De deelnemers mogen na het welkom op de mountainbike stappen voor een ‘inleidende’ tocht (van circa 26 km. als we ons niet vergissen) door de omgeving. Met de laatste kilometers nog kakelvers in ons geheugen, gevoegd bij de wetenschap dat de enige serieuze heuvels van betekenis in Nederland in het zuiden van Limburg te vinden zijn en het feit dat de zon een al bijna tropische waarde heeft bereikt, worden we al moe door er alleen maar aan te denken. Heuvel afwaarts zou nog wel gaan, maar andersom….
De 4D Challenge 2018 in vogelvlucht. Het geeft ons de gelegenheid voor een babbel met de organisatie om wat feiten te verzamelen. Net als tijdens de vorige edities (2014 en 2016) zijn Raymond Versloot en Marcel Panhuis de initiatiefnemers en geven zij leiding aan een brede groep vrijwilligers. Onder hen het grootste deel van het bestuur van de LRCH en dat is ons inziens al een duidelijke indicatie omtrent de populariteit van dit toch jeugdige 4D Challenge evenement. Best wel opvallend voor een evenement waarop je fysiek en mentaal tot het uiterste moet gaan, zijnde de grenzen van je eigen kunnen. Van de 22 ingeschreven teams zijn er drie op het laatste moment verhinderd. Een team bestaat uit twee personen. Het merendeel zijn mannenteams maar ook zijn er vijf gemengde teams. Vijf dames derhalve die samen met een man de 4D Challenge te lijf gaan. In tegenstelling tot de twee voorgaande edities, waarop iedere dag een andere locatie werd aangedaan, is Camping Donnersberg voor 2018 de ’thuisbasis’, met name om zijn schitterende omgeving en talloze ‘4D Challenge’ waardige mogelijkheden. De Nederlandse eigenaar Marcel Olderaan heeft daartoe, samen met zijn vrouw en zoons, een aantal locaties in de omgeving voorgesteld en zo nodig geregeld.
Boven: Tja, als je moet…
De off-road skills aanspreken. Na het fietsen mogen de teams in hun auto stappen en krijgen ze de volgende locatie doorgegeven. Dat is het niet heel ver van Epen gelegen terrein in Bilstain (België) alwaar Richard Vonk van Camel Events een drietal proeven heeft uitgezet. De planning is dat de teams daar rond het middaguur (12 uur) zullen arriveren, maar dat gaan ze niet redden, met uitzondering van Team 9 (Stijn Maaswinkel en Job Cools) dat op de eerste taak een navigatiefout heeft gemaakt. Dit team rijdt dan ook de eerste proef, een proef die later door tijdgebrek node komt te vervallen. Een klein beetje jammer is dat wel, want juist op die eerste proef is het niet, zoals op de twee resterende proeven, een kwestie van een uitgezet parcours rijden, maar ook een zaak van nadenken en het terrein beoordelen. Op die eerste proef staan namelijk vier fel oranje puntmutsen (pilonnen) in een vierkant opgesteld en zouden de teams daar een ‘klaverblad’ moeten rijden zoals dat door de heren officials omschreven wordt (zelf noemen we het ‘krakeling tour’). Uiteraard staan die vier pilonnen niet op een geasfalteerde parkeerplaats, maar in dit geval op een open plek van een rotsachtige helling welke omgeven wordt door bomen. Steken levert strafpunten op en verder, ga je gang dames en heren… Dat het veel makkelijker lijkt dan het is zien we bij dit Team 9 dat de proef gereden heeft.
Boven en onder: Stijn Maaswinkel achter het stuur met (soms) naast hem Job Cools die in en buiten de auto aanwijzingen geeft.
Boven: Sander van Vliet en Jelle van der Holst, Team 6.
‘Schuin marcheerders’…? Op de twee overige proeven is het vooral een kwestie van behendig sturen en manoeuvreren tussen de bomen en uiteraard de uitgezette linten. De co-piloot speelt daarbij net zo’n belangrijke rol als de chauffeur zelf, want menig keer moet deze de auto uit om bijvoorbeeld ‘aanrijdingen’ met overstekende bomen te voorkomen. Wie Bilstain kent weet dat het terrein gelegen is in een langgerekt dal waar zich op het diepste punt een riviertje doorheen slingert. De uitgezette proeven liggen derhalve ergens op de hellingen met als gevolg dat de Land Rover’s al gauw scheef komen te hangen. Contact met de bomen is dus zeker niet denkbeeldig voor de enkele Series Land Rover’s, de Defender’s, de Discovery’s en de Range Rover’s. Korte Land Rover’s zijn hier duidelijk in het voordeel.
Boven en onder: Ook van de partij is een ‘All New Discovery’ met als ‘bemanning’ Ido Jansen en André Gorter. Het is verbazingwekkend wat de auto allemaal kan schreven we al eerder. Toch zetten verschillende Land Rover mannen er hun vraagtekens bij. We begrijpen ze wel. Het zijn de mannen die het een sport vinden om hun Land Rover zelf door al dan niet moeilijk terrein te loodsen; daar beleven ze plezier aan. De ‘All New Discovery’ is vooral bedoeld voor de man of vrouw die totaal geen off-road ervaring heeft maar die bijvoorbeeld in de dienstverlenende sector werkzaam is. Denk eens aan de arts die vanuit zijn huisje boven in de bergen naar het ziekenhuis moet voor een spoedoperatie bij de president terwijl er een ‘vernietigende’ sneeuwstorm woedt om maar een ‘fictief worst scenario’ te bedenken ergens op de wereld. En zo vallen er wel meer scenario’s te bedenken waarbij op de plaats van bestemming komen een must is. In vrijwel alle gevallen zal de Discovery iedere sportieve off-roader het nakijken geven.
Boven: Even een kort moment van rust in afwachting tot iedere deelnemer de proeven heeft gereden. Als alle teams de proeven gereden hebben is het tijd voor de volgende opdracht. Locatie: Sosberg in Duitsland. De auto mag geparkeerd worden op Parkeerplaats Geierlay aan de Kirchweg. De opdracht? Een route lopen en wel zo snel mogelijk. Onderweg verschillende punten zien te vinden en je persoonlijke kaart ‘punchen’ (een gaatje in prikken met een ponsapparaatje).
Onder: Tegenover de parkeerplaats staan deze twee juweeltjes gewoon voor een huis. Voor zover onze kennis reikt hebben we hier te maken met Lanz Bulldog tractoren.
Dreigende zeeziekte? Hoogtepunt van de loop nabij het gehucht Sosberg is ongetwijfeld een enorme hangbrug. Deze hangbrug is maar liefst 360 meter lang en hangt zo’n 100 meter boven de grond, alwaar een klein riviertje zich ‘een weg’ tussen de bomen door baant. De hangbrug verbindt twee heuveltoppen en is vooral een toeristische trekpleister. Door zijn lengte hangt hij een behoorlijk stuk door en dat betekent eerst naar beneden lopen en daarna omhoog. Niet extreem steil, maar wel ruim voldoende steil om te kunnen voelen dat je van je ouders kuitspieren hebt mee gekregen bij je geboorte. Natuurlijk moeten de deelnemers naar de overkant om zo’n felbegeerde ‘punch’ te collecteren, maar ook weer terug! En gaan ze rennen, wat ze vrijwel allemaal doen, dan is de volgende verrassing dat de hele brug begint te deinen! En dat is rottig rennen, want zo’n lange brug krijgt dan een heel andere balans dan jij met je relatief korte pasjes! Velen zullen het filmpje wel eens gezien hebben van de Tacoma Bridge in de USA die door de wind in een slingerend ritme raakt en tenslotte instort.
Boven: Voor een kort ogenblik loopt er geen mens op de hangbrug en dan kun je goed zijn enorme lengte zien.
Boven: We komen een vriendelijke Nederlander tegen die in de omgeving woont en er ook zijn jachtgebied heeft. De beste man heeft ook een leuke hond bij zich…
Onder: Bij de voordeur van een van de huizen in Sosberg komen we deze zwijgzame man tegen, ook met een leuke hond…
Dag 1 loopt ten einde… Na Sosberg, de zon zit dan al aardig dicht bij de horizon, gaat het eindelijk richting Camping Donnersberg in Gerbach. Mocht je denken dat de deelnemers nu rust krijgen, dan heb je het mis. Eerst moeten de mannen en vrouwen voor hun eigen eten zorgen en daarna volgt nog een ‘Nightrun’. Die maken wij niet mee omdat we de tijd gebruiken om gezamenlijk met de organisatie te eten en ons tentje op te slaan. De deelnemers komen pas laat binnen, als de maan en sterren er stiekempjes al over peinzen te gaan verdwijnen. Overmand door vermoeidheid worden de deelnemers aan de rand van het kampement in slaap gewiegd door het gedempte, maar rusteloze kabbelen en murmelen van een smal meanderend beekje dat zijn glasheldere water naar een onzichtbare bestemming voert, verborgen achter de geaccidenteerde horizon. De slapers wat verder weg van het beekje moeten het zonder gewiegd worden doen, maar och, we hebben niemand gehoord die de slaap niet heeft kunnen vatten…
Heeft de morgenstond wel goud in de mond? Al vroeg in de morgen worden deelnemers én organisatie gewekt door het vrolijke gekwetter van tientallen vogels. Of het door de deelnemers in dank wordt afgenomen durven we niet te vragen. Tja, de vogels kun je het niet kwalijk nemen; die hebben geen ‘Nightrun’ achter de rug. En ze zijn zo vroeg op omdat ’the early bird’ nog altijd ’the worm catches’. De dag begint zonnig maar in de loop van de dag komt er wat bewolking opzetten. Belangrijkste is dat het (gelukkig) een stukje minder warm is dan de eerste dag. Na het ontbijt is het al vroeg op pad met de auto naar een locatie langs een rivier. Fietsen staan al klaar en hup, de mannen en vrouwen mogen als ‘opwarmertje’ opnieuw een flink stuk gaan fietsen. Opnieuw zo’n 25-30 km., tenminste, zo lang je niet teveel verkeerd rijdt. En ook op deze tocht weer ‘hoogte en diepte’ punten, waarmee we doelen op de heuvelachtige omgeving van Rheinland-Pfalz.
Boven: Vroeg in de morgen en geen zuchtje wind leveren een prachtige spiegeling van deze oude brug op in het rimpelloze water.
Boven en onder: Ergens langs de route, in een plaatsje waarvan we de naam al lang weer vergeten zijn, arriveren de Land Rover mannen en vrouwen op een plek waar kano’s op hen liggen te wachten. Ze hebben, letterlijk en figuurlijk, een kanotocht van circa 5-6 km. op de rivier de Glan ‘voor de boeg’.
Boven en onder. Gaan duidelijk verkeerd, dit team (Sander Barends en Marieke Zandijk). In een ommuurd stadje is een dam waarover het water schuin wegstroomt. Dat moeten de deelnemers via het droge, met hun kano, zien te ‘overbruggen’, een afstand van zo’n 450 meter. Voor de dam de oever op, dan door een nauwe passage met twee schuine balken de kano omhoog duwen en aan de andere zijde van de muur weer oppikken. Het alternatief is de kano zo hoog op te tillen dat je deze over de muur kunt tillen.
Boven: Team 1 (Mark Rotteveel en Jeroen Hendriks) wurmt zich door de nauwe passage.
Alternatief off-road. Na de tocht met de kano’s volgen een drietal proeven met de auto. Ze zijn gelegen in een bos en onderweg is het opnieuw een kwestie van ‘punches’ verzamelen, met uitzondering van Proef 1. Die punches hangen uiteraard op moeilijke plekken en bovendien zijn een aantal nog slecht te zien ook. Enkele punches bereik je alleen middels een één richting pad. Om terug te komen op de oorspronkelijke, doorgaande route is alleen mogelijk door achteruit te rijden. Een helling op valt dat niet altijd mee zien we op Proef 2. Op Proef 3 is het nog wat listiger om de punch te maken. Daar hangt de punch links van een korte, maar steile beklimming. Omhoog rijden lukt wel met het nodige gas en dan kom je ook nog redelijk bij de punch. Maar de ellende wil dat de uitgang van de proef rechts naast die beklimming is gelegen. Draaien kan niet, dus blijft alleen achteruit rijden over. met als gevolg dat je onherroepelijk achteruit die steile helling af moet. Een aantal rijders probeert het andersom. Die gaan de steile helling op en draaien daarbij het stuur naar rechts, richting de uitgang. Om de punch te bereiken moeten ze nu achteruit rijden. Maar dat valt niet mee op het nauwe parcours. Bovendien werkt de lengte van de auto’s niet mee om de punch te bereiken en uitstappen mag uiteraard niet. Het meeste kijkplezier beleven we echter op Proef 1. Daar ligt een smalle rug zand. Rondom die bult zijn een paar touwen tussen de bomen gespannen. Aan die touwen hangen eveneens touwen met daaraan een gekleurde bal. Tamelijk hoog, dat dan weer wel…. Wellicht heb je het al op de foto’s gezien, maar de ‘inzittenden’ krijgen een knots mee aan een touw. De bedoeling is de ballen te raken met die knots. Als we nu niet meer vertellen lijkt het simpel. Maar oh wee. Ten eerste moet je in de auto blijven zitten met je veiligheidsriem om. Nu wordt het al een stukje moeilijker. Ten tweede is het geen zware knots met een beetje flinke massa. Nee, het ding is van plastic met alleen maar lucht binnen in. Licht als een veertje dus. En dan die ballen die daar hoog aan het touw hangen. Om ze te kunnen raken moet je ofwel de knots een gooi geven maar wel met het touwtje om je pols, anders ben je het ding kwijt. Een andere methode is om het touwtje vast te houden en dat met knots en al rondslingeren in de hoop die vermaledijde ballen te raken. Heus, we hebben hier de meest vreemde capriolen mogen aanschouwen!
Boven en onder: Arie van Wijngaarden en Kim van Wijk (Team 20).
Boven: Official Jos Steigstra geeft team 20 uitleg over Proef 3.
Boven en onder: Een listige passage op Proef 2 en prompt blijven Egon Kooi en Edmond van Schaek Mathon (Team 14) daar met hun voorste differentieel op een boomstronk hangen. Wat er ook geprobeerd wordt, ze krijgen hun Defender Wolf niet van de stronk af. Uiteindelijk moet een ander team hen een sleepje achteruit geven.
Boven: In Sosberg komen we nog deze leuke hond (Bobtail) tegen van een inwoonster. Dat is dan weliswaar zijn ‘bijnaam’, want Linda Zantingh van yourdoggy.nl laat weten dat de officiële naam van het ras Old English Sheepdog is. En haar geloven we onvoorwaardelijk…
Onder: Egon Kooi en Edmond van Schaek Mathon (Team 14).
Boven: Jan Willem Cleijpool.
Onder van links naar rechts: Robin Arians, Raymond Versloot en Norbert Duivelshoff.
Boven en onder: Ronald Stolk en Ronald de Boer (Team 10).
Boven: Paul van de Pol en Tilman Riedel (Team 3).
Onder twee keer: Sander Barends en Marieke Zandijk (Team 12).
Boven: Niet alle eendjes zwemmen in het water zoals je ziet. Vermoedelijk zijn ze hier op vakantie en rusten ze uit…
Onder: Team 8, Ernst Jonkers en Arne Nuijs.
Boven: Arie van Wijngaarden en Kim van Wijk.
Boven: Frank Regelink en Ellen Witten (Team 4).
Onder: Twee leuke honden (Golden Retrievers) die op dat moment beiden dezelfde kant opkijken. Ze zijn van vrijwilliger Kees en zijn vrouw Sandra.
Boven: Team 20 op Proef 3.
Bijna halverwege. Na het terrein rijden in het bos kunnen de teams even bij komen om te eten. Daarna moeten ze opnieuw aan de bak. Op en rondom de camping een run lopen. Niet zomaar een run, maar op sleeptouw een brok ijzer van circa 25 kg. En mocht je denken dat de run over rechte paden gaat: fout. Meerdere hindernissen komen de deelnemers tegen, zoals een kreekje waar ze doorheen moeten. Hebben ze dat allemaal achter de rug en overleefd, dan kunnen ze nog naar beneden roetsjen vanuit een hoge elektriciteitsmast. Maar dat hoeft niet, want dat is op vrijwillige basis en telt derhalve niet mee in de puntentelling.
Boven: Maurice Sosef en Dennis Bosma (Team 15).
Boven: Stijn Maaswinkel en Job Cools (Team 9).
Onder: Paul van de Pol en Tilman Riedel (Team 3).
Boven: Frank Regelink en Ellen Witten (Team 4).
Onder: Peter en Angelina van der Maas (Team 16).
Boven en onder: De klont ijzer wordt op verschillende manieren gedragen door de teams. Naar zeggen van de deelnemers weegt de klont de eerste tien meter inderdaad 25 kilo. Daarna gebeurt er iets vreemds volgens alle deelnemers en stuk voor stuk beweren ze dat met hun hand op hun hart. Hij wordt heel snel zwaarder….
Boven: Naar beneden langs de clubtent.
Binnenkort de tweede helft van de 4D Challenge met ‘bijltjesdag’ en de laatste dag! ‘Stay tuned’ zouden we zeggen.
Tekst & fotografie: Martin Brink.
